Wij wensen alle boordjournaal lezers een gezond en gelukkig 2013. En bedanken iedereen voor hun gelukwensen en of reacties die zijn achtergelaten.

Dan wacht er op de eerste werkdag van dit jaar nog een vervelend klusje op me. Tijdens het lossen maak ik de onvermijdelijke nieuwjaarsduik tussen de roeren. De vorm van het tuinmeubel is niet meer te herkennen. De materialen wel. Een enorme bos met pvc draad, zoals gevlochten riet en roestvrijstalen frame van buizen zitten rond de bladen en de as gedraaid. Met een kartelmes en een grote kniptang baan ik me een weg. De bos met draad wordt strak gehouden door Henny die de davit bediend. De buren geven af en toe gereedschap aan. Met vereende krachten is na 2 uur bibberen de schroef vrij van rommel.

Maar bij de buurman die nu ligt te lossen zit blijkbaar het bijbehorende vloerkleed in de schroef. Dat gaat er met wat trekwerk gelukkig wel makkelijker uit.

Het vergt wat organisatie en overtuigingskracht, maar dan kunnen we toch via Oudewater en Montfoort naar Nieuwegein. En in afwachting van bevrachting dus in Vreeswijk verblijven. Daar ligt het echter nog vol met kerstgangers. Dus moeten we genoegen nemen met een plekje twee breed.

t/m 06-01-13 Een weekend thuis in de langzaamaan modus met de gebruikelijke beslommeringen. Verder maak ik wat overzichten van 2012 en een back-up van de computer.

De kinderen gaan naar school. De kerstvakantie zit er op. Ze zijn blij dat we nu voor de deur liggen. Dan kunnen ze ook vanavond nog aan boord slapen. Als we niet aan de reis komen natuurlijk. En dat is al heel spoedig wel het geval. Vanavond in Amsterdam een reisje Haastrecht halen.

In de vroege morgen worden we op het laadponton geroepen. Het laden gaat niet zo snel als normaal. Dat komt wel aardig uit want de lading is erg licht en zullen alle ruimte dus goed nodig hebben. Voor de 250 ton is er niet eens genoeg plaats en moeten een paar ton achter laten. Een minuutje of 10 scheppen voordat de luiken dicht kunnen. Terwijl ik schep vaart Henny naar de stad. Daar maken we noodgedwongen weer vast tot na spits. Wachten daar af tot de bruggen open gaan. In Gouda komt Quincy aan boord. Quincy is een jongen die de BBL opleiding tot schipper volgt aan het STC in Rotterdam. Dat is een beroeps begeleidende leerweg. Een combinatie van werken en leren. Zijn werkend gedeelte van de opleiding volgt hij aan boord van een groot containerschip. Maar hij wil, zelfs in zijn vrije week, ook wel eens kijken hoe het er nou eigenlijk aan toe gaat op zo'n klein schip.

Al gaat het er bij ons op dit moment wel extreem relax aan toe. Je zou er bijna een verkeerde indruk van krijgen. Gisteren waren we net te laat om met gelijk water door de sluis te kunnen. Vannacht was er ook twee maal gelijk water, maar is de sluis niet bediend. Dus pas tegen de middag kunnen we naar binnen. Ondertussen vraagt Quincy het ene na het andere klusje. Als er dan uiteindelijk gevaren kan worden komt hij kijken in de stuurhut. Voor hem is dit nieuw vaarwater. Alleen is de lol al na een uur weer voorbij. De buurman die vorige reis als laatste was is nu nog niet helemaal leeg. 's Avonds diner bij ons aan boord, met twee jonge spitsenschippers. Quincy luistert aandachtig en krijgt een ander beeld van de spitsenvaart dan wat tot nu toe, vooral door buitenstaanders, was geschetst.

