Wauw letterlijk de dag van de arbeid. Eindelijk een reis. Nu is er zelfs keuze uit meerdere. Maar we kunnen er maar 1 tegelijk doen.

Maken de drinkwater tank vol en vertrekken alvast richting Dordrecht.

Om hier in de gouden driehoek alvast met een monteur te bekijken wat er voor mogelijkheden zijn om aan de diverse punten te voldoen die zijn gesteld voor de verlenging van het certificaat van onderzoek. Bijvoorbeeld, een algemeen alarm, signalerings- en controle instrumenten moeten bij uitvallen van voeding automatische overschakelen op een andere energie bron, allerlei inbouw verklaringen vernieuwen, een metalen opvang tank voor gebruikte oliën, nood afsluiter buiten machinekamer brengen, en uiteraard diverse stickers her en der. Vanzelf sprekend is daar vandaag niet allemaal tijd voor. Maar we bespreken wel wat er besteld moet worden. De schakelkok op de aggregaat wordt wel vervangen.

Dat is netjes, precies op afspraak worden we geladen. Het zijn maar 21 rollen deze keer. Toch goed voor 340 ton totaal gewicht. De mannen werken heel serieus en voorzichtig. Ook de kraanman verdiend complimenten. Na belading meteen vertrokken, want het is bijna hoog water. Gelukkig kunnen we tot aan het eind van het Spui profiteren van de vloedstroom.

Kijk dat is dan weer meegenomen, met de laatste schutting voor de stremming via de Royer naar de Schelde kunnen schutten. Het water komt maar langzaam op. Zo langzaam zelfs dat wij bijna moesten wachten op water voordat we het kanaal in kunnen bij Melle. Iedereen die diep ligt en sneller was heeft moeten wachten. In Merelbeke schutten we allen gelijk op. We varen verder naar de eerste sluis in Wallonië.

Voor we Frankrijk in gaan bunkeren we de brandstoftanks vol. Er zijn er meer die dat willen op het ogenblik, dus zullen we wat geduld moeten hebben. Op de Franse Schelde varen we opeens alleen. We komen tot aan het canal du Nord en zoeken daar een plek voor de rest van het weekend. Het moet ergens 2 breed, alles ligt vol.

Toch vroeg op, D vertrekt vandaag voor een uitwisselingsproject met school naar Italië, met het vliegtuig dus we moeten zorgen dat we op tijd op Schiphol zijn. Hij mist helaas wel het jubileum huwelijksfeest van mijn oudste zus. Maken een mooie tocht door de Biesbosch, tijdens de maaltijd wil één deel de score van Feyenoord weten, en een ander deel de uitslag van de Franse presidents- verkiezingen.

Dat is jammer, aan de overkant is er nog altijd geen plek, had gehoopt dat er wel één vroeg zou vertrekken. Dan moet de auto weer door de veldweg als een grasmaaier. Vooral niet stoppen, want dan kom je niet meer weg denk ik. Blij als hij weer onder de kraan staat. De gasten zijn ook aan dek als we vertrekken, ondanks het korte nachtje. En warm is anders, het doet me denken aan gisteravond in de auto onderweg naar het internaat. T ziet op de snelweg een kale meneer, type oldtimer, in een cabrio van hetzelfde type rijden en op het moment dat we naast elkaar rijden zegt ze veilig van achter het dichte raampje “hallo meneer, frisjes hè?”

Nog steeds niet veel tegenvaart in het Canal du Nord. Voor veel Fransen is dit pas de eerste werkdag na een lang weekend met hun bevrijdingsdag er in. Dus hier en daar worden schepen geladen en gelost. De Oise is helder van kleur, lange tijd geen noemenswaardige regen gevallen dus stroom gaat er nauwelijks. De laatste sluis doen we nog terwijl ik daar niet op had gerekend. Was alweer vergeten dat de bediening nu een half uur later is. Het voordeel is nu wel dat het op heel de Oise gelijk is.

