De Marne is een mooie rivier, de korte stukjes kanaal bij de bovenste sluizen zijn recent gebaggerd, bruggen zijn hoog, omgeving mooi en het water helder. Dat laatste niet altijd maar nu wel. De buurman die vanmorgen in Chateau Thierry geladen heeft komen we tegen. Hij vaart via Reims terug. Wij zullen via Parijs varen. Net voordat de silobaas aan zijn lunch begint kan ik hem nog vragen of hij misschien vanmiddag laden wil. Dat zal niet gaan omdat de controleur ontbreekt. In dat geval kan ik met een gerust hart het deksel van de kopschroef beun eraf halen. Zo kan ik bij de schroef. Er zit een stuk touw in. Dat is nog best lastig eruit te halen. Het zit hartstikke strak om de as heen gedraaid. En het water is nog ijskoud. Na een half uurtje is de missie volbracht en kan het deksel weer dicht. Waterdicht.

Ik vond het al een beetje raar we liggen hier moederziel alleen en toch wil de silobaas vandaag 3 schepen laden. Dat er ééntje wat later komt kan ik me voorstellen, maar alle twee. Één van de twee schepen is een bekende, Dus bel hem op om te vragen waar ze blijven. Conclusie: Op het bureau hebben ze zich een weekje vergist. De buren zijn nog onderweg naar de losplaats. Voordeeltje voor ons is dat ze vanmorgen nog wat haast hadden en wij dus al heel op tijd geladen zijn. We liggen wel een beetje diep, want ja iedere ton telt mee. Of ik dat wel zeker wist. Ja, dat weet ik zeker. Rustig aan drijven we naar beneden. In La Ferté liggen nog wat schepen. Bij het vast maken boven de sluis van St Jean les Deux Jumeaux schuiven met het laatste gangetje op iets hard's. Een stuk beton waarschijnlijk. Er staat wel een bord dat je 4 meter af moet houden, maar ik had niet verwacht dat je dat ook al moest doen 8 meter voor het einde van de kade. Beetje jammer. De schade is zichtbaar in de hel. Geraakt precies op een nagelrand. Eén klinknagel traant nu een beetje.

We hoeven niet te pompen. Het is weer dicht. Hopelijk is dit nu voorlopig de laatste van een reeks pechjes. Met goede moed vervolgen we onze reis. Een toeschouwer op de sluis is overduidelijk van mening dat Gent wel heel ver is, want zijn stem slaat over als hij voor de zekerheid nog even navraagt: "Belgique?" Grappig is dat. Wij vonden Gent eerst wat minnetjes en wilden wel wat verder. Ondertussen varen we op wandel afstand langs Disneyland. T denkt dat ze het puntje van de achtbaan al kan zien. Het enige wat ik er van zie is een mega hoge TGV spoorbrug die 2 km verderop doodloopt bij Mickey en zijn vriendjes. Als ik sluis Neuilly in vaar vraagt de sluiswachter of ik gezien heb hoe laat het is. Ik wel, maar dacht dat u dat niet had gezien, want meestal mag je één minuut voor zes niet meer invaren. De man moppert nog wat na, Als u ons niet meer wilt afschutten moet je niet het licht rood groen laten staan met de deuren open.

Nou leek het mij een leuk idee om boven de pont Sully te overnachten. Voor je rust moet je dat in ieder geval niet doen. Dat op zaterdagavond de rondvaartboten af en aan varen mag geen verrassing zijn. Wel dat er midden in de nacht een stel onverlaten als een bezetene op het raam bonken. Als de wijn is in de man, is de wijsheid in de kan. Afgezien van zulke grappen lig je natuurlijk geweldig in hartje Paris. En als we 's ochtends vroeg vertrekken is het water zo glad als een spiegel. De trekpleisters als Notre Dame, Hotel de Ville en de tour Eiffel zijn op dit uur niet verlicht. Er loopt een enkeling op straat en rijden er een paar auto's. Parijs blijft boeien.

