De wekker gaat, opstaan en schiet in de kleren. Losgooien en onderweg. Als de computer is opgestart zie ik dat hij 5:15 uur aangeeft. De GPS en mijn horloge doen dat ook. Dan zijn we per ongeluk een uur eerder opgestaan dan de bedoeling was. De wekker blijkt een uur voor te lopen. Nou ja, ga niet weer terug vastmaken en naar bed. Dan zijn we des te eerder in Stein.

Gatsie natte sneeuw. Dan is het nu tijd voor de winterbanden. Als die er onder zitten kan daarna de auto aan de wal. Het pad naar de weg zit vol met kuilen en is griezelig dicht naast het kanaal, maar we komen er. Door het ruim gaat nog een bezem, zodat het in orde is voor morgen.

Een belletje van de laadploeg, of we naar de band willen komen. Onze voorganger hoeft nog maar 350 ton. Dat is wel een goeie, wij hoeven maar 270 ton in zijn geheel. Kunnen ze meteen de volgende bellen. Het gaat daar tegenwoordig ook geweldig met die nieuwe band onder een overkapping. Dus kunnen met slecht weer gewoon door gaan met laden en daardoor niet meer achterop de planning raken. Al gaat nu de sneeuw wel bijna horizontaal onder de kap door. Het ruim hoeft niet lang open, het zit er zo in, met een heel klein beetje sneeuw dat dan wel. Het is ijzig koud tijdens het schip afspoelen. Met een warme choco kan ik weer opwarmen. Varen deze ronde weer eens via de Maas. Liege is hier en daar al in kerstsfeer.

De Maas ligt er nog kalmpjes bij, zodat we best aardig oplopen. In Namur nemen we de Sambre. Die eigenlijk niet zo mooi is. Het eerste stuk gaat nog enigszins, maar hoe dichterbij Charleroi hoe triester de omgeving er uit gaat zien. De oevers wat hoofdzakelijk grote betonplaten zijn worden er niet beter op de laatste tijd. Hier en daar vallen er grote gaten in. Nog even en het ziet er net zo uit als op de Leie. Zou er nou niemand op het idee komen dat grote lege schepen met veel ballast en haast een overmatig groot aandeel in deze destructie hebben?

Alles ging best voorspoedig, en voor je het weet wordt je dan overmoedig. In Strepy Thieu u heeft hem misschien al eens gezien daar hebben ze gebouwd, een nieuwe scheepslift hij is nog niet zo oud. Ja, die Walen kunnen er wat van, maar nu zijn beide bakken “en panne”. Dan zit er niets anders op dan wachten, de ontvanger komt nu in mijn gedachten. Die zal als ik hem dit vertel, zijn lading hier moeten gaan halen. Of ben ik daarmee iets te snel, want hij zal er beslist van balen. Ik ga ondertussen even op zoek, niet naar zijn telefoonnummer in een boek. Maar naar Frans internet, ik kan het ook nog vangen wat een pret. Hé wat is het dat ik daar nu hoor, het is de lift gerepareerd en mogen we toch nog door.

Zou ik voor de Franse grens nog even bunkeren of niet. We hoeven niet zo ver deze ronde. En de terug reis staat ook al vast. Dus zal het niet nodig zijn. Aan Fresnes vraagt de sluiswachter of ik een momentje wachten wil. Dan kan er nog een schip mee schutten. Ik zeg dat het goed is als dat schip dan bij de volgende sluis even op mij wachten wil. Dat is dan afgesproken en varen samen tot aan Pont Malin. In Palluel kunnen we niet meer samen schutten. Wat misschien niet zo erg is. Nu schutten we alleen en hoeven we in dit beesten weer niet naar buiten om vast te maken. Ik weet het we zijn beschamend lui. Alhoewel. Ik heb me laten vertellen dat er mensen zijn die alleen om die reden een 47 m aanschaffen…….

