Ze nemen ons in de maling zeg ik tegen de controleur. De band loopt, alleen er komt niets uit de pijp. Ergens zit het verstopt volgens de mannen van de silo. Dat kunnen ze nu niet gebruiken, want het is een drukte van jewelste. Een komen en gaan van vrachtwagens en boeren tractors met aanhangers die oogst komen brengen. Na enige tijd komt er een vrachtwagen uit België onder de pijp staan. Zowaar komt daar wel gerst in. Dan moet de verstopping boven in de pijp zitten net na die splitsing of het is inmiddels opgelost. Maak een praatje met de chauffeur die is met kolen van Monsin naar Vouziers geweest en komt hier nu gerst laden naar Maashees. Allemaal water naar water bestemmingen. Herent kent hij ook, maar dat was een slechte bestemming. Daar moeten ze altijd lang wachten tot ze kunnen lossen. Oh, waarom dan vraag ik nieuwsgierig. Als er een schip ligt te lossen tot wel zes uur. Goh, dat is meestal andersom. Als er vrachtwagens zijn moeten wij wachten. Net zoals hier dus. Als de vrachtwagen vol is krijgen wij ook de vracht.

Dat valt een beetje tegen. Nat en fris als ik los gooi in mijn korte broek. In de eerste sluis regen ik serieus nat, voor de volgende dan toch maar een lange broek opgezocht en een jas aangetrokken. Is de zomer nu al voorbij dan?

Met een paar slangen aan elkaar redden we het net tot de waterkraan. De drinkwater voorraad was aardig geslonken. De nieuwe wasmachine is dan wel een heel stuk zuiniger met water, een beetje heeft hij nog wel nodig. Heel het canal Abbecourt komen we geen schip tegen. Daarna gaan we stuurboord uit om via St Quentin te varen. Volgens planning komen we boven Jussy. Als we 's avonds willen gaan zwemmen kan niemand de zwemtrap vinden. Shit die zijn we vergeten weg te halen gisteravond. Die ligt nu ergens onderweg op de bodem natuurlijk.

De bakker in Lesdins heeft een goede klant aan ons, brood en gebak vandaag. De kinderen hadden vanmorgen ook al iets lekkers in elkaar geknutseld. De nieuwe tijden van de kleine tunnel zijn best ongunstig als je net de middag rame kunt halen. Meestal zegt de sluiswachter wel of er iets aan komt of hoeveel, maar nu met al die jachten en vakantiekrachten heb je daar niets aan. Ik zie het licht op rood gaan en doe net of ik dat niet zie. Bij de lichten aan de andere kant liggen twee jachten. Over dik 10 minuten gaat voor hun pas het licht groen. Het team van de rame komt niet lang na onze aankomst ook aan en vertrekt kort daarna. Een Deens jacht achter ons rammelt in het begin regelmatig aan de een of andere kant tegen de muur. Na een aantal Deense kracht termen lijken ze het onder de knie te krijgen.

De laatste eer bewijzen aan Tante Adri Fluit Griffioen. Ze is van de week in haar slaap overleden. Op zich een mooie dood om te sterven. Ook een respectabele leeftijd, maar voor betrokkenen valt het toch zwaar.

Ondanks waarschuwingen voor lange files op een zwarte zaterdag rijden we pas vanmorgen vroeg terug naar boord. Het valt reuze mee op de weg. We hoeven ook maar een heel klein stukje Frankrijk in. Auto aan boord en vertrekken weer. We komen zelfs een paar geladen schepen tegen voordat we in Pont Malin zijn. 's Avonds in Valenciennes voor de sluis zie ik allemaal vuurwerk kartonnetjes liggen. Geen raadsel meer waarvandaan 14 juli het vuurwerk is afgestoken.

Bij Merelbeke meteen door naar beneden. In Temse is het gedaan met de eb, maar dat komt op de Rupel juist prima uit. Aan de koeienstaart denk ik, tja als de bestemming niet was veranderd hadden we er vanavond misschien net kunnen komen. Nu schutten we nog op aan Viersel en gaan door tot Olen.

Je kunt goed merken dat het vakantietijd is. Er varen duidelijk minder schepen op het Albert Kanaal. Via Smeermaas varen we voor het eerst deze schoolvakantie Nederland binnen.

Even na negen uur is alle gerst al uit het ruim. Dat is snel gegaan. De papieren laat ik op bureau aftekenen. Maak de rekening op voor deze reis. Spoel het ruim uit en het schip af. We zijn bevracht om in Worms stokbrood ingrediënten te gaan laden. We gaan weer eens de Rijn bedwingen.