Lekker voorjaarsweer. De gasten zitten de hele dag buiten. Allebei met een grote grijns op het gezicht. Onze gasten komen overigens uit Oostenrijk. En reizen door half Europa. Vanmiddag draaien we een stuk de Seine op.

Erg zacht vanmorgen bij vertrek. De schaalvergroting op de Seine zet ook door. Vanmorgen weer met een 110 meter schip geschut. Zal toch niet meevallen met zo'n ding door alle bruggen in de stad. Het meeste rondvaart spul ligt nog rustig op zijn plek. Bij de Gendarmes zijn ze duik oefeningen aan het doen. Bij de losplek liggen nog 5 schepen en op kantoor zijn ze vriendelijk zoals altijd. Afijn. Lossen wordt van de week niets meer.

De buurman doet een poging om een planning te bekomen. Hem is in ieder geval een fijn weekend gewenst. En wij hebben die buurman nog voor. Dus na het ontbijt is het tas in pakken en rijden we naar Nederland. Veel vracht verkeer op de weg, dat niet alleen de rechter rijbaan vult, maar vaak ook de middenbaan.

De hele dag vergaderen tussen door en na afloop eten in het restaurant en wat drinken in de bar. Wie denkt dat je op zo'n dag geen beweging krijgt heeft het mis. Je neemt gewoon de trap, wetende dat de bar op de veertiende verdieping is.

Alweer traplopen. Deze keer de toren op in landgoed Schovenhorst. Bijna boven heb je een soort net met niets onder je. Niet doen als je last van hoogtevrees hebt of op hakken loopt. In de botanische tuin staan Sequoia bomen met flinke stam, denk anderhalve meter doorsnede. Krijgen we dezelfde middag nog een berichtje van neef Erik die is op vakantie in Amerika. Sta hier voor een Sequoia met een stam diameter van 11 meter…

Lastig die gebroken weken de komende tijd. Zeker als het schip zo ver weg ligt. Henny heeft woensdag een afspraak hier in Nederland, maar er moet vandaag of morgen ook gelost in Bonneuil. Dus om nu weer heen en weer gerij te voorkomen reis ik vandaag met openbaar vervoer terug naar boord. Had geen zin om de hoofdprijs te betalen en met de Thalys naar Parijs te gaan, want wij weten dat nooit ver van te voren. Voor de grap eens gezocht op een vliegverbinding. Zelfs voor een paar euro minder dan de trein sta ik met het vliegtuig van Schiphol in Orly. Ik ga het eens proberen met zo'n bus maatschappij. Voor 30 euro sta je in Parijs. Kost geen drol. Onderweg bellen de buren. “Ben je al bijna aan boord, ze willen stickeren, je bent nu nog de tweede, ja ze hebben zaterdag ook gelost.” Nou is zo'n bus niet de snelste manier van reizen. Rijdt hij via Endhoven naar Parijs en stopt ook nog in Antwerpen en Brussel in hartje Centrum. Afijn na 13 uur reizen ben ik eindelijk aan boord. Volgende keer Bla Bla Car maar eens proberen. Ondertussen hebben de buren ons al onder de kap gelegd.

Daar lag het schip dus al sinds gisteren middag, maar de eerste rol gaat er vanmorgen pas uit. Gelukkig wel net voor de middag leeg. Anders kon ik het laden in Reims nog een keer verzetten. Nu moet het vrijdag nog lukken. Al is dat alweer krap zat allemaal. 's Avonds het ruim vegen en de spulletjes opruimen. Daarna voor het eerst dit jaar zwemmen buiten boord. Het Marne water was zo aantrekkelijk.

