Het boordjournaal loopt schandalig ver achter. Daar moet nu echt even tijd voor gemaakt worden. Daar gaat nog best wat tijd mee heen. Oma komt de post aan boord brengen. Een Franse bevrachter heeft eindelijk een ligdag van vorig jaar oktober betaald. Dat ging niet bepaald vanzelf, maar waarschijnlijk werd ik toch te lastig. Omdat ik nu toch in een goede bui ben krijgt Oma's auto een grondige sop beurt. Vooral het dak was er erg aan toe. 's Avonds visite die mee eet en een spelletje mee doet.

Hoewel er geen dringende aanleiding voor is staan we toch vroeg op. Dat heeft als voordeel dat nog voordat de buurman komt om mee te gaan naar de vergadering te gaan ook onze auto en de fietsen van de kinderen al gewassen zijn. De kinderen bij de buurvrouw al een varkentje voor een vangnet achter het voetbaldoel op internaat gewassen hebben.

Vandaag wat minder ijverig, spelen een spelletje, gaan bij oma langs en 's avonds de kinderen op internaat gebracht.

t/m 11 maart. Dan is het zo ver. Met een groep van acht personen gaan we naar schiphol, vandaar vliegen we naar Helsinki. Om vervolgens over te stappen op een vlucht naar Kittilä in Fins lapland. Het hotel heeft in totaal slechts 18 kamers waarvan wij in nummer 13 durven te verblijven. Deze onverschrokkenheid wordt rijkelijk beloond, want het blijkt de grootste kamer. De volgende dag worden we naar het hondenkamp gebracht. Daar maken we kennis met de beide gidsen, de honden, de slede's en krijgen allerlei instructies. Voor het inspannen van de honden moet je ze eerst vangen. Dat klink lastiger dan het is. Het zijn lieve beestjes die niets liever doen dan de slee trekken. Als je ze hun harnas hebt aangedaan en ingespannen zijn ze erg ongeduldig en trekken zo het anker uit de sneeuw als je die niet goed vast hebt gezet. Ze blaffen de oren van je hoofd totdat ze eindelijk kunnen gaan. We trekken met 10 slede's achter elkaar langs heuvels en meren. Bijna iedere boom is gedurende de winter tot een fraai kunstwerk van sneeuw en ijs geworden. Iedere avond slapen we in een andere hut. Die niet beschikken over stromend water en elektriciteit. Het water moet je halen door een gat in het ijs op het meer of sneeuw smelten. Koken en stoken gebeurd met houtkachels waarvoor je de al klaarliggende stammetjes tot bruikbaar formaat moet zagen en hakken. Het toilet is een vrijstaand hokje, voorzien van een bankje met gat er in. Uiteraard is er bij iedere hut ook een sauna met hout oven. Na een zweet ronde is het heerlijk door de sneeuw rollen of het water in bij het ijswak. Misschien moeilijk voor te stellen, maar is werkelijk fantastisch. Gedurende de week leer je de honden, en de honden jou beter kennen en gaat de samenwerking steeds beter. Als je zelf de slee eens een stukje trekt groeit alleen het respect voor de enorme prestatie die de honden gezamenlijk leveren. Ze trekken de slee waar niet alleen de passagier op staat. Ook zijn bagage en proviand en hondenvoer trekken ze tientallen kilometers per dag heuvel op en heuvel af met een aanzienlijk vaartje door het prachtige winter wonderland. Al is het maar magertjes, we worden deze keer beloond met een zwak aurora borealis. Het groenige licht dwaalt langzaam aan de horizon. Het is een mooi schouwspel waar je uren naar