In de sluizen vallei van Condé komen we 1 schip tegen. Tegelijkertijd bij een sluis die dan spontaan in storing valt. Als de sluiswachter er is liggen er inmiddels 3 schuttingen. Na Condé de langere panden richting Chalons doen we om beurten een middag dutje. Wij zijn geen 20 meer.

Een klein stukje nog naar de losplek. Als we dichterbij komen zie ik de buren op een andere plek liggen als verwacht. Zijn ze nu te ver gevaren? vraag ik me af. Het blijkt gewoon een andere ontvanger te zijn. Zodoende ook een andere losplek en een sluisje verder. Kunnen we tenminste zeggen dat we dit jaar ook op het Canal d'Heuilley geweest zijn.

Vreemd er is hier bij de silo veel opslagruimte, maar de kunstmest gaat met vrachtwagens een stukje verder. Geen grote afstanden, want met een minuutje of 50 zijn ze weer terug. Wij zijn de laatste van de party en kunnen blijven liggen als we klaar zijn. Maken ruim en schip schoon en rijden met de auto naar buren die vanmiddag langs kwamen opweg naar de Middellandse zee. Beetje jammer dat we op de terugweg geflitst door een paal langs de weg.

Niet meteen weer vertrekken. Om te laden is er wat tijd over en gezien de weerberichten benutten we vandaag om schilderwerk af te maken. De hoeklijntjes van het gangboord in een andere kleur is wel extra werk. Vraag me bijna iedere keer weer af of we dat zo moeten houden. Eén keer heb ik dat niet gedaan en het dek 1 kleur gemaakt, maar dat was stukken minder fraai. Dus maken ze nog een keertje blauw. Bovendien bevalt de methode om beide gangboorden ineens te doen ons goed.

Dan nu vertrekken richting Reims waar we dinsdag een vracht brouwgerst moeten laden voor Herent. Er kan geregeld een bui vallen, aldus de voorspellingen. Bijzonder dat we dan wel deze dag uitkiezen om zonder stuurhut te gaan varen. Maar regen in je verse verf is nog vervelender als regen op je hoofd.

Jammer, nog net een week of twee te vroeg voor de walnoten. Hier staat een flink aantal notenbomen. Sommige half over het kanaal gebogen. Je kan er alleen bij vanaf het schip. Misschien volgende reis. Op tijd in Reims. Dan kunnen we nog mooi de dekken in de anti slip verf rollen. Dan is dat echt af. Voordat het morgen weer een stofbende bij de silo, tijdens het laden van de buren.

Als ze hier echt willen, laden ze zo vier spitsen op één dag, maar ja, ze willen niet en houden het er bij twee. Als één van de buren wil vertrekken breekt de bedieningskabel van de regulateur. De buurman is echter niet voor 1 gat gevangen en knutselt een paar uur tot dat het weer gefikst is. Wel meteen een nieuwe besteld natuurlijk. Zo'n lullig kabeltje kan grote gevolgen en kosten tot gevolg hebben.

De controleur, een andere dan gisteren heeft een grappige nummerplaat combinatie. De voorste is uit departement Ardennes en de achterste uit Moselle. Ik vraag hoe dat zo komt en of dat mag. Euh, dat is me nog nooit opgevallen… Door de middagpauze tijdens het laden komen we niet zo ver als gedacht. Dus doen het laatste stukje wel met de fiets naar onze vrienden. Alleen kunnen die zich slecht voorstellen dat je best kunt genieten van een tochtje langs een stikdonker jaagpad, slechts verlicht door een heldere sterrenhemel en de lampjes op onze fietsen.

Het is de laatste tijd wel ouderwets druk rond Berry au Bac. De plaatselijke spotter heeft er zowat een dagtaak aan om alles wat er langs komt vast te leggen en te publiceren op internet. De buren waarschuwen voor pandjes met watergebrek in het Canal van Abbecourt. Dat is opmerkelijk, want komt niet vaak voor daar. Bij navraag blijkt het om de eerste korte pandjes te gaan. Daar is zelfs met een beetje water gebrek niets aan de hand. Bij de tunnel is er blijkbaar weer water in de hoofdschakelkast gelopen alle lichten zijn uit.

De begroeiing langs het kanaal wekt de indruk dat het al decennia lang ongemoeid is gelaten. Het oerwoud maakt het kanaal nog smaller dan het al is. Om te voorkomen dat we met spiegels, blauwe borden, lichtbakken of schotelantennes in de takken blijven hangen, wacht de buurman bij het gemaaide stukje boven de sluis. Ongebruikelijk, maar wel fijn. Ik dank hem dan ook uitvoerig.

Dit gaat toch niet weer zo'n vervelende drijfronde worden op het canal du Nord denk ik als we na anderhalf uur al 1 sluis gedaan hebben. Het blijkt loos alarm. Daarna loopt het prima. Vaar zelfs naar de grote tunnel 's avonds. Waar Henny met de kinderen weer terug aan boord komt. Om de put van het kanaal te vinden in het donker valt niet mee. O, daar rij ik zo naar toe. Wel handig al die ervaring, of was het de Tom Tom?