Het is vanmorgen op alle vlakken provianderen. Eerst de gasolie tanks vullen met GTL en daarna boodschappen doen in de supermakrt op het bunkerstation. Dan begint het grote kilometers knabbelen (zonder sluizen).

We zijn niet eens de laatste die vertrekken vanmorgen. En zelfs niet de langzaamste vandaag, maar voor de rest komt zo'n beetje alles voorbij. Het is geen drama. Het loopt lekker weg vind ik. Wat hier wel dramatisch is, is het aantal goede ligplaatsen. Om nog maar te zwijgen over autosteigers. En als die er al zijn moet je een mega kraan hebben om er gebruik van te kunnen maken. Of het moet knap hoog water zijn. Het is dat we leeg zijn daarom krijgen we de onze auto aan de wal en die van Louis aan boord. De kinderen hebben volgende week allemaal kamp of andere leuke afspraken en gaat Henny deze week met hun van boord. Om toch de bemanning reglementair te houden komt Louis van de week bijspringen.

Dat is het voordeel van niet zo hard gaan. Je kunt na het losgooien nog een moment terug naar bed gaan en toch op tijd zijn om de dom van Keulen te zien merkt Louis op. Het mooie weer trekt veel mensen naar de oevers van de Rijn. Een kerel op een waterscooter met gevolg is van mening dat wij in “zijn” wassersport zone varen, zo net binnen de tonnen. En om zijn mening wat kracht bij te zetten scheert hij vlak voor de kop nog een keer over en stopt dan af. Links zie ik de waterscooter weer uit de dode hoek komen rechts nog zijn sleep, een tube met iemand erop. Die zich klaarblijkelijk ook niet realiseert welk gevaar hij nu loopt. Ik stop meteen, de tube verdwijnt in de dode hoek, zie dat de waterscooter weer gas geeft. De man zit nog op zijn band als het ding weer tevoorschijn komt. Vol ongeloof en totaal verbijsterd zijn Louis en ik van zo'n domme en levensgevaarlijke actie. Als het fout gaat kan ik aan de rechter uitleggen waarom we iemand hebben overvaren. We zijn er een tijdje door van slag. 's Avonds vallen we gelukkig met ons neus in de boter. Vanwege het feest en vuurwerk show”Rhein in Flammen”is de Rijn gespert voor vracht en pleziervaart in het stuk “gebergte”. Terwijl de meeste voor anker gaan varen wij de haven in en fietsen vandaar uit naar Koblenz centrum. Eten daar ons buikje rond, pakken een leuk optreden van een Israëlische band mee en kijken naar het vuurwerk van de burg in Ehrenbreitstein. Zelfs de terugweg naar boord is vermakelijk. Terwijl wij zo'n beetje als enige met de fiets zijn rijden we vele in de file staande auto's voorbij.

Oei, dat is wel een kort nachtje geworden. Met een bak koffie en veel afleiding redden we het wel. Een spitsen collega blijkt hier net op vakantie te zijn en ziet ons varen, ze maken een aantal foto's vanaf de Loreley als wij gestaag het gebergte bedwingen. Een paar uur later staan er twee gasten op een passagiersschip net even te enthousiast te zwaaien. Verrek dat zijn ze gewoon. En zo zijn ze nog eerder in Bingen dan wij. Even later zitten ze alweer op een terrasje. Bij het langsvaren bieden we ze nog een lift aan, maar ze willen nu de andere kant op. 's avonds in Mainz een fatsoenlijke ligplaats vinden valt niet mee. De palen in de stad staan voor ons te ver uit elkaar. Dan knopen we maar langszij de bilgeboot, bijna ons formaat. We liggen er prima en de WSP die langs komt zwaait vriendelijk. Wij genieten van alles wat er langs komt. Op het water, maar zeker ook op de oever…

Het laatste stuk in de opvaart voorlopig. Veel vaart is er niet meer, althans veel minder dan de dagen hiervoor. Ergens in de middag komen we aan in Worms en zien dat de silo waar wij moeten laden morgen inderdaad geen kade, steiger of palen heeft. Dat wordt ankeren morgen en lange touwen aan de wal. Daarom nu eerst een klein stukje verder waar gewoon vast gemaakt kan worden. De fietsen gaan aan de wal en halen een ijsje in de stad en boodschappen bij een Turkse supermarkt met voor ons veel vreemde producten. We proberen het een en ander.

