Het onweer zorgt voor een beetje wind en water. Vooral dat water is welkom. De bijbehorende bliksemflitsen minder, want de toch al fragiele automaten raken er door van slag, zodat we de reizende sluiswachter nodig hebben. Ik heb gisteren een spier verrekt in mijn rug en dat is beslist niet fijn. Gelukkig kan Henny het vastmaakwerk op het voordek overnemen, want bukken gaat even niet meer. Een beetje sturen nog net met pijn en moeite. Voel me net een opa.

Jammer we passeren Rolampont in de middag als de bakker dicht is. Gaan we het scheidingspand vandaag halen of niet. Het water bij de jachthaven van Langres is wel heel stroef dus gaat het niet lukken. Onze voorbuurman lukt dat net wel. De laatste sluis is niet automatisch. Er is iemand aanwezig om hem te bedienen. Een vakantiekracht zo blijkt. Hij drukt met de joystick beide verlaten in één ruk hydraulisch open. Tegen dat geweld is de draad van de buurman niet opgewassen en breekt. Het schip knalt met de kont in de deur. Deuk in de kont, roeren lagen gelukkig dwars, maar misschien is daar toch schade. Chef erkent gelukkig verantwoordelijk te zijn. Eerste werkdag van de vakantiekracht, opmerkelijk dat je die dan zonder begeleiding aan laat modderen. Op zich een welkom personeelslid want normaal is alles bij VNF één en al traagheid. Ondanks de rugpijn ga ik kijken bij het reservoir de Liez, nu we er bijna voor liggen. Dat staat maar een goede meter onder het normaal “vol” niveau. Goed te weten. Ook fijn te weten is dat wandelen, fietsen en zwemmen heel goed gaat met de rugpijn.

Vorige week kwam er een bericht aan de schipperij langs betreft de verlichting in de tunnel van Balesmes. Door werkzaamheden is er geen elektriciteit in de tunnel, dus alleen vaartuigen met voldoende verlichting aan boord, mogen de tunnel passeren. Een agent van de VNF komt dat controleren aan boord van de schepen. Vraag aan de buurman of er daar sprake van was. Nee, er is niets gevraagd. En ook bij ons blijft het bij een opmerking dat er geen verlichting in de tunnel is. Heerlijk dat verschil tussen buraucraten en de werkvloer.

Van de winter is aan de Vingeanne kant van het kanaal een baggerploeg aan de gang geweest. En inderdaad op de 3 tot 4 plekjes waar ze gewerkt hebben is het een verademing. Het zijn helaas maar kleine stukjes. Met de Franse slag zouden wij dat noemen. 's Avonds moet de auto er ergens af. Henny rijdt dan morgen samen met de gast naar Nederland. Bij de silo komen we zo goed als tegen de kant aan zodat de auto in ieder geval aan de wal kan. Langs het smalle stukje tussen laadpijp en waterkant is spannend, maar gaat. Er is wel een navigator nodig, omdat op dit stukje de brandnetels hoger staan dan de auto is.

Henny vertrekt al vroeg richting Nederland. Het pad naar de weg is redelijk begaanbaar. De gast rijdt mee naar NL. Voor haar zit de vakantie er al op. Voor de kinderen begint hij vanmiddag. Paar uur later krijg ik van Henny de vraag of ik de auto papieren even kan fotograferen en appen want die is ze vergeten. Ik doe dat braaf, denkende dat ze misschien controle heeft. Een sluis later zie ik een mail van de verzekering met bevestiging van de schademelding. Dus bel terug. We zitten nu in de taxi, wij hebben niets, maar de auto is waarschijnlijk total loss. Kop staart botsing in de file. Ze staat stil als er eentje achterop knalt. Door die klap schiet zij door naar de voorganger, voor en achter schade. De zelfde middag heeft ze al een andere auto gekocht. De slotdag van het internaat schiet er zo wel bij in.

Gisteren nog op de valreep in de grootscheepse Saône gekomen, alleen zijn we in Auxonne blijven liggen. Vanaf hier kunnen mast en antennes weer een stuk hoger. In het kader van de fantastische prestatie van de Nederlangse voetbal vrouwen hang ik de grote oranje vlaggen in de mast. Zo kan ik ze op mijn manier vandaag en morgen nog supporteren. Hoewel er werkelijk geen stroom loopt en het schip echt naar beneden geduwd moet is het fijn weer enigszins respectabele snelheden te kunnen bereiken. Bovendien is het verbruik per kilometer nog maar één derde van in het kanaal.