De buurman die mij aan de andere kant komt ophalen voor een vergadering had er ook geen moeite mee. Al is het nu wel licht. 's Avonds door buurman weer terug aan boord gebracht. Alhoewel, zo laat is het nog niet. We zouden nog een stukje kunnen varen, maar geef er de voorkeur aan om naast de kinderen op de bank te ploffen.

Volgens Henny zou de buurman vroeg vertrekken, maar ik ben al een heel eind op weg en zie nog steeds zijn AIS symbooltje niet bewegen. Dan had ik liever wat langer op bed blijven liggen, want nu moet ik zelfs voor mijn doen heel rustig aan doen anders zijn we nog te vroeg bij de sluis. Terwijl wij boven de sluis liggen te drijven is de buurman in aantocht en kan mee schutten. Bij het bekijken van de getijtafels voor morgen zie ik dat we voor de ene sowieso net te laat zijn en voor de ander dus ruim in de tijd zitten. In dat geval blijven we aan de grens liggen en brengen samen de kinderen naar internaat.

Het schijnt best druk te zijn voor ons uit. Voornamelijk grote schepen. En ik had juist gedacht de drukte voor te zijn nu we zo vroeg langs Antoing varen. Blijkbaar een aantal weekend houders vertrokken. Voor het mooi zijn we wat te vroeg aan Merelbeke, besluit wel om gewoon door te gaan anders gaat het vanavond zo laat worden.

Met het eind van de vloed de Rupel op en dan met hoogwater bij Zennegat aankomen was de planning. Alleen wil de spoorbrug van Boom weer eens niet open. Even later weet ze nog te melden dat de monteur er pas over 2 uur kan zijn. Tegen die tijd kunnen we er misschien wel onderdoor. Dat blijkt te kloppen, dan moeten we nu tegen de ebstroom in kachelen en hopen dat er nog genoeg water over blijft om binnen te kunnen schutten. Dat lukt. Eenmaal boven de sluis hoor ik op de marifoon dat de spoorbrug gerepareerd is. Als we daar op hadden moeten wachten was je dus wel te laat geweest om dit tij naar binnen te kunnen bij Zennegat.

Het leek zo mooi, Het enige schip dat er lag was al zo goed als leeg. Alleen moest er een ander schip eerst lossen. Bovendien zijn er momenteel werkzaamheden bezig in de fabriek waardoor er maar 1 schip per dag leeg komt. Dus wij zijn morgen pas aan de beurt. Grrr

Wel flauw, lig je hier de hele dag te koekeloeren en op het moment dat een ambtenaar alweer naar huis gaat gaan ze hier beginnen met lossen. Tegen de tijd dat we leeg zijn kunnen we geen sluis meer doen.

Meteen vertrekken dan. Rechtstreeks naar Zennegat en buiten schutten. De spoorbrug gaat zowaar open en spoelen met de eb naar de Royersluis. Jammer dat het daar anderhalf uur moet kosten, maar dan zijn we zo bij het schroevendok waar ze vanmiddag de schroef zouden verwisselen. In de Ardennen heb ik iets er in gehad dat een blad heeft doen scheuren. Niet heel erg, maar het schudde op bepaalde toerentallen behoorlijk. Twee uur later kunnen we alweer verder. Ondertussen zijn we gevraagd om zondag in Rotterdam te laden voor Haastrecht.

De grootste haven van Europa en wij komen er dit jaar voor het eerst. Een ligplaatsje vinden waar je ongestoord mag en kan liggen valt nog niet mee. We proberen het langszij een paar baggerbakken.

Nou gaat lekker, we worden al vroeg gevraagd om naar het zeeschip te komen, kunnen daar meteen laden en nog geen half uur later al vol. Zoeken weer een plekje om de rest van de nacht te slapen en later met het vloedje de IJssel op te varen. Bij de Waaiersluis weet de sluiswachter dat het gelijk water er over een halfuurtje ongeveer aan zit te komen. Inderdaad, niet veel later kunnen we binnen en varen voor de wal bij de klant. Vrijdag morgen weet je nog van niets en zondag middag lig je alweer op de losplek. En zelfs nog tijd om op verjaardag visite te gaan. Dit is wel heel extreem.

Alleen had de klant daar niet op gerekend blijkbaar, want ze hebben nog geen plek voor de lading.

Of we al bijna leeg zijn en morgen in Amsterdam weer een vrachtje Haastrecht op kunnen halen? Euh, op beide nee. Ze willen hier wel hun best doen, maar als blijkt dat het zeeschip waar die lading uit moet komen waarschijnlijk eerder vertrekt als eerst voorzien heeft dat geen zin meer, want dan zijn we sowieso te laat. In dat geval morgen pas lossen.

