Een marathon vergadering, eerst met het bestuur, daarna met de leden van onze cooperatie. De dag sluiten we traditie getrouw af met een gezamenlijke maaltijd.

Eigenlijk wilde ik graag naar Fortarock, maar ik heb werkelijk geen puf meer en ik zit met Laska. Waar laat ik die dan weer. Bovendien heb ik aan boord best nog het een en ander te doen, want ik verwacht al snel aan de reis te zijn. Volgende week moet ik het alleen doen, want Henny is naar Kamp Hattem. Rommel nog wat aan boord en tegen de avond neem ik Laska mee voor een zeer uitgebreidde wandeling.

Er was al sprake van geweest, maar heb nu ook de charter binnen. Er was nog geen duidelijkheid over de laadplaats. Het is Antwerpen geworden waar we kunstmest gaan laden voor Vitry le Francois. Ik maak de laatste dingetjes aan de motor in orde, zoals de kleppendeksels en leg alle kabels weer vast. Haal de rommel uit het ruim en maak het schoon. Dan kan er weer gevaren worden. Heerlijk, met het vertrouwde Gardner geluid op de achtergrond. Eigenlijk schaam ik me een beetje dat ik serieus heb overwogen om zo'n mooie machine er uit te doen voor een of andere toerenmaker.

De bilgeboot van de Volkerak komt langs om alle rommel van de revisie op te halen. Ondertussen heb ik een sopje over de machinekamer platen gehad en is alles weer schoon, benieuwd hoe lang dat zo blijft. Grote hoeveelheden geven wij niet af, maar ik ben blij dat ik het kwijt ben. De laadplaats is ergens achterin het Albertdok en twijfel daarom of ik daar meteen heen vaar of het afwacht in Noordkasteeldok. Als daar ook nog een plekje vrij blijkt te zijn ga ik daar liggen, want morgen na het laden moet ik persoonlijk nog voor een afspraak naar Dordrecht.

Het laden is een dag uitgesteld. Dan kom ik in ieder geval op tijd voor die afspraak van vanmiddag. Op tijd op de losplek zou ook nog moeten kunnen. Op kantoor blijkt het voor de mensen die niet op vakantie zijn behoorlijk druk. De hoogwater perikelen in Frankrijk maakt sommige klanten wat onzeker of hun goederen nu nog wel vervoerd kunnen worden. Dat moet uiteraard zorgvuldig worden beantwoord. Het lijkt er op dat nu de meeste problemen achter ons liggen en de vaarwegen bijna allemaal terug open zijn. Zijn alleen een beetje bang voor achtergebleven bulten of autowrakken op rivier of kanaal bodum, want die worden pas gezien (of gevoeld) als een schip zich vast vaart.

Begin met de auto aan boord zetten, haal de laatste spulletjes uit het ruim en vaar op het gemak naar de laadplek. Daar blijkt dat er eerst een grote laden moet. Eer dat die vol is zijn er vele uren verstreken. Gelukkig nog net op tijd vol om het laatste van het middag tij te nemen. Tijdens het wachten voor en in de royersluis spoel ik snel het schip af. Het is erg hoog water op de schelde. Bij Kokham stroomt het bijna over de dijk. En dan is het nog niet eens hoog water. De vloed zal door het vele bovenwaer niet zo ver gaan verwacht ik, maar het valt nog mee. Vanaf Wetteren wordt het zwaar. Nog even volhouden en en zijn zo in Merelbeke.

Het schip ligt een stuk lager in de sluis dan gisteren toen ik vast maakte. Je mag hier namelijk in de sluizen overnachten, omdat er aan de kade en remming beneden de sluis tijdens laagwater te weinig water blijft staan en het schip aan de grond komt te zitten. Al zal dat nu wel meevallen. Dus eerst weer opschutten en factuur maken voor de vaarvergunning in Vlaanderen. De Bovenschelde kleurt bruin en stroomt aardig. Er moet stevig gedraaid worden. Dat komt mooi uit. Die opdracht had ik toch gekregen van de monteur. Dat was vroeger echt anders. Toen moest je juist heel rustig aandoen tijdens de inloop periode. Tijden en inzichten veranderen.

