Weer eens ouderwets naar school. Nu voor een cursus praktijk opleider. Deze cursus is speciaal gericht op de scheepvaart. Toch blijk ik de enige binnenvaart ondernemer. De meeste andere zijn van de zeevaart of kustvaart. Twee andere wel in de binnenvaart actief maar werken op kantoor. We leren hoe we het beste onze kennis over kunnen brengen op de leerling. En dat de manier van communiceren het verschil maakt. Al met al wel een interessante dag. Mede ook omdat je een klein kijkje krijgt hoe het er in de zee en kustvaart aan toe gaat.

De kinderen komen vandaag in actie tijdens het zaalvoetbaltoernooi van schippers internaten. De oudste jongens van het Prins Hendrik Internaat komen zelfs in de finale. Maar die verliezen ze helaas. De kleinste komen niet zo ver, maar hebben wel plezier gehad en daar gaat het toch om.

Eindelijk is de lang verwachte doos met gardner filters binnen. Samen met D gaan we de smeerolie verversen en het filter uiteraard. Halen een doekje over de motor, draaien even proef en dan kan het wel weer voor een zondag.

Dat is mooi zeg, kom je bij de tandarts voor de deur hangt er een briefje “wegens ziekte is de praktijk gesloten” Daar ben je dan helemaal speciaal voor hier gekomen, vanuit Amsterdam. Juist nu zou een sms welkom zijn geweest. Terwijl je die anders wel krijgt als herinnering aan de afspraak. Nou ja, voordeel is wel dat ik nu eens eerder terug thuis ben als de rekening van de tandarts.

Ondanks dat we nu vroeg uit bed moeten, toch fijn om weer te varen. De wind doet rustig aan en dat is zeker zo fijn. Onderweg schieten we even langszij bij buren voor een bakkie. Een stukje verderop is een soort aanbied station voor schepen. Daar gaat alle opgespaarde glas, papier, huisvuil en de oude wasdroger aan de wal. Eenmaal op de Lek trekt de wind flink aan. En we moeten bijna op zee zijn om te laden. Op de (eerste) Maasvlakte om precies te zijn. Daar ben je ten westen van Hoek van Holland. Bovendien is het Westenwind en komen de golven van zee zo de waterweg in rollen. Even slingeren en we zijn weer in beschut water. Op de laadplaats staat al iemand die ons meteen op de juiste plek laat vast maken, zodat er morgen vroeg aan begonnen kan worden.

Maar dat is in de praktijk anders, allereerst een stukje verhalen, zodat er een ander schip drie containers kan laden. Daarna weer terug op het plekje. En dan is er nog geen personeel om in het ruim de keggen te plaatsen. Vanmiddag pas, aldus de voorman. Echter een uurtje of wat later zijn er toch voldoende mensen en gaan de eerste coils het ruim in. Het laden gaat gelukkig voldoende voorzichtig wat met deze lading eigenlijk gewoon een must is. Voor vertrek lopen we samen alle keggen een keer langs om te controleren of ze vast onder de coil staan, hier en daar plaatsen we zelf wat extra stuwhout. Een paar uurtjes later, als de vloed komt inzetten vertrekken we richting Dordrecht.

Duidelijk minder druk als gisteravond hier in de Volkerak. Het waait stevig. Een moment dubben waar langs te varen. Na wat info te hebben vergaard over wind en getijden besluit ik toch over Terneuzen te varen. Moet kunnen, wel jammer dat het aan de tonnen vlije net hoogwater zal zijn als we daar passeren. Achteraf valt het eigenlijk erg mee. En de zeevaart op de Westerschelde houdt zijn golfslag binnen de perken, zodat we zorgeloos in Terneuzen arriveren, alwaar een paar boodschapjes gehaald worden en daarna een vriendin een stukje mee vaart naar Gent.

D heeft een controle afspraak staan voor zijn ogen. Deze keer blijkt toch niet alles in orde. Dat is wel even schrikken. Binnenkort volgen meer onderzoeken. De trend voor vandaag is gezet. Bijna alle sluizen zitten tegen, een opbeurend zonnetje is al helemaal ver te zoeken. En als ik 's avonds in Marquette vast maak, omdat dat nog het enige plekje is waar de auto aan boord genomen kan worden. Moet ik eerst tot aan mijn enkels door de blubber om vast te stellen dat ook hier tegenwoordig een hek voor zit dat hermetisch is afgesloten. Dan maar door naar de sluis, waar ze dan vanavond laat aan boord kunnen komen.

