Eerst een grote wandeling met Laska. Als T uit is gaan we met trein, tram en bus opweg naar Nieuwegein. De auto was achter gebleven voor een grote beurt. En na een grote aanslag op onze geldbuidel kunnen we er voorlopig weer mee verder. D heeft vanmiddag afzwemmen voor zijn A-diploma. Leuk dat we daar nu samen heen kunnen. Alle 65 kinderen behalen het begeerde zwemdiploma. Bij oma eten we de buikje's rond. Brengen M en D naar de groep en rijden terug naar Nijkerk.

Het kraakt al behoorlijk naast het schip. We liggen rondom in het ijs. Ongeveer 1,5 centimeter van één nacht. Tijdens een bakkie met de buren bespreken we de laatste ijsberichten. Kunnen we nog wel weg als we leeg zijn. En hoe zit het nu precies met de nieuwe wet laad en lostijden en overliggeld die vorig jaar is ingegaan. Zo vaak komt het niet voor dat je daar aanspraak op moet maken. Het grootste voordeel voor ons is wel dat er geen melddag meer bestaat. Die was natuurlijk ook wel hopeloos ouderwets. Niemand komt tegenwoordig onverwachts voor de deur. Tegen de avond zijn we aan de beurt om te lossen. Gedurende de dag is het ijs rondom het schip gegroeid tot 2 cm. We komen niet helemaal leeg vanavond. Goed voor het overliggeld. En we konden er toch niet meer uit vanavond.

Nog een uurtje lossen en we zijn leeg. Met de auto ga ik eerst even aan de randmeren kijken hoe het daar gesteld is met het ijs. Informeer bij centrale meldpost IJsselmeer. We besluiten het er op te wagen en vertrekken richting Amsterdam. Wel vullen we de drinkwatertank nog even af voor vertrek. Je weet maar nooit. De Arkervaart gaat prima. Eenmaal buiten op het Nijkerkernauw is het eerste stukje ook goed te doen. De ijsbreker is net langs en gaat door naar Harderwijk. Het geultje dat ze hebben achter gelaten valt langzaam weer dicht en vriest aan elkaar. De snelheid zakt naar 4 tot 5 km/h. Net als ik denk dat we gaan blijven zitten en op de ijsbreker zullen moeten wachten zie ik een tegenligger aankomen. Daarna gaat het een stuk beter. Aan Huizen is zelfs nog een stuk open water. Totdat Pampus in zicht komt gaat het goed. We kunnen nog even achter een containerschip aanvaren, maar eenmaal in de geul Lelystad-Amsterdam is het meteen gebeurd en is het wachten op de ijsbreker. Met 3 tegelijk komen die er aan gestoomd alsof er helemaal geen ijs ligt. Een machtig gezicht. Ze varen een rondje om ons heen om het ijs los te maken. We komen 200 meter verder. Al snel komen ze met een touwtje en hangen we achter de ijsbreker. We moeten nog een keer stoppen om er recht achter te komen, want er net naast is niet zo'n succes. Ze brengen ons tot bijna in de Oranjesluizen. Superservice van Rijks Waterstaat.

Nog een uurtje lossen en we zijn leeg. Met de auto ga ik eerst even aan de randmeren kijken hoe het daar gesteld is met het ijs. Informeer bij centrale meldpost IJsselmeer. We besluiten het er op te wagen en vertrekken richting Amsterdam. Wel vullen we de drinkwatertank nog even af voor vertrek. Je weet maar nooit. De Arkervaart gaat prima. Eenmaal buiten op het Nijkerkernauw is het eerste stukje ook goed te doen. De ijsbreker is net langs en gaat door naar Harderwijk. Het geultje dat ze hebben achter gelaten valt langzaam weer dicht en vriest aan elkaar. De snelheid zakt naar 4 tot 5 km/h. Net als ik denk dat we gaan blijven zitten en op de ijsbreker zullen moeten wachten zie ik een tegenligger aankomen. Daarna gaat het een stuk beter. Aan Huizen is zelfs nog een stuk open water. Totdat Pampus in zicht komt gaat het goed. We kunnen nog even achter een containerschip aanvaren, maar eenmaal in de geul Lelystad-Amsterdam is het meteen gebeurd en is het wachten op de ijsbreker. Met 3 tegelijk komen die er aan gestoomd alsof er helemaal geen ijs ligt. Een machtig gezicht. Ze varen een rondje om ons heen om het ijs los te maken. We komen 200 meter verder. Al snel komen ze met een touwtje en hangen we achter de ijsbreker. We moeten nog een keer stoppen om er recht achter te komen, want er net naast is niet zo'n succes. Ze brengen ons tot bijna in de Oranjesluizen. Superservice van Rijks Waterstaat.