De Marne is tamelijk mak deze ronde dus loop zeker een kilometertje meer dan anders en kom zo zelfs een sluis verder dan gedacht. Een spits ligt te laden in La Ferté. Die zal wel naar Rouen moeten gok ik zo. Het aantal jachten of oude vracht scheepjes is wel behoorlijk. Snap dat wel die Marne is echt mooi. Henny komt vanavond terug rijden naar boord. De kinderen hebben allemaal een adresje of kamp dit weekend. Dus hoeft er pas volgende week weer gereden. Maak vast bij de silo van Port a Binson. Daar kan de auto makkelijk aan boord. Verder maak ik alvast van alles klaar voor het kanaal in te gaan morgen.

Dat is dan wel weer treurig. De afgelopen dagen het mooiste weer van het jaar en nu moet de stuurhut er af en het regent pijpen stelen. Goede test voor het nieuwe kleedje wat Ed voor ons gemaakt heeft. Het is een stuk handzamer dan de vorige, die ver versleten was. Tegen de middag klaart het op en is het zelfs meestal droog. Dat was weer krap zat, een uurtje over. De buren liggen al op de laadplaats. We gaan weer eens een reis samen doen met de Picaro.

De controleur zou er op negen uur zijn, maar is er nog niet. De silo baas gaat alvast beginnen met laden. Een half uur later is de man er dan toch. Als we geladen zijn maken we meten plaats voor de buren, zodat die er achteraan kunnen laden. Daarna papieren halen. Daar vraagt de controleur naar ons ovocom nummer. Die heb ik niet. Wel een PDV nummer. Zelfs het certificaat er bij gehaald. Nou ja het was dan wel goed voor nu, maar eigenlijk moesten we het beide hebben. Ovocom en PDV. Dat is dan voor het eerst dat ik daar van hoor en geloof er niets van.

Dat is waar ook. Zaterdag kunnen we hier pas om negen uur verder. Eerst (illegaal) de tunnel gedaan en om negen uur aan sluis 17. Met drie schuttingen liggen we boven de sluis te drijven tot het tijd is. Het is al twaalf uur voordat we de vallei van Conde uit zijn. Buurvrouw heeft al vast een broodje gehaald bij de bakker. Daarna komen de lange panden in het lateraal kanaal van de Marne. Dat schiet op en komen verder dan gedacht en een schip tegen.

Drukke start voor de eerste sluis vandaag. 2 maal opvaart en één afvaart. Daarna komen we niemand meer tegen. Meteen bij het indraaien van het Marne Rhin kanaal zijn we een kilometer per uur kwijt. En dat is bij deze snelheden een gevoelige slag. De eerste panden lijkt het wel iets minder met de waterplanten dan de vorige keer. 's Avonds komen gasten uit Engeland aan boord. Alleen liggen we bijna midden in het kanaal en als ze zien hoe ik over de zwierboom aan de wal kom bollen de ogen op en zie je ze denken “moeten wij dat ook zo doen?” ik grap natuurlijk van wel, maar leg uiteindelijk toch de loopplank uit. Een hele gerust stelling zeker voor mevrouw.

De auto van de gasten kan niet mee. Hij is te zwaar en te hoog. Dus laten hem hier staan. Haal vers brood bij de bakker voor we gaan varen. De eerste sluis herinner ik me van vroeger als degene die het zwaarst in vaart. Of ik ben er inmiddels aan gewend of de rest gaat tegenwoordig ook zwaar. In Contrisson hebben ze net een schip gelost. De buren zitten achter ons aan. In principe zijn ze sneller, maar zo blijven we makkelijker samen. 's Avonds eten we gezamenlijk bij ons op de luiken. De eerste BBQ dit jaar.

De gasten gaan vandaag op de fiets een eind vooruit en Bar le Duc bekijken. Gisteren zijn ze wezen wandelen. Dat kan mooi. We gaan tussen de sluizen in gemiddeld een gangetje van 3 per uur. En dan om de goeie kilometer een sluis. Dus veel kilometers maken we niet hier. Dat is op de Rijn het laatste stuk van de reis wel anders. De mensen hier zijn geduldig. Je hebt hier aan het beneden hoofd van sommige sluizen een klapbrug. Die dus geopend moet blijven terwijl wij invaren. Dat gaat heel langzaam. Bovendien had de sluiswachter ook royaal van te voren de brug al open. De vele waterplanten zorgen voor nog meer vertraging en zo staat de brug wel een kwartier open. Geen mens die moppert of omdraait en een andere weg neemt. Dat is in Nederland wel anders, waar het altijd een gevecht is om de bomen dicht te krijgen.

