Een mooie dag om sinterklaas inkopen te doen. En langs een buitensportwinkel om het een en ander aan te schaffen. Mooie winkel is dat, lukt ons nooit om daar even snel doorheen te lopen. De kinderen mopperen dat we te lang weg blijven. Dat heeft ook te maken met het slechte weer en hun plannen om nog naar het winkel centrum in onze gemeente te gaan. Op de fiets door de regen is natuurlijk minder aanlokkelijk als met zijn allen in de auto.

Over de auto gesproken, daar moeten eigenlijk de winterbanden weer onder gebonden al is de temperatuur er niet naar. Begin er toch maar aan, want dit kan voorlopig wel eens de laatste gelegenheid zijn gezien onze plannen.

Nu is het onze beurt om te lossen. Eenmaal leeg maak ik samen met stagiaire Shubhra het ruim en schip schoon. Zeker het ruim moet zorgvuldig gedaan deze keer. We krijgen het niet klaar voor donker. De volgende reis is namelijk kunstmest van Stein naar Sète. De laatste tijd keuren ze in Stein bijzonder streng. Tussen de planken van de buikdenning zitten hier en daar wat gerstkorrels vast. En daar vallen ze dan over.

Dus nu met de hogedrukspuit over de vloer om zoveel mogelijk los zittende korrels weg te krijgen. Tussen de buien door proberen we dan ook het ruim weer droog te krijgen voordat we morgen moeten laden. Tijdens de vaart over het Albert kanaal moet regelmatig het ruim weer dicht vanwege een bui.

Voordat we gaan laden moeten we eerst een ander plekje zoeken. Hadden gisteravond een bak uitgezocht als aanleg steiger. Alleen moet die nu verhuizen en wij dus ook. Net terug vast worden we geroepen om te gaan laden. De 250 ton zit er dan zo in en kunnen we beginnen aan de 1425 km lange reis waarbij we 231 sluizen moeten passeren. Helaas is de meest voor de hand liggende route niet bruikbaar vanwege watergebrek. Lees achterstallig onderhoud/wanbeleid.

Zit al vroeg in de auto vanwege een bezoek van de minister infrastructuur en milieu aan een schip lid bij onze coöperatie dat ligt te lossen bij een mengvoeder coöperatie langs klein vaarwater. Ik ben er langer voor onderweg dan dat de hele plichtpleging duurt. Toch is het wel belangrijk dat de kleine binnenvaart eens positieve aandacht krijgt en daar leveren we graag ons steentje aan bij.

Gisteren zijn Henny en Shubhra gewoon verder gevaren en zijn in de Belgische Sambre geraakt. De auto hoeft er niet op vanmorgen want Henny gaat ermee de kinderen halen. Ondertussen varen we verder. Voor zover dat gaat dan. In Charleroi is de sluis kapot en daarvoor moet een elektricien komen. Als die er éénmaal is heeft hij het euvel binnen een half uurtje wel opgelost. Alleen hebben wij dan de 3e schutting. We komen dan ook niet zo ver als verwacht. Het gaat steeds harder waaien en bij het invaren van de scheepslift van Strepy gaat het heel erg tekeer. Je steekt daar natuurlijk wel erg ver boven het maaiveld uit. Het water waait uit het stukje kanaalbrug naar de lift. Ons piekluik waait van zijn plek en valt onderste boven een halve meter verder weer aan dek. Blij dat het nog aan boord is.

Het is wat met die storingen. We liggen met vier spitsen boven sluis Havré te wachten. Als de deuren open gaan ziet de kolk er wel erg kort uit. Bij een wat nadere blik blijkt dat we een halve kolk hebben gekregen en dan passen er maar 2 i.pv. 4 spitsen in. De sluiswachter vind het blijkbaar niet nodig dat even te melden. Dus dan doe ik het maar even, want de buren zijn er heilig van overtuigd dat ze mee kunnen. Ze moeten een ronde wachten. Dat is minder erg dan de buurman die daar weer achter zit. Dat is een 80 meter schip en zal moeten wachten tot de storing met de beneden deuren is opgelost.

De laatste sluis op de Franse Schelde staat al vroeg groen. Daar hadden we rekening mee gehouden dat gebeurd vaker. Dat het druk zou zijn op het Canal du Nord was te verwachten. Heb wel de indruk dat wij het staartje zijn, want terwijl we overal de tweede schutting hebben komt er niets achter ons aan.