En de auto pas boven de sluis aan boord genomen kan worden. Aan Don komen we buren tegen die we een pakketje af willen geven, maar dat valt nog niet mee als je allebei een klein gangetje hebt. Uiteindelijk lukt het met een haak om het veilig en droog over te krijgen. Wat ook een hele toer is om de auto aan de wal te krijgen beneden sluis Palluel als je daar vanwege een 2,5 dag durende stremming de 21ste schutting hebt. We zien onder de brug van Arleux een paaltje staan en willen daar een touwtje op zetten om dan de auto aan de wal te draaien. Bij nader inzien blijkt het paaltje een flinke paddenstoel te zijn. Die hebben we maar met rust geladen. Al drijvende is het ook gelukt.

De kinderen beginnen met grote tegenzin aan hun huiswerk. Na een tijdje helpen we een handje. Als het af is is er nog tijd voor een bordspel, alvorens het ritje naar internaat aan de beurt is.

Druk met van alles en nog wat, behalve met varen. Af en toe komen er buren langs voor een bakkie of een babbeltje. Ik zou in Douai even langs gaan bij VNF om een dienstboekje af te laten stempelen. Het is crisis en we moeten op de kleintjes letten. Hier is het namelijk gratis, maar je moet wel je vaartijden boek een week missen. Dan kan het uiteindelijk toch duurder worden. Zal het volgende week in Parijs eens proberen. Tegen de avond zijn we dan eindelijk aan de beurt om op te schutten in Palluel. Veel verder komen we niet. In Marquion is de dag alweer om.

Eigenlijk is er een vergadering in Rotterdam waar ik verwacht wordt, maar we hebben nu al zoveel vertraging opgelopen. Bovendien regent het weer stakingswaarschuwingen voor morgen. Met een beetje pech kunnen we dan alweer niet varen. Dan zullen we nu echt een paar kilometers moeten maken vandaag en dan bedoel ik niet met de auto.

In ieder geval de 2e schutting. Daarom loopt de wekker wat later af. Meteen bedenk ik me dat het foute boel is, omdat er nog geen afvaart langs is. Maar die blijkt er niet te zijn en de sluiswachter wel gewoon op zijn post te zitten. Dat is dan een goed begin. We zien verderop wel of daar dan gestaakt wordt. Net voor de tunnel krijgen we telefoon. Of D nog voor de middag in het ziekenhuis kan zijn. Daar schrik je van. Als we nu meteen wegrijden kunnen we nog niet op tijd daar zijn. Aan de begeleiders op internaat vragen of hun daar kans voor zien. Maar aangezien er in de tunnel hier geen telefoon netwerk is zullen we moeten wachten tot we aan de andere kant zijn. Als het allemaal een beetje bezonken is vragen we het ziekenhuis waar het eigenlijk voor is. Blijkt het om een intake gesprek te gaan. Die verzetten we dan wel naar volgende week.

Het is vandaag wel raak op de Oise. Vier sluizen op rij waarvan één van de dubbele sluizen er uit ligt vanwege een storing, een voorwerp op de drempel of een geplande stremming. En dan moet je bedenken dat dit het verlengde is van wat de grote Seine Nord Europe verbinding had moeten worden. Het blijft Frankrijk en die zijn nu eenmaal niet zo binnenvaart minded.

Het is nogal een eindje rijden, dus Henny is gisteravond al naar Nieuwegein vertrokken. Anders moet ze vandaag het stuk 2 maal afleggen. Ik heb het vandaag wat makkelijker, want het stukje wat nog rest van de reis smeer ik uit over twee dagen. Lossen kan vandaag toch niet meer en de stad van Parijs mag je niet alleen aan boord bevaren. Bovendien hangt er daarvoor nog een voorwaardelijke boete boven me hoofd. Dus zullen we morgen met zijn allen door Parijs varen. Dat is ook leuker voor de kinderen. En de stagiair Thomas.

Maar die interesseert het niet zo veel en zitten de hele tijd beneden. Behalve M die is voornemens om binnenkort een spreekbeurt over de Eiffeltoren te houden op school. Henny en M stappen bij Bir Hakeim aan de wal en gaan info voor de spreekbeurt verzamelen. Ik vaar met Thomas, en D en T naar de losplek.