Geduldig wachten, vandaag nog niet lossen. Geen plek in de silo. Quincy legt een ongekende werklust aan de dag en geeft het schip een stevige sop beurt, wetende dat we morgen een beetje gaan lossen. Als hij daarmee klaar is kruipen we achter de computer gaan met cijfertjes spelen. In verschillende spreadsheets maken we kostprijsberekeningen van een groot schip en een klein schip. Draaien wat aan de knoppen en zien wat dat aan de uitkomst veranderd. Heel interessant allemaal. Als alle cijfertjes duizelen in het hoofd, kunnen we aanschuiven bij de buurman en eten gezellig bij hem aan boord.

Vandaag een beetje lossen. Maandag verder. In dat geval kan Quincy het weekend mooi naar huis. We zoeken uit hoe de beste verbinding is. Eerst met de bus naar Gouda. Dan kan hij net zo goed met de buurman mee naar Gouda varen. Hij helpt eerst nog met dicht leggen bij de buurman. Als de brugwachter is gearriveerd vertrekken ze achteruit door de brug opweg naar de zwaaikom. Nou ja zwaaikom. Al vroeg in de middag gaat de pijp er uit, tot maandag schipper. Dan neem ik de bus naar de fysiotherapeut. Blijk last te hebben van mijn S.I. Gewricht. Een schipper die last heeft van zijn S.I. Gewricht……

En 13-01-13. Weekend Haastrecht. De kinderen maken huiswerk, spelen op de Wii, doen een bord spel en kijken een film.(en wij doen mee) Zondag avond nieuwjaars receptie op het internaat.

De halogeenlamp in de mast heeft het weer eens begeven. Die buisjes gaan best snel stuk. En aangezien ze op 24 V zijn, ook niet echt voordelig in aanschaf. Dus heb ik vorige week led lampen aangeschaft om te proberen of dat beter gaat. Zeker ook niet voordelig, maar het stroom verbruik zal in ieder geval een stuk minder zijn. Als ze dan ook nog langer mee gaan ben ik tevreden. Ik knutsel ze aan de voormast in de vrieskou. Om geknoei met kroonsteentje's of contact doosjes die uiteindelijk toch vol met water komen te staan te voorkomen soldeer ik de kabels aan elkaar. Stukje krimpkous er over heen en klaar. Quincy is inmiddels weer van de partij. Hij maakt de pomp leidingen in de machinekamer blauw. Net voor donker zijn we leeg. In een sneeuwbui varen we door het inmiddels gevormde ijslaagje naar de boezem om rond te gaan. Daarna weer vast bij de Samenwerking.

Het is nog donker als de brugwachter de brug open doet. We liggen alweer rondom in het ijs. Het sturen gaat wat lastig, want door het ijs wil het schip eigenlijk alleen rechtdoor. En ondanks de naam Haastrecht is de IJssel hier behoorlijk bochtig en zit ik bij de eerste brug al met de kop in de bomen. Met de sneeuw op de oevers zijn die wel iets beter zichtbaar in het donker. Daarna wordt het al wat lichter, ook met ijs. In Gouda maken we maar weer vast, want het is nog niet duidelijk of de volgende in Amsterdam of Rotterdam gehaald moet worden.

Wat een mooie dag. Met Laska een eindje lopen door de sneeuw. Samen even de stad in en op de fiets wat boodschappen halen. Inmiddels is duidelijk dat we morgenmiddag in Amsterdam kunnen laden. Eenmaal terug aan boord vertrekken we meteen. Dan zijn we er vanavond nog. Dat hoeft niet, maar morgen zit er wel weer meer ijs. Het is wel een mooi gezicht. Het groene hart is vandaag wit. Quincy vindt het heel mooi varen hier. En dat doet hij dan ook bijna de hele dag. Na de spits uur sluiting in het donker verder.