Het vriest echt indrukwekkend, zelfs hier op het IJ met zijn brak water en druk scheepvaartverkeer ligt een vliesje ijs. Het deint een beetje mee met de golven van passerende schepen. Dat geeft een mooi knisperend geluid. Tot aan Nigtevecht hebben we aan de kanten een heel klein beetje drijfijs. Op het Merwede kanaal zit te veel ijs om via Jutphaas te gaan, geef er de voorkeur aan om even rond te varen via de Beatrix- en koninginnensluis. Maar de laatste heeft al vaarverbod, dus kunnen we niet eens meer binnen op dorp liggen. In dit geval blijven we dan maar binnen de Beatrixsluis liggen. 's Avonds zoeken we de ijsbaan nog even op, alleen is die al gesloten. Wat een tegenvaller. Maar niet getreurd. Bij het oude fort binden we alsnog een uurtje de ijzers onder.

Louis heeft ook de schaatskoorts en is uit Noord Duitsland gekomen. Hij en een schoolvriend halen mij en keggen voor zijn houtkachel op en rijden naar Kinderdijk. We beginnen op het Oosteromse wiel en schaatsen via de Alblas naar Bleskensgraaf. Dan via de Boezem van de Overwaard weer terug. Althans dat was de bedoeling. We stonden even te kijken bij een groepje locals die aan het kite boarden waren. Snowboarden op een weiland zo plat als een pannenkoek achter de kite vlieger aan. Mooi gezicht. Al gaat kite schaatsen volgens mij nu nog beter. Maar volgens die mensen waren in de overwaard vrijdag nog allemaal stukken open water en nu dus levensgevaarlijk ijs. Dat doet ons besluiten om via allerlei slootjes de Alblas weer op te zoeken en daarna dezelfde weg terug te gaan. Na afloop bij Hans en Wilma warme chocolademelk en slagroom. om weer op temperatuur te komen.

Een vergadering in Rotterdam van de Koninklijke Schuttevaer. Normaal ga ik best graag met het openbaar vervoer op en neer. Want de ergernis van een parkeerplekje zoeken en de torenhoge parkeergeld tarieven maken dat reizen met openbaar vervoer best plezierig kan zijn, maar mijn humeur is al enigszins aangetast, omdat ik moest afrekenen bij Stichting afvalstoffen binnenvaart. Aanvankelijk nog opperbest gestemd vanwege het feit dat ik het halen van een nieuwe bilge boek kan combineren met een vergadering in het zelfde gebouw. Een bilge boek is een schriftje waarin alle afval afgifte's die we bedrijfsmatig doen in worden genoteerd. Voor dit lullige papieren tijgertje moest ik dik VIJFTIG euro afrekenen. Echter de aangepaste dienstregeling stelt je als reiziger behoorlijk op de proef. En doet me afvragen wie er nu meer last heeft van de vorst en sneeuw, De binnenvaart of de NS.

Op de computer maak ik de rekening van de laatste reis en het overliggeld, worstel me door de mail. Ouders van de oudercommissie plaatsen op de waterbaan een basculebrug, havenkraan en een sluis. Daar gaan de kinderen van het internaat veel plezier aan beleven. Uiteraard gaan ze er nu ook weer af en in opslag tot het voorjaar.

Henny heeft een afspraak in Amsterdam. De kinderen zijn naar school. Ik zie mijn kans schoon en schaats van Den Dool bij Noordeloos over de Giessen naar Hardinxveld Giessendam en terug. Aan de Giessen zie ik nog de overblijfselen van twee oude veekoek fabrieken. Bij de ene ligt nog een oud vrachtscheepje voor de kade. Misschien heeft die vroeger wel het transport verzorgt. Erg mooi om te zien. Op de terugweg heb ik tegenwind en ben bang dat ik niet op tijd terug kan zijn om de kinderen op te halen. Maar ga het toch halen, want op de één of andere manier sta ik op de heenweg altijd in de rondkijk modus.