Sneeuw en een koude wind, en dat is echter nog niet alles. De start batterijen hebben er vanmorgen geen zin in. En ik had al enthousiast losgegooid. Nu waaien we langzaam naar de overkant. Henny weet met een lasso worp alsnog een touw om de paal te krijgen. De aggregaat is gestart om wat extra prik in de accu's te krijgen. Voor de start batterijen heb ik niet zo'n zware lader met starthulp. Dan de kabels van de licht accu's op de start accu's zetten, starten en weer omzetten. Niet eens zo veel later draait het spul en kunnen we alsnog de sluis in. Aangezien het op de weg ook een rommeltje is wacht Henny het tot de middag af voor ze de kinderen gaat halen. Tegen die tijd is de verkeerschaos opgelost en de sneeuw gesmolten.

Ruim de tijd om de auto aan boord te nemen, de derde schutting. Het wil niet zo vlotten op het Canal du Nord deze ronde. De motor start vanmorgen prima. Maar voor de zekerheid zet ik hem na het verhalen, maar niet meer stil. Want of de accu's het voor een tweede keer trekken deze morgen? Je moet het lot niet tarten natuurlijk. We zouden vanavond naar de losplek kunnen varen, maar om dan nog sinterklaasavond te vieren. Dus knopen we vroeg vast bij de silo van heilige Paulus in het bos. We zitten nog maar net aan tafel als we iets horen. Buiten is het aarde donker je ziet werkelijk geen hand voor ogen. De schijnwerper brengt uitkomst. Die schijnt precies op een jute zak vol met cadeautjes.

Tsssss, het eerste ijs deze winter, was het dan zo koud vannacht? Nog twee uurtjes varen vandaag. T en ik gaan naar buiten om de step die gisteravond in de zak van sinterklaas zat uit te proberen. Laska nemen we ook mee. Erg lang houden we het niet uit. Op het moment zijn er veel schietgrage jagers actief. Terug aan boord zie ik achter het schip een ree drijven. Die is natuurlijk in paniek het water in gesprongen en er niet meer uit kunnen komen. Ik haal het beest uit het water en leg hem aan de kant van de weg. Met de kinderen staan we er nog even naar te kijken en er stopt al een auto. Een man uitgedost als jager stapt uit en komt een kijkje nemen, maar neemt het dier nog niet mee. Als we 's avonds terug aan boord komen is het dier wel weg.

Twee vrachtauto's staan al klaar. Zouden ze het dan toch een eindje weg moeten rijden? Nee, naast het schip staat een opslagloods, in vier vakken verdeeld. Een vak is leeg en daar gaat de kunstmest in. Terwijl één vrachtauto de lading lost op de transportband die het achterin de loods brengt, laadt de ander naast het schip. De mannen van het losbedrijf hebben het druk van de week. Morgen 2 schepen lossen in Maizy, overmorgen 2 in Vailly en daarna 2 in Venizel. Vandaag maar ééntje te lossen en vroeg klaar. De silobaas heeft nog wel even werk, want alle kunstmest past maar net in het vak. Ik spoel de laatste restjes kunstmest uit het ruim. Als het schoon is maken we ons klaar voor 3,5meter en kunnen de spullen in het ruim gezet. De bruggen op Canal Abbecourt zijn niet zo hoog. We varen nog een mooi stukje weg. Jammer genoeg valt er wel nog een buitje. Het laatste stukje doen we in het donker. Met de lichten van Tergnier en Fargnier blijft het best goed te zien. En dat is fijn, want met alle zandschepen die van en naar La Fere varen is het te druk om de schijnwerpers aan te hebben.

Prachtig heldere lucht. Nadeel is wel dat het dan zo koud is. Het ijs scherft als vensterglas onder de kop kapot. De berucht smalle sluis van Hamegicourt passeren we ook dit keer zonder problemen. Toch alweer 11 jaar geleden dat VNF uiteindelijk aan één sluismuur wat stenen hebben weggehakt. Tot nu toe afdoende. Voor hoe lang is maar de vraag, want bij meerdere andere sluizen zit aan het beneden hoofd een zichtbare scheur van boven tot onder. De dépanneur is op de hoogte. Ja, voor noodzakelijke werken is geen geld. Zoals de pont canal van Vadencourt. Al jaren dicht, gewoonweg een schande. Alleen voor “des conneries” is geld; aldus de sluiswachter. Een klein stukje verder aan de sluis van Ribemont gaan we rond. Hij ijs geeft nog geen hinder. Laden doen we niet vanmiddag. Op het gemak bouwen we alles op. Het mooie weer inspireert ons tot een mooie wandeling. Met de auto rijden we een stukje naar Bois de Pargny, tot de avond vermaken we ons daar prima. Eenmaal terug aan boord zien we dat we buren hebben. Gezellig een avondje buurten.