En dan hoor je vanmorgen op de radio dat de grachten een vaarverbod hebben gekregen, zodat het ijs beter kan aangroeien. De kostverloren vaart is wel nog gewoon open hoor. We krijgen bericht dat het zeeschip waar we uit moeten laden schade aan de lading heeft. En dat het nog wel even kan duren voor we aan de beurt zijn, vandaag in ieder geval niet. Het is een beetje sneu voor Quincy dat we nu zo weinig varen. Van het weekend moet hij weer aan het werk. Daarom besluit hij nu alvast te vertrekken. Als je de reisplanner van de NS gebruikt Wil die je steeds van Amsterdam naar Rotterdam met de Fyra laten reizen. Dat is zo'n nieuwe trein die voor te veel geld een klein beetje harder rijdt, zodat je in een klein landje als Nederland misschien twee minuten eerder op plaats van bestemming bent. Als die trein tenminste onderweg niet van alles verliest of überhaupt vertrekt. Gelukkig geven andere reis planners ook nog opties zonder Fyra.

Tegen de middag krijgen we bericht dat we naar de weegtoren kunnen komen. Er is nu 250 ton schade vrije lading voorradig. Een deel van de lading in het voorste ruim van het zeeschip heeft broeischade. Dan is de lading zo heet dat het spontaan kan gaan branden. Dat onze lading schade vrij is betekend niet dat ze koud is. Het komt er in met ongeveer 45 graden. Dat heeft met dit vriesweer wel voordelen. Zo kun je nog prima het schip schoonmaken als het nog – 1 is zonder dat het dek een ijsbaan wordt.

Doordat het laden nu zo uit de hand gelopen is konden we gisteren niet meer op tijd in Bergambacht komen om nog te lossen. Wat aanvankelijk wel de bedoeling was geweest. Voor vandaag kon men geen mensen vinden om te lossen. Dus is het voor ons maandag morgen eerste beurt. Daarom zijn we gisteravond in Vreeswijk blijven liggen. De kinderen met de fiets van internaat gehaald. De schaatsen niet vergeten natuurlijk. Die gaan we vandaag aantrekken Al valt het met de keuze van locaties waar dat kan nog tegen. Of je moet al naar Friesland rijden. Dat doen we maar niet. De auto staat nog aan boord staat en om hem nu alleen daarvoor aan de wal te zetten. Het wordt met de fiets naar de ijsbaan van Ijsselstein. Alwaar we zeker niet de enige zijn.

Een beetje langzame start vandaag, maar dat mag op zondag. D had een probleempje met zijn fiets wat we oplossen. Verder maken ze wat huiswerk af, komt oma langs voor een bakkie. Als de kinderen op internaat zijn gebracht varen wij de Lek af naar Bergambacht.

En weer een keer sneeuwruimen om de luiken open te kunnen leggen. Het is spekglad op de luiken. Omdat de lading nog steeds wat warm is smelt het onderste laagje sneeuw weg en als je dan op de sneeuw gaat staan ga je onderuit. Om zes uur is de kraan machinist er. Die weet te vertellen dat ze onze collega spits vrijdag in een uur en 20 min hebben gelost. Kijk, dat schept verwachtingen. Dat komt goed uit, want we zouden nu samen moeten laden bij de EMO. Als er 1 vrachtwagen uit is gehaald staat de boel minstens een uur stil. En zo gaat dat een paar keer achtereen. Zodat wij pas om 12:30 uur leeg zijn. Dus dat wrijf ik er wel even in. Zitten ze eerst op te scheppen hoe snel ze het wel niet kunnen, doen ze over ons 5 keer zo lang en rijden met de bobcat ook nog eens 3 spanten krom. Eenmaal leeg als de wiedeweerga richting Maasvlakte. Daar zouden ze om ons staan te springen. Al moet je dat soort berichten meestal met een korreltje zout nemen. Zo ook nu. We meren langszij de buren af en wachten op het telefoontje. We kunnen alvast gaan slapen.