Op een zondagmorgen hoor je met verse broodjes en croissants te ontbijten. Alle kinderen willen wel even mee naar de bakker, want daar ruikt het altijd zo lekker. Na het ontbijt volgen redactie sommen, spelling en dat soort minder prettige huiswerkjes. 's middags wii spellen gespeeld. Wel wat later terug naar internaat, want er wordt bij oma overnacht. Anders moet er al met de middag vertrokken en is het weekend wel heer erg kort voor de kinderen.

Dat valt hier niets tegen om 1400 uur al leeg en het hout eruit. Dat is al een heel stuk verbeterd, ligdagen waren hier meestal vaste prik. Ben er niet rouwig om, nu kunnen we meteen weer een stukje verder de Marne op, zodat we misschien morgen al in Chateau Thierry kunnen zijn. In Neuilly hebben we een schutting voor en er loopt nog een gemeen stroompje. Thomas vaart een stuk kanaal en een stuk rivier. Hij veegt in het ruim de houtsplinters bij elkaar. 's Avonds overnachten we op een steenworp afstand van Disneyland.

Het tunneltje van Chalifert is niet zo hoog, maar past met de stuurhut er op toch precies. Al denkt Thomas in eerste instantie dat het nooit zal passen. Eenmaal in de tunnel lijkt het niet meer zo krap. Maar voorzichtigheid is wel geboden, want aan één kant is geen pad met remmingwerk en kun je zo onder het ronde tunnel plafond komen. Thomas stuurt tot aan sluis Isles Les Meldeuses. Waar hij zich voor invaren mispakt en ik moet ingrijpen, even denk ik dat het niet meer goed komt en zo op de muur tussen sluis en stuw zullen varen, maar gelukkig lukt het nog net om zonder te raken de sluis in de varen. Dat was schrikken! Nou is Isles les Meldeusen ook wel een rot ding om opvarig in te varen. Daar heeft menigeen zich al eens in verslikt.

Tjonge wat drijft er veel hout beneden de sluis. Dat is oppassen, want daar komt gegarandeerd wat van onder het vlak en in de schroef. En misschien ook wel wat tussen de deuren en dan gaat de sluis op dubbel rood en moet er weer een dépanneur gebeld worden. Inderdaad rommelt het wat in de schroef, maar de sluis blijft werken, zodat we precies zoals afgesproken om 9 uur bij de silo zijn. De controleur komt een kijkje in het ruim nemen en geeft het startsein om te gaan laden. Dat laden gaat snel. In nog geen twee uur tijd is het ruim vol. Echt vol inderdaad, we moeten zelfs een paar ton achter laten. Dat is met koolzaad nog nooit gebeurd. Ze weegt deze keer ook maar 58 kg/hl. Meteen vertrekken we en gaan op weg naar Antwerpen. Thomas maakt ondertussen het schip schoon.

Na één pandje is het al weer gebeurd voor vandaag. De stuw van Meaux kan niet ver genoeg gesloten. En nu het debiet van de Marne daalt kan de normale waterstand niet vastgehouden worden. Was er gistermiddag al een bericht aan de schipperij dat melding gaf van een diepgang beperking van 1,50 m. Vanmorgen is er voor alle schepen een stremming. Nu is het afwachten wanneer de beheerder kans heeft gezien de stuw te repareren. Aan het eind van de dag horen we dat er vandaag niets is gebeurd, omdat er geen personeel was. Wel is er opdracht gegeven aan de bovenliggende stuwen om meer water af te laten. Om zo het water peil boven de kapotte stuw niet te ver te doen laten zakken, maar zo lang je daar geen kurk in stopt om de boel te sluiten is het enige wat je er mee bereikt een waterpeil daling in bovenliggende panden. En dat kunnen we hier goed merken.

Bij gebrek aan hulp van boven in de vorm van overvloedige regenval zullen we nog wel even geduld moeten hebben. De tactiek van de chef heeft niet gewerkt, wat waarschijnlijk alleen voor hem een verrassing is geweest. Ondertussen doen we wat klusjes. Volgens geruchten moet het aan het eind van de dag gelukt zijn de stuw in Meaux wat verder te sluiten. Het waterpeil zal langzaam stijgende zijn. Nu moet het ruim 20km lange pand weer gevuld. Naar verwachting zullen we morgen weer kunnen vertrekken.

