Samen met de buren beginnen we aan de Sambre. Een lege spits die met ons mee kan schutten blijft het eerste pand achter ons aan varen, vanwege de donkerte en ochtendnevel. Daarna komt hij voorbij, maar hij treft de sluizen zo beroerd dat we steeds weer met hem mee schutten. Tot aan het kanaal Charleroi Brussel, daar slaan wij af.

Het toeleidingskanaal naar de Scheepslift van Strepy-Thieu gaat 's nachts dicht met een nooddeur. Tegen de tijd dat die open gaat presenteren wij ons daar, want ter plaatse zijn geen ligplaatsen. Boven de lift ligt nog een Dortmunder waar wij precies achter passen in de bak. Onze gasten zijn ondanks de vroegte natuurlijk wel paraat om al deze indrukwekkende techniek te aanschouwen. Een eindje verder hebben we helaas een aantal schuttingen voor. We benutten de wachttijd om gezamenlijk aan tafel te ontbijten.

In Valenciennes is het station op een steenworp afstand van de sluis. Daar maken onze gasten gebruik van om de terugreis aan te vangen. Want eenmaal verder de Picardie in is het niet best met openbaar vervoer verbindingen. Wij varen gestaag verder richting Canal du Nord en varen daar de grote tunnel door.

Druk is het niet, maar uiteraard ligt er vanmorgen precies een tegen vaart voor dezelfde sluis waar even op gewacht moet worden. Dan is de schutting achter ons ook in het pand. Omdat we reeds met twee schepen zijn is het voor hun de tweede ronde. Laska krijgt op dierendag een gedroogd konijnenoor van de buren. Die heeft ze zo verslonden. Op het eind van de dag treffen we een enthousiaste sluiswachter, zodra hij ziet dat we met twee schepen zijn maakt hij de niet geautomatiseerde sluis gereed. Een sluis verder is hij er weer en ondanks dat het eigenlijk sluitingstijd is schut hij ons nog even op.

Henny rijd al vroeg naar Nederland om tevens nog wat zaken te regelen. Ik vaar alleen verder via het canal Oise a la Aisne. Over de Oise met de kanaal brug ziet het landschap er mooi uit met de mistflarden die er hangen. De eerste paar kilometer vaar je een stuk hoger dan het omliggende landschap. Bij de tunnel is precies het omgekeerde het geval.

De waterkracht centrale bij Bourg et Comin draait niet. Zou dat vanwege de lage afvoer van de rivier zijn. Ik denk van wel. Het stroomt in ieder geval niet in het lange pand naar Berry au Bac. Daarom eerder dan verwacht daar. Daarna gaan we richting de Ardennen. 1 sluisje maar en daar is de losplek.

Een stukje wandelen met Laska. De buren vragen of ik mee doen met een spel. Weet de naam niet meer. Het is met houten blokken en stokken en in de midden staat een koning en die mag pas als laatste om gegooid. 's Avonds net voor donker meld zich de gast voor de komende week. Die is met de trein uit Stuttgart naar Guingnicourt komen reizen. Na 7 keer overstappen was hij dan hier. Zonder TGV te nemen, want daar mag je geen fiets in mee nemen. Een leuke maar vermoeiende onderneming.

Om acht uur starten ze met lossen bij de buren. De lading blijft hier op het terrein en er rijden twee kleine vrachtwagens die het de loods in brengen. Dat gaat best snel. De buren zijn ruim voor de middag leeg en het had niet veel gescheeld of wij waren ook nog leeg voor de middag. Met nog een ton of 60 in het achterruim vertrekt iedereen voor de lunch. Anderhalf uur later zijn ze terug en halen de rest er uit. Spoel het ruim schoon een maken het schip klaar om onder 3,50 m door te kunnen.

De Ardennen zijn zo mooi. Zeker nu alle bomen in herfst kleuren getooid zijn. Echt ver moeten we er niet in. Om elf uur zijn we al bij de silo. Daar is de buurman bijna vol. Wij varen een klein stukje verder om rond te gaan en komen dan terug. Bouwen de stuurhut op en het ruim klaar, maar bij de silo zijn ze niet van plan om ons vandaag te laden. Dan stappen we in de auto en rijden naar Neuville Day. De sluizenvallei van het Canal des Ardennes, daar is een sluismuur in de sluis gevallen dit voorjaar en zijn nieuwsgierig hoe het er nu bij staat. Als we aan komen wandelen zien we een paar bouwvakkers en een betonauto met de molen draaien. Dat maakt ons hoopvol. Het blijkt echter een sluis eerder en ze repareren de voetpaden over de brug. Je moet blijkbaar prioriteiten stellen. De bewuste sluis ligt er nog net zo bij als toen het pas gebeurd was. Onder het motto nu we er toch zijn rijden we ook even langs het reservoir van Bairon. (Om het scheidingspand van water te voorzien in droge tijden) Dat ziet er knap leeg uit. Allemaal geen goede vooruitzichten voor een passage via de Maas en Ardennen op korte termijn.