Dat risico loop je in zeehavens. Lig je net een uur op bed, zijn we aan de beurt. Of we onder bandje 3 willen gaan liggen. Nou ja bandje. Het ding is zowat 2 meter breed en kan 3000 ton per uur doen. Dat zou betekenen dat hier in 7 minuten je ijken aan liggen. Maar het moeilijkste is wel dat we 60 ton op voorhand stop moeten zeggen. Nou zijn het gelukkig kolen en geen erts wat we moeten laden, maar bij de EMO begrijpen ze zelf ook wel dat het niet zo'n goed idee is om een spits op volle capaciteit te laden met de band. Normaal laden we hier altijd met een hydraulische kraan en dat is goed te doen. De buurman kan volledig open leggen en kan in één keer afladen. Met onze schuifkap moet er bij ons minimaal 1 keer gestopt worden om de luiken te verrijden. Dus beginnen ze met ons en als het tijd is om te verrijden gaan ze bij de buurman verder. Tot onze opluchting blijken we op het laatst toch ook kleine hoeveelheden te kunnen bestellen, al klopt er van dat gewicht niet zo heel veel naar mijn idee, maar 't is al een hele verbetering. Ik moet zeggen dat de mensen hier wel hun best doen en goed opletten. Mooi spul om grote schepen te laden, maar eigenlijk ongeschikt materiaal om een spits te laden. Wij liggen 15 cm voorover en de buren achterover.

Een deur aan de zoute kant van de Krammersluis hangt in de takels. Dus is er maar 1 sluis in bedrijf en dat geeft opstoppingen, sommige grote schepen zijn pas de derde ronde aan de beurt. Wij konden met de eerste mee. Deze keer wat te diep voor de jachtensluis. Met mooi rustig winter weer varen we over Zeeland. Het voorschip is niet eens een ijspaleis geworden, omdat er zo weinig wind was dat het buiswater niet zo ver weg gespetterd is.

Schijnbaar is er vanaf dit jaar de opdracht gekregen meer te letten op het afmeren met twee touwen tijdens het schutten. Bij iedere sluis volgt er zo'n verzoek meteen na de aanmelding bij een sluis. Nu vind ik dat helemaal zo gek nog niet, als je alleen in de sluis ligt is het wat anders, maar een ander heeft er altijd last van als de schroef er op blijft staan. En omdat de een het heeft moet de ander ook wel, omdat de kop anders niet bij blijft. Dus ik maak de opmerking dat het eigenlijk wel prettig is. Nou, dan bent u de eerste dit jaar.

Nog maar net begonnen en ik vaar een mistbank in. Een paar minuten later zijn we er doorheen en is het weer prima zicht. Vreemd verschijnsel. Ik hoor de sluiswachter tegen een afvaart zijn standaard verhaal over de twee touwen houden. Niet veel later hoor ik dezelfde stem, waarschijnlijk nadat hij de schipper heeft zien stoeien met stijf bevroren touwen, zeggen; nou als het zoveel moeite kost dan hoeft het niet hoor, geen hals brekende toeren. Als Henny de kinderen halen is fiets ik in Douai langs de bank voor een nieuwe bankpas en een cheque boekje. Jaha, cheques, die bestaan nog. En in Frankrijk zelfs nog gemeengoed. Ze zijn wonderbaarlijk genoeg nog gratis ook en het internet bankieren is fors geprijsd. 's Avonds schieten we bij Roeland langszij, die heeft er alweer een paar reisjes op zitten met zijn eigen schip. De woning en stuurhut zijn heel mooi geworden.

Het is raar, maar op het canal du Nord zit eigenlijk geen ijs. En dat is niet wat je zou verwachten na zo'n lange vorst periode. Wel zo prettig natuurlijk laat dat duidelijk zijn. Wat ook raar is, is dat de sluiswachter van de sluizen 6 en 7 te laat is, omdat hij naar zeggen van zijn collega in een sneeuwbui zit. Dat is heel opmerkelijk, want hier sneeuwt het niet. Verre van dat zelfs. Hij zal zich wel gewoon verslapen hebben.

