Tweede paasdag, een mooie dag om het laatste stukje van de reis af te leggen. De stad van Melun staat bekend als een zwaar punt om boven te komen. De motor is nog niet helemaal warm en wil daarom niet te wild van start. Het blijkt ook niet nodig, lang niet alle pk's worden aangesproken. Dat valt alweer mee. De laatste sluis voor Montereau staat tijdens de middagpauze aan de beneden zijde open voor de opvaart. We maken vast achter de buurman. Het hek rondom de sluis loopt niet helemaal door tot naar het bedieningsgebouw. Daar kun je nog wel met de auto langs. Als dat duidelijk is gaat de auto aan de wal. Net voordat de auto de grond raakt zie ik de sluiswachter druk gebaren, hij roept iets van interdit. Ik doe net of ik hem niet hoor en ga gewoon verder. De man neemt niet de moeite om in zijn pauze het bedieningsgebouw te verlaten. Henny rijdt de auto vakkundig door de nauwe opening. De sluiswachter schudt nog eens met zijn hoofd en moppert wat na. Als ik met de declaration de chargement naar de sluiswachter ga krijg ik te horen dat het hier niet mag, omdat er wel eens een auto in de sluis is gevallen en een kraan de kabels die boven de sluis hangen zijn afgerukt door een nog omhoog staande kraan. Dan rijdt u zeker ook geen auto, omdat daar wel eens een ongeluk mee gebeurd.

De buurman lost eerst. De vrachtwagens moeten ongeveer een uurtje rijden eer ze terug zijn en veel rijden er niet, dus het is al bijna middag voordat de buurman leeg is. Dan heb ik mooi de tijd om een vertegenwoordiger van een brandstof additief te ontvangen. Ware het niet dat die (geheel conform de vooroordelen) nogal wat later komt opdagen als afgesproken. Dus als we net lekker in gesprek zijn staat de buurman te roepen dat we onder de kraan moeten. Dan kan de man thuis in ieder geval vertellen dat hij vandaag nog een stukje heeft gevaren.

Als de wekker afloopt vraag ik me af waarom ik hem eigenlijk gezet heb. In principe hebben we de hele dag om 20 km en 2 sluizen af te leggen. Daar voor hoeven we niet vroeg uit bed. En blijkbaar liggen we ook niet in de weg op de losplek. Ik draai me nog eens om. Als we dan wel uitgeslapen zijn varen we naar Bray sur Seine. Bij de silo bevestigen ze dat we inderdaad morgen al kunnen laden. Dat had ik gevraagd, om vrijdag de dag vrij te hebben voor minder leuke dingen.

Als nummer 3 aan de beurt om te laden en nog voor de middag alweer in de afvaart. Dat gaat hier nogal tekeer. En dan hoef je niet eens naar buiten om de pijp af en toe een stukje te verzetten, want die heeft een afstandsbediening die het vanuit de stuurhut prima doet. Boven de sluis van Varennes is een nieuwe kade gemaakt. Afgelopen maandag had ik volgens de sluismeester van dienst daar de auto aan de wal moeten zetten i.p.v. In de sluis. Nu is er een bagger bedrijf druk bezig om de hoge bodem voor de kade weg te halen, zodat ook geladen schepen er gebruik van kunnen maken. Wij varen een stukje verder naar Melun. Vanaf daar rijden we met de auto naar Nederland.

Een droevige gebeurtenis zo'n begrafenis. Als dan de kleinkinderen en een vriendin een stukje voorlezen is het niet meer droog te houden. Gelukkig weet M ons na afloop weer wat op te vrolijke. Ze heeft een negen gehaald voor haar spreekbeurt over de Eiffeltoren.

Dat begint al goed, de sluismeester is te laat op zijn werk, maar komt zich wel meteen verontschuldigen. Daar koop je niets voor, al vind ik het wel zo netjes. In Paris een hoop zwaailichten en nog meer mensen in felle hesjes. Blijkbaar is er net een drenkeling uit het water gehaald. Er lopen een paar mensen naast de brancard, waarbij een persoon een zakje infuus omhoog houdt. Degene die op de brancard ligt beweegt af en toe. Dat is dan gelukkig weer goed afgelopen. Als je dag in dag uit op het water bezig bent ontwikkeld zich een haat/liefde verhouding met het water. Meestal zo mooi en soms zo verschrikkelijk.

