Wat raar, het is al een beetje licht, terwijl de wekker nog niet af is gegaan en die staat op half zes. NEE!, verslapen. Blijkt de wekker uitgegaan. Als de wiedde weerga vertrekken we. Zo rustig als het op de Seine was zo druk is het op de Marne. Volgens de buurman is de sluis twee uur buiten bedrijf geweest vanwege een obstakel tussen de deuren, waar duikers voor moesten komen om het te verwijderen. Dus uiteindelijk niets verloren met onze verslaap actie. De nieuwe gasten stellen honderd uit vragen. Doordat er bijna geen stroom meer loopt komen we zelfs nog door sluis Meaux.

De ene na de andere buren komen we tegen. Deze week zijn ze driftig aan het laden in Chateau Thierry. Drie schepen per dag. Na de middag knapt het weer wat op en komen de champagne heuvels in zicht die meteen opgemerkt worden door de gasten. We maken in de stad vast, omdat er bij de silo zelf nog geen plek voor ons is. De gasten gaan een rondje door de stad. Henny haalt boodschappen en ik zal het ruim vegen, want er moet morgen koolzaad in en daar hoort geen harde tarwe door.

De controleur laat op zich wachten, uiteindelijk gaan ze toch maar beginnen zonder controleur. Hij is in aantocht volgens de silobaas. Inderdaad een half uurtje later is hij er. Alleen dan is het achterste vak al vol. Dat gaat wel wat anders dan vorige reis. Bovendien kan de pijp over het hele ruim komen, zodat er niet verhaald hoeft te worden. Nadeeltje is dat er een klein gaatje in gekomen is ergens boven in de toren en die strooit continu koolzaad uit. Het ligt overal. Roepen de buren dat ze naar de laadplek kunnen komen als we vol zijn. Alleen op het bureau zijn ze de controleur kwijt. Na enig zoeken vinden ze hem in zijn busje. Hij lag een uiltje te knappen.

Vorige reis langs de Marne hebben we hier ook overnacht. Toen liep er nog heel veel stroom en zijn we op de ouderwetse manier de sluis in gevaren met touwen aan de wal. Bleek toen niet nodig, maar nu helemaal niet. Dus een paar minuten gewonnen op dat schema. De rest van de dag komen we enkel achterop dat schema. Het stroomt nauwelijks. Wel komen we de Marne af en varen weer eens door Parijs. Lekker warm nog als je onder grote stalen bruggen door vaart voel je daar de warmte die ze vandaag hebben opgenomen nu weer afgeven. Bij de alternat moeten we een momentje wachten. In iedere kom of zitkuil langs de kade zijn andere danslessen aan de gang. De stad ziet er weer gezellig uit. Eenmaal door de stad krijg ik spontaan een knuffel van onze gasten die het toch zo geweldig mooi vond.

Als we de media moeten geloven zijn we gisteren aan een aanslag ontsnapt. Drie vrouwen zijn opgepakt, een auto vol met gasflessen stond geparkeerd bij de Notre Dame een ander doel was het gare de Lyon. Beide zijn we gisteravond langs gevaren. Wij gaan Gennevilliers binnen, daar zit de week er voor de gasten weer op. Ik vaar verder, een mooi stuk de Oise in.

Eigen schuld. Had ik maar in het boekje moeten kijken. Ik dacht dat ik het eindelijk uit mijn hoofd wist. Die bedieningstijden hier op de Oise, als er om even za zessen geen beweging komt voel ik nattigheid en pak alsnog het boek er bij. En Ja hoor, Sarron begint om zeven uur. Meteen weer terug in bed gedoken. De buren blijven ook om zeven uur liggen dus vaar alleen verder. Blijf dat verder de rest van de dag. Zie wel dat door dat ene uurtje minder van vanmorgen ik niet meer beneden Languevoisin kom terwijl ik daar wel op had gerekend.

Maar dat maakt eigenlijk helemaal niets uit, zie ik vandaag. In Clery heb ik nog een schutting voor. Daarna loopt het niet zo best meer, krijg ook een buurman. Voordat het bereik voor iedere vorm van communicatie weg valt als ik in de greppel van de tunnel in vaar, bericht ik Henny dat ze vanavond WEL naar de ZUIDkant van de grote canal du nord tunnel kan komen. Als antwoord krijg ik terug, “Ha ha”.