Het schip ligt een stuk lager in de sluis dan gisteren toen ik vast maakte. Je mag hier namelijk in de sluizen overnachten, omdat er aan de kade en remming beneden de sluis tijdens laagwater te weinig water blijft staan en het schip aan de grond komt te zitten. Al zal dat nu wel meevallen. Dus eerst weer opschutten en factuur maken voor de vaarvergunning in Vlaanderen. De bovenschelde kleurt bruin en stroomt aardig. Er moet stevig gedraaid worden. Dat komt mooi uit. Die opdracht had ik toch gekregen van de monteur. Dat was vroeger echt anders. Toen moest je juist heel rustig aandoen tijdens de inloop periode. Tijden en inzichten veranderen.

Het was hier op de Schelde niet zo erg als op de Seine en Loing, maar het is wel even gestremd geweest een paar dagen geleden. Inmiddels is het ergste alweer weg. Er drijven wel een heleboel dode vissen valt mij op. Er drijven trouwens ook een hoop schepen. En straks op het canal du Nord komen we de hele vloot tegen die op de Seine vast heeft gezeten, maar ik knoop hem in Marquion vast en rij naar Nieuwegein waar ik verwacht wordt bij een 25 jarig huwelijks feest.

De oudste dochter heeft een uitwisselingstudent uit Spanje over. Helaas klikt het niet zo tussen die twee. De Spaanse zit bijna de hele dag in de logeerkamer of is met haar mobiel in de weer. Ben benieuwd hoe dat zal gaan van de week als ze logeren gaat op internaat. Rijden op tijd weer terug naar boord, want moeten onderweg in Valenciennes de gast voor komende week van het station halen.

Een buurman die naar dezelfde bestemming moet ligt alleen voor de sluis en kunnen mooi mee schutten. In het lange pand met de tunnel spreken we af dat hij een stuk voorruit vaart. Dan kunnen we appart schutten zonder vast te maken. Goed plan alleen loopt dat voor ons anders, omdat er lang op een opvaart gewacht moet worden en daarna op een lege buurman die dan nog mee kan schutten met ons. En die zijn we in Clery ook kwijt. Een jacht denkt dat het de normaalste zaak van de wereld is om 150 meter voor onze kop los te maken en als 2e in de sluis te piepen. Ik doe mijn beklag bij de sluiswachter, die weet te melden dat het jacht door rood is gevaren en er verder niets aan kan doen. Vroeger had je nog sluiswachters die dan briezend hunt post verlaten hadden en ze er linea recta weer uit had gestuurd. Dus wandel eens naar het Duitse jacht en vraag of ze dat normaal vinden. Ze hebben motorpech, willen graag naar de jachthaven terug en ik moet me niet zo druk maken……

Voor de verandering weer eens stakingen aangekondigd voor vandaag. De sluiswachter van Lanquevoisin doet vaak mee dus verwacht er niet veel van vanmorgen. Er komt zowaar een autootje aan en de sluis gaat op roodgroen. Dat is dan een meevaller. Als ik het schip in het midden van de sluis stil hou vraagt hij waarom ik niet opschuif. Nou, omdat het andere schip canal du nord afmetingen heeft en dus niet mee kan schutten. O, dan doe ik de deur dicht. Tja, niet op mopperen en blij zijn dat er iemand niet staakt.

Jemig, wat is die Aisne zwaar op het moment. In de scherpe bochten zakt de snelheid nog verder weg. Er loopt wel een kilometer of 5 a 6 stroom. Dat Abbecourt gestremd is voor onderhoud kost nu wel een paar liter gasolie meer, maar de monteur kan tevreden zijn. En in het lange pand naar Berry trekken ze er aardig aan met de hydroturbines. Echt hard draaien kan daar niet. De bodem is daarvoor te dichtbij.

Onze gast treft het van de week niet. Het is werkelijk niet te geloven het kan geen dag droog zijn. Op het voordek regen ik af en toe aardig nat. Het is wel gedeelde smart. We zijn zeker niet alleen. We komen een aantal collega's tegen die informeren hoe de situatie op de Aisne was. Maken al vroeg vast in Reims bij de supermakrt voor wat proviand. Als blijkt dat we vanavond dan precies samen kunnen zijn met de zeilburen van vorig jaar blijven we maar liggen.

