We beginnen aan het scheidingspand, stilte voor de storm, want aan de andere kant krijgen we 27 sluizen op 9 kilometer. Dan gaat het hard bergafwaarts. De gasten trekken er met de fiets op uit. Een paar uur later zijn ze weer terug en vertellen dat het slaapdorpjes zijn. Alles is gesloten, zelfs het museum dat met veel poeha onder de aandacht wordt gebracht. Ze varen weer mee verder. 28 Sluizen gedaan, een aardige score.

Henny komt met pitloze druiven. Ze zijn erg lekker, ik bedenk dat de naam niet sterk gekozen is, bovendien zijn ze evolutionair gezien natuurlijk gedoemd om te mislukken. De gasten zitten veel buiten en genieten van de omgeving die langzaam aan hun voorbij trekt. Ze merkt op dat het nu moeilijk voor te stellen is dat ze vanavond alweer thuis zullen zijn. In Chateau Porcien maken we vast en rijden we allemaal terug naar Nederland.

De ene moet nieuwe schoenen de ander een broek of een jas. Een bril in fatsoen gebracht en zo vliegt de dag om.

Huiswerk maken, huisklusjes, de kinderen weg brengen. Op internaat is vanavond jaar vergadering van de oudercommissie.

Terug naar boord rijden gaat niet zoals verwacht. Met België in zicht hapert de motor en ga snel naar de vluchtstrook. Daar aangekomen is de motor stil gevallen en wil niet meer aanslaan. De opgetrommelde ANWB'er doet zijn uiterste best, maar krijgt hem ook niet aan de praat. De takelwagen is dan de enige optie. Die brengt de auto naar de garage en ons naar huis. We mogen ma d'r auto lenen en doen daarmee nog een poging om naar boord te rijden.

Het laatste dagje varen deze reis. Buurman brengt ons op de hoogte van de laatste ontwikkelingen rond het lossen. Vandaag lossen de eerste 2, morgen zijn wij als 2e voorzien. Ondertussen komt de garage met slecht nieuws over de auto. De brandstofpomp is intern kapot gegaan en het metaalgruis zit nu ook in de hoge druk leidingen en verstuivers. Reparatie gaat een kostbare zaak worden. Dan te weten dat ons dierbare karretje inmiddels 9 jaar oud is en 367000 km gereden heeft, staat dat voor ons gelijk aan een overlijdens bericht. Wat nu? Op zoek naar een vervanger.

De lossers zijn precies dezelfde mensen als vorige reis in Vitry. Ze herkennen me nog en weten te vertellen Ooh, hier zit geen waterschot in het ruim. Daar zijn lossers altijd blij mee. De garage doet ons een “offer we can't refuse” voor een occasion die ze hebben staan. Henny had daar vorig jaar al eens een proefrit mee gedaan. Op de toen gemaakt foto's blijkt het nummerbord precies overeen te komen. Dat hun promo auto er nog steeds staat verwonderd ons wel. Of we ook echt op dat aanbod ingaan weten we nog niet. Eerst maar een nachtje over slapen. Het scheelt wel een hoop rompslomp met het zoeken naar een andere auto. Bovendien kunnen we dan dit weekend gewoon met die auto terug naar boord. Volgende week hebben we weer gasten en om nu met vier volwassenen bagage en Laska in de Cuore van mijn moeder 5 uur onderweg te zijn…… Nadeel, Uiteraard ligt hij wel wat boven budget.

Rest alleen nog de bijboot en de stuurhut in het ruim te zetten en vertrekken cabrio naar de sluis. Het is nog donker zullen hier zelf voor verlichting moeten zorgen. Na een uurtje breekt de dag aan. We kunnen ons eigen tempo varen, want in de vallei van Courcy zit geen geladen voor ons uit. Onderweg leggen we het schip af en toe onder een notenboom en rammelen eens aan de takken. Dan is het rapen en verzamelen. Henny regelt vast de financiële zaken en verzekering voor de auto.