Pfff, petje af voor alle wal ouders hoor. Kinderen naar school brengen, kinderen van school halen, snel eten, kinderen weer naar school brengen. Dan heb je heel even de tijd om iets te doen, veel meer als een paar oude emails lezen en beantwoorden doe je niet. Kinderen uit school halen. Één kind naar zwemles brengen en een uur later weer ophalen, meteen door om de andere naar turnles te brengen. Daar blijf je dan maar wachten, omdat je in tussentijd niets kunt doen dan bedenken dat je al heel moe bent. Na turnles terug naar boord snel eten koken, want de jongste moet over een kwartier alweer naar bed. Tijdens de afwas tussendoor tanden poetsen en snoeten wassen. Ben ik dan een slechte vader als ik s'avonds in bed weemoedig terugdenk en hoopvol uitkijk naar de dagen van het actief uitoefenen van het spitsenschippersvak?

Om tien uur bij de ijsclub voor de 2 provinciën poldertocht. Er hangt een gezellig verbroederende sfeer, jong en oud bindt de ijzers onder. De tocht op zich is niet zo heel mooi. Het ijs op flinke stukken ook niet. Veel sneeuwijs en ook behoorlijk vaak een stukje klunen. Het is wel lekker weer. Terug bij de auto zie ik dat de parkeerplaats inmiddels helemaal vol staat. Even een warme choco en ik sta mijn plaatsje af. Nu ik er zo kort in de buurt ben rij ik even langs de Hollandse IJssel bij Montfoort om te kijken of daar misschien geschaatst wordt. Nee, en dat is best begrijpelijk geen schaats ijs. 's Middags met de kinderen uren rond het fort geschaatst. Heb nu wel mijn hockey aan gedaan. Als Henny klaar is met vergaderen vallen we hongerig de pannenkoeken op dorp aan.

Henny vertrekt al vroeg voor nog een vergadering. Ik zie er op toe dat M eerst wat oefeningen en haar huiswerk maakt. Dat valt niet mee als de andere twee haar steeds proberen af te leiden met leukere dingen. Het lukt haar uiteindelijk wel om het af te ronden. We proberen met de slee nog wat over de sneeuw te glijden, maar er is te weinig van over dus die lol is snel voorbij. We lopen een extra rondje om Laska uit te laten. Terug binnen spelen we een aantal spellen. Mama laat lang op zich wachten.

Vroeg uit de veren voor een zondag. Gewapend met warme chocolade melk en een tas met broodjes beginnen we allemaal aan de Hart van Holland tocht. Een uitgezette toertocht rond Wilnis. Het gaat langs een oude watermolen over smalle en brede vaartjes. Het ijs is stukken beter als bij de 2 provinciën tocht. De eerste stempelpost is snel bereikt. Daarna is er om de haverklap een stukje wat we klunend moeten afleggen. Tijdens het klunen zijn de kinderen niet bij te houden. Dat gaat ze goed af. Op het ijs hebben ze wat meer moeite om het tempo er in te houden. T en D komen om de beurt een stukje uitrusten op de slee. M volbrengt de tocht op eigen kracht. Bij het laatste stempeltje willen we onze medailles in ontvangst nemen. "sorry ze zijn op" De gezichten van de kinderen stonden niet vrolijk. Niet voor lang want op de terugweg in de auto een vriendinnetje vraagt of we zin hebben om te schaatsen bij het postkantoor zien ze dat wel zitten. Op het geveegde baantje schaatsen we tot het donker wordt. Laska binden we voor de slee, die heeft nog energie genoeg over. En als ze even uit moet rusten binden we de slee wel achter de fiets van de buurman.

Kun je komen helpen fietsen repareren op het internaat? Het is niet van hiep hoi, maar wel nuttig, dus kom ik met een tas gereedschap een handje helpen. Met 4 vaders repareren we spatborden, verlichting, ketting, banden en een slot. Als dank mogen we mee lunchen. Nu ik toch alle rommel bij elkaar heb gescharreld maak ik D zijn fiets ook. Hij heeft een fiets met Franse ventieltjes en die kunnen ze op internaat niet op pompen. Dat verander ik meteen meer even mee. Als ik dan ook alle slee en alle schaatsen weer in het vet heb vind ik het wel weer mooi geweest.