Vertrek wat eerder dan de buurman, altijd mooi deze rivier in de vroege morgen. Koeien die wat komen drinken of pootje baden. Een eenzame visser in een bootje. Als de zon een stuk hoger staat komen er meer en meer mensen naar de rivier. Verwacht wel opmerkingen over de grote oranje vlaggen in de mast, maar krijg er werkelijk geen één. Al vroeg in de middag kom ik aan op plaats van bestemming na een reis van 951 km. We liggen natuurlijk op afgesloten terrein van de haven. Kijken of Henny met een deel van de kinderen en een voor ons nieuwe auto aan boord kan komen. Geen enkele voetgangerspoort blijk open. Navraag bij een Franse collega komen we achter de cijfer combinatie van het hek. Ze komen ongeschonden aan en, kunnen op ons grasveldje aanschuiven om de finale van de Nederlandse dames te kijken. Jammer dat het ze niet gelukt is.

Buurman gaat lossen. Na de middag zijn wij aan de beurt. Ondertussen een beetje gewerkt rondom de roef. 's Avonds willen de jongens met de boot varen. Dus maken we die klaar en gaat te water.

Kalm aan begonnen, de rekening gemaakt, boodschappen doen, ruim en schip schoonmaken.

Geen zicht op werk in het Saone Rhone bassin. Dus beginnen we heeeel langzaam aan de terug weg. De bedoeling is om minstens één week van de Saone te genieten. Dus in Mont Merle vinden we de palen voor passagiers schepen wel geschikt.

De bedoeling was om met de luchtbikhamer aan de slag te gaan. Alleen lig je hier recht voor de huizen. Dus doen eerst wel andere klusjes die minder herrie maken. 's Avonds een beetje watersporten met de jongens. Om te werken dus geen goede plek. Vertrekken voor een betere. Onderweg dacht ik, 2 mogelijkheden te hebben, maar beide blijken niks. Dus wordt het boven de sluis van Dracé.

Dat blijkt een hele goede. De bovenste palen zijn net op de rivier. Makkelijk om te vertrekken met het bootje. Één van de palen heeft afloop naar de wal en zelfs een waterkraantje. Ver genoeg van de sluis zelf. Geen huizen in de buurt. De enige buren zijn een dozijn nieuwsgierige koeien. Een stukje gemaaid grasveld voor de hond. Bijna ideaal. Het enige dat ontbreekt is walstroom. Hier houden we het wel een paar dagen uit.

op de vooravond van de nationale feestdag krijgen we vuurwerk vanaf de brug Thoissey.

Zondagmiddag komen oud collega's langs van Spanje opweg naar Nederland. Even zwemmen en wat drinken. Daarna willen ze nog een eind rijden. Wij vertrekken dan naar Macon. Henny rijdt naar Lyon om daar twee dochters een een vriendin van het station te halen. Zoon en een vriend rijden vanaf Macon met een bla bla car rit terug naar Nederland.

Mooie ligplaatsen voor jachten en passagiers schepen hier. Die voor de passagiersschepen heeft miljoenen gekost staat er op het bord. Met zware stroomkasten. Jammer dat er voor vrachtschepen nu niks meer is. Dus hadden we de bovenste paal voor de passagiersschepen maar geclaimed. De auto aan boord zetten valt zeker niet mee, maar zo s`ochtends vroeg met een beetje vindingrijkheid en een ritje over de voetgangersboulevard lukt dat dan toch. Op weg naar Chalon sur Saone. Daar komt een vriendin van T aan op het station met een rechtstreekse trein vanaf Mannheim, maar T wist van niks, dus de verassing was des te groter.

De vijf dames aan boord willen graag de stad in, nou is Chalon sur Saone wel een leuke stad. Er is een Decathlon, misschien hebben ze daar een nieuwe band voor achter de speedbood. De oude van ons is van de week gesneuveld. Wat op dat moment echt een grappig gezicht was. Wel jammer van het ding zelf, maar hij had zijn geld ondertussen wel opgebracht. Helaas, ze hebben er van alles, maar geen nieuwe funtube.

Tot en met 21-7-2019. Één dagje stad heeft de dames gelukkig kunnen verzadigen, want nu willen ze een mooi plekje zonder buren. De nieuwe ligplaats in Gergy lijkt ons uitstekend. We werken hard aan het schip en zwemmen veel. Als de verf en de benzine bijna op zijn moeten we weer een station verder. Niet erg overigens, want ik kan bijna niet meer op mijn knieen zitten. Vanwege het auto ongeluk twee weken geleden zou het handig zijn als Henny naar Nederland gaat om daar wat zaken af te handelen. Bovendien heeft ze dan heen en terug wel kinderen en of vakantie gangers mee te brengen. Zondag rijd ze naar Nederland.