Het blijft maar druk, ieder pand drijven tot we aan de beurt zijn. Vanaf sluis acht is dit jaar de bediening op afstand ingevoerd. Net als in het noordelijk deel. De sluiswachter bediend de sluis ter plaatse en één op afstand. Daar is het dan blijkbaar nodig om de sluizen volledig te omheinen met hekken. Als ik met Laska een paar pandjes wil wandelen merk ik dat alle poorten zijn afgesloten met cijfersloten. Ik vraag om de code, maar die mogen de sluiswachters niet geven zegt de ene en een ander dat ze die zelf ook niet weet. Het kan toch niet zo zijn dat we hier als muizen in een kooitje opgesloten zitten. Daar zijn ze het allemaal wel mee eens, maar resultaat blijft onveranderd. Ik geef aan dat men niet verbaasd moet zijn dat één dezer dagen de boel kapot gemaakt zal worden, want niet iedereen heeft evenveel geduld. Ik krijg de opmerking dat zoiets logisch is en ze niets heeft gezien. En bovendien dat de poortjes langs de waterkant met een ferme ruk wel uit het slot schieten. Zo gaat dat in het land van de gele hesjes.

Sluis Sempigny ligt net om de hoek na het Canal du Nord en heeft minder ruime bedieningstijden en nu het zo druk is ligt het daar tamelijk vol vanmorgen. Ondanks dat hier 2 sluizen naast elkaar liggen moet alles via de geautomatiseerde sluis. Nummer 1 laat mijn lege voor buurman eerst opschutten, maar die maakt boven de sluis terug vast. Te mistig zegt ie, maar dat had ie beneden de sluis toch ook kunnen zien? Eenmaal bij de volgende sluis is het wat opgeklaard en komen er 3 lege schepen achterop. Lang geleden dat het hier zo druk was, gelukkig is de mobiele sluiswachter hierheen gekomen om ook de andere sluis te bedienen. Drie schepen rechtdoor richting Chauny en 3 slaan af richting Abbecourt.

Buurman laat ons eerst opschutten vanmorgen. Tot de tunnel blijft het donker eenmaal aan de andere kant is de dag aangebroken. Vier sluizen af en dan het lange pand naar Berry au Bac. Deze keer wel stroming in het kanaal, dus een uurtje langer onderweg. Bij sluis Moulin Sapigneul moet de sluis door de sluiswachter bediend. Nog steeds is niet alles af na de stremming, een bouwvakker vind het nodig om met een grote slijptol op een staalplaat bezig te gaan. Niet met de vonkenstaal naar ons toe, maar er waaiert altijd wel van alles uit en dat net naast de roef. Ik ren op hem af en vraag of dat niet even wachten kan tot het schip de sluis uit is. Hij moet werken antwoord hij, nou jullie zijn al 3 maanden te laat dus je wacht maar 3 minuten tot we de sluis uit zijn.

Weet dat we de tweede schutting hebben, dus was niet zo vroeg begonnen, maar als we het laatste bochtje om komen zie ik buurman pas de sluis inschuiven. Hij verontschuldigd zich dat hij ons nu weer ophoud. Hij moest eerst achteruit naar de draaistang om de sluis te activeren. Daar was ik echt niet aan begonnen. Een belletje naar Berry had genoeg geweest, maar alle begin is moeilijk. Bij de PUM liggen wel een stuk of 6 geladen schepen. Dat is denk ik al een poosje niet meer voorgekomen.

Oei het touwtje los slingeren is niet eenvoudig als het stijf bevroren is. Uiteindelijk lukt het toch. De tunnel van Mont Billy is wel een van de netste die er is. De acht sluizen van Conde af en richting Chalon. Daar liggen een aantal spitsen die baggerspecie varen. Blijkt dat de kraan op ponton achter het eiland ligt. O'ja das ook fijn daar baggeren waar niemand vaart. Dat hebben ze zeker achter een bureau bedacht.

Een stukje voor Vitry liggen nog een paar schepen van de bagger, eenmaal voorbij Vitry is al een aantal jaar geleden dat we daar geweest zijn. Leuk om weer eens te doen, zin in.

