Dan hebben we eigenlijk een makkie, nog 60 km naar de losplek in Arles. Blijven onderweg even hangen bij de buren in Mezoargues Als de mistral een paar regendruppels mee neemt breken we op en varen met drie schepen naar de losplek. Ondertussen zijn de kinderen in Parijs van bus gewisseld en aangekomen in Utrecht. Het laatste stukje naar huis kent geen geheimen meer. Ze zullen op internaat genoeg te vertellen hebben.

De mistral waait allemaal stof van de kaai over de schepen. Het is een grote bende. En dan ook stof van het lossen erbij. Blij als we leeg zijn. Dan zoeken we een plekje in de stad Arles. Daar liggen we net achter een bochtje, zodat het iets minder waait. Maken ruim en schip schoon.

We hebben het plan opgepakt om samen met de andere twee buren nog verder de Rhone af te zakken naar Port Saint Louis du Rhone. Daar zijn wij nog nooit geweest, dus dat lijkt ons wel wat. We maken vast aan een kade speciaal voor vrachtschepen net voor de tour St Louis.

Tot en met zaterdag 7 september. De bootjes gaan het water in, varen naar de Rhônemonding. Prachtige stranden die we helemaal voor ons zelf hebben. De honden leven zich uit en de dames ook met het struinen door het drijfhout. Tassen vol komen er mee terug aan boord. Het is niet alleen een verlenging van de vakantie, er wordt af en toe ook wat gewerkt aan boord en proberen af te maken waar aan begonnen was van de zomer. Met de auto gaan we naar Martiques en Port de bouc, lunchen regelmatig op het strand, restaurant of gewoon aan boord. De laatste dagen is de Mistral vervelend aanwezig. Ik trek er op uit met de jetski om in de branding op de golven te springen. De terugweg tegen de stroming en golven is vermoeiend. Ook voor de buren met het bootje. De dames willen een rommelmarkt bezoeken maar op de aangekondigde plek is helemaal niets. Een alternatieve rommelmarkt is ook al niet vel soeps, dus onverwacht vroeg terug.

Het is maar goed dat we de komende week een gast krijgen, anders hadden we vast nog niet vertrokken. Het is hier moeilijk afscheid nemen. Zeker als je nog geen afspraken hebt gemaakt over terug werk. Al valt dat niet mee, want het watergebrek wordt nu overal wel nijpend. Zelfs het Marne Saône kanaal kondigt een sluiting aan. Dat zou betekenen dat we enkel nog maar leeg via Rhône Rhin weg kunnen of anders opgesloten zitten in het Rhône Saône bekken, totdat er weer behoorlijke hoeveelheden regen zijn gevallen.

Vooralsnog blijven we vandaag in Arles liggen. Iedereen heeft nog iets te schilderen en dat kan hier mooi. We liggen een beetje achter een bochtje min of meer in de luwte van de mistral, want die is weer eens vervelend aanwezig. In Port St Louis waaide de verf van je kwast. Onze gast is de stad in. Dat kan nu goed en er is genoeg te zien. Gisteren waren er nog stierengevechten in de oude arena, maar die hebben we niet bezocht.

We vertrekken als de dag aanbreekt. Drie breed varen we naar sluis Beaucaire. Daar moet er toch één los maken. Twee breed is de max voor in de sluizen. Het gaat hard deze keer. Nog steeds heel erg weinig debiet. Als is het hier vandaag wel wat regenachtig. Veel van deze regen komt niet eens in de rivier. Blijven in Bollène liggen. Daar krijgen we bezoek van bekenden, die staan hier niet ver vandaan op de camping.