Ik vaar met T en haar vriendin een eind verder de Saone op. Bij de laatste grote sluis gooi ik de drinkwater tanks vol, voordat we morgen het kanaal in gaan. In St jean de Losne liggen de buren die gister langs kwamen. Ze hadden in Salaise gelost. Maak alles zo ver klaar om het kanaal in te gaan, maar blijf wel nog op de rivier liggen voor een laatste avond Saone zwemwater. En een laatste rondje met de speedbood, alleen moeten we bijna roeien. De tank is echt leeg. 's Avonds laat is Henny weer terug aan boord.

Minstens een dag of zes zonder stuurhut varen terwijl er een hittegolf afgekondigd is. Allemaal niet zo erg, wel zorgen dat de zonnebrandcreme dichtbij staat, want ik sta wel 12 uur per dag in de buitenlucht. Meerdere keren perdag een puts water over je heen gooien, veel drinken, heel veel water drinken. Zo komen we 26 sluizen verder.

De nieuwe sluiswachtster die op de heenweg nog ingewerkt moest, is nu alleen op pad. Leuk. In het begin zijn ze nog zo enthousiast. Ze heeft zich ingeschreen voor een sluiswachtershuis. Er staan er voldoende leeg dus dat zou geen probleem moeten zijn lijkt mij. Maar waarschijnlijk zie ik een aantal bureaucratische hordes over het hoofd. Precies als de zon op zijn hoogst staat zitten wij een dik uur heerlijk koel onder de grond. Het is zelden dat ik schaduw zo waardeer. 30 Sluizen gedaan vandaag.

We starten de dag met een sprong in het kanaal. Het moet vandaag de warmste dag van deze hittegolf worden. Bedenk me net dat de vorige keer dat we hier leeg afgebroken langs kwamen het winter was en minstens 42 graden kouder. Toen was ik dik ingepakt. Daar is nu geen sprake van.

De buitenslapers worden naar binnen gejaagd door de regen. Helaas is het maar een korte bui. De rivieren kunnen wel wat water gebruiken. Het kanaal zelf ook. De rest van de dag valt er af en toe een druppel, die verdampt voordat hij de grond raakt. Daar zal de Marne niet van aanzwellen.

Gisteren kwam er een bericht aan de schipperij langs dat er vanwege een daad van vandalisme aan de stuw van Chamouilley nu geen water voor de voeding van het kanaal genomen kan worden. Daardoor kan de waterstand niet meer gegarandeerd worden. Nu hebben wij daar leeg waarschijnlijk toch geen last van, maar ik zie nergens panden die echt te laag staan. Zeker na de volgende water inname mogelijkheid is de waterstand prima in orde. We komen in de middag het kanaal uit, en varen door naar Chalons. Daar is een minifestival over vrouwenrechten, er spelen enkel bands met allemaal een frontvrouw.

Er liggen wel 3 schuttingen aan schepen en jachten te wachten om af te schutten. Bij het invaren van de sluis vergeet ik het trappetje weg te halen wat nu in de verdrukking komt. Die is niet fraaier uit de strijd gekomen, zonde weer. Eindelijk komen we op de laadplaats aan. Toch sneller dan waar ik mee heb durven rekenen. Er liggen nog twee lege schepen te wachten.

Gaat niet snel dat laden aan de overkant. We zijn maar aan deze kant gebleven en hebben aan een paar bomen vast gemaakt, want de kade in de haven is met twee spitsen vol. En om nu langszij te liggen in het stof van de buren leek ons geen goed plan. Al zijn we ook hier niet helemaal stof vrij. Heb olie ververst van de hoofdmotor en een aggregaat. 's Middags is er niet meer verder geladen, geen idee waarom.

Na drie weken warm weer en een leeg ruim zijn de azobé planken iets gekrompen dus er zit wel wat werk aan de vloer om kieren te dichten. Na de middag gaan ze verder met laden. De eerste buurman is vertrokken en voortvarend beginnen ze aan de tweede buurman.

Of we naar de overkant willen komen, want als de buurman vol is beginnen ze aan ons. Zo gezegd zo gedaan, alleen blijkt na 50 ton geladen dat er te veel gebroken korrels in zit. Dus stoppen ze er mee. Nu moet de nog komende lading opnieuw gesorteerd, maar daar gaat natuurlijk weer tijd mee heen, dus morgen verder.