zou kunnen kijken, ware het niet dat bij -20 je voeten heel snel afkoelen als je stil staat. En dat je al een hele dag actief in de weer bent geweest kun je ook goed merken. Het is in iedergeval zaak je goed warm aan te kleden, twee of drie paar sokken, thermo ondergoed, shirt, trui, jas, dikgevoerde stoere stappers, drie paar handschoenen, een sjaal of andersoortig hals verwarmer. En natuurlijk niet te vergeten een muts. En dan is het bij -31 ook goed uit te houden. Eigenlijk merk je daar niet eens zo heel veel van, alleen dat alle vocht vastvries aan baarden, wenkbrauwen, wimpers, mutsen of hondenvacht. En moet je natuurlijk oppassen, want met blote handen zit je zo vast gevroren aan een deurklink of wat dan ook. Zeker als je handen of voeten ook nog nat of zweterig zijn na een sauna gang. Onderweg krijgen we maar één keer pauze om snel even je gesmeerde lunch pakketje naar binnen te werken. De boterhammen moet je trouwens wel in een trui of vest zak onder je jas stoppen anders heb je diepvries brood tegen de tijd je wil gaan eten. De thermosfles kan wel gewoon ergens in de slee opgeborgen. Dan is de thee tegen etenstijd precies drinkbaar. Tijdens de pauze krijgen de honden een schep brokken die dan haastig naar binnen worden geschrokt. Met af en toe een hapje sneeuw tussendoor. Dat is trouwens de enige vorm van vocht dat ze binnen krijgen. Af en toe rollen de honden door de sneeuw om wat af te koelen. Zodra de brokken op zijn willen zij weer verder en staan ongeduldig te huilen, blaffen of te trekken. Blijf je te lang staan krijgen ze onderling ruzie lopen wat door elkaar te draaien zodat jij de lijnen weer uit de knoop kan halen. Of gaan uit verveling op de lijn knabbelen. Eenmaal de rem los keert de rust weer terug. In de sneeuw zie je allerlei sporen van dieren die zich bij het passeren van zoveel honden natuurlijk niet laten zien. Sneeuwkonijnen, poolvossen, verschillende vogelpootjes. Eland of rendier hebben we niet gezien. Die zitten hier in de soep of macaroni. (of dat wel op de verpakking staat weet ik niet, want van het Fins is echt weinig te maken) Jan onze Vlaamse assistent gids weet iedere avond met beperkte middelen weer iets lekkers te maken, rendier biefstukjes en piepkaas gemaakt van rendiermelk. De laatste vrije dag splitst de groep zich op. Er gaat een gedeelte wandelen met sneeuwschoenen en het andere gedeelte, waaronder wij, gaat een sneeuwscooter tocht maken. Over verschillende meren zoals het Äkäskerojärvi, Jerisjärvi en Särkijärvi glijden we naar de heuvel Särkitunturi. Vanwaar we een mooi uitzicht hebben over de omgeving. Zoals de skigebieden Pallas en Ylläs. Van de bomen zelf is niet veel meer te zien. Het zijn sneeuw sculpturen geworden. Over de meren gaat het goed hard en door de verse sneeuw moet zelfs het gas er volledig op, want onder de droge sneeuwlaag ligt nog een laag natte sneeuw en daar onder pas het ijs. Als je stil valt krijg je dus natte voeten. Eenmaal terug bij het hondenkamp heeft de scooter 100 km afgelegd. We lopen voor een laatste keer langs de honden in het kamp. De bus brengt ons naar het hotel. Een fantastische week doorgebracht in het nationaal park Palla Ylläs tunturi tussen Kittilä en Muonio. Rest ons enkel nog de terugvlucht in twee etappes.