Wel vijf schepen aan de silo's van Reims en een zesde is net vertrokken. Ze hebben moeite om tussen de buien door de schepen op tijd vol te krijgen. Na de middag zowaar af en toe de zon te zien. Onze gast gaat meteen de wal op om een pandje of wat te wandelen. Vanaf hier heb je een mooi uitzicht op de champagne heuvels die er met de af en toe felle opklaringen uitspringen. De tunnel is intressant en een beetje mysterieus volgens onze gast.

Zelfs op zaterdag pas om negen uur kunnen beginnen. Dan kun je voor het ontbijt hete baguetten en croissants halen, de gast naar het station brengen en nog op tijd terug aan boord zijn voor de sluis groen gaat. We doen de laatste 2 van Condé voor we afslaan richting Chalons. Helemaal verlost van slechtweer zijn we niet. Dikke onweersbuien komen langs met veel donder en bliksem. De automatische sluizen raken er door van slag waardoor de mobiele sluiswachter meer dan eens nodig is.

Gisteren het bericht ontvangen dat het canal Champagne a la Bourgogne een week dicht is gegaan voor een noodreparatie bij sluis 67. Voor die werkzaamheden laten ze een pand leeg lopen en daardoor zou er geen voeding van lager gelegen panden meer zijn en dus tot en met Vitry gesloten. Dat betekend dat wij niet op de losplek kunnen komen. Daarom de chef die weekend dienst heeft eens gebeld. Of er geen mogelijkheiden zijn om ons boven sluis 71 te laten komen, zodat we kunnen lossen deze week. Alle zeven schepen, het is dus wel de moeite. Voor voeding kan het water van bovenliggende panden gebruikt, wij zullen er voor zorgen dat de schepen opschutten als er weer 1 leeg af komt en zo geen lege schuttingen water verloren gaan. De chef komt vandaag terug met het bericht dat zo akkoord is. Ik bedank hem hartelijk dat hij ons op zondagmiddag nog uitsluitsel geeft. Overleg met de buren over de uitkomst. Gaan met de fiets naar het bewuste lege pand. We zien er niets bijzonders aan. Al blijft het een raar gezicht een kanaal zonder water.

Alle materiaal om te lossen wordt in gereedheid gebracht. De vrachtwages staan al klaar. Van de gasten is echter geen teken van leven vernomen sinds ze gisteren de stad in zijn gegaan. Het blijkt loos alarm. Ze hebben prima geslapen en vinden het echt geweldig voorop. Voor het ontbijt moeten jullie wel bij ons achterop zijn. Verse croissants zijn al gehaald. Na het lossen maken we plaats voor de buurman. Spoel snel het ruim uit en zet alle spullen er in. Afbreken om op kruiphoogte te komen, dat wil zeggen 3,50 meter. Rolf wil er alles van weten. De brede lage spoorbrug van Vitry maakt indruk. Het past allemaal precies. De brug is in de loop der jaren wat doorgezakt. In de midden ietsje lager nu, maar ook dat past. De regen die valt past ons wat minder. We zullen het er mee moeten doen. Half onder een zeiltje verscholen varen we van sluis naar sluis. Tot drie maal toe een depanneur nodig.

Door de storingen van gisteren wat minder ver gekomen dan gehoopt, dus zullen we vandaag aardig aan de bak moeten. Dat lukt aardig. Het weer is een stuk vriendelijker, geen panne aan de sluizen en de Marne stroomt zo stevig dat we zelfs op schema inlopen en voor tijd vastmaken bij de silo. Rolf heeft vele foto's gemaakt onderweg. Nou is het ook een mooie omgeving langs de champagne heuvels. 's avonds horen we muziek uit de stad komen. Klinkt gezellig. Als we besluiten eens een kijkje te nemen gaat het gieten. We wachten de bui wel af zeggen we. Helaas houdt die aan tot we naar bed gaan. Het fête de la musique is in het water gevallen.

Bij de silo laden ze eerst een aantal vrachtwagens, daarna is er tijd om ons te laden. Als je het mij vraagt zuivere gerst. Er komt bijna geen stof vanaf. De controleur is ook tevreden en zo gaan we in de afvaart. De boom die vannacht aan een ton is blijven hangen een stukje boven de silo, komt net langs drijven. Het leek vanaf hier wel of er zich vannacht een eiland had gevormt. Nu zaak om voorzichtig langs dit bewegende eilandje te varen en langs de goede kant van het stadseiland te komen. Gelukkig staan de panden boven de stuw netjes, zodat we veilig de sluizen in kunnen. Het gaat wel hard en hoeven ook niet zo ver af te schutten.