We beginnen wat vroeger in Conflans, zodat we aan de sluis van Pontoise zijn als die om acht uur open gaat. Alleen zie ik die een kwartier voor tijd al open staan. Een buurman die beneden de sluis ligt ziet dat ook en vaart alvast in. Het licht staat nog wel op rood. En antwoord op de marifoon krijgt hij niet. Volgens andere buren boven de sluis hebben de deuren de hele nacht open gestaan, want toen zij gisteravond aan kwamen was de situatie net zo. Als ik ook aanstalten maak om de sluis in te varen is de sluiswachter op zijn post en begint zodanig te mopperen dat ik het schip toch maar even stil trek. Als het eenmaal stil ligt mag ik dan toch de sluis in varen. Raar mannetje, omdat hij graag op zijn strepen staat zijn hier weer een paar gram CO2 onnodig de lucht in geblazen.

Een klein stukje Oise en lateraal kanaal. Dan het Canal du Nord in. Waar het eerste stukje prima gaat. Jammer genoeg start er tot drie maal toe een pousseur vlak voor onze neus. Daar word je dan op zo'n dag wel een beetje flauw van. In Longuevoisin is er net een spits geladen als wij aan de beurt zijn. Die kan nog met ons mee schutten. Een jong Frans stel, nog niet zo lang geleden gestart. In het laatste pand van vandaag draaien we wat rustiger. Bij aankomst in Peronne blijkt er een enkele spits en 2 pousseurs voor de sluis te liggen. Dat ziet de buurman ook en vraagt bijzonder vriendelijk of hij dan morgen vroeg als eerste met de andere spits mee mag schutten, want hij moet donderdag alweer lossen. Omdat hij het zo vriendelijk vraagt en het voor ons sowieso volgende week wordt, vind ik het goed. Deze keer jij, volgende keer wij, antwoord ik. Dat kwam in orde, ben benieuwd.

Dat valt nog niet tegen, in 1 uur en 15 minuten is de vierde schutting aan de beurt en dat met twee maal tegenvaart. Volgens mij zijn er niet veel sluizen die dat ook kunnen. De volgende in ieder geval niet. De rest van de dag komt er niet veel gang meer in, maar komen wel van het kanaal af. Ik besluit deze keer via Douai te varen.

Een collega ouder van het internaat vraagt of zijn buurman met een jacht via de Dender naar Douai kan varen. In principe kan dat wel (als hij tenminste niet te diep ligt), maar bedoeld hij misschien de Scarpe niet? Want als hij dat bedoeld moet je hem teleurstellen. Dat gaat niet meer. Ondertussen varen wij naar de Belgische grens waar langs de Deule Lille met zijn voorsteden alsmaar verder groeit. Alle oude industrie aan de waterkant moet plaats maken voor huizenbouw, terwijl de bedrijven verhuizen naar een grijs industrie terrein ergens aan een snelweg.

Geen internet in België. Nou ja dat kan wel, maar de roaming is echt belachelijk duur dus doen we dat maar niet. En als het maar voor 1 dagje is, is het eigenlijk geen probleem. Soms zelfs wel fijn, dan kom je ook nog ergens anders aan toe. Tegen de middag zijn we alweer in Nederland. Alwaar de vlaggen strak in de mast staan. Al valt het uiteindelijk wel mee op de Westerschelde. Op de Oosterschelde is het precies hoog water en komt er wel wat zout aan boord tijdens de oversteek. We schommelen een beetje, maar het blijft wel leuk. Ook leuk blijft het schutten in de jachtensluis van de Krammer.

Nu we toch eenmaal binnen Dintel zijn varen we eens verder door naar binnen. Via de Mark, door de Marksluis meteen stuurboord uit het Wilhelmina kanaal in. Dat dit niet de snelste route is weet ik best, maar deze keer valt het wel heel erg tegen, door werkzaamheden aan sluis 3 zijn we 2 uur verder voor we daar zijn opgeschut, maar ach wat maakt het uit. Voor maandag ochtend kunnen toch niet Helmond binnen. Dus maken we vast in Son. Wat een dooie boel hier. Hier was altijd een grote betonfabriek die onder andere van de “lego stenen” maakte. Niets meer van te zien. Wist niet eens dat het weg was. Er staat stijf aan de waterkant wel een nieuw distributiecentrum met allemaal van die vrachtwagen poortjes. Helaas wel met de rug naar het water toe. Onbegrijpelijk, een pracht vaarweg in je achtertuin en je maakt er geen gebruik van.

Sluis 8 en 9 van de oude Zuid-Willemsvaart die in beheer zijn van de gemeente Helmond hebben vandaag en morgen geen bediening vanwege een kano wedstrijd en wat onderhoudswerkzaamheden aan de sluizen. We zijn er al vroeg, auto aan de wal en naar de bestuursleden reünie van de inmiddels opgeheven ONS. Leuk om eens mee te maken. Eigenlijk, als je allemaal bij elkaar zit zijn er best veel mensen die zich ooit hebben ingezet voor de belangen behartiging van de particuliere binnenvaart. Waarschijnlijk voor altijd de laatste bijeenkomst waar ik de jongste deelnemer ben.