Met drie man sterk komen ze het hek open doen en de pijp boven het ruim doen. Het laden gaat best snel. Buurman staat aan de knoppen van de pijp. Ik maak met de trekker de bulten plat en de hoekjes vol. Een luik rijdt van de rails, met een koevoet staat het spul zo weer in het gelid. Papieren halen, auto aan boord. Spoelen is nu niet zo'n goed idee. Ik veeg het meeste stof aan de kant. Helaas ook de koevoet. En natuurlijk stuitert die overboord. Aan een touwtje laat ik een magneet naar de bodem zakken, klik voel ik. Met één haal is de koevoet weer boven water. Dat viel nogal mee. Om recht voor de sluis te komen niet zo erg. Het ijs wil niet erg breken als je heel langzaam gaat. In de pandjes zit nu al tot zo'n 1,5 cm. De derde sluis heeft er geen zin in en ik bel de itinerant. Blijkt dat de automaten van 12:30 uur tot 13:30 uur ook een stokbroodje moeten eten.

Het dilemma van deze morgen is waar varen we langs. Canal du Nord of Canal St Quentin. Het Canal du Nord is normaal wel behoorlijk sneller. Maar dat is vanaf de splitsing in Tergnier nog bijna een halve dag varen. Dus zal het wat betreft tijd niet veel uitmaken vanaf hier. Over St Quentin is het korter, heb je waarschijnlijk minder gasolie nodig en lig je 's avonds vroeger vast. Alleen is het risico op ijs wel groter. En gisteren was het af en toe al behoorlijk zwaar. En nu is er nog een nachtje overheen. Volgens de itinerant is er wel nog een lege vandaan gekomen, dus het is gisteren gebroken. Dat geeft dan de doorslag en besluiten via St Quentin te varen. Eigenlijk is dat ook leuker varen. Afgezien van het ijs dan. Al met al verliezen we wel wat tijd met dat ijsbreken. In die zin dat we wat later aan de rame zijn 's avonds.

Alleen achter de rame, met donker de tunnel in en als we er uit komen is het licht. De rame stopt vrijwel meteen als hij uit de tunnel is. We gooien los en alsof het een molletje is waarbij het daglicht pijn doet aan zijn ogen, is de rame alweer in de tunnel verdwenen voordat wij het eerste bochtje om zijn. Het regent warm water. Wat voor de ijsvorming desastreus is. Ondanks dat het nou niet het meest gezellig is als je bij iedere sluis een nat pak haalt zijn we toch blij met de regen. Het ijs biedt nauwelijks nog weerstand.

Als ik dat had geweten, voor een vergadering van de internationale afdeling koninklijke schuttevear reis ik af naar Zwijndrecht. Met openbaar vervoer dit keer. Eerst met de tram van Nieuwegein Zuid naar kanalen eiland Utrecht, daar overstappen op de bus die vervolgens op een steenworp afstand langs mijn vertrekpunt rijdt. Dan had ik nog beter even naar Vianen kunnen wandelen. De reisplanner op internet volgende keer beter prikkelen dus. Gelukkig kan ik vanaf Dordrecht een lift krijgen

Op Zondag vaart er meestal al minder en het loopt al tegen de kerst. In Frankrijk gaan veel silo's vanaf volgende week dicht. Al met al een dooie boel vandaag. Een lege spits is alles dat we vandaag tegen komen. Een dat is meteen de helft van het totaal deze reis.