Oeps, werkelijk nog net op tijd zie ik dat ik voor de vakantie een afspraak gemaakt had met de fysio. Jas aan en wegwezen, kan meteen doorlopen als ik binnenkom. We halen verder wat spullen voor in de koelkast, zetten de wasmachine aan het werk. Eten met de kinderen tussen de middag. De coöperatie vraagt of we morgen middag in Amsterdam een reisje Haastrecht willen halen. Dat willen we best en zeggen toe. Dan kunnen de kinders vanavond nog aan boord slapen.

De kinderen op school gebracht. Daarna de touwen los en op naar Amsterdam. Daar zouden we vanmiddag moeten laden. Dat klop nog aardig ook. Even onder de band door en kunnen meteen weer vertrekken. Een uur geleden voeren we nog de andere kant op. Varen nog door de stad en kopen vast op het nieuwe meer.

We beginnen vrij vroeg, niet om op tijd aan de Waaiersluis te zijn, maar om voor de spits door Schiphol en Aalsmeer te zijn. Die werkzaamheden duren nu al meer dan een jaar. Ik vind het tijd worden voor de normale dienstregeling. De Molenaarsbrug in Alphen aan de Rijn krijgt nooit de reisgegevens door. Dat is vervelend, want dan moet ik ze hier nogmaals oplepelen. Deze keer bel ik naar de bicshelpdesk om te vragen hoe dat nu kan. Ze gaan het uitzoeken. Ben benieuwd. Als we liggen te wachten voor de Waaiersluis vraagt de fabriek wanneer we er kunnen zijn, omdat de voorraad citruspellets uitgeput is. Voor de zekerheid vraag ik bij de bediening na of ze me in ieder geval voor de wal brengen vanavond, want het water laat een beetje op zich wachten vandaag. Dat beloven ze, als we voor de wal komen gaat de zuiger er nog drie uurtjes in.

Er zou iemand anders komen om verder te gaan met lossen. Er is echter nog niemand te zien. Het is verder droog en leg alvast het ruim open. Een uurtje later hoor ik de pellets door de zuiger gaan. Ondertussen zakt de voetgangersbrug weer eens op een scheepje. Ik worstel me door de achterstallige mail heen. Dat stopt natuurlijk niet als je er een weekje tussen uit knijpt. Alleen echt voortvarend gaat het niet. Tot twee keer toe na een telefoongesprek net weer achter de PC, moeten we alweer een stukje verhalen. De helpdesk van Bics laat ook van zich horen, of ze even de PC over mogen nemen. Via een beveiligde site en achter een inlogcode neemt een handige whizzkid bezit van mijn PC. Gelukkig geven er wel verschillende programma's waarschuwingen en zeg dat het deze keer goed is. Hij zet razendsnel een nieuwe versie van Bics op de PC. Ik kan zelf meekijken wat hij doet en als ik het eens niet begrijp vraag ik het via de nog open telefoon verbinding. Grappig en effectief, al moet dat laatste eigenlijk de volgende reis nog blijken. Ben benieuwd. Als de sessie voorbij is zet ik alle firewall instellingen toch maar weer terug, bovendien blokkeer ik het progje wat hier voor nodig was volledig Je weet maar nooit.

Leeg en wat nu? Ik had nog geen sluis/brugwachter besteld dus blijven in ieder geval het weekend hier maar liggen. Via het internet vind ik een mooi klein kacheltje voor in de voorwoning, want met al die logee's en stagiairs de laatste tijd voldoet de elektrische verwarming eigenlijk niet meer. Die moesten nu altijd kiezen, of herrie van de generator die blijft draaien, of kou zonder verwarming. Dat moet binnenkort tot het verleden horen. En niet alleen omdat de lente komt.

Langs Lemmer voor familie bezoek, maken er een dagje van, vannacht blijven we met zijn allen bij oma slapen.

De kinderen rechtstreeks op school gebracht, nadien de tassen op internaat. Voor de middag wat inkopen gedaan die al een hele poos op de rol stonden, maar als de winkel je tot 4 keer beloofd terug te bellen en dat nog steeds moet doen, gaan we nu echt een deur verder.

Een dagje op kantoor van de coöperatie en bij praten, voor diegene die mochten denken dat je dan meteen een charter mee krijgt zitten er naast. Er zit wel nog het een en ander in het vat. Echter nog niets concreets. Bovendien zijn de laadplaatsen ook nog eens royaal verdeeld over het land, dus om nu alvast ergens heen te varen. Wie weet is het straks de verkeerde kant op geweest.

Beide voeren we wat computer werkzaamheden uit. Net na de middag is de kogel door de kerk. We zijn bevracht. En uiteraard is er dan meteen haast bij, alleen zijn we nu net te laat om nog naar buiten te kunnen en kan dat morgen ochtend pas. We gaan wel alvast rond. En snoeien een boom die nogal in de weg staat met zijn takken in de boezem waar we rond gaan.