Zowel de silobaas als de controleur nemen niet de moeite om over de rand van de den te kijken. De pijp komt er boven en de band wordt gestart. Mooie gerst zonder veel stof en velletjes. Net voor de middag zijn we vol en gaan op pad. Onze gast trekt er op uit met de fiets. Bij iedere sluis loop ik snel even onder een notenboom door, daar liggen nu altijd wel een paar noten om op te rapen. Zo dicht bevolkt is het hier niet en veel schepen komen er ook niet langs nu er geen doorgaande vaart vanaf en naar de Maas mogelijk is. Daardoor zijn de bedieningstijden van de sluizen behoorlijk gekortwiekt. Gelukkig doen we voor vijf uur nog een sluis voor een lang pand.

In Berry au Bac liggen al verschillende schepen te wachten op de heropening van het kanaal naar Reims. Alleen het bedrijf die de werkzaamheden moet uitvoeren loopt achter op de planning en nu zijn ze niet op tijd klaar. Waarschijnlijk gaat alles nog een week langer duren. Was er al niet gerust op en blij dat ik niet gekozen heb voor de reis daarvandaan. Nu zijn we al leeg voordat het hier pas open gaat. Weer een keer via het canal Oise a la Aisne. Schut de vier sluizen op en vaar door de tunnel. Aan de andere kant is een meer waar heel bijzondere vis moet zitten, want bij bijna iedere passage staan er verschillende Nederlandse auto's. Met daarnaast één of twee compleet uitgeruste vissers. Dat is best opmerkelijk, want in Nederland is er best wat aanbod aan viswatertjes lijkt me.

Al de zoveelste mooie herfstdag. Onze gast trekt er weer op uit met de fiets en gaat in ieder geval even langs het chateau Auffrique althans wat er nog van over is. Het is door de terugtrekkende Duitsers uit nijd volledig verwoest. Onze Duitse gast steekt zijn plaatsvervangende schaamte daarover niet onder stoelen of banken. Wat fijn dat we tegenwoordig een verenigd Europa hebben, waardoor de kans op dit soort weerzinwekkendheid een heel stuk kleiner is.

Deze sluis begint een half uurtje later dan Pont l'Eveque hier net om de hoek, dus de eerste schutting is al boven en een afvaart zit in de sluis. Het blijkt nogal druk te zijn, dus een paar sluizen verder vallen we alsnog samen met onze voorburen. En dat blijft zo vandaag. Deze keer komen we wel door de tunnel. Daar maken we vast en kijken met onze Duitse gast de voetbal wedstrijd Nederland Duitsland. Het uitrichten van de schotel antenne duurde wel even. Wij zoeken altijd eerst naar BVN. Alleen die kunnen we maar niet vinden. Blijkt dat die al een week of drie niet meer uitzendt op de Astra. Wij kijken niet zo vaak TV.

Zondag is een korte vaardag en beneden de laatste sluis van het canal du nord gaat de auto weer aan de wal om de kinderen terug te brengen.

Onze gast is heel de week overdag met zijn fiets op pad geweest. En zou van Valenciennes terug naar Zuid Duitsland reizen. Alleen blijkt het meenemen van een fiets een niet te nemen horde. Vanaf Tournai zijn er wel mogelijkheden. Later op de dag hoor ik op de nieuwsberichten dat er rondom Keulen geen treinen meer rijden vanwege een gijzeling. Dat treft hij niet, want hij zou langs Keulen reizen. Ondertussen varen wij de Schelde af.

De zeeschelde af en schutten de Antwerpse havendokken in. We kunnen een plekje zoeken, want het lossen laat even op zich wachten.

Nou hadden we een leuk plekje, maar moeten daar weer weg. Hoog boven ons moet de derde wiek van een windmolen worden gemonteerd. Een wiek weegt 22 ton en die moet naar 135 meter hoogte getild. Als er dan iets mis gaat lig je er liever niet onder.

In minder dan één uur tijd zijn we gelost. Dan gaan we meteen op pad richting Rotterdam. Onderweg bunkeren we eindelijk weer eens GTL. Waren al een tijd niet meer zo noordelijk geweest en dan kun je het niet krijgen. In afwachting van belading zoeken we plaats in de Maashaven.

Onlangs is hier aan boord een touw gesneuveld op het stukje dat het meest gebruikt is. Vandaag maak ik er een nieuwe strop aan. Alleen moet ik eerst uitvogelen hoe dat precies moet. Het is namelijk een twaalf streng gevlochten touw. Op YouTube staan wel een paar filmpjes waar je wat aan hebt. Na een paar keer gedeeltelijk uithalen, omdat ik zag dat ik ergens verkeerd gegaan was uiteindelijk toch gelukt. Wel wat anders dan een drie streng wrijfhout touw. Heb een moment overwogen om er gewoon een paalsteek in te knopen, maar dan hoor ik opeens een opmerking van mijn moeder terug. “Alleen schippers met strikjes en dasjes hebben touwtjes met knopen en kwastjes”.