Het is duidelijk dat we zo mogen vertrekken, maar het licht gaat pas op groen als de fax met het bericht aan de schipperij waarin staat dat de stremming is opgeheven ook echt binnen is. De bureaucratie is tenminste wel goed georganiseerd. Je kunt nu eenmaal niet alles hebben. Een paar sluizen verderop moeten we weer wat geduld opbrengen omdat de sluiswachter middagpauze heeft. Langzaam maar zeker naderen we de hoofdstad. Het is inmiddels donker als we door Parijs varen en dat levert wel mooie plaatjes op Thomas vaart voor het eerst in het donker hier. Toch weer anders als overdag. We kunnen een beetje van de verloren tijd terug inlopen als we vanavond door gaan. We besluiten dat ook te doen. Dat scheelt voor Henny morgen bovendien een pak kilometers die ze minder hoeft af te leggen.

Aan sluis Pontoise is het vanmorgen best druk. Op zondagmorgen begint de sluis niet zo vroeg. Alle buren waarmee we voor de Marne stremming lagen zijn inmiddels hier. De Aquaticus treffen we er ook. We varen verder samen op. Dat is wel zo gezellig. Boven Verberie houden we het voor gezien en maken vast. Wel eerst het schip rond gooien. De autokraan staat aan stuurboord en door het hoge schuine talud is de kraan alleen lang genoeg als we de auto over stuurboord pakken. Want na een week dokteren met D, komt Henny vanavond terug aan boord en dat is wel zo gezellig.

We verruilen de Oise en zijn lateraal kanaal voor het canal du Nord. Waar we veel schepen tegen komen. D moet ergens deze week weer een onderzoek ondergaan. Alleen wist het ziekenhuis nog niet welke dag dat moest gebeuren, alleen niet op maandag. Nu blijkt het morgen te zijn in geroosterd. Dan rijdt Henny vanavond maar weer eens terug. Ondertussen zijn we wel weer een stukje dichterbij gevaren.

Om negen uur moesten ze hun opwachting maken in het ziekenhuis, en om één uur waren ze aan de beurt. Via de sms krijg ik af en toe een update. Eenmaal de grote tunnel uit en weer binnen telefoon bereik komen er meerdere berichten. Op een of andere manier gebeurd dat vaker. Dat mensen precies bellen als we in een tunnel zijn. We varen het canal du Nord nog uit, Thomas vaart naar Pont Malin, waar hij het schip naast de buren manoeuvreert.

De Franse schelde gaat voortreffelijk alle sluizen staan op ons te wachten. We zijn met 3 spitsen. De buurvrouw bakt speculaas, dat ruikt heerlijk als ze langszij komen. De volgende sluis breng ik twee mokken vers geperste jus d'orange. In ruil daarvoor krijgen wij een bakje speculaas brokken. De pont des trous is wel indrukwekkend volgens Thomas. Hij vraagt zich af hoe die schepen van 10,50m breed er door komen. Niet altijd even goed, want je kunt wel aan de brug zien dat ze daar veel onder te lijden heeft. Boven Kerkhove zijn alle ligplaatsen bezet, beneden de sluis is wel plaats. We meren af langszij de buren. Thomas hangt snel een autoband tussen de schepen. Daarbij komt er water, wat nog in de autoband zat, bij de buurvrouw in haar deksloffen. Ze kan er wel om lachen.

Boven Merelbeke zwaaien we de buren uit en gaan wij verder de Schelde af. Het water zakt nog tot aan klein kasteel, vanaf daar weer tegen stroom. In Baasrode op de drijfsteiger een paar uur tij stop houden. Henny benut dat door een supermarkt op te zoeken. Daarna vertrekken we weer richting Antwerpen. Vanaf Temse stuurt Thomas verder. Hij heeft de pech dat sluis Wintam precies uitvaart als wij passeren. Niet veel later komen we aan in Antwerpen en schutten naar de dokken.

In het Noordkasteeldok gaat de auto aan de wal en de drinkwatertank vol. Henny haalt de kinderen. Thomas kan mooi een stukje mee rijden. Die is dan het weekend thuis en vertrekt maandag naar de Picaro, die in Avignon gaat laden voor Gelsenkirchen. Als ze vertrokken zijn vaar ik naar de losplek. Moet nog een uur of 2 wachten tot mijn voorganger leeg is. Ondertussen komt de bunkerboot langszij. Veel gasolie had ik niet meer. Het lossen gaat snel, en gezien het formaat kraan en grijper ook best netjes, maar wat verwacht je anders als er een heuse scheidsrechter aan dek staat. Eenmaal leeg meteen rechts omkeer, want maandag worden we in Stein verwacht.