Maar helaas breekt dan toch de dag aan dat voor de kinderen de vakantie voorbij is. Om het af te leren doen ze alle drie nog een rondje in de band achter de boot. Eigenlijk veel te koud zo 's ochtends. Voordeel is wel dat het water dan warm is al je erin valt. Na afloop om op te warmen een warme chocomelk. De buren helpen mee om alle spullen op te ruimen. Henny pakt de auto vol met tassen van de kinderen. Nog even een boterham en ze kan beginnen aan de terugweg. Wij varen naar de laadplaats. Waar het een drukte vanjewelste is. Was het vorige week met 9 schepen in Vitry al indrukwekkend. Hier in La Ferté tel ik 11 spitsen.

Al vroeg moet de binnenste er tussen uit om te laden. Dat proces herhaald zich nog een paar keer. Bij de andere silo's zijn ze ook druk aan het laden. Als ik aan het zwemmen ben kijk ik bij het hele rijtje de schroeven even na. Alleen bij mezelf zit een visdraadje rond de as. De rest was vrij van rommel. Opdrogen doe ik op de luiken. Zet een bakkie koffie en heb snel mijn gazonnetje vol met buren die een bakkie komen doen. Een buurman blijkt jarig en brengt cake mee. Als ik het goed heb geteld zijn er vandaag elf schepen geladen en liggen er inmiddels ook nog vijf te wachten. De boven Seine is in stremming en volgens de buurman komt het daardoor dat er hier nu extra werk naar Rouen is.

Als hekkensluiter laden we vandaag in 2e positie. Het lijkt minder hard te gaan als bij de anderen. Dat blijkt ook te kloppen volgens de controleur het loopt langs een extra apparaat dat er ongewenst materiaal uit moet halen. De silo baas verontschuldigd zich als ik papieren ga halen. Een Nederlandse vrachtwagen met een Nederlandse chauffeur is op dat moment net geladen. Hij moet met gerst naar Weert, Jammer. Zelfs de controleur zegt dat dat toch veel beter per schip kan. Dan kunnen we eindelijk vertrekken. Bij de paar ondiepe plekjes voorzichtig passeren. Over het algemeen is de Marne een vrij diepe rivier en fijn om te varen. Het stadstrand van Meaux is 's avonds nog druk bezocht, ziet er gezellig uit.

De sluiswachter bekijkt het briefje eens wat ik hem geef. Hij vraagt vervolgens of ik dit formulier even wil invullen, terwijl hij een declaration de chargement laat zien. Die heb ik u net gegeven en is een printje van de on-line versie. Nu bekijkt hij hem eens goed. Moet tot de conclusie komen dat inderdaad alle gegevens er op staan. Ik leg hem uit dat het een proef is en dat wij daar aan meedoen. Nooit van gehoord, maar het zal wel goed zijn. We vervolgen onze weg. Bij het tunneltje van Chalifert is het bijna dringen. Veel schepen tegelijkertijd. We treffen het wel vandaag, ook de alternat komt mooi uit. Het mooie weer heeft veel mensen naar de Seine oever gebracht. Altijd weer anders door Parijs varen. Het water is duidelijk laag door de geringe rivier afvoer. De kademuren steken verder uit als normaal en hebben dikke witte rand van meer als een meter.

Vroeg verder, maar zo vroeg dat we in Pontoise op tijd zijn voor de eerste schutting had ik de moed niet voor. Al was het maar een heel klein beetje, op de Marne en Seine hadden we stroom mee. Nu op de Oise tegen, de bedoeling is om spaarzaam te varen, zodat er in Frankrijk niet gebunkerd hoeft te worden. Daardoor komen we een sluisje minder ver als ik eigenlijk gedacht had.

Vanmorgen moet de beslissing vallen of we nog in Frankrijk bunkeren of dat we de Belgische grens gaan halen. Ben overtuigd van het laatste, dus gaan met het laatste beetje door. Er verdwijnen wel steeds meer olieboeren in Frankrijk. Die in Janville is er sinds kort mee gestopt. Er hangt een bordje “definitief gesloten”. Een buurman met kinderen op hetzelfde internaat heeft aangeboden om die van ons mee te nemen. Zo komt Henny er vandaag makkelijk af. Eigenlijk helemaal, want de buurman ligt een paar sluizen verderop die ik alvast wat vroeger ga opzoeken.