Bijzonder, bij de silo van Velaines komen we niet tegen de kant meer aan. Terwijl we daar een jaar of vijftien geleden een paar keer 262,500 ton hebben geladen. En dat ging toen makkelijker dan nu met 10 ton minder. De waterplanten likken rondom aan het schip als vlammen rond een stuk hout op het haardvuur. Ondanks die problemen lukte het om de auto aan de wal te krijgen, zodat Henny de kinderen kan halen voor het lange hemelvaart weekend. Boven Ligny en Barrois gaat het weer iets beter. Het aantal waterplanten wordt minder. We komen niet helemaal boven en struikelen aan sluis 3. Samen met de buren eten we bij ons op de luiken en blijven buiten tot het donker is. Een uur later is Henny terug met de kinderen. In het begin van de rit vreselijk in de file en op het eind geen kip meer op de weg. Alhoewel. Bijna een das en een hert op de grill. Van de auto wel te verstaan.

De sluiswachter is er vroeg bij vanmorgen. In de eerste sluis gaat de auto weer aan boord. Niet veel later beginnen we aan het scheidingspand. We kunnen meteen door de tunnel. Voor de buren is dat anders. Die moeten wachten tot wij er uit zijn en de VNF begeleider op de fiets terug door de tunnel is om hun op te halen. Dat zijn tegenwoordig de voorwaarden waaronder vracht schepen door de tunnel van Mauvages mogen. Op eigen kracht, max 6 personen aan boord. Onder begeleiding van VNF agent die dus het hele stuk met de fiets mee loopt. 1 vrachtschip tegelijk enz. Daarna weer 12 sluizen naar beneden. Dan het lange pand van Void. We blijven, op het aquaduct over de Maas liggen. Dalen af naar de rivier en het stuwtje en gaan daar zwemmen. Een mooi plekje, zoveel keer overheen gevaren en altijd al eens willen doen. Dan wordt het tijd om de BBQ op te stoken want de buren zijn in aantocht.

Met het krieken van de dag vertrek ik rustig vanaf de pont canal. De rest slaapt nog even verder. Althans dat hoop ik, want af en toe schuift er wel wat onder de kop door. Achterop verneem je er bijna niets van, maar als je in het vooronder slaapt klinkt het meer alsof er een trein voorbij raast. Bij de sluis zijn de gasten weer paraat. Heerlijk geslapen zeggen ze. Het rustgevende geronk is als de geluiden die je als baby hoort in de baarmoeder. Die is totaal nieuw voor mij. De vallei van Toul gaat even fantastisch als vanouds. Waarom kan de rest ook niet zo bevaarbaar zijn. Dan ben je volgens mij een dag sneller. In Toul stappen de gasten af bij hun auto die we er van de week hebben neergezet. Samen met de buren de Moezel af. Net boven Pont a Mousson zien we een paar palen van een grindband. Mooi plekje voor de avond. De autokraan wordt met een touw er aan vast een soort boom die je precies naar je hand kan zetten en heerlijk in de Moezel mee kan in slingeren.

Maken gebruik van de drinkwaterslang in de sluis van Pagny. Was wel nodig 1 tank helemaal leeg een ander bijna en de derde half. Tegen de tijd dat alles vol is zijn de buren er ook en schutten samen af. In Thionville bij het betaalkantoortje voor de Moezelbelasting staat een bakje met snoepjes. We nemen er beide één en terwijl de papieren in orde gemaakt worden rekenen we af. Terug buiten merkt de buurman op. ”dure snoepjes hebben ze hier” Niet veel later gaan we Frankrijk verlaten. Ik laat de kinderen het drielandenpunt bij Schengen zien. “maar je ziet er niets van”. Tja, dat heb je zo met Europese binnen grenzen, juist dankzij het verdrag van Schengen.