En nu even goed de tanden op elkaar. Ze richt een soort plastic koker op een telescoop arm voor mijn kiezen, loopt de kamer uit en het apparaat piept. De tandarts assistente maakt röntgenfoto's van mijn kiezen. Daar is niets bijzonders op te zien. Ze krabbelt wat met een angst aanjagend uitziend haakje, gaat met een spiegeltje rond en komt tot de conclusie dat ik een half jaar weg mag blijven. Op valentijnsdag naar de tandarts assistente, nu moet de lente wel aanbreken.

Al het ijs voor de Beatrixsluis is verdwenen. De dooi lijkt door te zetten. En zo komt er weer wat beweging in de bevrachting. Het hing al een poosje in de lucht, maar we kunnen alsnog als laatste mee naar Vitry le Francois. Snel worden de laatste spullen gehaald en andere op internaat gebracht. Daarna stomen we op naar Stein. Om zoveel mogelijk ijs mis te varen gaat de route via de Waal. Tot mijn verbazing is overal alle ijs al weg. Terwijl het eergisteren op het Maas Waal kanaal en Amsterdam Rijnkanaal tussen Wijk bij Duurstede en Tiel nog behoorlijk zwaar moet zijn geweest. 's Avonds zetten we nog even door om morgen op tijd op de laadplaats te zijn en om wat orde te scheppen in de puinhoop die de afgelopen twee weken is ontstaan.

Nou had ik gisteren al gevraagd of we werkelijk vanmorgen vroeg aanwezig moeten zijn. Dat gaf al wat meer ruimte voor ons vaarschema. Ondanks de wat verlate aankomst zijn we royaal op rijd. Met zes spitsen is het best aangenaam wachten. Onderling worden recente gebeurtenissen en de te varen route opties uitgewisseld. En ook de laadvolgorde geeft aardig wat stof voor discussie. De schippers onderling zijn er wel uit. Eerst de buren voor het zuiden, want die hebben hun tijd hard nodig om voor de jaarlijkse Rhône stremming er weer van af te zijn. De vier voor Vitry dan op volgorde van leegkomst, wie het langst leeg is eerst. En in principe is dat ook zo bevracht, maar voordat je uitgelegd hebt aan de verlading dat ze het lijstje ondersteboven houden moet een doorgaans zo vriendelijke buurman rebels gedrag vertonen. Het is al donker als het onze beurt is om te gaan laden. Deze keer gaat alles prima en blijven we netjes recht liggen snel de luiken dicht. We kunnen vannacht blijven liggen, want de laadsteiger gaat voor de carnaval niet meer gebruikt worden. Rare mannen hoor die limburger's. Wij zijn dan ook van boven de rivieren.

Snel de scheepvaartberichten van gisteren nakijken. Is er al een ijsbreker door het Canal des Ardennes gegaan? of de Franse Maas? Geen berichten van dien aard. Dan maar ter plaatse informeren of dat binnenkort de bedoeling is. De chef van Rethel stuurt er vandaag nog een ijsbreker door als wij langskomen, Maar als we niet komen doet hij het liever niet. Om de toch al zwakke oevertjes te ontzien. Begrijpelijk. De chef van Givet en Charleville is wat moeilijker te bereiken. En als ik die dan uiteindelijk wel bruut uit zijn winterslaap heb gerukt doet hij ook nog een stuk moeilijker. Dat overigens geheel conform de trend bij "service" de navigation Nord Est. Er ligt nu nog meer als 10 cm ongebroken ijs op de kanaalpandjes van de Maas en ook hij is bang voor de oevers en de gammele stuwtjes als er grote schotsen ijs tegen beuken. Voor maandag kon hij de vaart zeker niet vrijgeven. Dan gaan we nog maar een keer langs de saaie route over het Albert kanaal met zijn duurtlangvaart sluizen.

"Goedemorgen schipper." zegt de schipper van de bunkerboot, maar op een manier alsof het vanmorgen erg veel moeite heeft gekost. Ik vraag dat dan meteen maar. "Nou ja" antwoord hij. "Op zaterdag is het doorgaans wel wat moeilijker". De start mag dan wat stroef geweest zijn nu is er niets meer van te merken we bunkeren de tanks vol. Met meerdere spitsen varen we de Neerschelde op. In sluis Merelbeke krijgen we onverwachts bezoek. Niet van de politie gelukkig.