De olieboer in Peronne lijkt ook helemaal verdwenen. Het hele terrein is leeg, niets meer van te zien. Het is maar goed dat we niet op deze hadden gerekend. Het zou toch wel een blunder zijn als we hier met een lege tank stranden. Al is het wel gebruikelijk in Frankrijk om een vrachtwagen te laten komen. Eenmaal uit het canal du Nord maken we vast, bewaren het laatste stukje Frankrijk voor morgen. Komen dan niet veel verder als de grens.

Als ik aan kom boven sluis Pont Malin tel ik 5 spitsen. Als ze allemaal vertrekken kunnen we als laatste mee. Dat zou lang geleden zijn. Een volle schutting spitsen, maar twee buren blijven nog even liggen. Onderweg maakt er steeds eentje vast. En ook wij haken af om de auto aan de wal te zetten. Maar dat blijkt hier niet meer te kunnen. Een andere buurman waarschuwt ons gelukkig op tijd, zodat de auto nog niet aan de wal staat. Aan het eind van de kade zou het misschien nog wel kunnen voorzichtig varen we er naar toe en zien al snel een ander hek, maar dat blijkt niet op slot te zitten. Wat een gedoe is het soms.

Al vroeg de bunkerboot langszij. De veiligheidsmarge op de voorraad gasolie is lang niet aangesproken. Dan denk ik nog net op tijd klaar te zijn om met drie spitsen mee te kunnen schutten. Blijkt er eentje 40 meter te zijn en we daarom niet mee mogen. Terwijl de sluis 86 meter is. Nou ja dan wachten we een ronde. Het saaie stuk naar Mons vaart Henny grotendeels. De scheepslift van Strepy is een duur systeem en om water naar boven te pompen. Als we met de bak boven zijn aangekomen zakt het waterniveau in de bak zo'n 20 centimeter om gelijk te komen met het niveau van het scheidingspand. Eerder eigenlijk nooit zo opgevallen.

Vanaf nu enkel nog berg af naar de losplek, kan mooi mee schutten met de buren die ook naar Roermond moeten. Vanaf Charleroi komt er nog een 4e buur bij die vanaf de boven Sambre komt. Het gaat best aardig zo. Blijkt dat we net op tijd door Viesville zijn gekomen. Nu zijn alle 3 de pompen stuk en kunnen ze het scheidingspand niet op peil houden zo op 108 meter boven zeespiegel, tot nader order gestremd. Franse toestanden in Wallonië. Dat is balen voor de Picaro, die we net tegen gekomen zijn, die was al aan het balen dat ze net achter een 110 meter zaten te sukkelen op die Sambre. Dat is opeens maar een zorgeloze ergernis vergeleken bij dit probleem.

Dat is zeker straf, omdat we gisteravond voor de sluis hebben vast gemaakt terwijl hij klaar stond. Nu komt er eerst opvaart. Beneden de sluis krijgen de buren haast en spurten er vandoor. De volgende treffen ze nog slechter en schutten we gewoon weer samen. Daarna zijn we ze kwijt. Al liggen we 's avonds wel weer met zijn allen op de losplek.

De twee buren zullen vandaag lossen wij zijn morgen aan de beurt, kan ik vandaag mooi met een andere buur mee naar Dordrecht. Even langs kantoor en een familie bezoekje. Die zijn zelden in Nederland en liggen nu te repareren. En niet te vergeten mijn rijbewijs bij het gemeentehuis ophalen. Het oude is inmiddels verlopen en als ik nu niet snel het nieuwe ga halen gaan ze hem vernietigen.

De buurman is nog niet helemaal leeg. Van de losserij bellen ze om te vertellen dat er een kansje bestaat dat we niet helemaal leeg komen, want de vrachtauto's die het weg moeten rijden zijn nog ergens anders druk. Hij sluit het gesprek af met: “en ik schat die kans op 90%”.

Uitgenodigd door het Duitse Buddelschiffer Gilde. Niet dat ik zelf flessenscheepjes maak, maar Willy Jahn heeft afgelopen jaar twee westropa'tjes in een fles gemaakt. Beetje jammer dat het treffen niet in Mönchen gladach of Düsseldorf is, alleen als je bedenkt hoeveel uren die man heeft besteed aan het bouwen van de miniscule scheepjes door een nauwe flessenhals moet ik niet zeuren over een auto ritje naar Leer. D kan er wel uren naar kijken de een nog mooier als de andere. Iedere bouwer heeft zijn eigen specialiteit, in een peertje van een oude gloeilamp, heel klein of juist heel groot met een flinke dosis humor. Prachtig. Al zijn we ook onder de indruk van het Ostfiesische thee kannetje.