En weer een keer de Zeeschelde. Als het hoogwater is in Melle komen we aan Merelbeke. Dan is het precies laagwater als we bij de Rupelmonde zullen zijn en kunnen we op gemak verder en meteen Zennegat sluis binnen. We gaan hard naar beneden, het beetje opperwater wat er was zal zeker meehelpen. Als de scherpe bochten een beetje achter de rug zijn pak ik er wat lectuur bij en ga wat lezen. Alleen in St Amands had ik beter de lectuur wat eerder aan de kant gelegd, want als ik mijn oog op de dieptemeter laat vallen, zie ik dat er griezelig weinig water onder het schip staat. Op het moment dat ik wil corrigeren is het al te laat en vaar ik op de slikplaat. Het is nog afgaand water en begin meteen rond te vallen. Geen paniek, want het is breed genoeg. Tijdens het rondvallen draai ik achteruit en komen we los. Geef tegenroer en kunnen we weer verder. Gewoon een dommigheidje. Ik weet dat die plaat tot over de midden komt en met laagwater of althans bijna, moet je daar braaf door de bocht en niet proberen af te snijden. Ik moet er wel een beetje om lachen, (dat kan nu ik zie dat het goed is afgelopen.) omdat ik de uitnodiging en de notulen van de scheepsverzekering aan het lezen was. Ik zie het al voor me. Geachte verzekering, bij het lezen van de notulen………

Als we in Herent aan komen is de buurman net leeg, kan de volgende onder de kraan en nemen wij zijn plekje in. Na de middag is die buurman ook leeg en zijn wij aan de beurt. Bij het verhalen blijft een autoband hangen achter een verticale balk van de kade. Dat is balen, ten eerste het was een fijne autoband en ten tweede kan een buurman of wijzelf een volgende keer de band in de schroef krijgen. En dat wil je niet. Dus met een dreg en een haak gaan we de bodem af op zoek naar de verloren autoband. Na een tijdje komt de bobcat chauffeur, die aan het begin van de lossing niet veel te doen heeft, vragen wat we aan het doen zijn. De kraanmachinist had gezegd “die ollanders zijn een euro kwijt” Ik moet er eigenlijk wel om lachen. Wel een beetje met kiespijn, maar ach het mag. Na een poosje geven we het op en gaan terug naar boord. Waar we een paar luiken moeten verrijden. De kraanmachinist vraagt of het is gelukt. Ik zeg opgetogen ja en hou de speciaal voor dit moment opgezochte euro omhoog.

Uitslapen is er niet bij, Henny moet al vroeg met D in het ziekenhuis zijn voor bloed onderzoek. Op school hadden ze hem naar huis gestuurd, omdat hij zich niet kon concentreren. Bijwerkingen van de medicijnen. Daar hadden ze al voor gewaarschuwd in het ziekenhuis. Nu dus overleggen wat verder te doen. Ik vaar leeg de Leuvense vaart uit. In Antwerpen komt Henny met D weer aan boord. Samen verder en 's avonds door naar Dordrecht.

Want vanmorgen is de monteur afgesproken. Die komt hier en daar wat dingetjes vervangen. Zoals een potmeter voor de roerstand gever, een marifoon antenne check of een printplaatje voor de navigatie verlichting bewaking. Ondertussen haal ik de verstuivers uit de Gardner, zodat die weer nagekeken kunnen worden door de Gardner monteur.

Dan denk je bijna klaar te zijn, maar toch gaan er dan nog dingen mis of niet zoals het zou moeten gaan. Een beetje chaos moet het blijkbaar altijd worden. De havendienst komt precies tijdens het bunkeren langs om te melden dat we met de aggregaat draaien. Nou, was dat voor mij geen nieuws. De monteur heeft 220 V nodig en de accu's zullen ook bijgeladen moeten worden als we niet varen. Waarom ik niet aan de walstroom aangesloten ben? Omdat hier geen walstroomkast staat. Dan is het moeilijk aansluiten. De dichtst bij zijnde kast is dik 100 meter verderop. Hoeveel kabel moet ik dan aan boord hebben? Of ik niet verhalen kan. Nee, dat gaat niet. De motor kan momenteel niet draaien en bovendien is dat geen doen voor de monteur die dan steeds met spullen over drie schepen heen moeten sjouwen. Nou dan mocht ik nog even blijven liggen. Gelukkig, het moet niet veel gekker worden.