Het leek zo'n mooi plekje om te overnachten hier in Remich. En dat was het eigenlijk ook ware het niet dat er de halve nacht lallende dronkaards hangen op het passagiersschip achter ons. Het lijkt wel hoogzomer zulk mooi weer is het steeds. Eenmaal Wasserbillig voorbij verlaten we Luxemburg en zijn beide oevers Duitsland. Op de tweede sluis gaat Henny met de kinderen er af. Het lange weekend zit er weer op. Stagiair Coen stapt even over bij mij aan boord zodat ik niet alleen vaar. We dachten in de haven van Bernkastel te overnachten en misschien een ijsco te scoren alleen de muur was bezet door een grote die precies middenin was gaan liggen, zodat er niets voor of achter meer paste. Dan door naar de muur boven Zeltingen. Alleen mogen we daar niet overnachten, wel beneden. Vreemd, want volgens ons hadden we boven de sluis een stuk minder in de weg gelegen.

Gaat precies. De auto van de hoge muur op pikken. Dat valt dan weer mee. We waren er eigenlijk vanuit gegaan dat Henny tot de volgende sluis mee zou moeten rijden om daar dan in de sluis de auto aan boord te nemen. Dan de volgende uitdaging. We hebben niet veel gasolie meer aan boord. Eigenlijk wilde ik weer in Luxemburg bunkeren, alleen was het weekend toen we daar langs kwamen. Nu moeten we Koblenz er mee halen. Het laatste beetje van de bakboord tank gooi ik SB er bij. Heel krap, maar zou moeten gaan. Omdat er in Koblenz niet zoveel ligplaats meer is blijven we één sulis er voor liggen. 's Avonds doen we samen met de buren de beoordeling invullen voor de stagiair, zijn stage zit er bijna op en hij is bij ons beide aan boord geweest.

Gehaald. Één tank leeg en bij de andere ging in de sluis het laagniveau alarm af. Fijn dat beneden de sluis de bunkerboot komt. Vaart wel een stuk prettiger met een royale voorraad aan boord. En Ja hoor daar is ie weer. De vraag die iedere keer dat we in Duitsland zijn minstens 1 keer gesteld wordt. “Lohnt sich dass noch, so ein kleines Schiff”. Wat moet je daar nu op antwoorden. Nou eigenlijk niet nee, dus ik wil de gasolie tegen een heel scherpe prijs anders kan ik het niet betalen. En dan kijken ze je aan met een gezicht van meent hij dat nou of niet? Afijn we zakken de Rijn af en varen naar de losplek. In de haven van Neuss moeten we helemaal achterin zijn. Dat is gewoon een half uur varen. Daar schuiven we meteen aan de BBQ bij andere buren die al een dag of wat geleden gelost hebben.

Je ligt hier bijna in de stad zo helemaal achterin. Dus moeten er vanmorgen Frische Brötchen gehaald worden. Ik loop ook langs een groente en fruitkraam en koop daar een tas vol. De vriendelijke man vraagt bij het afrekenen of ik schipper ben? Huh, staat dat op mijn voorhoofd of zo? Nee, maar Hollanders die veel kopen zijn eigenlijk altijd van een schip. Tja, ook wel weer logisch dan. Tegen de middag mogen we gaan lossen. Althans, voordat ze echt beginnen zijn we twee uur verder. Het gaat er niet zo heel hard en ondertussen wordt er ook raapzaadschroot geladen. Dat stuift flink dus zitten onder het stof. Alle ramen moeten dicht. Bovendien is het snikheet tussen de hoge damwand muren en geen zuchtje wind. De buren zijn gevraagd voor een vlet partijtje hier in de haven. Aan het eind van de middag horen ze dat ze te duur waren. Als we leeg zijn varen we meteen af richting Duisburg.