Sinds januari kun je op zondag ook in Vlaanderen schutten. Omdat het officieel nog per wet verboden is kun je daar een proces verbaal voor krijgen. Het is voorlopig op proef, aldus de sluiswachter. Om nu een proces verbaal te voorkomen moet je een papier ondertekenen dat het economisch noodzakelijk is dat je vandaag vaart. Eigenlijk wil ik dat helemaal niet. Na enig aandringen van de sluiswachter zal ik dan toch maar een krabbel zetten. Ik wil er ook geen hals zaak van maken.

Spitsen on the rocks. Dat heeft niets met bergbeklimmende voetballers te maken, maar wel met kleine scheepjes door het ijs op het canal du Nord. Het ijs is zover kapot gevaren dat het net ijsklontjes zijn. Er ligt nog maar een klein beetje en geeft geen enkele hinder meer. Henny gaat met Laska een pandje wandelen. De kinderen hebben geen zin.

Oei, nieuw ijs van vannacht en dat terwijl het maar -1 is. Het water is zo koud dat het bijna niets nodig heeft om er in één nachtje weer een laagje vensterglas op te leggen. Ik hoef het niet te breken in de tunnel is geen ijs. Het is er zelfs zo warm dat bij het binnen varen condens aan de buitenkant op de ramen slaat. Eenmaal aan de andere kant zie ik dat het ijs al kapot is. Blijkbaar zijn de buren gisteravond hier blijven liggen. En vanmorgen vroeg vertrokken. Voorzichtig gooi ik hier en daar een haakje uit. In de hoop dat er ergens een vette reis aan blijft hangen. Ik zal echter nog wat geduld moeten hebben want "ze" willen niet erg bijten vandaag.

Weer een beetje nachtvorst. De buren die voor zitten zijn allemaal via de Aisne, omdat het ijs op het kanaal van Abbecourt nog niet gebroken is. En dat was ik nou eigenlijk ook niet van plan om te gaan doen. Dus zal de rest wel volgen. Op de Aisne loopt best een gemeen stroompje. En omdat alle afvaart dus ook hierlangs komt is het best druk. En komen we niet zo ver als ik vanmorgen gedacht had.

Een dubbele sluis om de dag mee te beginnen. Een trapsluis zo gezegd. Deze is nog niet zo heel lang geleden helemaal geautomatiseerd en opgeknapt. Het ziet er allemaal best goed uit. Alleen de automaat wil nog wel eens een eigen leven lijden. Nu gaat alles prima. In het lange pand van Berry loopt weer een beetje stroom. De waterkracht centrale is gerenoveerd en er is weer één turbine in bedrijf. Beneden de sluis van Berry staat het water daardoor een stuk hoger en dat merk je goed. Ondanks de tegenstroom gaat het sneller als eerst.

De buren die we gisteren voorbij hebben laten gaan liggen nu bij de PUM. Ze zijn nog niet begonnen met lossen. De eerste sluis in Reims varen we in en opeens een hoop gerammel en staat de motor stil. Gelukkig zit de kop al in de sluis, anders zou je nog schade varen ook. De schroef zit muurvast. Zelfs met een koevoet krijg ik er geen beweging in. Dan maar met een Hydraulische krik. Dat werkt wel. Maar de schroef kan geen omwenteling maken. Er zit duidelijk iets van metaal in. Dan de hulp van de brandweer in roepen. Volgens de in allerijl opgetrommelde hulpchef mogen die niet meer komen. Dat heb ik vaker gehoord. We blokkeren de vaarweg en meestal is dat een doorslag gevend argument. De bureaucratie wordt alsmaar groter want zelfs dat helpt niet meer. Hij wil me een duur duikbedrijf laten betalen. Daar ga ik niet zo maar mee akkoord. Als het dan toch geld moet kosten laat ik wel mensen komen waarvan ik weet dat ze niet eerder weg gaan dan als de missie is volbracht. 's Middags hangt opeens de chef van een andere subdivisie aan de lijn om te zeggen dat er een duikploeg onderweg is en ze vanavond hier kunnen zijn. Vanwaar nu opeens deze wijziging in beleid vandaan komt is mij een raadsel. Ik vind het eigenlijk prima en bel mijn duikers maar weer af. Ze waren gelukkig nog niet onderweg. Met flink wat file vertraging komen de duikers 's avonds bij het schip. Na ongeveer 45 minuten duiken is de schroef weer vrij. Wel wat beschadigd, maar niet zo erg dat ze meteen gewisseld moet worden. Er zat iets van aluminium in, wat nog het meest weg heeft van een autodeur of groot verkeersbord.