Eerst naar de monteur rijden om de verstuivers op te halen. Hij heeft ze weer nagekeken , schoongemaakt en afgesteld. Dan kunnen ze er weer een paar duizend uur tegenaan. Als ik net lekker bezig ben moet ik stoppen om Henny naar de vergadering weg te brengen. Als we naar de auto lopen zien we vergader genoten met wat dozen sjouwen. We helpen een handje. Henny kan met hun meerijden. Dan kan ik nog even verder sleutelen. Net voordat ik me ook bij de vergadering behoor te voegen draait de motor weer. Dan ga je net even met een lekkerder gevoel vergaderen. Na afloop van de ledenvergadering van het spitsen samenwerkingsverband kan iedereen aanschuiven en zich helemaal rond eten van een zeer uitgebreid buffet. Deze keer zoveel keus dat je niet eens alles even kan proeven. Altijd erg lekker en heel gezellig.

Van ontbijten komt niet veel terecht. Zit nog vol van gisteravond. Bovendien gaan we zo nog op koffie visite met dikke kans op een koekje of iets dergelijks. Na de middag met schaatsen onder de arm naar de kerstijsbaan in Dordrecht. Alleen is 11 graden boven 0 en regen een beetje te gek voor de koelers. De ijsbaan is gesloten, maar de winkels zijn wel open. Dan doen we nog wat kerst inkoopjes. Bovendien moet ik nog wat hebben voor mijn sinterklaas surprise. Ja, dat is normaal bij ons. Dat doen we vaker combineren met de kerst. Deze keer zelfs in de tijd tot oud en nieuw.

Wat opruimen in de machinekamer, tassen inpakken en dan zijn we bijna klaar voor vertrek naar ons kerst adres in Lemmer. Alleen moeten de dames nog even de stad in. Ongeveer tegen sluitingstijd komen ze terug aan boord. Dan eten we ook nog maar een hapje aan boord. Daarna zijn we er mee weg.

Onder de kerstboom van pake en beppe liggen ook pakjes voor ons. De kinderen zijn bijna niet te houden, we daarom vroeg op. Althans daar zorgen de kinderen voor. Daarna brengen we een bezoek aan het Ir D.F.Wouda gemaal in Lemmer. Dat is nu in bedrijf vanwege de overvloedige regenval de afgelopen dagen. Bij het journaal vertelden ze zelfs dat door het vele smeltwater en regen in Zwitserland en het stroom gebied van de Rijn het gemaal in lemmer opgestart moest. Ik vraag me af. Zouden ze bij andere onderwerpen ook zoveel onzin vertellen. Wel mooi hoor zo'n enorm stoom gemaal. Het valt me weer op hoe stil een stoom machine eigenlijk is in vergelijking met een diesel motor. Het verbranden van de stookolie in de ketels maakt nog het meeste lawaai. En het is er lekker warm. De gids weet te melden dat vroeger de kolen met schip gebracht werden, tegenwoordig gebruiken ze stookolie. Hoe die nu hier komt verteld ze er niet bij. Ik vraag er naar. Die komt per vrachtauto uit Antwerpen hier heen. Dat kan toch veel beter per binnenschip? Ja, misschien wel.

We hebben wat beweging nodig na al die kerst hapjes. We begeven ons op de bodem van de voormalige Zuiderzee. Het Kuinre bos is niet zo ver van Lemmer. We downloaden een routebeschrijving van een 12 km route van de boswachter. Het brengt ons via een kabouter pad naar een heuvel. Een heuvel in Nederland is altijd verdacht, nu dus ook. Er zit gewoon een vuilnisbelt onder. Onderweg zien we zandpaden en veel verschillende soorten blubber. De oude haven van Kuinre ligt nu droog in het bos. Een raar gezicht. Het laatste stuk gaat via open veld. Langs de weg liggen bulten met aardappelen, krieltjes, uien en penen. Alleen nog een stukje vlees en de ingrediënten voor hutspot liggen hier zo voor het oprapen.

De kerst zit er weer op, terug naar boord. Het zeeschip waar we uit moeten laden komt vannacht binnen. We gaan ons klaar maken. Haal een bezem door het ruim. Henny loopt langs de supermarkt, rekenen stroom af bij de buurman en pakken de auto aan boord. Een paar uur later meren we af achterin de Waalhaven. Waar het goed uitkijken is voor de tonnen die her en der verspreid liggen. Het schip waar we uit moeten laden komt ook net binnen.