Als T het lespakket voor de dag erop heeft zitten kijkt ze graag een film. Vandaag is dat finding Nemo. Op een gegeven moment zegt ze. Als ik het goed begrijp is er op de mama van Nemo gekauwd.

Het loopt lekker op het Canal du Nord, niet zo druk. Helaas vertrekt er tot 3 ker toe een schip net voor ons, ik neem me voor om me er niet druk om te maken. In de diepe greppel voor de tunnel ligt een brug waarop een aantal kinderen staan te kijken en wachten tot we passeren. Ik hou daar niet zo van, want voor je het weet belandt er weer een projectiel op je schip. En dan is deze brug ook nog eens zo'n 35 meter hoog. Met de camera in de aanslag ondergaan we ons lot. Het blijken allemaal brave kindertjes die niets naar beneden gooien. Soms ben ik te paranoia en neem me kwalijk dat ik de jongens op voorhand al had veroordeeld.

Het is nogal tekeer gegaan in het Noorden van Frankrijk. Vrij lokaal, want wij hebben er niets van gemerkt. Het regent nu echter stremmingsberichten ten gevolge van hoogwater. Dus had ik vooralsnog het plan via Lille te varen nu moet ik dat ik plan maar laten varen. De schelde is ook merkbaar van slag en voert veel water af. Wij maken er dankbaar gebruik van.

Het is wel extreem druk op de Schelde. Dat is niet zo raar als de Leie nog altijd gestremd is. Het is goed opletten met de sluizen er liggen vaak meerdere schuttingen schepen te wachten, en niet voor iedereen plaats om te liggen. Dus moet de rest het schip voorstroom maar zien te houden. Een buurman valt rond met het achterschip het stuwgat in. Daarna komt hij er opvarig gewoon weer uit en meld doodnuchter dat hij even rond is gegaan. Zou het dan misschien de bedoeling geweest zijn vraag ik me af. Dan heb je wel lef. Later is wel duidelijk dat het toch onvrijwillig gebeurde door een moment van roer uitval. Van de losserij in Gent bellen ze dat er vanavond nog gelost gaat worden. Dat is nog krap zat om op tijd daar tij zijn. Ik ga er van uit dat de opgegeven tijd wel wat zal uitlopen. Met een beetje geluk met de laatste sluis komen we precies op tijd aan en zien dat het andere schip aan het vertrekken is. Meteen beginnen ze bij ons te lossen en een anderhalf uur later zijn we leeg. Just in time vervoer.

Jammer dat zo'n snelle lossing niet meteen opvolging krijgt. Welke kant moet je nu weer op. De dag starten we lui. Om in Nederlands bereik te komen van ons internet en telefoon abonnement varen we naar Sas van Gent. Henny en T gaan M en D ophalen. Op mijn programma staat nog; Rekening maken, schip en ruim schoonmaken, machinekamer onderhoud plegen en olie verversen. Waarschijnlijk lukt dat niet allemaal vandaag.

Hier in Sas van Gent liggen we binnen het eiland iets beschut voor de golfslag. Laska kan rennen op het grasveld en af en toe is er een ander hondje om mee te spelen.

Het mooie weer lokt ons naar buiten. De auto wordt eens uitgemest. Gooien een bal of frisbee over. M heeft haar schoenen uitgedaan, nu is het extra spannend om alle hondenpoep te ontwijken.

Maak het ruim schoon voor alvast een volgende nog onbekende lading. Ondertussen komt er een oude bekende langs.

T is ziek en ligt zielig op de bank, ondertussen worstel ik me door een rapport over marktwerking en samenwerking in de binnenvaart en krijgen we buren.

Het heerst blijkbaar 's middags is de buurman opeens gevloerd door het griepje. 's Avonds voegt Henny zich ook bij de ziekenboeg.

Ben er wel achter dat ik niet in het bezit ben van verborgen talenten als zieken verzorger. Af en toe even naar buiten voor een snuifje frisse lucht. Desondanks knappen Henny en T gelukkig wel al op tegen de avond.