Onderweg pakken we in sluis Vraux de drinkwaterslag en vullen iedere tank af zodat er volgende week voldoende water voorradig zal zijn. Net voor de middag komen we op de laadplaats aan. De buurman met dezelfde bestemming is net vol en roept dat we meteen kunnen laden, alleen denken ze daar bij de silo anders over. Pas maandag 2e beurt voorzien. De controleur moet uit Metz komen. Het is bij de controleur al net zo als bij ons. Toen wij in Nancy moesten laden kwam de controleur uit Epernay. Vorige reis in Vitry gelost langs Chalons gevaren om in Reims te laden. Nu in Guignicourt gelost, langs Reims gevaren om in Chalons te laden. Jammer, maar het is zo. Als de boel weer opgebouwd is vertrekken we met oma's autootje naar Nederland.

Ons nieuwe auto ophalen bij de garage. De oudste twee bleven liever op bed liggen, de jongste gaat wel mee en vraagt of we een hele nieuwe gaan kopen als we de showroom in lopen. Nee, dat niet hij is tweedehands. Al ruikt hij nog wel nieuw. Ze waren allemaal bang voor een poepkleur toen wij vertelden dat we een bruine auto gekocht hadden, maar gelukkig de kleur is goed gekeurd. Door alledrie.

Op naar Lemmer, Henny d'r vader was van de week jarig. Nu we het weekend thuis zijn is dat wel aan te rijden. Die wonen ook zo ver weg. 's avonds vertrekken we op tijd van het internaat om onze gasten van deze week op te halen in Breda, daarna terug naar boord in Chalons en Champagne.

Als tweede aan de beurt, maar het wordt na de middag voor ze beginnen te laden. Het is wel grappig. De silo geeft de controleur de schuld. Die zou niet eerder hier kunnen zijn. En de controleur zegt dat de silo pas na de middag kon beginnen. Het laden op zich gaat snel genoeg. De gasten kijken tijdens het laden mee. Daarbij krijgen ze behoorlijk wat stof over.

Buurman is al bijna vol in Conde. De vallei hebben we een paar keer de sluiswachter nodig om ons weer op gang te helpen. Hij grapt dat we nu eens moeten stoppen met de boel stuk maken. De tunnel is wel een bezienswaardigheid voor de gasten. We krijgen er nog drie van de reis. 's avonds blijven we in Reims hangen.

De gasten staan vroeg op om de stad doorvaart te zien. Aan weerskanten van het kanaal staat het verkeer vast. Wij hebben het rijk alleen. Al zitten er wel drie schepen achter. In Berry au Bac bij de silo liggen nog een paar schepen te wachten op belading.

De gasten willen wel een pandje wandelen alleen leent zich het Canal Aisne à la Oise daar niet voor. Het jaagpad ligt in het kanaal of het staat vol met brandnetels en doornstruiken. De everzwijnen laten zich vandaag niet zien. Via via horen we van een storing op het Canal du Nord. Zeker 15 schuttingen liggen er nu al. In dat geval gaan we na Abbecourt wel stuurboord uit en varen over Canal St Quentin. Meteen een goede test voor de helaas iets hogere auto.

De beruchte lage spoorbrug van Tergnier: Het past, maar daar is alles mee gezegd. En deze reis hebben we aardig tonnen bij ons. We liggen ook wel eens 10 cm vlotter. Dan past het niet meer. Beetje sneu misschien, maar de gasten gaan vanmiddag van boord en missen net de toch wel bijzonder passage van de tunnel Riqueval met zijn Toueur. Sluiswachter van de laatste sluis zegt dat ik al nummer 5 ben voor de rame van morgenvroeg. Dat verbaast me, want de eerste drie waren toch op tijd voor de rame van vanmiddag.