Iets vroeger op om de auto aan boord te zetten. Onze gast is er bij, want een tunnel waar je met een schip doorheen vaart wil hij zien. Om het plaatje compleet te maken is er in de midden ook tegen vaart. Daarna nog zeven redelijk kleine sluizen voor we het canal du Nord achter ons laten. Met steeds een volle schutting varen we de Franse Schelde af. Geheel tegen verwachting in doen we de laatste ook nog. Al gaan we het land niet meer uit en blijven we in Mortagne liggen bij de pas uitgebaggerde ligplaatsen. Dat je deze geladen weer kunt bereiken is uiteraard een goede actie en als blijk van waardering maken we er gebruik van.

Even bunkeren in België is zo gebeurd. Op de marifoon hoor ik een bericht aan de schipperij van radio Oostende. Als je die hoort denk ik altijd meteen ” O'jee, wat nu weer”. De sluis van Kerkhove is tot nader bericht buiten bedrijf. Dat is alles wat je er van te horen krijgt. Dan moet je zelf maar zien te achterhalen hoe ernstig de situatie is. Moet ik omdraaien en om varen of is het zo opgelost. Omdat het al de tweede sluis is vanaf hier hoop ik op het laatste. En inderdaad tegen de tijd dat we er op gemakje heen gedobberd zijn is ze weer in bedrijf. (Overigens zonder dat daar weer een bericht van komt ) Heb helaas wel nog de tweede schutting, maar kon erger moet je maar denken. Dan aan de brug van Oudenaarde weet de brugwachter te melden dat er een probleempje is en dat het even kan gaan duren. Voor we goed en wel vast liggen kan de brug wel open. Pffff. Beneden Aspere denk je dan; Vanaf hier alles dubbele sluizen dus geen verrassingen meer. Ja, hoor beide sluizen Merelbeke ander half uur buiten bedrijf geweest. Het moet niet gekker worden hier.

Nu eens niet de Rupel in, maar door richting Antwerpen, Omdat de lossing niet voor vandaag is zijn we gisteren gestopt in Baasrode en gaan we nu met een vers tij verder. Dus geen haast en zo de Royersluis in. Nu ook prettig hoor, daar niet van. Zoeken een plekje in het Noordkasteeldok en doen de rest van de dag ongegeneerd niets dan luieren en in de zon genieten van de Indian summer.

Als derde aan de beurt om te lossen, zodat we niet heel vroeg op moeten. Op het gemakje ontbijten en dan een tochtje door de haven maken. Onze voorganger ziet er al vrij leeg uit. We leggen de luiken vast open, zodat men meteen kan starten zodra we liggen. Echter daar kunnen ze niet op wachten. De eerste grijper koolzaad gaat er al uit voordat we goed en wel vast liggen. De grijper en kraan zijn groot, maar de machinist weet wat hij doet. En onze machinist kijkt er geïnteresseerd naar. De bobcat chauffeur is van het minder voorzichtige type. Op een gegeven moment rijdt hij een T-ijzer uit de buikdenning. Toegegeven, die lag niet helemaal meer verzonken, dus zeg er niets van. Als ze klaar zijn komt de voorman wel netjes vertellen dat er schade is gemaakt. “Hij is nog recht hoor, je kunt hem zo terug zetten”. Dan moet je wel een heel grote optimist zijn. We varen naar een geschikt plekje voor het weekend. Daar repareer ik de schade. Wel door een nieuw ijzer te nemen. Veel minder werk.

t/m maandag 19 september, als blijkt dat we net afvallen van de reizen kunstmest en dus niet meteen hoeven varen vertrekken we voor het weekend richting de kinderen. Onze gast zouden we in Utrecht op het station af zetten, maar hij ziet dat er problemen zijn op het spoor en dat het misschien handiger is om vanaf Breda te vertrekken. Dus rijden we daar langs het station. De kinderen hebben allen stevig huiswerk en zo zitten ze met zijn drieën aan tafel ieder in zijn eigen boek. Maandag zijn we al vroeg weer aan de reis en delen dit nieuws met de gasten die voor deze week op de planning stonden.

Eenmaal terug aan boord vertrekken we richting Krimpen aan de IJssel. Onderweg wordt het gastenverblijf weer in orde gemaakt voor de volgende gasten. We maken het wel wat laat. Het zou fijn zijn dat de motor en machine kamer dan wat afgekoeld zijn als er morgen weer even gewerkt moet worden.