En dan is het weer gedaan met alle rust. Henny gaat kinderen en een rijbewijs halen. En er moet opeens vandaag geladen worden. Op de laadplaats zie ik een stuk touw tussen de roeren drijven. Ja, hoor het is weer raak. Met een haak vanaf de wal kan ik het er niet uit krijgen. Het schip waar ik op volg met laden is net klaar. Een moment twijfel ik wat te doen, gewoon gaan laden en dan hopen dat het mee valt. Onderweg hier naar toe heb ik er tenslotte ook niets van gemerkt. Daarentegen is het leeg vrij gemakkelijk om het zelf eruit te halen. Het is tenslotte mooi weer. Na een gerichte zoek actie in de winterberging vind ik mijn neopreenpak en trek het aan. Gewapend met een mes zak ik de trap af het koude water in. Dat vervolgens langzaam mijn pak in loopt. Het touw geeft zich gelukkig snel gewonnen en na een paar minuten sta ik met een voldaan gevoel weer aan dek en zie dat de buurman zijn papieren heeft gehaald en weg vaart. Mijn beurt om te gaan laden.

Volgens mij is het pas de tweede keer dat wij het stuk Westerschelde tussen Walsoorden en Antwerpen bevaren. Wel leuk om weer eens te doen. Ze hebben er intussen zelfs een deurgankdok gemaakt. Jammer alleen dat het eerste stuk nog donker is. Het tij viel nogal vroeg. Maar het wordt een mooie dag. We zien onderweg een ooievaarspaar op een nest en zelfs flamingo's. We wanen ons langs de étangs in Languedoc. Met een beetje fantasie is de Dijle net een stukje petit Rhône had ik net nog tegen Henny gezegd. Ik zal het maar eerlijk zeggen, de flamingo's zagen we in dierenpark Planckendael, waar we stijf langs varen.

Een vrije dag op de paaltjes boven sas Kampenhout. Een rustige omgeving althans dat dacht ik. Bij het vuil verwerkingsbedrijf een klein stukje verderop schallen om de haverklap angst aanjagende vogel kreten door de luidsprekers. Geen vogel te bekennen. Het is wel een effectieve en diervriendelijke methode om vogels uit de buurt te houden, maar de omwonenden zullen er wel kierewiet van worden. En de langsrazende wielrenners rijden je zowat van de sokken. Laska doet nog pogingen om de wielrenners wat te vertragen die echter niet op waarde wordt geschat. Dan spelen we binnen wel een spel monopoly.

Gisteravond heb ik alleen D terug gebracht, omdat M nog ziek is. Om niet te veel kilometers te hoeven maken ben ik vannacht bij ma gebleven. Vanmorgen een vergadering in Rotterdam. Op de terugweg langs Kallo. Een bezoekje langs de onfortuinlijke Franse collega's die hun schip door pure lompigheid van dokwerkers zijn verloren. Onvoorstelbaar. Eenmaal terug aan boord wil Henny M nog naar internaat brengen zodat ze morgen weer naar school kan, want ze is inmiddels beter. Hoef je een dagje niet te varen breng je hem door in de auto.

Als we het daglicht aanschouwen is de buurman al half leeg. De andere helft lijkt wel drie keer zo lang te duren. Echter wij komen ook aan de beurt en zelfs nog leeg. Het is een drukte van jewelste in de Leuvense vaart vandaag. Spitsen komen gerst brengen, kempenaars voeren de mout in containers weer af. En dan varen hier ook nog schepen met rijst, zand, benzine, stenen, bagger en dierentuin bezoekers. Sluis Zennegat schut alleen in een bepaald tij venster, omdat er tijdens laagwater onvoldoende diepgang overblijft. Wij zijn de laatste van het tij venster en de sluis is onafgebroken in bedrijf geweest. En dan zijn er nog mensen die beweren dat de Leuvense vaart een uitgestorven kanaal is. Laat je niets wijsmaken.