Heel voorzichtig de sluis in. Deze keer gaat het beter. De sluiswachter is bij iedere sluis standby met zijn brommer. Het stuk aluminium dat uit de schroef is gehaald ligt als pronkstuk op de sluis. De kinderen die gisteravond al op bed lagen zijn nu wel heel nieuwsgierig en bekijken het om de beurt. D geeft het ding nog een flinke trap. Dat zal hem leren. De sluiswachter moet er om lachen. De tunnelwachter van Mont Billy heeft blijkbaar met ons te doen, want bij de uitgang van de tunnel staat hij op ons te wachten met een fles champagne. Het is tenslotte de champagne regio. Maar hij wil de fles graag ruilen tegen een zakje kunstmest voor zijn tuin.

Nog twee sluisjes vallei Conde en dan zijn we er uit. Het is hier 's nachts zo stil en donker, om bang van te worden. En zelfs overdag is het hier een dooie boel. Rond de middag gaat in de sluis van Juvigny de auto aan de wal en zit voor de kinderen de vakantie er al bijna weer op. Met T vaar ik verder. Door het gevalletje schroefpech zijn we nu nog niet op de losplek. In Chalon blijf ik in de sluis liggen om de watertank te vullen. Ondertussen breng ik wat spullen naar het tricycle punt en loop tevergeefs om een vers broodje. Het mooie weer heeft veel inwoners van Chalon naar buiten gelokt om langs het kanaal te wandelen. Jammer dat er niet meer schepen langs varen om te bekijken.

In zo'n klein kanaal heb je aan de radar tijdens mist weinig meer als niets. Door de overhangende bomen slaat het beeld helemaal dicht. Daar komt bij dat de antenne bij ons achter de stuurhut staat en dus iets hoger moet staan om er overheen te kunnen "kijken". En dat durf ik hier niet vanwege de lage bruggen. De sluis invaren is nog wel het moeilijkste als je die pas op 15 meter voor de kop kunt waarnemen. Als we op de losplek zijn trekt de mist weg en komt er een aangename voorjaarszon te voorschijn. Met T haal ik wat boodschappen en gaan daarna naar de oude schippersbeurs. Niet om daar een reisje aan te nemen. Nu is het een mini Museum. Beheerd door de vereniging "vrienden van de scheepvaart" De oude beursmeester is er daar eentje van.

Sinds gisterenmiddag zijn er al drie treinen met malt langs het schip gedenderd. Ze vertrekken 100 meter hier vandaan bij de malterie. Dat doet wel een beetje zeer als je ziet wat een uitgestorven boel het in deze regio geworden is. Tientallen silo's in de buurt, maar geen enkele laad schepen de laatste tijd. Alles wat niet direct per vrachtauto of trein weg gaat wordt naar Frouard, Metz of Givet gebracht en dan voor een prikkie per groot schip verder. Dan moeten we als we leeg zijn naar de Marne om te laden. Voorheen hebben we dat herhaaldelijk juist in de andere richting gedaan, maar er is wel een lichtpuntje. De buren die onderweg zijn naar Contrisson (ja, daar lossen weer schepen) komen ook de meesten terug. Er komt zelfs ook een buur leeg van Sete. Dus dan treffen wij het helemaal nog niet zo slecht.

We staan wat vroeger op om de stuurhut er af te halen en dan om zeven uur bij de sluis te zijn. Het is spannend of we wel kunnen schutten vandaag, want er is weer eens een staking afgekondigd. En dat kan voor ons nu wel heel vervelend uitpakken. Meestal valt het wel mee met dat gestaak in de kleine kanalen, zo ook vandaag. In de lange panden lopen we snel in op een geladen buurman. De Kiev laat ons meteen voorbij. De sluis van Ay weigert dienst, maar de storingsmonteur van dienst niet en helpt ons uit de brand. En weet te vertellen dat hij de sluis Dizy ook moet bedienen, want de automaat staakt. We moeten het even zonder kopschroef stellen. Ik heb het idee dat er rommel in de schroef is gekomen. Wat wel heel bijzonder is. Dat zou echt voor het eerst zijn. Omdat het mooi rustig weer is kunnen we het prima zonder af.