Af en toe zelfs twee lossers. Dat gaat merkbaar sneller. We zijn voor Haastrecht begrippen vrij vroeg leeg. Pakken de auto en papieren mee en vertrekken richting Vreeswijk. We moeten er voor acht uur net uit zien te komen. In Oudewater ligt een vrij breed jacht in het smalle stukje van de stad. Eigenlijk is dat wachtplaats voor de brug, anders mag je er niet liggen. En dat is vrij logisch, want je ligt daar voor de overige vaart flink in de weg. Heel voorzichtig weten we er langs te komen. Wel flink door de takken van de bomen. De man op het jacht komt maar eens kijken. Ik kan het niet laten om hem even te wijzen op het feit dat hij er niet handig ligt. Hij kijkt alsof hij totaal geen idee heeft waar ik het over heb. Dat zal dan ook wel zo zijn. Zucht…

Leuk hoor, die route over de gekanaliseerde Hollandse IJssel, maar helaas krijgt de schroef daar regelmatig een souvenir mee. Net voor het kleine klapbruggetje van IJsselstein hoor ik rommel in de schroef. De motor viel er bijna op stil, later ging het weer goed al merkte ik wel dat er nog rommel in zat. Dus dat wordt even zwemmen. Valt weer mee! Ik krijg het er snel uit. Het lijkt een tuinstoel geweest. Gelukkig heeft die meer te lijden gehad dan de schroef. Zou zonde zijn. Die hangt er nog geen week onder.

Onderweg krijgen we een telefoontje of we al in de buurt zijn? Dan kunnen we meteen laden. Alleen moet er nog een flink aantal kilometers afgelegd worden. Inderdaad bij aankomst kunnen we direct onder de band gaan liggen. We zijn de laatste deze week, kunnen dus even blijven liggen om het schip af te spoelen. In Maastricht gaan de brandstoftanks weer vol voordat we het land verlaten. Onderweg wordt voorop opgeruimd en schoongemaakt, want morgen krijgen we weer gasten.

Bij het kleine sluisje van Visé stappen de gasten aan boord. Ze wonen daar niet ver vandaan. Voor hun extra leuk om nu Luik eens vanaf het water te zien. Wij krijgen terloops allerlei info over de stad. Wat betreft de losdatum zitten we ruim in de tijd, maar vanwege een stremming van de Franse Maas die per 1 oktober in gaat moeten we tot dan iedere dag wel een beetje doorvaren. De verplicht vrije dag op de Belgische Maas is ingecalculeerd. Daar mag de beroepsvaart op zondag niet varen.

Nu we er toch zijn pakken we de rommelmarkt aan de overkant mee. Helaas doet die zijn naam wel eer aan. Ze vragen bovendien veel geld voor die rommel. Daar hebben we het snel gezien. De gasten zijn er vandaag met de fiets vandoor. De kinderen wilden niet naar de citadel, maar als we aan de overkant staan en hem zien zijn ze van gedachten veranderd. D.w.z. De jongste twee. M is aan boord gebleven om huiswerk te maken. We maken een wandeling bij de citadel. Voor een rondleiding helaas geen tijd meer. De gouden schildpad die we vanaf de Maas kunnen zien heeft zich vandaag goed verstopt. Kunnen hem niet vinden.

Om de wekker op drie uur te zetten voor een verduisterde maan te kunnen aanschouwen vonden we allemaal wat overdreven, maar om vijf uur kon je hem ook nog zien. En dat is dan nog maar een uurtje eerder als we toch moesten op staan. Dus dat gedaan. Tja, wat moet ik er van zeggen. De zonsverduistering een aantal jaren geleden was indrukwekkender. Het nadeel van zo'n mooie heldere hemel is dat het akelig fris is. Het doet ons besluiten voor het eerst de kachel weer aan te maken. In Givet krijgen we te horen dat we (samen met de buurman) moedig zijn om zo kort voor de stremming hier langs te varen, want ze zouden woensdag al beginnen met water aflaten. Heb gezegd dat als de stremming 1 oktober in gaat er tot en met de 30e september gewoon gevaren moet kunnen worden.

Helaas staan de pandjes(het stuk vaarweg tussen twee sluizen in) niet geweldig, maar ook niet vreselijk te laag dus varen voorzichtig verder. En dat gaat eigenlijk prima. Op hier en daar een stuk hout door de schroef na. De gasten vinden het veranderende landschap zo mooi. Overweldigende natuur die je hier met bijna niemand hoeft te delen. Wij vinden het niet voor niets zo'n mooie route. Alleen jammer van de ergernissen rondom de vaarcondities. Of dat niet een beetje de charme van Frankrijk is? Nou dan moet je wel een hele grote optimist zijn om daar nog de charme van in te zien.

De fiets er af om een vers broodje te halen. De sluiswachter is het daar niet zo mee eens, want het is best steil de berg op. Dus de fiets moest maar weer terug aan boord en hij brengt Henny met de vnf auto wel langs de bakker. Ook prima natuurlijk. Aan Mezieres komen we een woonschip tegen dat nog naar Givet wil. Dan zal die toch serieus vaart moeten maken vandaag. Vanaf morgen is de Maas minstens voor een week of 5 gestremd. Ze hadden hem verzekerd dat ie door mocht naar België…