De sterke en koude mistral houd ons binnen, spelen een potje Catan met nieuwe uitbreidingen. Eten oliebollen en zetten on eens voor de televisie om een film te kijken.

Het is nog donker en rustig in de stad als we vertrekken, tegen dat we het kanaal beneden sluis Pierre Benite uit zijn is het licht. Dan maken we een stop bij het bunkerschip. Vooral aan drinkwater is nood, maar bunkeren ook de brandstof tanks vol. Daarna verder af. Heel rustig er vaart vrijwel niets, mooi om hier weer te varen. Zelfs in deze tijd van het jaar, alleen hebben de kinderen er weinig oog voor. Bij het passeren van de table du roi moeten ze verplicht even kijken, maar het boeit ze niet er zijn zo weer weg. Ach waren wij vroeger niet precies eender.

Volgens sommige ben je pas vanaf Valence echt in Zuid-Frankrijk. Dat is dan vandaag het geval. De temperatuur loopt wel op, maar de mistral wordt er zeker niet minder van. Dus aangenaam kan je het niet noemen. Het beetje water wat over de stuwen gaat waait als een waternevel weg. Zie dat in Montelimar nog altijd die ene coaster er verlaten bij ligt. Vreemd verhaal. Toch is niet alles leeg geroofd of gesloopt, dus er zal af en toe wel iemand zijn.

De wind staat bijna dwars op het schip en zelfs geladen merk ik dat het lastig wegkomen is van de palen in Mezoarques. Vanaf hier is het geen uur varen meer naar de laatste Rhône sluis. Daarna de petit Rhône af en doen met St Gilles de laatste van de 231 sluizen deze reis. Langs de Camarque naar de etangs met flamingo's. We zien er veel. De brug opening van Frontignan halen we niet meer vandaag dus maken aan Aresquiers vast. Daar lig je op een steenworp afstand van het strand.

Daarom maken we vanmorgen een wandeling langs het strand. We hebben allemaal een winterjas aan, maar die gaat al vrij vlot uit. Niet veel later gaat ook de trui of vest uit. Wel vreemd dat je hier in je T-shirt lopen kan zonder long ontsteking op te lopen. Vooraf hadden de kinderen niet veel zin, maar eenmaal bezig is het toch wel leuk. Zo leuk dat we ze later tot spoed moeten manen om op tijd aan boord te zijn om vandaag wel de enige brug bediening in Frontignan te halen. Door de brug maken we vast, omdat de losplek zelf niet zo gezellig ligt. S' Avonds eten we met zijn allen in Séte.

De dag van de terugreis voor de kinderen. Hun kerstvakantie zit er op. Om ze hiervandaan even terug te brengen met de auto is 2 dagen werk. Niet te doen. De trein is overwogen, maar het idiote is dat het vliegtuig bijna de helft goedkoper is. Vanuit maatschappelijke verantwoordelijkheid kan het eigenlijk niet, maar het wordt voor de consument wel moeilijk gemaakt als de verantwoorde keuze honderden euro's duurder is. Afijn. We brengen ze naar het vliegtuig en ze zijn bijna eerder op Schiphol dan wij terug aan boord. Wat dat betreft had Macron misschien beter binnenlands en korte Europese vluchten duurder gemaakt i.p.v. auto brandstof. Dit had minder boze burgers in gele hesjes opgeleverd denk ik.

Het laatste stukje van Frontignan naar het industrie terrein in Sète net voor het etang de Thau. Het lossen gaat hier zonder bobcat. Dat is in ieder geval rustiger voor ons. Eenmaal leeg vegen we goed het ruim aan, want uitspoelen met zout middellandse zeewater doen we liever niet. Laden in Sète zit er jammer genoeg niet in. Al leek het aanvankelijk kansrijk, maar ze hebben onvoldoende voorraad om te verzenden, terwijl de klant wel wil afnemen. Dus wij varen alvast een stuk richting noorden. Altijd een apart gevoel, want zat ben je het hier niet snel.

De buurman is er vanmorgen ook en schutten samen de petit Rhône op. De waterstand is tegen nul volgens de sluismeester die moeilijk te verstaan is. Hij spreekt met zwaar zuidelijk accent. Voor mij moeilijker, omdat ik dat minder gewend ben. Wat betreft een vervolg reis zijn we bezig met iets vanaf de Saône naar de regio Basel, maar de onderhandelingen verlopen moeizaam. Het is nog niet duidelijk of we leeg richting Vitry gaan of iets kunnen laden in het Rhône/Saône bekken. De mistral is nu al dagen lang achtereen aan het waaien. Volgens een weerman op de radio waait die sinds 28 december onafgebroken en houd ook nog minstens 4 dagen aan en dat is uitzonderlijk lang.