De controleur, die nota bene uit Wesel komt, keurt het ruim en maakt het LCI rapport op. Dan zakken wij af naar de laadplaats, zetten de ankers uit, brengen touwen aan de wal. Blijkt het pijpje niet te kunnen draaien. Enkel in en uitschuiven en van binnen naar buiten. Het loopt met een tonnetje of 50 per uur, alleen als er een boeren kar of vrachtwagen komt staat het zo weer een half of heel uur stil. Gelukkig komt de meeste vaart met gepaste snelheid langs, dan gaat het nog aardig te keer maar blijft daarna redelijk liggen. Totdat er een afvarig koppelverband opgelopen wordt door een half lege tanker en een passagiersschip in de opvaart tamelijk kortbij langs komt. Afijn, geen aanrader deze antieke laadplek. Het zou mij niet verbazen als er binnen in de silo nog een paarden carrousel staat om de tarwe omhoog te brengen. Na 12,5 uur scheppen en verhalen zijn we dan eindelijk vol en kunnen in de afvaart. Nou dacht ik slim te zijn door op de palen van een oude cement fabriek iets boven Mainz te overnachten, omdat het in de stad geen succes is voor ons, kom ik daar tegen de palen een beetje aan de grond. We zijn beide bek af en vinden het verder gezegend, morgen zien we verder.

Het lukt om weer weg te komen. Wederom weer een prachtige zomerdag. Dat begin je nu ook aan de waterstanden wel te merken. Het zakt hard, maar op waterstand liggen we nog niet en hebben wel wat marge, maar al kom je op een verkeerde plek een wilde bras tegen kan het alsnog spannend worden, want met ons korte scheepje duiken we helemaal in de kuil die het andere schip dan trekt. Het gaat voorspoedig en leggen bijna de afstand af waar we in opvaart 2 dagen voor nodig hadden. In Keulen aan de muur in de stad blijkt een vervelende onder muur te zitten. Dat is geen liggen, zo doen we geen oog dicht. De buurman achter ons lijkt een geschikte alternatieve overnachtingsplek. Verwacht dat die daar niet zo blij mee zou zijn. Het tegendeel bleek waar, we waren welkom, want aan de muur ligt het niet met een spits. Bovendien komt er nu niemand anders meer langszij. Volgen het voorbeeld van de buren en gaan nog even de wal op voor een ijsje.

Geven de buren een bedankje voor de fijne ligplaats van vannacht en gaan verder. Ondanks alle ontberingen en uitdagingen die je met een klein schip tegenkomt op de Rijn is het wel weer eens leuk om te doen. De laatste keer was ongeveer een jaar geleden. Misschien is het een idee om het bedrijf dat de oude brugpijler van de brug in Wesel weg moet halen te vragen voor de bouw van het nieuwe Seine Nord kanaal. Dan is het misschien net aan het eind van deze eeuw af. Want hoe lang zijn die nu al niet bezig om 1 peiler weg te halen. En dan staat er nog een tweede ook, al staat die wel wat minder in de weg.

Ik weet niet goed of dat die langskribben op de Waal nou zo'n succes zijn. Ik had begrepen dat de pleziervaart daardoor een nevengeul ter beschikking kreeg, maar iedere keer als ik hier kom zijn die afgesloten. In Gorinchem is het hier aan boord halve ploegwissel. Louis omschrijft het als “iemand moet de klos zijn”. En 's avonds zijn we dat inderdaad. Na een tijdje wikken en wegen waar langs te varen besluit ik toch maar over Zeeland te gaan. Maar eenmaal voorbij Zijpe trekt de wind fors aan en is echt wel meer dan ze hadden voorspeld. Nog voordat we dwars van Stavenisse zijn is de bui over en de wind weer flink bedaard, helaas nu wel van voor tot achter onder het zout.

Op de Westerschelde spoelen we snel naar Terneuzen. Onderweg jammer genoeg wel een loods moeten vragen of hij wat rekening wilde houden met de overige vaart i.v.m. zijn grote snelheid en bij behorende golfslag. Met tussenkomst van de verkeerspost werd het de man uiteindelijk wel duidelijk. Die Belgen zijn zo dom nog niet. De zondagsvaart voor beroepsvaart als extra service en dienst verlening verkopen, letterlijk, want het is tegen betaling. Terwijl er effectief minder uren bediening is dan vergeleken met de oude situatie. Nu stranden we in Oudenaarde. Met de oude bedieningstijden hadden we nog boven Kerkhoven geschut.