De kinderen zijn nog een beetje moe van de avonturen in het klimbos gisteren. D wil wel mee helpen de winterbanden onder de auto te verwisselen voor de zomer exemplaren. Ondertussen trekken we steeds meer uit. Het fijne weer werkt aanstekelijk. En als de lente echt in me bol is geslagen sprint ik naar binnen en grijp ik………De stofzuiger, om ook in de auto allerlei vuil op te ruimen.

We kruipen in de kom van de sluis, want er komt nog een kempenaar mee schutten. Het schip ziet er erg netjes uit. Op de luiken zit een sticker “1913 deze kempenaar is 100 jaar oud 2013” Al zal er in al die jaren al veel aan verbouwd en vernieuwd zijn en van origineel materiaal uit die tijd niet veel meer aanwezig zijn. Ze moeten bij de andere fabriek lossen en daar ligt nu niets, dus laten we ze voor gaan aan sluis 8. Daar zijn de kommen in de sluis versmald en kunnen we niet samen schutten. Op kantoor kunnen ze een origineel connaissement van de lading laten zien. Dat is min of meer het eigendomsbewijs van de lading die we in hebben. Meestal is dat origineel er niet en moeten we op een andere manier schriftelijk gevrijwaard worden, want stel je voor dat je de lading bij een verkeerde lost.

Het laatste beetje lossen we vanmorgen. De brugwachter is besteld en varen meteen terug naar boven sluis 9. Daar hadden we de auto laten staan. Het is wat jammer van de drukke weg aan de overkant, maar verder lig je er wel mooi. Terwijl ik schip en ruim schoonmaak haalt Henny wat boodschappen en maakt plannen voor morgen.

Snel nog wat zaakjes regelen voordat we afreizen naar vrienden die een huisje hebben aan de Duitse grens naast een mooi bos en heide gebied. Net voor vertrek komen we ook nog aan de reis. Dus bel ze op om te melden dat we zijn bevracht. Nee, toch he, maar we hoeven morgen pas te vertrekken. Bij de vrienden in de tuin is het heerlijk zitten, zonnetje erbij, uit de wind. Met de honden een wandeling gemaakt. Een heuvelachtig gebied met in een dal een fantastische kikkerpoel, waar de honden natuurlijk lekker doorheen banjeren en nadien stinken als een bunzing. Bovendien hebben ze in het bos behoorlijk wat lifters meegenomen. Gadver, het teken seizoen is ook weer begonnen. De BBQ verspreid inmiddels heerlijke luchtjes. Eten ons buikje rond. Onderweg naar boord zeggen we tegen elkaar hoe aangenaam dat was zo'n middagje er tussen uit.

Op naar Stein. De wind drukt zijn stempel op de dag, af en toe moet ik zo ver opsturen dat we haast diagonaal door het kanaal varen. Een boer ploegt zijn land, de droge grond en de wind maken het een grote stofwolk. De trekker kun je niet eens meer zien. Als hier in Limburg je haren al in coupe Ventoux waaien dan moet ik wel even denken aan de collega's op het IJsselmeer. Gelukkig komen we zonder kleer of scheeps scheuren aan op de laadplaats.

Wat jammer, het laden laat nogal op zich wachten. Ik maak me nuttig. Repareer een afgebroken houder van de antenne. Henny gaat vast kinderen halen. Eind van de middag kan ik naar de laadplaats komen. Ook daar nog even op mijn beurt wachten. Eenmaal onder de band lijkt de wind precies andersom te waaien als voorheen. Het stof van de kunstmest waait naar achteren. Het afladen gaat niet zoals had gemoeten. Een beetje te veel voorover maak ik plaats voor het volgende schip. Voor vertrek eerst het schip even afspoelen. Anders komt daar voorlopig niets meer van. In Maasbracht komt de rest weer aan boord.

Het fraaie weer heeft menig pleziervaarder uit de jachthaven gelokt. Veel vrachtschepen zijn er op de Maas niet onderweg. In Nijmegen is vandaag het enige dat vaart de nieuwe brug “de oversteek”, die met twee pontons naar zijn plekje is gebracht. Alle overige vaart is stil gelegd. De drukste rivier ter wereld en er vaart niets. Een bijzondere ervaring. Bij het uitvaren van sluis Weurt meld ik me bij post Nijmegen dat ik in de opvaart wil. Een beetje verschrikt vraagt de man nog eens na ”in de opvaart zegt u?” Zo, van hoe kan die man nu niet op de hoogte zijn van de stremming en nu moet ik hem het slechte nieuws gaan brengen. Nee, hoor dat is een grapje. We gaan in de afvaart. Ik vroeg me af of u het een beetje wakker kon houden? Het is in ieder geval duidelijk dat ik de grap zelf het leukst vond. Net beneden het Maas Waal kanaal ligt de eerste opvaart ten anker in afwachting op de vrijgave van de vaart. Meteen daar achter ligt de volgende anker ligger. Dat gaat zo door tot aan Druten, zo'n 15 kilometer aan schepen. Dat is ongeveer net zoveel als 6500 vrachtwagens ofwel een file van 100 kilometer.