Met twee man sterk om de voetgangersbrug te bedienen. Nog twee weekjes en dan gaat de zomerbediening hier weer in. Dan gaat deze brug automatisch open en dicht. En dan krijgen we er ook automatisch spitsuur stremmingen bij, heel bijzonder. Tegen de vloed in gaan we de IJssel af. En dan staat de Gardner niet op spaarstand. Dat komt ie vandaag ook niet meer, want in Vlissingen krijgen ze haast. Of we vanavond nog kunnen laden. Onderweg moet er ook nog gebunkerd en een pakketje worden opgehaald vlakbij de Volkerak. Noordzijde de auto er af, zuidzijde auto er weer op, terwijl Henny de sluis doet rijd ik heen en weer. Tegelijk zijn we aan de auto steiger, helaas schiet er net een groot schip aan dat een half jaar opgespaard afval weg moet gooien. Dat zelfde schip schutten we aan de krammer voorbij via de jachtensluis. In de witte tonnen vlije hoor ik hem pas melden. Een klein scheepje heeft toch zo zijn voordelen. Even overleggen met collega wat zou sneller varen. Via Veerse meer of via Westerschelde met tegen stroom. Uiteindelijk kiezen we voor het laatste. Onderweg is het wel flink opletten, want de geul is verlegd en komt niet overeen met mijn kaart op de computer. Gelukkig liggen er tonnen genoeg. Eenmaal binnen melden we even onze aankomst bij de laadploeg en duiken het bed in.

Dat risico heb je in zeehavens, vannacht geladen. Langszij een groot kraanponton. Een grijper die zo groot is dat ie alleen open kan als de opening in de lengte richting van het schip hangt, anders loopt het aan weerszijden naast het ruim. Moet wel zeggen dat het prettige mensen zijn en de kraanmachinist zijn vak verstaat . Toch valt het niet mee met zulk materiaal. En dan moet het ruim ook nog eens goed vol, omdat de lading veel lichter is als opgegeven. We kunnen zelfs de aangenomen tonnen niet mee nemen en dan krijg ik voor de luiken al niet meer dicht. Scheppen gaat erg slecht in deze grote brokken. Beetje flauw dat er net voor ons een mooie hydraulische kraan duwbakken aan het overslaan is. Zou het niet slimmer zijn om de kranen gewoon even om te wisselen, maar dat zag ik natuurlijk verkeerd. Als we vol zijn gaan we eerst nog een paar uur slapen. De wind is uiteraard flink aangewakkerd tot kracht 6. Gelukkig uit de oostelijke hoek. Dus gaan we aan de oversteek beginnen. Stroom en wind tegen elkaar in, daardoor ontstaan er flinke kuilen en buiswater. Kalm aan drijven we Terneuzen binnen. Als we de Leie op draaien komt er net een nieuw vloedregime bericht binnen. Dat treffen we weer.

Niet vergeten de auto aan boord te nemen. Als dat klaar is vertrekt de buurman ook. Die laten we dan maar voor gaan, want die is leeg. Na het ontbijt eindelijk een goede gelegenheid om eens serieus het schip te soppen om de zwarte bende van het laden en het Westerschelde zout kwijt te raken. Voor we de Franse grens passeren gaan de bunkers nog eens vol. We zullen het op de Seine wel hard nodig hebben vrees ik, want daar loopt nog flink water.

Ik begin liever wat eerder vanmorgen en konden dan gisteravond wat vroeger vastmaken. Als laatste mee in Douai. Het is best druk overal eigenlijk. Zo ook voor het canal du Nord. Aan Marquion weer de derde ronde. We zitten goed in de tijd deze reis en besluiten hier te blijven liggen en samen de kinderen weg te brengen. Dan zien we morgen wel weer verder.

En dat helpt, we schutten alleen op en varen best lekker weg. Dat is een stuk prettiger als iedere keer te moeten aanschuiven. Hier en daar liggen nog grote sneeuwplekken langs het kanaal. Dan moet er inderdaad flink wat gevallen zijn als het er nu nog ligt. De sluiswachter zegt dat het te laat is om ons nog af te schutten. Ik denk eerst dat hij niet helemaal lekker is, maar als ik dan op de klok kijk zie ik dat hij wel gelijk heeft. De tijd gaat snel als je het naar je zin hebt hoor je wel eens. We maken vast en nog een wandelingetje voor het donker wordt.

D heeft weer een controle afspraak. Deze is al tot twee keer toe vanuit het ziekenhuis verzet. En nu komt het ons niet best uit, maar om het nu weer uit te stellen lijkt ons geen goed idee. Want op korte termijn was er geen mogelijkheid meer. Gelukkig wil een groepsleiding van het internaat wel met D naar het ziekenhuis. Na afloopt brengt de groepsleiding verslag uit. Onderweg naar het ziekenhuis bij de bushalte, stopt een auto en de vrouw vraagt aan D of hij die man waar hij nu mee, mee ging wel kon? Op zich wel moedig van die vrouw om zoiets te vragen. Het is misschien ook geen dagelijks beeld, een donkere man met een blank jongetje. Zou ze het ook gedaan hebben als de groepsleiding een blanke man geweest zou zijn? Het idee blijft nog een hele tijd door mijn hoofd dwalen, waarbij de bewondering voor de groepsleiding alleen maar groeit.