Nu hadden we eigenlijk vandaag willen schaatsen, maar daarvoor is het inmiddels te warm geworden. Dan varen we maar gewoon een stuk verder. Bovendien loop het niet super deze ronde in het kanaal. Er was wel wat ruimte in de planning, omdat we dinsdag moeten lossen, maar niet genoeg om het hele weekend stil te liggen. En om nu vrijdag, zaterdag en zondag een keer heen en weer te rijden zou wel wat overdreven zijn geworden. Aan Janville maken we vast en rijden naar Oma.

Henny brengt de kinderen naar school. Ik ga nog eens naar de fysio, alwaar we de conclusie moeten trekken dat varen op kleine vaarwaters beter voor je gesteldheid is dan varen op grote vaarwegen, omdat je dan minder beweging en afwisseling hebt. Dan langs de garage om de auto op te halen. Die had Henny donderdag voor reparatie weggebracht, maar er zat deze keer wat meer werk aan. Ze belde zelfs om te vragen of we de reparaties nog wel wilde laten uitvoeren. Daar schrik je van, maar het viel uiteindelijk nog wel mee. 200.000 km er bij rijden in 4,5 jaar. Dan is het niet zo raar als het een keer wat meer kost. We leveren de leen auto in en rijden met de eigen auto terug naar boord. Het gebeurd niet vaak dat wij dat op maandag doen. Nu valt het des te meer op dat de rechterbaan één colonne vrachtwagens is.

Het is een beetje lastig vast maken op het kleine kaaitje. Sinds de kade aan de overkant is ingezakt moet deze gebruikt. Al boezemt deze ook niet echt vertrouwen in. Het los bedrijf is in ieder geval op de afgesproken tijd paraat. De auto's hoeven niet ver te rijden. Dat heeft als voordeel dat ze vrij vlot weer terug zijn. Eenmaal leeg maken we meteen plaats voor de buurman en kunnen wij aan de schoonmaak beginnen. Het ruim moet grondig schoongemaakt, want de volgende lading wordt brouwgerst. Als het schip schoon is vertrekken we en varen naar de eerste sluis op de Aisne. Dat kan nog net met de stuurhut erop.

Vanmorgen eerste werk de stuurhut in het ruim. Meteen de twee dekkleden er overheen. Het is nogal beesten weer. Veel wind, zodat het bijna horizontaal regent. Niet echt prettig om de dag zo te beginnen. De buurman weet te melden dat het vanmiddag gedaan zal zijn met het regenen. Rond de middag stopt het met regenen. In zoverre had de buurman wel gelijk, maar begint het te plenzen. De rivier begint aan te zwellen en wordt steeds zwaarder. In de laatste rivier panden komt er ook meer drijfhout af. Dat is het oppassen voor de schroef. Sluis Double Celles is weer eens "en panne" en er moet een monteur komen. Al met al te laat om Berry au Bac nog op te schutten. Al is dat niet zo erg, morgen weer een dag.

Maar wat voor één. De nacht was ook geen pretje, meer tijd op toilet gezeten als in bed gelegen. Nadere details zal ik u besparen. Om de beurt varen we een pandje en kan de ander binnen opwarmen. Gelukkig is het vandaag meer droog als gisteren. Helaas wel een stuk kouder. En de wind is knap vervelend. Zeker als we bij de silo willen vast maken. Rond zo'n hoge silo waait het altijd nog net even wat harder. Al zijn we er eerder als ik in mijn herinnering had, ben toch blij dat we er zijn. Volgens mij is tegenwoordig Rethel de op één na laatste laadplaats voor de vallée de Montgon. Helaas moet er wel eerst nog even rond gegaan. Eigenlijk hadden we nu eindelijk wel weer eens via Pont a Bar, Charleville Mezieres en Givet willen varen, maar alle regen bovenop de smeltende sneeuw heeft de Maas buiten zijn oevers gebracht en is sinds gisteren gestremd voor de scheepvaart. Het is daar ook altijd wat. Opbouwen, ballast er uit en dan duik ik mijn bed in.