Oei, we zijn al aan het opschutten, dan moeten we snel opstaan. Dat klinkt misschien raar, maar in Merelbeke kan je dat gebeuren. Daar mag je namelijk in de sluis overnachten, omdat de wacht plaatsen beneden de sluis tijdens laagwater te ondiep zijn voor geladen schepen. We hebben al een vaarvergunning van Zennegat dus hoeven nu niet meer aan de wal. Met het aannemen van de volgende reis ben ik misschien wel een beetje te enthousiast geweest denk ik vandaag als het bij Aspere al tegen zit. Gelukkig gaat het verderop beter en komen we 's avonds zelfs nog voor het canal de St Quentin waar we gezellig buurten met buren die uit het verre zuiden komen. De ene heeft daar veilig overwinterd, althans dat dachten ze en de ander heeft meer ijs gezien dan wij. Het kan verkeren.

De rest van de reis zal in de buitenlucht afgelegd moeten worden. En vanmorgen is het serieus fris. Het zeiltje van de roeiboot is wit van de rijp. Net voordat de stuurhut in de kraan hangt willen de buren de sluis in. We laten ze er van tussen, oppassen of de kraan zo recht overeind wel onder de hoogspanningskabels door kan. Anders hebben we vandaag genoeg energie om elektrisch te varen. Veel energie heb je op de kleine schelde trouwens niet nodig. Door het royaal aanwezige slib verschijnen in no time witte mini tsunami's aan beide oevers als je onbedachtzaam de regulateur een zet gegeven hebt. Echt genieten vandaag met dat mooie weer in de buitenlucht. Het voorjaar is duidelijk aanwezig. Vogels zoeken geschikte broedplaatsen en de bomen en planten produceren overvloedig stuifmeel. Tot ergernis van Henny die zich oververmoeid niest. Het is letterlijk een verademing als ze de kinderen mag gaan halen in een auto met pollenfilter.

De controleur ziet een paar zonnebloem pitten in het ruim liggen. "Dat is reden om brouwgerst af te keuren." Zegt de man. Dus moet u het ruim nog even vegen. Gehoorzaam voer ik zijn instructies op, wel met een dubbel gevoel want, normaal zou ik mijn ruim nooit zo aanbieden. Het lag er bij zoals de losploeg het in Herent heeft achter gelaten. Dat was voor een losploeg zelfs nog best netjes. En dan krijg je tegenwoordig met een stalen gezicht een bezem schoon verklaring mee. Eigenlijk moet je er altijd zelf nog wat aan doen om het zo schoon te krijgen als de volgende verlader verlangt. Nu had ik dat bewust niet gedaan, omdat we brouwgerst hadden gelost en nu voergerst moeten laden. Dus een gerst van mindere kwaliteit. Volgens de controleur moet ik nu weer brouwgerst laden. Wat toch wel erg raar is als wij het brengen naar een veevoeder fabriek. Inderdaad de gerst die we laden is wel heel schoon, vrijwel geen stof en verontreinigingen en dat was de vorige reis naar Herent wel anders. Rare handel die graan markt.

Een schip vol "oud" schippers komen we tegen. Dat moet voor de schipper een hele opgaaf zijn, want normaal staan de beste stuurlui aan de wal. Ze mogen straks ook gewoon aanpikken achter de toueur. Wij zouden het haast gewoon gaan vinden, terwijl het eigenlijk best wel iets bijzonders is. Een kettingboot die één of meerdere schepen ruim 5 kilometer onder een berg door trekt. Als de lage bovenleiding voor de rame achter ons ligt maak ik een begin met het schoonmaken van het schip. Waar ik wel even zoet mee ben, omdat het werk steeds onderbroken wordt door een sluis. Één daarvan is blijkbaar nogal aan ons gehecht, want als we een stukje zijn uitgevaren begint hij spontaan te piepen en de deuren gaan alweer dicht. We zitten in de tang. We trekken het schip stil, roepen de storingssluiswachter en wachten af.