En weer verder als het licht begint te worden. De zomer raakt nu echt op zijn einde. Niet dat we daar nu veel van merken hier maar eer we hier weg zijn komt er van verfwerk niet veel meer terecht. Dus willen we af krijgen waar we aan begonnen zijn. Daarom begin ik onder het varen aan de hoeklijntjes in het gangboord. Alleen gooit de Mistral wel roet in het eten. Bij Cruas is de wind zo hard dat het buiswater mijn verfwerk nat spettert. Niet om vrolijk van de worden. Ruim de spullen weer op. Paar uur later gaat het al iets beter en krijg mijn werk gelukkig af. Maken met zijn drieën vast in St Vallier.

Na een bezoekje aan de bakker gaan we weer verder. S'middags bunkeren in Loire sur Rhône. Daarna aan de slag om het dek in de verf te zetten. Alleen neemt dat meer tijd in beslag dan gedacht en krijg ik het niet af. Van Lyon niet veel gezien deze keer. Als schilder moet je op andere dingen letten. Maken in Trevoux vast op de nieuwe palen en de auto gaat aan de wal.

De schepen blijven het weekend hier liggen, Wij rijden met 4 man naar Nederland.

Tot en met zondag 15 september. De kinderen hebben tenslotte alweer twee weken school achter de rug. Wel fijn om die weer even te zien. Dit weekend is het appelpop in Tiel en had mijn dochters beloofd dat ik daar heen zou gaan als we niet te ver weg zouden liggen….. Henny moet vanaf volgende week thuis zijn vanwege de verbouwingen en het is sluizenloop zondag. Al met al wel de moeite om het weekend op en neer te rijden. Zondag sluizenloop waar de hele familie voor ingeschreven heeft. Nadien naar Kerkdriel om buurvrouw op te halen en in Nederweert de gast opgepikt. Het is nacht als we terug aan boord zijn.

Dus we slapen uit om aan een respectabel aantal uren nachtrust te komen. Daarna weer met drie schepen vertrokken verder de Saône op. Ook een stuk gekoppeld zodat we om de beurt nog een laatste schilder klusje kunnen afwerken. We maken bij andere buren vast en liggen dan met 6 spitsen naast elkaar. Dat gebeurd hier niet vaak meer tegenwoordig dus worden er veel foto's gemaakt. De buren hebben de onverwachte sluiting van de normale terug route aangegrepen om aan schilder werkzaamheden te beginnen.

Wij hebben besloten indien we vandaag niets horen over een mogelijk konvooi van lege schepen via canal Marne Saône, dan gaan we morgen richting Rijn. De enige nog open verbinding op dit moment. In St Jean de Losne zijn we op tijd, maken de schepen klaar voor een kanaal passage en sluiten af met een restaurantje.

Met drie schepen en twee jachten liggen we om 9 uur te wachten voor sluis St Symphorien. De afstandbediening voor dit kanaal zit in een grote koffer met oplader er bij. Een schepen spotter is hartstikke blij als hij ineens drie schepen voor de lens kan krijgen op dit mooie decor. Want je kunt over alles klagen zeker over de bevaarbaarheid van de Doubs, maar niet over haar schoonheid. Wat een prachtige omgeving. In Rochefort sur Nenon liepen we steeds vast met het lege schip in het sluishoofd van de ecluse de garde. Deze keer echter niet. Daar zijn de stenen afgevlakt zodat aan de bovenkant van het sluishoofd weer voldoende breedte beschikbaar is. Fijn!

Best frisjes zo 's ochtends vroeg. Al komt het zonnetje er snel bij om het iets aangenamer te maken. Het lijkt wel of we de mistral hebben meegenomen, want het waait vervelend hard. In Besancon zelfs harder dan de kopschroef hebben kan en waai ik tegen de muur aan als we even moeten wachten tot de sluis klaar staat. De gast stapt hier van boord. Niet omdat hij er niets aan vind, maar vanwege familie afspraken.

Leeg weinig last van, maar geladen hadden we op de bekende slechte plekken serieus problemen gehad. Ik denk dat momenteel 1,70 m voor een geladen spits wel het maximum is en dan is het echt martelen. Zo zonde van deze pracht vaarweg. Al is ze nu wel in belang toegenomen. Het is tenslotte op dit moment de enige nog open verbinding tussen het zuiden het het noorden van Frankrijk.