Twijfel even hoe we de eerste sluis gaan invaren. Het stroomt hard en we liggen kort voor de sluis. Dus voordat we gang door het water zullen hebben zijn we al bij de sluis. Dus kun je het schip niet goed besturen. Besluit het op de ouderwetse manier te doen met touwen aan de wal die steeds een paal verzet moeten worden. Rolf die erg enthousiast is leg ik uit wat de bedoeling is en wat er dan van hem verwacht wordt. Dat ziet hij wel zitten en stapt aan de wal. Kunnen we meteen zien hoe dicht je onder de wal naar de sluis kunt zonder de bodem te raken. Niet zo heel dicht dus, want de kop zit al snel vast. Laat het achterschip wat af scheren en daarna met de motor weer bij draaien, zodat de kop naar de stuw trekt. Daarna gaan we recht op de sluis af. Achteraf hadden de touwen niet nodig geweest, maar “better safe, than sorry”. Als grand finale voor onze gast de stad van Parijs. Al moet hij wel goed opletten, want het gaat heel hard.

Wat een drukte in de haven van Gennevilliers. Dan komt het gebrek aan een aparte auto afzetplaats weer boven. Het lukt uiteindelijk toch al had de kraan geen halve meter korter mogen zijn. Rolf vaart nog mee naar Conflans, waar hij met de RER naar Paris reist en vandaar een TGV rechtstreeks naar Basel heeft. Ik vaar nog een heel stuk de Oise op.

Er is een logee meegekomen waardoor Henny de auto weer afgeladen vol had. De auto gaat aan boord en vervolgen onze weg. Het heeft gisteravond behoorlijk huisgehouden bij de tunnel van Campagne. Daar horen we de buren over. We kunnen het ook zien aan het niveau en de kleur van het kanaalwater. Wat nu bodderbruin is en normaal helder groen. Bij de tunnel zijn hele stukken aarde uit de hellingen gespoeld en er liggen wat bonken op het jaagpad, maar de rest ligt natuurlijk in het kanaal nu.

Shit, heb ik me vergist. Aan de zuidkant kanaal du nord beginnen ze om acht uur, maar hebben ze middag pauze, de noord zijde begint om negen uur zonder middag pauze. Dus kom te laat aan de sluis. Achteraf blijkt dat helemaal niet erg, want eenmaal in de vallei van Clery zitten we alsnog weer achter onze voorgangers.

Het is druk met schepen richting zuiden, ze zitten allemaal op een kluitje. Dat komt, omdat er vorige week voor de verandering eens in België is gestaakt. Van een vlotte doorgang kunnen we niet spreken deze ronde. Te meer, omdat alles via de Leie moet i.v.m. een stremming aan de Schelde

Wordt verrast door de dwars stroom van het stuwtje in Lille beneden de sluis, die zet me flink weg. Gelukkig is de opvaart op ruime afstand blijven wachten, anders had het nog spannender geworden. Het is al een tijdje geleden dat we langs de Leie gevaren zijn. En stiekem veranderd er best het één en ander. Zo is de verkeerspost in Kortijk weg en zijn bezig met een nieuwe sluis in Harelbeke. De stuw is omgelegd. Dat is nu wel fijn, want ook het schedingsmuurtje net boven de sluis en stuw is er niet meer. Wat voor grote schepen een hachelijk avontuur zou worden als de stuw nog daar was, maar die is ook verhuist.

Tjonge dat gaat hard hier op de Zeeschelde. Goed merkbaar al dat regenwater. Het is zelfs zo dat we tot de laatste kilometer voor de Rupel voorstroom hebben. De Rupel in draaien en weer voorstroom hebben. Het valt me op dat het water al ver opgekomen is. Dat klopt want bij Zennegat staat nu al voldoende water om binnen te schutten. In één keer door naar binnen, al blijkt op de losplek dat ze nog moeten beginnen aan een buurman die volgens de planning al leeg zou moeten zijn.

De hele voormiddag vrachtwagens lossen, na de middag beginnen ze aan de kempenaar die altijd zeer bederfelijke gerst in heeft en eerst moet lossen. Die krijgen ze net leeg 's avonds.