Beroerde nacht gehad. De mistral kalmeert 's nachts meestal een beetje. Daar was nu in ieder geval geen sprake van. Op de radio is de mistral alweer onderwerp van gesprek. Op de top van de Mont Ventoux is vannacht een windsnelheid van 185 km/u gemeten. Dat was nog niet eerder gebeurd. De lading van de buurman die wel in Sète kon laden is afgekeurd en nu moet hij in Chalons sur Saône lossen i.p.v. Basel. Voor hem geen slechte affaire. Nu we op zoet water zitten moet het ruim eigenlijk nog schoongemaakt, maar met deze wind lijkt het niet verstandig om het ruim open te doen. Het kan zomaar zijn dat je dan opeens geen luiken meer hebt.

Vandaag worden er knopen doorgehakt. De reis vanaf de Saône naar de Rijn kan helaas niet door gaan. Ze willen niet mijn prijs betalen en aangezien er wel alternatieven zijn ga ik niet door de knieën. Dat betekend wel dat we leeg en dus afgebroken terug naar de Champagne streek moeten varen. Dat is misschien wel iets vervelender, maar financieel niet per sé minder interessant. We gaan nu in Pogny luzerne laden voor Wageningen. Dat hadden we liever in Gray gedaan, maar je kunt niet alles hebben. De stagiaire gaat morgen ochtend vanuit Mâcon aan de reis naar huis beginnen. Dus nu de laatste beoordelingen in haar praktijkvorming boek invullen. Al met al een dikke voldoende voor haar stage.

Moeten wel even illegaal vastmaken, maar de passagiersvaart is toch in diepe winterslaap, dus liggen we niemand in de weg. Vanuit hier is het 5 minuten lopen naar het station van Mâcon. We brengen haar op de trein en varen dan sinds lange tijd weer eens met zijn tweeën verder. Eindelijk komen we buiten bereik van de Mistral. Dan maak ik het schip grondig schoon en pak ook het ruim aan. Maar liefst 4 Spitsen tegen gekomen vanmiddag. Nou ja laatste was avond maar zoveel hebben we er sinds kerst niet meer gezien.

De laatste drie sluizen op de Saône, voordat we het kanaal in gaan komen we nog een buurman tegen. In de eerste Kanaal sluis gaat de stuurhut er af en de bijboot in het ruim de rest was al zo ver klaargemaakt. Toch duurde dat te lang, want de volgende sluis is geschakeld met deze en stond al de hele tijd groen. Nu is die rood gegaan. Dan de controle post gebeld, die kan misschien op afstand nog eens aanmelden voor die sluis. Leeg gaat het allemaal een stuk vlotter. Toch kun je maar heel zachtjes draaien anders trek je een dikke golf langs de oevers die ze stuk maakt. Bovendien ga je dan niets sneller meer. Fijn weertje hebben we niet, het is tenslotte winter. Haasten hoeft niet, want aan de Marne kant van het kanaal is een sluis kapot en is de vaart tot nader order gestremd. Volgens de laatste berichten zou het maandag avond gerepareerd moeten zijn.

Wij kunnen wat langer blijven liggen, want zondags begint het pas om negen uur. En zoveel haast hoeven we dus niet te maken. Vandaag merkbaar minder koud dan gisteren. Wel de hele dag miezer regen. Het loopt vlot en zijn al op tijd boven. Aan de andere kant blijven we in Langres liggen vanwege de kapotte sluis verderop.

Eigenlijk kunnen we wel een bakker gebruiken, maar die in Langres op de berg vinden we te ver. Dus varen we naar Humes, althans dat was de bedoeling, maar sluis 4 is uit. Van een belletje naar Vitry worden we niet wijzer. Dus moeten we al na 1 sluis weer vastmaken en afwachten zonder brood. Nou ja we zetten de auto wel aan de wal, want die amateurs hier krijgen vandaag de reparatie niet klaar. Sterker nog eigenlijk beginnen ze vandaag pas. Ze hebben een stalen plaat met ijzerdraad voor het gat in de sluisdeur gehouden in de hoop dat het dan dicht zou zijn. Toen dat niet bleek te functioneren hadden Laurel en Hardy bedacht dat ze de sluis beter konden droog leggen en dan aan de deur werken. Dat had een kind vrijdag ook kunnen bedenken.

Je blijft je verbazen met die amateurs hier. De pompen die in de sluis gezet zijn zou je normaal gezien in het diepste stuk van de sluis zetten, nee deze mannen niet. De dikke water straal uit de slang slaat een gat in de toch al zwakke dijk en alle grond loopt zo naar de toch al hoge bodem. Het zou mij niets verbazen als straks de geladen buren daar omhoog lopen en de sluis niet meer in kunnen. Dat die gasten zoiets zelf niet bedenken kunnen. We gaan aan boord maar wat nuttigs doen.