Blijkt dat de rame gisteren te vroeg vertrokken is. De mannen hiervoor hebben hem zien vertrekken. Dus vanmorgen verhaal halen, maar dit is natuurlijk een andere equipe die zoiets nooit zou doen. Dat is duidelijk. De ochtend rame is vaak wat later. En met zes spitsen achter de toueur gaat het wel iets langzamer als alleen. Bij de eerste sluis is het op je beurt wachten. Bij een panne van de voorste moet de rest ook even geduld hebben. Bij ons is het in Cambrai al weer gebeurd, maar ook de eerste is het niet gelukt om in Pont Malin te komen. Voordeeltje, naast de sluis is een nieuwe luxe boulanger patissier. We gaan als troost wat lekkers halen.

Derde schutting aan Escaudoevres om mee te beginnen. De buren die beneden de sluis waren blijven liggen melden dat ze bij het huis met de zonnepanelen iets geraakt hebben, waarschijnlijk een auto. De volgende raakt niets, maar er is al een heel circus police en pompiers gearriveerd. Onze boorburen worden tegengehouden. Inderdaad het is een auto. Even later halen duikers er iemand uit. Ik gooi een haak achter het damwand, want kan wel even gaan duren. Net als de buurman langszij wil komen komt er een agente vertellen dat we heel voorzichtig mogen passeren. De kinderen waren nogal geschrokken dat er iemand in de auto verdronken is en vragen zich af hoe dat nu kon gebeuren. Omdat ik vermoed dat het niet per ongelijk is gegaan, vraag ik meteen aan haar of het een ongeluk of een suïcide was. Een suïcide, al de vierde deze maand op deze plek.

Het kan verkeren, dacht ik aan het begin van de reis dat we vanmorgen van Kerkhove zouden vertrekken. Nu is het Tournai en ik had gisteravond geen uur later moeten zijn, anders was dat ook niet meer gelukt. Dus automatisch een tij later aan Merelbeke. Het loopt echter op de bovenschelde niet verkeerd, zodat we nog net Merelbeke buiten kunnen voordat het water te ver is weggevallen. Dan doen we de zeeschelde maar in twee etappes. één vanavond.

En één vanmorgen ontzettend vroeg op, tja dat getij houdt geen rekening met mijn voorkeur, De mist helaas ook niet. Het begon met een klein bankje, maar na een paar bankjes klaart het niet meer op. De Rupel in draaien gaat nog, maar die spoorbrug van Boom is een rotding in de mist. Gelukkig staat hij open en dat zie je goed op de radar. Toch opgelucht als we er weer heelhuids door zijn. Om nu ook voorstroom het Zennegat in te gaan lijkt me wat te veel van het goede. Er is trouwens op dit moment onvoldoende water op de drempel als we aankomen. Spreek af dat we straks met hoog water wel zullen bekijken. Tegen die tijd zal het wel opgeklaard zijn. Dat blijkt inderdaad het geval. Vaart een stuk relaxter. Ze staan namelijk niet om de lading te springen in Herent.

Op de losplek ligt niet zo veel. Alleen moet er net als vorige keer een ander schip eerst lossen en die komt aan als onze voorganger zo goed als leeg is. Mijn humeur wordt daar niet beter van.

Gisteravond nog wel een beetje gelost, dus vanmorgen rond koffietijd leeg. De Picaro is net gearriveerd en komen langszij om bij te kletsen. Daarna alvast richting Zennegat. Waar we geheel tegen verwachting in nog naar buiten kunnen met een lege spits. Tijdens het schutten in de Royersluis haal ik mijn diner bij het frietkot.

Alle verzamelde afval kunnen we verantwoord kwijt bij het aanbiedstation. Inmiddels is bekend geworden dat we maandagmiddag in Rotterdam kunnen laden voor Bergambacht. Varen op het gemakje die kant op.

Zowaar in het weekend gewoon plek tegen de steiger in de Maashaven, komt waarschijnlijk door het jaren lange weg jaag beleid van de haven hier. Als ik met de metro naar de stad wil merk ik dat mijn OV chipkaart is verlopen. Hé, maar mijn saldo wat daar op stond, is dat nu ook weg? Om te beginnen moet ik eerst een nieuwe kaart kopen, geen handig systeem voor halve of hele buitenlanders. Het lukt me wel om op tijd te zijn voor een etentje wat we nog te goed hadden.