Gevaarlijk, de dames alleen aan boord laten op zaterdag, met de supergezellige binnenstad en shopping outlet van Roermond op loopafstand. Dus moet er kleren geshowed. Het is maar goed dat we betaald overliggen.

En dan is het eigenlijke lossen in goed twee uur gepiept. Als je het maar kwijt kunt. Dan is het even werken geblazen. Schip afspelen, ruim schoonmaken, stuurwerk laten keuren, brandblussers en redding vesten laten keuren. De AIS van nieuwe software laten voorzien. Die heeft de eigenschap zelfstandig het wachtwoord te veranderen. Heel lastig. Blijkt dat ze bij de reparateur het euvel ook niet verholpen krijgen. Anders lukt het wel altijd, tja daar heb ik nu niets aan.

Gelukkig willen de buren hondenzit zijn, kunnen wij de hele dag garen in de sauna, Heerlijk.

En dan nu als de wiedeweerga naar Stein om te laden voor Coevorden. Als we aankomen kunnen we meteen onder de band. Razendsnel liggen de ijken bijna aan en gaan we rechtsomkeer. Varen voor de 2e keer langs Roermond vandaag. Zetten vanavond een beetje door anders komt het morgen vervelend uit.

Een buurman grapt of we in Weurt op tij gaan wachten. Wel grappig, alleen zo veel geduld heb ik nu ook weer niet. Na een paar uur buffelen op de Waal, wat deze keer zeker niet tegen viel kunnen we aan de Pannerdense kop weer voorstroom verder. Dat gaat duidelijk beter. Boven Eefde houden we het voor gezien en trainen een laatste keer voor zaterdag.

Wat een geweldige regio is dit toch in Nederland. Waar komt een sluiswachter je nog persoonlijk begroeten en een vlag en folder uitdelen. In die folder staat dat Drenthe nieuwe bedieningstijden heeft. En in tijden van bezuinigingen, u raadt het al. 's ochtends en 's avonds een uur korter voor beroepsvaart. Dat betekend voor ons dat we stranden voor de laatste brug terwijl de lossers niet beter weten dat we vanavond voor de wal varen en morgen, op zaterdag de trechter vol willen gooien.

Coevorden, ik weet niet goed waarom, maar het voelt een beetje aan als thuis komen. Mijn zorgen van gisteren waren niet nodig. De lossers komen pas om 10 uur opdagen. Eigenlijk had ik afgesproken om net na de middag in Vreeswijk te zijn. Dat is hier geen probleem. Als de trechter vol is leggen wij wel dicht schipper, ga die trein maar halen. Zo ben ik net op tijd om M en D over de finish te zien gaan. T loopt een andere afstand. Daarna zijn Henny en ik aan de beurt voor de sluizenloop. We stellen vast de de koplopers geen gevoel voor humor hebben. Als afsluiter loopt grote zus de grootste afstand van de sluizenloop. Als beloning ga ik (de rest ziet het niet als beloning) naar een concert van het Poolse Riverside.

Drukke boel bij Oma thuis, ze is onlangs jarig geweest en we eten de laatste restjes taart op. Kinderen maken huiswerk en spelen een spelletje. De dag is zo om en vertrek weer met de trein naar de Westropa. Henny blijft nog even, D heeft weer een afspraak in het ziekenhuis staan. Staan dat moeten heel veel mensen in de trein. Zoveel zelfs dat de machinist besluit niet te vertrekken. Niet langer veilig met zoveel mensen in de trein. Dus deze valt uit en vertrekt leeg. Een perron vol mensen wacht op de volgende. Je zou denken dat zo het probleem alleen maar erger wordt. Ik besluit er niet op te wachten en met een andere trein alvast naar Amersfoort te reizen. Dan zie ik daar wel verder. Daar staat op de borden dat er een extra trein moet aankomen. En inderdaad twee goed gevulde treinen komen tegelijkertijd aan weerszijden van het perron aan. Ik kies er 1 en reis verder.