Niets ernstigs, maar de koppeling moet bijgesteld worden. Een bestelde thermometer kan nu gemonteerd. En nu we toch bezig zijn wordt ook de klepspeling gecontroleerd. Er staan alweer achthonderd uren op na de revisie. Het meeste werk is wel alle pakkingmateriaal weer van de kleppendeksels af te krabbelen en weer dicht te maken. Tegen de middag vertrekken we richting Gouda waar er afgesproken is met de gasten. Hun auto wordt aan boord getakeld. In Alphen aan de Rijn is het jaarmarkt. Helaas zijn we net te laat en is het meeste al opgeruimd.

Zijn we goed en wel op gang blijkt er een stremming aan Woubruggen. Vanwege het testen van verschillende balgstuwen. De patrouilleboot weet te melden dat we wel door kunnen komen, omdat de test sluiting iets verlaat is. Dat treffen we dan. De gasten vinden het een mooie omgeving, bijzonder dat je zo dicht langs de luchthaven vaart en Amsterdam is uiteraard heel mooi. In IJmuiden gaan we zowaar vanavond nog laden. 30 stuks deze keer. En ze passen er allemaal weer in. Kunnen zelfs in de hal blijven overnachten, omdat er vannacht niet geladen wordt.

Als we er vanmorgen om 6 uur maar uit zouden zijn. Dus daar zorgen we voor. De gasten komen meteen het bed uit om maar niets te missen. Vooral het achteruit de haven uit heeft bij mevrouw bijzondere interesse. Zou dat iets te maken hebben met dat cliché over vrouwen en achteruit inparkeren.

Het landschap is al behoorlijk veranderd sinds de laadplaats. Vooral het Merwede kanaal viel in de smaak gisteren. Nu is het Zeeland en de haven van Antwerpen. En daarna de zeeschelde ook afwisselend vaargebied. Bijna exclusief. Er vaart nog één ander schip richting Gent met ons mee.

Dat is leuk om de zondagmorgen mee te beginnen, kakelverse scharreleieren. Ze smaken in ieder geval prima. Maar dan volgt er een controle van de scheepvaartpolitie. De man constateert een tekortkoming in het vaartijdenboek. Ik ben nogal verbaasd over zijn uitleg en betwijfel sterk of hij gelijk heeft, maar het zijn meestal niet van die types die gevoelig zijn voor tegenspraak. En dan uiteraard helemaal niet van een betweterige noorderbuur, dus moet ik me rustig houden van Henny.

En weer zijn de gasten er meteen bij. Er moet gebunkerd worden. Iets bijzonders. Het passeren van de grenzen ontketend hele verhalen van vroeger. Toen nog het hele douane circus op volle toeren draaide. Je moet er niet aan denken dat we zoiets weer terug zouden krijgen. Onze gast is samen met zijn ouders vroeger uit Spanje gevlucht voor het regime van Franco en kan daar boeiend over vertellen. Voordat ik het weet zijn we door het saaie stuk beneden sluis Fresnes.

De scheepvaart tunnels op het Canal du Nord zijn ook iets bijzonders. Precies etenstijd, maar er kan geen meter gemist worden. Dus moet het eten op een bordje in de stuurhut komen. Wel leuk dat men het zo naar het zin heeft.

Nee toch zeker. De buurman weet dat de volgende sluis staakt. Langzaam aan drijven we naar die sluis. Dan komen we iemand tegen. Die heeft goed nieuws, er is een vervangende sluiswachter vanaf het Canal St Quentin geregeld. Pffff, dat viel weer mee dan. Al vraag ik me af hoe dat nu gaat op St.Quentin. De rest van de dag kunnen we gewoon verder en varen nog een flink stuk de Oise af. Dat inspireert onze gast om een paar aquarellen te maken. Fascinerend hoe eenvoudig dat lijkt als hij dat doet.

Hemelsbreed is het niet zo ver meer naar Parijs. Als we er recht op af zouden kunnen varen, zouden we er over een paar uur zijn, maar door alle slingers in de Oise en Seine kunnen we er pas vannacht zijn. Als we door gaan tenminste. Dat is niet nodig nu. We lossen volgende week pas. Tijd voor een tussenstop bij de boulangerie in Conflans St Honorine.

De aanblik van de zakenwijk “la Defence” is nog in het donker gehuld, maar eenmaal bij sluis Suresnes is het licht. De bakker is gisteren zo goed bevallen dat er nu weer verse spullen gehaald worden. Ook voor deze gasten komt het weer zo uit dat Parijs de “grand finale” is. Aangekomen op de losplek gaan beide auto's van boord en ieder zijn eigen weg.