Tijdens het verblijf van de laatste twee paar gasten bleek dat we een klein tafeltje en twee stoeltjes misten om 's avonds aan te kunnen zitten. Nu was dat geen totale verrassing en hadden zelf al een idee hoe dat te verbeteren. Dat zouden we “even snel” bij de ikea halen alleen voordat we terug zijn is de dag half om.

Dat begint goed, net als we aanstalten beginnen te maken om naar de Waalhaven te verhuizen bellen ze al dat we naar de weegtoren kunnen komen. Rick de oud stagiair die wel weer een paar dagen mee wilde staat al klaar. Het laden gaat voorspoedig. Het getij kan niet beter en de losplek vraagt of ze vanmiddag al kunnen lossen. Als we er om vier uur zijn maken ze ons nog leeg. En dat blijkt niets te veel beloofd. Om even over vijf varen we weer leeg de haven Bergambacht uit. En gaan terug naar Rotterdam voor een reisje Haastrecht uit hetzelfde zeeschip. Vooraf durf je niet eens te hopen dat het zo loopt. Als dan eens echt alles mee zit is het nog leuker als anders.

Maar ja, zo gaat het natuurlijk niet iedere reis. Deze begint alweer met wachten. Die tijd gebruiken we om de mail bij te werken, boodschappen te halen, administratie te doen, wrijfhoutjes spitsen. Wel leuk om te zien dat Rick, de oud stagiair, inmiddels 2 jaar ouder, veel zelfverzekerder is geworden. Weet nog precies hoe de dingen hier gaan of waar wat ligt.

Net als we ontwaken en me afvraag hoe het met het laden staat gaat de telefoon dat we naar de band kunnen. Niet veel later varen we de haven weer uit. Deze keer wel net te laat voor het tij. Toch vertrekken we richting IJssel. Eenmaal in de IJssel is de ebstroom veel minder sterk. Ondertussen maakt Rick opnieuw het schip schoon. We knopen vast op de remming van de Waaiersluis en wachten gelijk water af. Het komt iets eerder als ik had gedacht. Dat is mooi, want kunnen net voor donker naar de fabriek varen. Anders moeten er allerlei lampen geïnstalleerd worden om in het donker de weg te vinden. De radar is ook een goed hulpmiddel, maar heb je toch minder aan in de kleine vaarwegen.

Een seminar over de gevolgen in de markt als de toekomstige emissie eisen voor onder andere de binnenvaart van kracht worden. Dan moet alleen wel bekend zijn wat dan die norm gaat worden. En daar zijn ze in Brussel nog niet over uit. En tot die tijd gaat natuurlijk niemand investeren in kapitaal kostende vergroeningen die als het even tegen zit, net naast de normen gaan vallen. Niet goed, geld weg.

Het lossen kan niet doorgaan. Te weinig opslag beschikbaar. Dat zou ik dan wel prima vinden, want dan hebben we betaald weekend. In principe is dat zo, alleen kun je met varen meer verdienen en is een schip bedoeld om te varen en niet om te liggen. De klant is echter koning en kan ons ook gebruiken als opslag. Nu kan ik eens mee op vrijdag middag kinderen halen. Op internaat stond een afspraak met de groepsleiding over het functioneren van onze kinderen. Niets verontrustends hoor. Het protocol schrijft tegenwoordig standaard zo'n gesprek voor of het nu nuttig is of niet. Leve de bureaucratie, draaiboeken, en protocollen.(de laatste regel is uiteraard ironie)

Gisteravond onverwacht met mijn moeder naar het ziekenhuis geweest voor een bezoek aan een vriendin van haar. Die wel eens mijn tweede moeder wordt genoemd, omdat ik daar ooit een paar maandjes gelogeerd heb toen mijn moeder haar hand aan diggelen lag. Dat bezoek heeft flink indruk gemaakt en komt tijdens het vergaderen vandaag regelmatig in mijn gedachten terug op.