Zo is het rechte stuk naar St Dizier niet eens saai deze keer. Terwijl ik dat wel als tamelijk saai herinner. De waterplanten houden zich in de winter gelukkig wat mak, want in de zomer is er haast geen doorkomen aan. 's Avonds maken we iets eerder vast voor de deur van de bakker en er komt een afvarige buurman langszij om te buurten.

Met vers brood gaan we richting sluis. Alleen pakt die mijn aanvraag niet. Een belletje naar de controle post is genoeg. Mevrouw zet met een muisklik de sluis voor ons klaar. Een eind verderop zien we iemand van de VNF steeds te vergeefs een dreg uitgooien naar een grote tak die midden is het kanaal drijft. Die inspanning moet eigenlijk beloond worden. Dus Henny gaat met een haak naar voren en duwt de tak wat meer naar de kant zodat de man er bij kan en hem er uit haalt. Jammer dat hij die ene die net achter de sluisdeur zat waardoor de deur niet goed open ging en langs de zij schraapte, er niet op tijd heeft uit kunnen halen. Shubhra maakt een time-lapse filmpje met het invallen van de avond.

Wel echt weer genieten hoor om na zoveel jaar terug te zijn. En dan te weten dat ik dit altijd de minst mooie route naar het zuiden vond. Sommige sluiswachtershuizen staan echt op fabelachtig mooie plekken en dan woont er niemand meer. Onbegrijpelijk. Nadeel van zo ver weg zijn is wel dat het lastig is je kinderen te helpen. Zo was er 1 zijn telefoon kwijt, met in het hoesje ook een ID bewijs. Dus eerst hoop je dat het vanzelf weer boven water komt, maar na een dag of twee groeien de zorgen, want je weet dat er deze kerst vakantie allerlei grenzen gepasseerd moeten worden en er hoeft maar ergens controle te zijn en wat dan.

De stagiare maakt weer een time-lapse tijdens de vaart. Vaart sluisjes in en andere maakt ze vast. Jammer dat de regenbuien vallen als je net een sluis moet doen, maar ze zijn goed voor de waterstand. Na het avond eten stuurt moeders twee kinderen naar huis om de zoekgeraakte telefoon te zoeken. Ze krijgen via de andere telefoon orders waar te zoeken. Na 40 minuten is ze door haar ideeën heen en ten einde raad, want ze heeft inmiddels ook geïnformeerd hoe het aanvragen van een vervangende ID in zijn werk gaat. Minimaal 5 werkdagen…… Dan vraagt ze haar vriendin en tevens ervaren moeder (die kunnen echt zoeken) om bij ons thuis samen met de kinderen nog eens alles na te lopen. 5 minuten later komt het verlossende telefoontje.

Een bijzondere morgen. Net naast de lichtbundel van de bakboord schijnwerper zie ik steeds wat door het strooilicht gaan, eerst denk ik aan een vos, maar door de verrekijker blijkt het een hele familie wilde zwijnen. Ik tel er minstens 15. Zie grote en kleintjes met van die mooie strepen op hun rug. Het tafereel is na een paar seconde weer in het donker verdwenen. We zijn er alle drie in de stuurhut even stil van. Tot er iemand opmerkt dat ze blij is dat ze daar nu niet aan de wal liep. 's Middags beleven we een sterk staaltje Franse slag. In Langres is de kade van de jachthaven verlengt. Daarvoor is eerst grond in het kanaal gegooid, maar nu een paar jaar na dato lopen we nog hard omhoog, omdat een deel van die grond er nog steeds ligt.

Boven op de berg van de waterscheiding tussen Noordzee en Middelandse zee blijven we liggen bij de eerste sluis. Daar is ook de controlepost van alle geautomatiseerde sluizen naar de Saône. De hele dag is daar dus iemand aanwezig die een oogje in het zeil kan houden. Wel een prettig idee als je het schip een paar dagen alleen laat liggen. Bovendien zijn de plekjes waar je geladen ergens kan liggen, aan de wal kunt en andere geladen schepen er ook nog makkelijk langs kunnen erg dun bezaaid. Dus ondanks dat het misschien een beetje te vroeg is toch besloten om al richting Nederland te rijden. De kinderen krijgen vandaag kerst vakantie.