De administratieve achterstand loopt hard terug dankzij de sperring. Bovendien neem ik eindelijk de tijd om een kabel te trekken die nodig is voor de brandstof verbruiksmeter. En ze komen vertellen dat we morgen om 7 uur verder kunnen. Na een bezoekje aan de buren die aan de andere kant van de kapotte sluis liggen gaat de auto weer het ruim in.

Alleen zijn de mannen vergeten de automaat aan te zetten. Zowel bij ons als bij de buren aan de andere kant. Nou kon ik vanmorgen wel wat extra tijd gebruiken, want de bediening van de koppeling deed het niet. Aan de andere kant lagen 4 schepen te wachten. Bij ons niemand. De eerste kan er in het beste geval vanavond zijn. Het is vrij buiig weer dus in de sluizen ben ik blij als ik even onder het zeil kan schuilen. Het meeste is regen al is er vandaag ook hagel en natte sneeuw naar beneden gekomen. Na 25 sluizen zit de dag er op en heb trek in een warme maaltijd.

Al vroeg langs de silo van Bologne. Had leuk geweest om hier te kunnen laden. Al een hele tijd niet van gehoord dat er schepen hebben geladen. Er schijnt een probleem met de laadinstallatie te zijn. De vorige keer dat we leeg door sluis Granvaux kwamen zaten we een beetje klem. Nu liggen we iets scheef dus daardoor nog een beetje breder. Je merkt dat het schip bij een aantal sluizen recht gedrukt wordt, maar echt klemmen doet ie nergens gelukkig. Rond Joinville komen we maar liefst 3 schepen tegen. Daarna komen we in de klapbruggen sector. Al zijn er hier en daar al wel een paar weggehaald of staan altijd open.

In Chamouilley stoppen we even bij de bakker. Het ijs in het kanaal, kraakt harder dan het verse broodje tussen mijn tanden. Ongeveer 1 cm dik ijs al zijn er ook stukken waar geen ijs is. In een stad heb je altijd rare snuiters. Net op het moment dat we uit gaan varen komt er een kerel aangelopen die roept: “Ik ben nog nooit op een schip geweest, mag ik aan boord” en doet net alsof hij in dezelfde beweging op de luiken wil stappen. Die nu precies op dezelfde hoogt zitten als de sluis. Wat hij blijkbaar niet beseft is dat de luiken door de vorst spiegelglad zijn, het lege schip al voorruit gaat en alles op de luiken te hoog is voor de brug op het beneden hoofd van de sluis. In mijn hoofd zie ik al de vreselijkste ongelukken gebeuren. En Henny blijkbaar ook, want die laat duidelijk blijken dat ze niet gecharmeerd is van zijn voornemen. Gelukkig ziet hij er dan toch van af, al laat hij duidelijk merken dat het tegen zijn zin is.

Jammer, gisteravond net niet op de laadplaats gekomen. Vanmorgen de laatste 3 sluisjes en we zijn in Pogny. Daar bouwen we de boel op ons gemak op en maken werk van de schoonmaak. Morgen komt er een gast aan boord. De eerste dit jaar. Vrij ongebruikelijk in de winter, maar ja waarom niet. Kan ook heel mooi zijn.

Lang geleden dat we luzerne geladen hebben. En ook op deze laadplaats is lange tijd geen schip geladen. De controleur is aanwezig en ook iemand van de silo. In het begin gaat het nog niet zo hard want, 1 bascule wil niet aan de gang. Waarschijnlijk vast gevroren of een paar klonten lading versperren de doorloop. Kwartiertje later hebben ze de 2e bascule ook aan de gang en gaat het dubbel zo hard. In het begin ruikt de luzerne niet onaardig, maar na een tijdje ben je die geur wel beu. Met de middag hebben we papieren en vertrekken. De gast is ook aan boord. We moeten een laagje ijs van 1 cm breken. Dat gaat makkelijk maar maakt veel herrie. Al bij Chalon komen we twee schepen tegen die vanaf daar het ijs voor ons gebroken hebben.

In Condé kan de haakse bocht om de vaart van Reims te pakken moeilijk zijn als er ijs ligt. Het is nog zo dun dat het gemakkelijk breekt. In de vallei kruisen we 4 schepen, dus daarna is het ijs wel stuk gevaren. Er valt ook nog flink sneeuw gedurende de dag. Moet om de haverklap het dek opnieuw vegen. Het kleurt alles wel mooi wit. De drie sluizen in Reims schutten nu tot zeven uur. Dus geheel onverwachts komen we nog beneden de stad.