We gaan pas tegen de middag richting botlek. Het laden is nu deze avond voorzien. Dan zet ik gauw nog even de ijkmerken er op. Had gisteren ook gekund alleen heb ik er niet aan gedacht. Pas laat in de avond worden we op de kraan geroepen. Weer een enorme grijper, maar met een vakman in de kraan. Dus net voor middernacht zijn we terug op de wachtplaats met 351 ton magnesiet in het ruim. In het holst van de nacht het schip nog schoongemaakt, want als het stof op droogt krijg je het er veel moeilijker van af.

We staan niet echt vroeg op. En gaan niet varen vandaag. Een familie dag met foto sessie en afsluiting met een gezellig pannenkoeken diner.

Aangezien vrijdag lossen nu niet meer tot de mogelijkheden behoord. Toch maar niet voor het ochtend tij gekozen dat vanmorgen wel heel vroeg viel. In tussen tijd is onze derde buurman ook geladen en gaan we met z'n drieën op pad. Wij varen via het Spui en Haringvliet. Buurman via de Kil. Bij de Volkerak is de buurman via de Kil wel een km of 3 verder uitgelopen. Wij mogen via de jachten sluis en daar treffen we het, dus daarna wel weer op dezelfde afstand.

Vanwege de wind en onze afgeladen scheepjes kiezen we er voor om via Antwerpen te varen. Altijd lastig in te schatten hoe lang je bezig bent met naar buiten schutten. De sluis treffen we niet echt, maar de aangehouden marge was groot genoeg. Mooi met de vloed richting Merelbeke. Een beetje een mak tij deze keer.

Het gebrek aan neerslag begint nu ook merkbaar te worden op de boven schelde. Er blijkt een diepgang beperking van 2,5 meter van kracht voor de beneden drempel sluis Asper. Voor ons geen beperking. Al zien we nergens echt volle panden, meer groene randen.

Net een paar lege pousseurs voor aan het Canal du Nord. Eenmaal op pad zien we die niet meer terug. Erg druk deze ronde. Tot 2 x toe naar een dichte bakker gefietst.

Dus vanmorgen havermout ontbijt, maar rouwig is daar niemand om. Er moet zelfs bijgemaakt worden. De achterburen die we bij de tunnel voor wilden laten gaan dienen zich niet aan. Als we in het passeer stuk van de tunnel zijn melden zich aan beide zijde schepen die nu moeten wachten tot de tunnel vrij is. Ook hier op Canal du Nord en het Somme stuk staat het water peil ook niet formidabel. Het geeft echter geen problemen.

In Janville heeft de bakker een goede klant aan ons. Vanmorgen denk ik aanvankelijk het wel zonder radar af te kunnen, maar de mistflarden worden echt serieus en de dag laat lang op zich wachten. Uiteindelijk komt het weer goed. Hoe anders dan gisteravond op het Canal du Nord. Daar zijn twee spitsen koppelverbanden met elkaar in aanvaring gekomen. Eentje daarvan is het voorste deel vannacht gezonken.

Lekker dat uurtje extra. Niet lekker is de ijzige kou en het waait bovendien stevig. Tijd om de kachel aan te maken. Dat is nog niet gebeurd na de zomer. Eerst de kachelpijp plaatsen, carburateur schoonmaken. Daarna hebben we weer fijne warmte van ons antieke ding. 's Middags worden we opgeschrikt door iets wat tussen het schip en het water valt. Blijkt het de net geplaatste kachelpijp te zijn. Buurman haalt het echter zo weer boven met een pikhaak. Deze keer maak ik toch maar wel het touwtje vast. Dacht wel even zonder te kunnen, omdat we morgen toch weer moeten afbreken. De volgende laadplaats ligt in het Canal de St Quentin.

Deze keer zijn ze minder voortvarend dan de vorige keer. Om half zeven komt de kraanmeester. Een uurtje of drie later leeg. Dan schoonmaken en alvast richting Janville.

O'jee, dat treffen we niet net nu de stuurhut er af moet dient de moesson regen zich aan. Het is niet anders. We trekken regenkleding aan en dekken alles af. Onder het zeiltje kan ik net nog zien waar ik heen vaar. Bij een sluis staan wel vijf VNF-ers. Ze zijn met de andere sluis aan het werk. Ze staan er als verzopen katten bij. Een branderslang ligt over de bovendeuren van onze sluis. Die zullen ze wel weghalen voor de sluiswachter de deuren open doet, toch. Niet dus. Schreeuw zo hard ik kan dat de deuren dicht moeten. Verbouwereerd komt ie naar buiten met een gezicht van; 'wat is er aan de hand dan'. Wijs hem op de slang en hij roept zijn collega die hem weg haalt. Kan toch lelijk rommel geven als de flessen nog open staan. In St Quentin houden we het voor gezien. Zijn de Moesson regen zat.

Het zijn nog maar 5 sluisjes naar de tunnel. Die hebben we zo gedaan. De bakker in Lesdins heeft de etalage vol met spinnenweb en pompoen. Heb zo'n vermoeden dat het Halloween is. Zijn brood smaakt er niet minder om. De scheidingspanden zijn meestal de mooiste van heel het kanaal, hier ook vind ik. Voor de grote tunnel mogen we niet verder. Morgen pas de rame.