Henny gaat de laatste dingen voor de kerst regelen en ook alvast de terugreis van de kinderen als ze over twee weken vanuit Zuid-Frankrijk weer naar school moeten. Ik reis met de bus naar de vergadering in Dordrecht. Daar blijkt geheel onverwacht een bus bijna voor de deur te stoppen. Moet wel 2x overstappen, maar het kan. Terwijl ik had gedacht dat het te afgelegen zou zijn en een lift zou moeten regelen vanaf het station of zo. Tegen het eind van de vergadering komt Henny met Ma mee eten. Maken het niet te laat, want we moeten nog naar ons kerst adres rijden.

tot en met 26 december. Heerlijk 4 dagen rust voor de boeg, al moet er wel nog een kleine mentale inspanning verricht, want bij mijn sinterklaas surprise hoort uiteraard ook een gedicht. Altijd leuk als ie dan eenmaal af is. We vullen de dagen met bordspellen zoals: catan, en carcasonne. Een wandeling door de Hohe Ward of een sauna bezoek in de kelder. En uiteraard het uitpakken van alle sinterklaas/ kerst surprises. Eentje heeft de pech dat alles uit het kaarsvet van een waxine lichtje te moeten peuteren. Een reuzen waxinelicht wel te verstaan.

Na het ontbijt proberen we alles in de auto te pakken. Dat valt niet mee en laska moet haar plekje in de bench afstaan aan allerlei bagage. Ze kijkt altijd wat ongelukkig als ze dan tussen de benen van de bijrijders moet zitten. Eigenlijk is dat plekje wel wat klein voor haar. Het kont ook niet zo vaak voor. De Duitste autobahn is bijna een aaneensluiting van allemaal baustellen. Daar sta je zelfs in de kerstvakantie gewoon in de file. Eenmaal aan boord aangekomen is het al wel donker, maar laat eigenlijk niet.

Ik doe de eerste 13 sluizen met de hulp van de kinderen, want Henny is vanmorgen de stagiaire van het station in Dijon halen. Ze brengen meteen ook veel boodschappen mee. Er zijn hier wel een paar panden die merkbaar beter gaan dan de laatste keer dat we hier langs kwamen. Al gaat het dan wel met de Franse slag af en toe wordt er dan toch wel een beetje gebaggerd.

We beginnen iets vroeger vanaf de oude silo om bij de sluis te zijn als die aan springt. Net voor de kerst is hier aardig regen gevallen, maar de laatste dagen is het wel min of meer droog. Je kunt mooi zien aan het riviertje de Vingeanne, die voor de voeding van het kanaal zorgt, dat de waterstand al aardig is gezakt. De sluizen hebben spookachtige storingen vandaag. Bij het zien van dubbel rood bel ik meteen naar de depanneur, maar vervolgens gaan de deuren wel open. Als de depanneur komt aangereden vraagt hij wat er is. De sluis lijkt gewoon te functioneren. Dat verbaasd mij ook, want de lichten staan al die tijd wel dubbel rood.

De Saône af. Het is nog donker en weet niet goed hoeveel stroom ik op de rivier kan verwachten. We schutten redelijk ver af dus hoog water is het zeker niet. En ook de stroming blijkt niet van dien aard dat je daar zenuwachtig van hoeft te worden. Zeker als het eenmaal dag is vraag ik me af waarom we gisteravond niet geprobeerd hebben om af te schutten. Veiligheid voor alles zullen we maar zeggen. Bij het passeren van St jean de Losne worden we gespot door een spotter. En moet de scheepshoorn er aan te pas komen om een stel vissers in een bootje er van te overtuigen dat ze wel erg in de weg liggen zo midden in de brugopening van het enige te nemen gat.

De laatste dag van het jaar begin ik erg vroeg, zodat we voor donker in Lyon kunnen zijn. De stroming is wel merkbaar zo de hele dag. We zien het eerste varende schip sinds de Marne kant van het Champagne Bourgogne kanaal. Na twee sluizen zoeken we een plekje aan de oude Port Heriot. Nu een hippe nieuwbouwwijk met eigen jachthaven en winkelcentrum. Dat blijkt nog open en brengen een kort bezoek. Bij de bioscoop kunnen we het niet eens worden welke film we zullen bezoeken, dus zijn we snel terug aan boord.