De sneeuw maakt het de automaten lastig, daar bovenop komt nog het ijs achter de deuren, vier afvaart en vier opvaart en maar 1 storingsmonteur voor 10 sluizen. Dat maakt dat we na anderhalf uur al 1 sluis verder zijn. Om vervolgens weer de 4e schutting te hebben aan de volgende sluis. Maak me er niet druk om en loop met laska door de velden. Door de sneeuw zie je nu alle hazen goed zitten, maar Laska krijgt er geen te pakken. Die beesten zijn veel sneller en wendbaarder. Uiteindelijk ergens ver in de middag zijn we dan toch beneden Berry au bac. Alle schepen voor ons uit kiezen voor de route via de Aisne. Dat doen wij dan ook. Vannacht geven ze weer vorst op en dan zit alles weer vastgevroren. Als je dan die dag niets tegen komt kun je de hele dag ijs breken, liever niet. Als ik de andere volg is het hooguit 1 pand.

Het heeft niet gevroren, nou ja niet erg. Voor de gast is de Aisne ook interessanter dan het kanaal. De dorpjes langs de schuine hellingen allen onder een witte deken. Dat zien we niet zo vaak. Na de Aisne draaien we de Oise op. Daar is wat meer verkeer. De eerste twee sluizen op het canal du Nord schutten we op. Dan is het mooi geweest.

Henny is al vroeg met de auto in de garage. De onderhoudsbeurt was al een tijdje uitgesteld omdat, we te ver weg zaten. Dan kan ze met de leenfiets terug naar huis waar genoeg werk ligt te wachten stel ik me zo voor. Als je al meer dan een maand niet in huis bent geweest, maar de kinderen soms wel kun je je wel een voorstelling maken van hoe dat er uit zal zien. Onze gast is in een ver verleden matroos geweest en dat kun je nu nog goed merken. Hij loopt met zijn 71 jaar over het schip alsof hij nooit anders gedaan heeft.

Jammer dat het niet lekker loopt vanaf de grote tunnel in de sluizen vallei naar Arleux. Dan hadden we bijna voor de deur kunnen liggen van de afspraak vanmiddag. Buurman komt ons ophalen vanaf Douai. Brengt de gast naar het station en wij rijden door naar de informatie bijeenkomst. We zitten daar nog maar net als de buurman dringend terug naar boord moet. Ik blijf op de bijeenkomst en zie wel hoe ik terug aan boord kom. Na afloop blijkt dat er ook Franse buren bij zijn die in Douai liggen.

Achteraf misschien wel net zo goed dat we vanmorgen sluis Douai nog moesten schutten. Het loopt zo lekker dat we Frankrijk uit varen en zelfs de eerste sluis in Vlaanderen bereiken.

Gezien de hoeveelheid regen van gisteren had ik meer stroming verwacht op de Leie. Dat water zit hier altijd snel in de revier. Veel vaart is er niet. De wind die wel sterk aanwezig is neemt hoe dichter we bij Terneuzen komen verder af. Dat is fijn en meestal andersom. Nu kunnen we meteen door naar Hansweert.

Van Noordwest naar Zuidwest is de wind gedraaid vannacht. Niks aan de hand zo. Zowel de Krammer als de Volkerak recht inlopen en deur achter je dicht. Daarbij mag je niet mopperen. Mopperen doe ik wel tegen de schipper van een groot schip op de Volkerak. Wij zijn voornemens de Kil in te varen en was reeds een tijdje voorgesorteerd. De buurman al een paar keer opgeroepen maar geeft geen antwoord. Veel harder gaat hij niet, want hij heeft de bunkerboot langszij. Als ik een laatste keer achterom kijk om bakboord uit te gaan zie ik dat het bunkeren is afgerond, en vraag waar die naar toe gaat. Na herhaaldelijk aanroepen komt er dan toch antwoord dat ze rechtdoor naar de Moerdijk bruggen gaan. Het is dan wel te laat om ons nog aan stuurboord te passeren. Als ik dan wat mopper doet hij er nogal lacherig over. Ik vind het knap onverschillig en onprofessioneel. Het werd zo een onnodig gevaarlijke situatie die makkelijk voorkomen had kunnen worden.

Weer vroeg vertrokken vanuit de thuishaven, leuk dat de oudste dochter met vriend nog even langs kwam op de fiets. Tijden veranderen, ik moet denken aan de keren dat ik hetzelfde deed als mijn ouders met het schip langs kwamen. De losplek laat weten dat ze graag vanmiddag nog lossen. Dat kan. We zijn er net na de middag. Als de lunch achter de kiezen zit wordt er begonnen met lossen. Twee uur later is het schip leeg en vertrekken we weer. En 's avonds liggen we wederom in de thuishaven. Dat gebeurd ons niet vaak.

Voor de inbouw van een monitorings-systeem varen we naar Dordrecht. Dan kunnen we dat mooi combineren met wat kleine reparaties. We liggen nog maar net en de baas zelf staat al voor de deur. Binnen een mum van tijd heeft ie één oorzaak al gevonden. Dat repareer ik vanmiddag zelf even. En zo gaat het best voorspoedig.