Das jammer, bij het invaren van sluis Janville zijn beide bakkers nog dicht. Als we vast gemaakt hebben gaan de luiken bij één van de bakkers open. Daar zijn we echt wel blij mee, we hadden er behoorlijk op gerekend. Waar ik ook behoorlijk aan moet rekenen is aan alle aangeboden reizen deze ronde. Het is gewoon de Qual der Wahl. Uiteraard is dat een luxe probleem wat we er graag bij hebben, want in zo'n markt is het wel veul leuker zaken doen.

Al moeten we op de bevestiging nog lang wachten, uiteindelijk krijgen we dan te horen dat er in Montargis niet geladen kan worden. Dan blijkt optie 2 inmiddels bevracht, maar optie 3 is nog beschikbaar en willen zelfs extra over de brug komen. Hier laat de bevestiging niet lang op zich wachten. Zo ga je toch een stuk prettiger het weekend in met een charter voor de volgende reis op zak. In Mouy laden voor Helmond.

De kinderen zijn aan boord voor het lange paasweekend. Gisteren ben ik maar in Gennevilliers gebleven, omdat daar de auto weer aan boord kan en het makkelijk aan rijdt vanaf het noorden. Maar zeker ook omdat M volgende week een spreekbeurt heeft met als onderwerp "de eiffeltoren". Dan kan ze er nu nog een keer langs varen. Het is mooi weer en maken een paar leuke foto's. Die ze vandaag nog in haar presentatie verwerkt. De stroom is merkbaar minder als gisteren, terwijl de stad eigenlijk altijd veel zwaarder is. Als ik op internet de waterstand aan de Austerlitz bekijk zie ik dat het tegenover gisteren flink is gezakt. De kleur van het water is veranderd, de kracht is eruit. In Port 'l Anglais is er geen stroom. Wel op de Seine, maar niet op de sluis. Panne E.D.F. Na anderhalf uur kan de sluis aan de rechter oever schutten op een noodaggregaat.

Terwijl ik met mijn neus in de computer zit komen we een Franse collega tegen die erg uitbundig zwaait. Dat valt op. Ik kijk eens goed naar het schip en dan valt mijn kwartje pas. Het is een collega die voorheen met hetzelfde grote schip op de Rhône voer. Dan verwacht je hem hier niet. Hij vertelt dat er daar de laatste jaren veel grote schepen bij gekomen zijn. De markt was verzadigd en dat de spoorwegen een groot contract hadden ingenomen. Echter voor zo ver ik het kan overzien is zeker het eerste hier op de Seine ook het geval, zo niet erger. Het zijn beide natuurlijk relatief gezien, maar mini bekkens en mini marktje's. Met de spitsen heb je misschien ook maar een mini markt, maar wel een mega vaargebied verspreid over meerdere stroomgebieden.

Tjonge wat een service. De weg die hier in Melun Dammarie langs de oever ligt is op zon en feestdagen met slagboom afgesloten voor gemotoriseerd verkeer. De beheerder komt ons en de buurman achter ons een sleutel van het hek brengen zodat wij er wel met de auto in en uit kunnen. Fantastisch geregeld hier. Daar mag men op menig plaats een voorbeeld aan nemen. De naamgenoot van onze oudste dochter komt op bezoek en we eten de zelfgemaakte paastaart. Maken een wandeling van een uur of 6 door het fôret de fontainebleau. Minstens net zo leuk als een grote speeltuin met zijn vele beklimbare keien. Onderweg zien we veel verse sporen van wilde zwijnen die met hun snuit de grond omwoelden. Een jong dier ligt gesneuveld onder aan een schuine rots. Waarschijnlijk vannacht ten prooi gevallen aan roofdieren die er lekker van gegeten hebben. Zielig vinden de kinderen. Ja, misschien wel, maar de roofdieren moeten ook eten. Als die verhongeren is dat ook zielig. Je kunt de innerlijke strijd van de gezichtjes aflezen. Het leven is nu eenmaal niet eenvoudig.