Voor de koffie pauze fiets ik naar scheepswerf de Vlijt, altijd even gezellig om bij de mannen langs te gaan. Ze hebben het zoals altijd druk genoeg en zitten nou niet echt om een klusje verlegen. In dat geval kan het wel wachten tot de volgende reguliere werfbeurt. Eenmaal leeg papieren halen. Dat doe ik hier ook op de fiets, het kantoortje waar dat moet zit namelijk in een soort bouwmarkt een flink eind verderop. Heel bijzonder zoals dat hier gaat.

Olie verversen. Deze keer begin ik daarmee, meestal is dat een klus voor het einde van de dag. Alle machinekamer onderhoud is gedaan en kunnen vertrekken. Niet dat er al een volgende reis bekend is, maar als er iets komt ben je vanaf hier wel een eind weg. Had graag over Veenoord gevaren, alleen als dan later blijkt dat we in Stein moeten zijn is dat niet zo handig.

Aan het zakenfront blijft het rustig. Althans, we kunnen wel een leuk klein reisje doen alleen past dat niet in de privé agenda. Als we boven aan de IJssel zijn aangekomen besluiten we maar naar Vreeswijk te gaan. Dit weekend staat redelijk vol geboekt met sociale bezigheden.

En dan blijkt dat we in IJmuiden rollen kunnen laden naar Frankrijk. Wel eerst weekend houden. Als de kinderen horen dat we thuis liggen ben ik eerst een uur fietsen maker. Buurman bekijkt eens hoeveel ruimte er voor en achter het schip over is en merkt op dat het wel krap is. Tot die conclusie moesten wij ook komen, maar het past. Wel grappig dat de Westropa en West Europa, die nogal eens met elkaar verward worden, nu bijna met de achterschepen tegen elkaar aan liggen. En dat in de thuis haven, want om de verwarring compleet te maken hebben tegenwoordig beide Vreeswijk als thuis haven.

Je staat er niet dagelijks bij stil, maar dit soort dingen gaan op een grote begraafplaats achter elkaar door. Het versje op de kaart van Herman Klos. Samen plezier, samen op reis. Samen een eenheid, samen eigenwijs. Samen kwaad, samen weer goed. Samen verdriet en samen weer moed. Nu verder zonder jou, dat doet pijn, te weten nooit meer samen te zijn, want we staan niet altijd stil bij het woord samen. Maar het is een groot gemis als Samen uit je leven is.

Henny gaat verder met klussen op het speelterrein van het internaat. Ik vertrek nog eens naar Dordrecht om te vergaderen.

De IJscoboer op dorp heeft uitverkoop, de laatste dag van het seizoen. Daar gaan we even langs natuurlijk. Verder twijfelen hoe het verder in te vullen vandaag. Vannacht laden in IJmuiden. Varen we er vanmiddag heen en brengen dan kinderen met de auto naar internaat. Of varen we even naar buiten de zuidersluis(die schut maar tot zeven uur) en gaan dan op de fiets naar internaat en varen vervolgens naar de laadplaats. We besluiten het laatste. Al loopt dat uiteraard weer anders, want nog maar net op de fiets. Vraagt de laadplaats of we in tegenstelling tot vanmorgen toch eerder op de laadplaats kunnen zijn. Nee, nu niet meer. Tot overmaat van ramp gaat M door haar enkel bij het fietsen en belandt nog bij de eerste hulp.

Met niet te veel nachtrust zijn we dan toch in Ijmuiden gekomen en geladen geraakt. We liggen er wel bij als een amateur. Wel 40 cm voorover. Dat komt niet omdat ik tijdens het laden in slaap gevallen was. Bij aanvang nog gezegd, mannen, de zware rollen achterin. Komt in orde schipper. En dan komen ze op het laatst als je voor aan het laden bent nog met 6 zware rollen op de proppen. De ijken blijven voorop nog boven water dus het moet maar. Heb achterin ook geen plek meer anders zouden ze er nog een kunnen verzetten. Varen weer langs Vreeswijk waar Henny de gisteravond haastig achter gelaten fiets op gaat halen en aan boord brengt. In Meerkerk zouden we gaan vast maken. Alleen beleven we daar een Frans momentje, want we komen niet eens tegen de kant aan. Een Britse schipper op een oud Hollands vrachtscheepje komt met het aanbod om dan langszij te komen. Dat aanbod nemen we aan, en ook de uitnodiging om binnen wat te drinken. Daar blijkt het een drukte vanjewelste, allemaal eigenaren van oud Hollandse vrachtscheepjes verenigd in de Dutch barge association. Een spervuur van vragen komt op ons af.