Het is nog nacht als de telefoon gaat. Of we ons richting weegtoren willen begeven. Drie uur later liggen we alweer geladen vast in de Maashaven met de auto aan de wal. D moet nog een keer voor controle in het ziekenhuis zijn. Jammer genoeg net te laat voor het tij. Tegen tij de Hollandse IJssel op zou nog wel een optie zijn al moesten we geen gelijk water nodig hebben om bij de Waaiersluis in Gouda naar binnen te kunnen. Dus in dit geval moeten we sowieso op het volgende tij wachten. Inmiddels zijn Henny en D ook weer terug en heb ik het schip schoon. Op die nieuwe Maas is niets van een vloed te merken, want door de hoge rivier afvoer is het hooguit stil water op het moment. Pas in de IJssel is de vloed merkbaar. Als de Waaierdeuren van de sluis open kunnen is het alweer donker. Met twee schijnwerpers op de kop varen we naar Haastrecht. De mensen in de huizen komen veelal wat dichter naar het raam om te zien welke of wat voor malloot er nu in het donker voorbij vaart in deze sloot. De ontvanger wacht met smart op zijn lading palm. En dan valt de ophaalbrug in Haastrecht in storing. Omdat de monteur van dienst nog in Ravenswaay bezig is, moeten we dik 2 uur wachten. Misschien gelukkig voor ons is dat de slagbomen ook niet meer open willen. En als het weg verkeer stil staat geeft dat wel wat meer druk op de ketel. Als de monteur er eenmaal is kunnen we snel verder. De in de zomer automatisch geregelde fiets brug in Hekendorp moet nu lokaal bediend. Ik was al bang dat dat nu in het honderd gelopen was met de storing in Haastrecht, maar dat is prima geregeld door de Beatrixsluis (Die de brug in Haastrecht op afstand bedienen (als er geen storing is)). Zodat die om half tien nog voor ons open gaat. Tot overmaat van ramp draaien we in het zicht van de haven iets op in de schroef waar de motor van stil valt. Met het laatste gangetje en hulp van de kopschroef sturen we de kop in de brug. Gelukkig zijn beide brugwachters zo behulpzaam dat ze zelfs nog bereid zijn om ons het laatste stukje naar de losplek letterlijk te gaan jagen. Bedankt jongens.

Nog even een paar uur lossen om de voorraad in de silo aan te vullen. Er was nog maar 5 ton. Just in time noemt men dat. Om beter bij de schroef te kunnen begint de zuiger in het achterruim. Als de mannen stoppen met lossen is de schroef ver genoeg boven water gekomen om te kunnen zien dat er een heel tuin meublement in zit, maar niet om het er uit te halen. Dat moet dan maar wachten tot volgend jaar en vertrekken wij naar ons vakantie adres.

Daar spelen we Carcassonne, siedler en dominium. Maken we wandelingen langs de Hiltrupper See, halen melk bij de boer. Wordt de laatste hand gelegd aan surprises. En pakken we natuurlijk de cadeaus uit. Voor mij zit er een FlexFleet scheepje in de zak. De westropa in een fles. Prachtig gemaakt door Willy Jahn. Onvoorstelbaar hoeveel geduld en techniek daarvoor nodig is. Herzlichen dank für ihre einzig artige Arbeit, einfach spitze.

In 2012 heeft de westropa 26 reizen gedaan. Dat zijn er 5 meer dan vorig jaar, terwijl de behaalde omzet 5% lager is. Er is 7280 ton vervoerd tegenover 6141 ton vorig jaar. 10464 Km geladen afgelegd, 2354 Km minder dan in 2011. De Gardner heeft daarvoor 21,3m3 brandstof nodig gehad en 1657 uur gedraaid. Dat is beide ongeveer 20% minder dan vorig jaar. De leegvaart is met 3483 Km, 4,7m3 brandstof en 468 motoruren vrijwel hetzelfde als vorig jaar. Dus vooral meer korte reizen gedaan waarmee je minder kilometers aflegt en minder brandstof nodig hebt. De gemiddelde gasolieprijs is gewoon twee keer zo veel als vier jaar geleden, waarmee de kostenpost brandstof, ondanks besparingen toch hoger is als toen.