Vanaf vanmorgen van de rivier af, en vanaf nu kanaal. Al moeten we de Doubs wel nog een keer overgestoken in Voujeaucourt. Ook daar staat deze heel laag. Er is hier vorig jaar wel een beetje gebaggerd als zie je daar niets van als je niet weet dat het daarvoor nog erger was. Triest weer, 's middags komen we in de regio Alsace. Vanaf daar krijgen we ieder een sluiswachter mee. Dat is toch een stuk gezelliger dan een afstandbediening. We komen precies boven in het scheidingspand. Dan waren we 340m boven zeespiegel. Dat is dus 18 meter hoger dan de hoogste berg van Nederland.

En dan hebben we nu afscheid genomen van het stromingsgebied van de Middellandse zee. De regen die hier valt komt in de Noordzee. Het zakt hier hard. Sluizen, heel veel sluizen. Om twee uur 's middags staat de teller op 30. Gelukkig is er vandaag geen wind. Afvarig kan ik de lage sluisjes achter de hoge kop niet zien en moet ik langs de zij kijken of het schip goed voor de sluis ligt, maar op het moment dat ik kijk kan ik niet sturen of de kopschroef bedienen. Valt niet mee alleen aan boord. Het kan, maar ideaal is het niet. Althans zo ervaar ik dat. We komen in Mulhouse op groot scheepsvaarwater. Daar kan de ballast uit de voor en achterpiek, stuurhut er weer op. En dat was precies op tijd. Een kwartier later begint het te regenen. Zeer welkom, maar toch blij dat het even kon wachten.

Vanaf hier vaar ik weer gekoppeld met 1 van de buren. Dan kan ik even stofzuigen, een wasmachine aanzetten, of de buren het ruim schoon maken. Zij hebben daar een beetje ballast in gehad. Uiteindelijk krijgen we bevestiging dat we tarwe naar Helmond kunnen meenemen. De laadplaats ligt nog net in Frankrijk.

Nu we toch in Strasbourg liggen om de stagiaire van de bus te halen, maken we van de gelegenheid gebruik om het dienstboekje van M af te laten stempelen. Dat wilde in Douai en Lyon niet lukken met de service die ze daar aanbieden. Hier zijn ze beter aangepast aan de Rijnvaart. De stagiaire wil ook wel een stempel uit Strasbourg in haar boekje. Daar staan nu alleen nog maar Rotterdam stempels in. Daar kun je in de klas natuurlijk de blits mee maken. We fietsen op de terugweg een stukje om, dan rijden we via petit France terug. Dat is zo mooi. Daarna de fietsen terug aan boord en verder af. Nog twee sluizen, Gambsheim en Iffezheim. Vijf kilometer verder de haven van Seltz in.

Buurman laadt eerst. Dat laden moet regelmatig onderbroken vanwege felle buien. Op zich prima, alleen tijdens het laden vervelend. En regen verveelt nou eenmaal sneller dan de zon. De tarwe die we laden is naar mijn oordeel van belabberde kwaliteit, half verdroogde korrels, veel andere granen er tussen en heel veel kaf. Maar de controleur is er blijkbaar mee akkoord dus we kunnen gewoon door. Tegen de middag beide vol. Dan is gelukkig net het koppelverband aan de grindband hier achter ook net vol en moet rond om zijn bak onder de band te krijgen, want die lag de hele tijd te draaien met zijn schroef, als we dan hadden los gegooid zouden we zo op de zandplaat hier voor gespoeld zijn. We gaan de haven uit en in de afvaart.