Door de antieke beladingsmethode laat de planning het nu niet meer toe om van de zondagsrust te gaan genieten. Men wil uiterlijk vrijdag de aangekochte tarwe ontvangen. Dus zit er niets anders op dan met tegenzin de zondagsvergoeding te gaan betalen bij de sluiswachter. Erg ver kom je op zo'n zondag trouwens niet. Dus besluit dan maar om morgen vroeg de bunkers nog even af te vullen met Belgische brandstof. Daar kan dan ook mooi de auto van onze gast de komende week blijven staan.

Het blijkt een bio boer die asperges en aardbeien verbouwd. Tevens heeft hij ook allerlei lekkernijen mee gebracht. Zijn zoon blijkt ook bio boer met van alles en nog wat. Ik kan het natuurlijk niet laten om een link te leggen met de minst belastende vorm van transport. Als je zoveel nadruk legt op het bio verbouwen lijkt het logisch om het vervolgens via binnenvaart te vervoeren. Alleen blijkt hij het door kleinschaligheid weer te winnen. Een uit de hand gelopen hobby is het werken met paarden. Hij spant ze voor de kar, ploeg en koets.

Een schipper beklaagt zich wel eens over de vele uren die hij maakt. Je altijd maar door moet, maar als boer is dat beslist niet veel beter. Zeker als je dan ook nog dieren hebt, ben je werkelijk nooit vrij. Nu het eens kan slaapt hij dan ook veel, of zou het canal du nord echt zo saai zijn.

De Franse oogst schijnt niet al te best te zijn, zowel wat betreft kwaliteit als hoeveelheid. Nu is het ieder jaar in augustus kommer en kwel dus nu ook. Hier en daar liggen lege schepen in afwachting van een volgende reis. Ondertussen bezig met het nodige onderhoud. We komen ook schepen tegen die leeg terug gaan. Tja, ik kan me er iets bij voorstellen. Helaas kom ik ook leeg terug van de bakker, die bleek met vakantie.

In vogelvlucht is Parijs niet zo ver meer, maar daar de enorme lussen die de Oise en Seine hier maken zijn we echt de hele dag nog bezig om ook echt naar Parijs te varen. Als we uiteindelijk door de stad komen is het al donker. Ook weer mooi met al die lichtjes. Al zijn sommige “lichtjes” op die rondvaart dingen niet zo mooi.

Het laatste stukje van de reis. Eenmaal op de losplek hebben we dik 1100 km afgelegd. Men komt meteen een monster van de lading nemen en na de onontkoombare uitgebreide middagpauze gaat de tarwe er weer uit. Alleen heeft de nieuwe los installatie nog wat kuren, want het ding stopt er na iedere vijf minuten weer mee. Uiteindelijk lukt het ze om het euvel te verhelpen. Al zijn we pas 's avonds leeg. Dan moeten we nog een geschikte ligplaats zoeken, de auto aan de wal zetten en de gast naar zijn auto brengen en door naar Nieuwegein rijden.

Een dagje Efteling met ouders, kinderen en begeleiding van het internaat. Altijd leuk om te doen. En het blijkt tot middernacht open te zijn. Al haalt in tegenstelling tot allerlei beweringen overdag niemand het sluitingsuur van het park.

Ongegeneerd uitslapen is er ook deze zondag morgen niet bij. De eerste visite staat rond koffietijd voor de deur vanwege verjaardagsfeest van de kinderen.

Ongegeneerd uitslapen is er ook deze zondag morgen niet bij. De eerste visite staat rond koffietijd voor de deur vanwege verjaardagsfeest van de kinderen.

Tot en met 4 september

Tot en met 4 september. Het huis hebben we nu bijna twee jaar en het houtwerk blijkt na een zorgvuldige aanschouwing wel een nieuw laagje verf te kunnen gebruiken. Het zou nog kunnen wachten, maar dan is er volgend jaar veel meer werk aan. We huren een rolsteiger om ook makkelijk bij de kozijnen op de eerste verdieping te komen en gaan aan de slag. Zo blijkt de schuur van buiten veel groter te zijn dan van binnen. De rolluiken erg smerig. De schutting op meer plaatsen kapot. En alles meer werk dan gedacht. Maar we krijgen zo waar het meeste echt af. Ook krijgen we weer een volgend reisje en gasten voor de komende week.