Zijn we er toch ingetrapt. Dat krijg je er van als je een dag geen T.V. , computer of telefoon aanraakt. En ik me maar afvragen waarom ze tegenwoordig om acht uur beginnen op zondag. Eénmaal in de sluis valt mijn kwartje pas. O'ja de klok is een uur vooruit vannacht. De kinderen slaan aan het knutselen. De ene na de andere paashaas met eieren komt langs. De buurman zegt dat we voorbij kunnen komen. Na enig aandringen van zijn kant doen we dat. En vervolgens blijven we de rest van de dag samen varen onder het motto. Je hoeft niet hard te varen, als je maar zorgt dat je op tijd komt.

De dag begint met een bijzondere sluiswachter. Het gaat de man allemaal te langzaam. Als we nog moeten invaren gaat het licht al op rood. Bij navraag mogen we nog wel invaren. Als we ons maar spoeden. Tijdens het uitvaren staat de man driftig uitvaar gebaren te maken met zijn armen. Gewoon grappig om te zien. Beneden de ringvaart in Gent ligt een 23 meter breed transport dat de ringvaart in moet. Daarvoor moet de overige vaart gestremd. Net op tijd er uit dus. Het lijkt wel of Terneuzen gestremd is geweest het is er razend druk. We kunnen niet eens mee met de eerste schutting. Dat zijn we niet gewend. De krammersluis roep ik op met de scheepsnaam van een ex collega, omdat ik zijn stem herken. Meteen krijg ik antwoord, dat de jachtensluis voor ons klaar staat, prettig geregeld.

Het lijkt een sterk verhaal, maar we lopen vandaag maar liefst 5 spitsen voorbij. Nee, ze liggen niet stil. Maar waarschijnlijk heeft er ééntje motorpech, want ik zie geen schroef water bij de ene pousseur. De duwer van de andere pousseur, moet nu voor 4 voortstuwen. Nummer 5 blijft waarschijnlijk onder het motto samen uit samen thuis bij de andere.

We hebben wel zes kempenaars voor en als ik het goed begrepen heb staat het lossen af en toe stil vanwege een computer storing. De dames gaan meteen de stad in, terwijl ik wat klusjes doe maak ik ondertussen af en toe een praatje maak met een buurman.

Ondanks al die schepen voor zijn we tegen de middag al aan de beurt. Ze hebben hier echt een zwarte lijst. Daar staan volgens de lossers schepen op die heel lastig te lossen zijn, of de schipper is heel lastig. Ik denk er het mijne van. Ze komen echter met een paar voorbeelden die eigenlijk echt niet meer kunnen tegenwoordig. Als wij leeg zijn vertrekken we meteen. We gaan richting Den Bosch. Niet dat we al weten wat we moeten doen, maar de andere kant zit dicht vanwege een stremming.

Bij gebrek aan werk varen we naar Vreeswijk. Dan kunnen de kinderen zo naar boord fietsen. Die ik dan meteen kan aanpakken voor allerlei reparaties. S' middags worden we gevraagd wat we moeten kosten voor een reisje veevoer van Rotterdam naar Basel. Ik ben er even stil van. Maar klant is koning dus ga er even aan rekenen wel met de mededeling dat we in ieder geval binnendoor zullen varen mocht het doorgaan. Als ik terug bel om de prijs door te geven krijg ik als reactie. "O dat is scherp". Of dat nou ironisch was weet ik niet zeker. Waarschijnlijk wel, want we hoeven niet meteen naar de boot. Maar het kan toch ook geen verrassing zijn dat we zo'n reisje niet voor de huidige marktprijzen kunnen uitvoeren.

Een poging gedaan om het schip eens flink te soppen, alleen het komt niet af. Als je thuis ligt komt er wel eens iemand langs voor een praatje. Na de middag gaan we met zijn allen op pad.