De haven van Worms blijkt achterin niet diep te zijn. We kwamen niet eens tegen de kant aan gisteravond. Het was zachte smurrie en het water zou in ieder geval niet zakken vannacht dus durfde het wel aan om zo te blijven liggen. Prima nachtrust gehad. We zakken verder af en door het gebergte gaat het nog iets harder. We liggen op waterstand, maar vind het deze keer erg meevallen met de ondiepe stukken. Dat komt misschien ook wel doordat het helemaal niet zo druk is. Hoe het ook zij meer hadden we toch niet mee kunnen nemen omdat we anders in Helmond in de problemen komen. Daar is het tenslotte niet zo diep. We besluiten ietsje vroeger vast te maken in de haven van Lahnstein, dan lopen we daar even naar de eerste sluis, alleen staan we aan de verkeerde kant en kunnen er niet veel van zien. Jammer, mijn opa heeft vroeger nog op de Lahn gevaren. Onze spits is er helaas een paar meter te lang voor.

Varen langs steden af, Koblenz, Bonn en Keulen. En het mag genoegzaam bekend zijn. Wat betreft ligplaatsen schieten ze allemaal schromelijk te kort. Je moet hier als klein schip je reis wel een beetje plannen om op een fatsoenlijke ligplaats uit te komen 's avonds. Met ons kleine schip mogen we dan weliswaar aan de kade in Keulen alleen is er vrijwel niets meer om aan vast te maken. Onze stagiaire stuurt hele stukken en dat gaat haar goed af. 's Avonds gaan we Krefeld binnen. Daar blijkt het achterin ook al erg ondiep. Bij het rondgaan loop ik aan de grond. Dus eerst een stukje achteruit en dan rond.

Nog een paar uur varen en we gaan weer een grens over. Gelukkig is dat tegenwoordig zonder douane circus. Eerst nog langs de Rhur. In Nederland bij Lobith en Millingen liggen heel veel bunkerschepen. Daar maken we deze keer geen gebruik van. Het is een beetje raar. Ben voor de zekerheid nog een keer naar het brandstofpeil in de tank gaan kijken, maar we hebben echt nog geen nieuwe nodig. De laatste keer bunkeren was op de Rhône. We gaan verder de Waal af en via sluis St Andries naar de Maas. Ga met de buren mee de dode Maas arm in om in Kerkdriel te overnachten.

Vandaag meer sluizen dan we de hele reis gehad hebben. Duidelijk terug in Nederland. Veel regen en wind. Vooral de regen zal welkom zijn, maar ik ben ze nu al zat. Er is best wel wat vaart onderweg voor een zondag. Die zondagbediening is dus geen overbodigheid. Het laatste stukje van de reis kunnen we morgen pas doen, omdat de gemeente Helmond geen zondagbediening heeft. Zaterdag ook niet trouwens. We maken vast boven sluis 9. Daar zet ik de auto aan de wal en breng de stagiaire weer naar huis. Die moet morgen weer naar school.

`s morgens een vreemde verrassing. De buren gaan de sluis in en daarna gaan de lichten op rood en de deuren dicht. Buurman is ook met stomheid geslagen en vraagt bij de sluiswachter om uitleg. Sluis 9 is nog een originele Zuid-willemsvaart sluis daar kunnen dus 2 spitsen en 1 kempenaar samen schutten. Er is blijkbaar door de gemeente Helmond besloten dat er maar 1 schip tegelijk mag schutten. Aanleiding is een verloren roer van een schip dat als tweede uit de sluis voer. Dit soort gekkigheden krijg je dus als mensen die nul verstand van varen hebben, maar wel beslissings- bevoegd zijn. Zo had de gemeente Helmond eerder al besloten te bezuinigen op de sluis/brug wachters. Door de hele zaterdagbediening en iedere avond 4 uur bediening te schrappen. De twee veevoederfabrieken en de schippersbonden hebben wel geprotesteerd. Als water bij de wijn kon er dan en enkel op vrijdag 2 uur minder af. Inmiddels is 1 van de 2 veevoederfabrieken gesloten. Dan heeft de gemeente volgens mij behoorlijk in eigen voet geschoten met een kortzichtige bezuinigings- maatregel.