Niet veel loos op het Amsterdam Rijn kanaal. Wel zo prettig, dan gaat het niet zo tekeer. In Schellingwoude schutten we naar het buiten IJ. Naar Middenmeer kun je veel verschillende routes varen. Het is rustig weer dus laten we het Noord-Hollands kanaal en kanaal Omval Kolhorn voor wat het is. Op het Markermeer gaat de automatische piloot op de kompas modus. D vroeg laatst waar die apparaten voor waren. Dus nu stellen we ze samen in. Eerst naar Marken, later naar Enkhuizen. Dan starten we de radar, niet omdat het zicht slechter wordt, maar omdat we een spel Monopoly gaan doen. Vanaf de keukentafel kan ik mooi het radarscherm in de gaten houden. De passerende jachten kijken wel een beetje raar.

In de sluis gaat de auto weer aan boord. Hier mag dat gewoon van de beheerder. Je moet natuurlijk wat als een autosteiger ontbreekt. Bij aankomst in Medemblik gaat de brug spontaan open als welkomst gebaar, neem ik aan. De havensluis moet even met ellebogenstoom bediend. Men is er aan het werk. Het lijkt als of we hier vorige maand nog geweest zijn. Het is echter al wat langer geleden. Namelijk oktober vorig jaar. Toen was men halverwege het kanaal met baggerwerkzaamheden bezig. Nu is het werk gedaan. En dat merken we! In 2 uur tijd varen we naar Middenmeer. Dat was vorig jaar echt niet mogelijk geweest. Chapeau voor de provincie. Ieder schip stoot hier nu nog niet de helft aan CO2 uit ten opzicht van vorig jaar.

Ze hebben geen tijd of geen plek om te lossen. Misschien vanmiddag, ondertussen doen we wat klusjes lopen een rondje door Middenmeer. 's middags nog een beetje gelost.

De kraan staat al warm te draaien. Ik leg het ruim open zodat er verder gelost kan worden, maar dat gebeurd niet. Kraan gaat weer stil. Blijkt dat er een ongelukje is gebeurt met het laden van een vrachtwagen. En nu is alle mankracht nodig om daar te assisteren. De meeste tijd gaat zitten in het opruimen, tegen de middag is alles weer aan de kant en worden wij leeg gemaakt. We besluiten vandaag niet meer te vertrekken en eerst schoon te maken.

Met het achteruit naar de brug varen valt de motor stil. Eerst denk ik dat er misschien iets in de schroef is gedraaid, maar daar zien we niets. Blijkt dat ik gisteren wat te enthousiast met de waterslang ben geweest. Via de ontluchting is er water in de tank gekomen. En de waterzak onderaan de gasolietank niet gecontroleerd voordat ik de motor startte. Dom, natuurlijk. Na een kwartiertje aftappen, doorspoelen en ontluchten draait de motor weer. Anker op en nog eens geprobeerd. De brugwachter is blijven wachten en opent de brug. In Medemblik schutten we de polder uit en varen over een rustig IJsselmeer en Markermeer naar Schellingwoude.

tot en met maandag 29 april. Een dag kantoor bezoeken afgelegd, de kinderen opgehaald. Die hebben nu twee weken vakantie. Het weekend brengen we door met taarten bakken, spelletjes doen, wat wandelen en een paar klusjes. Maandag morgen zijn de buren al vroeg in de weer. En ook bij de woonschepen hier achter is opvallend veel beweging. Blijkt dat de binnenste voor een bezoekje aan de werf er tussenuit moet. Het scheepje heeft geen motor en moet weg gesleept worden. Het geheel gaat wat onwennig. De vandaag forse wind maakt het er uiteraard niet makkelijker op. Het grote roer van het scheepje prikt precies tussen twee spanten een deukje bij ons in de kont.

Het woonscheepje geprobeerd te bellen maar als de eigenaren ook nog niets van zich laten horen, heb ik zo de pee in dat we naar Vreeswijk zijn gevaren. Menigeen zorgt dat die met Koninginnedag in Amsterdam is en wij verruilen Amsterdam voor Vreeswijk, alwaar we naar de vrijmarkt gaan. Altijd we gezellig en een ontspannen sfeer.