Werken, zwemmen, eten en een spelletje doen.

Op de fiets naar St. Pierre de Boeuf, vanaf daar te voet verder. Langs wijnranken en fruit boomgaarden op weg naar de gorge de Malleval. Na een stuk bos staan we ineens voor een hoge afgrond, vanaf hier zien de auto's beneden op de weg er uit als speelgoed auto's van D. Aan de andere kant van het ravijn kun je ook het pad voor onze terugweg al zien liggen. Voordat we zo ver zijn lopen we eerst door het middeleeuws dorp Malleval. Daar blijven we wat langer hangen als voorzien. Omdat het een mooi dorpje is en omdat we er een extra omweg doen om de Saut de Laurette te bekijken. Het pad er naar toe is op zich al de moeite waard. Omdat de waterval niet eens op de kaart staat stel ik me er niet te veel van voor. Maar hij is toch wel mooi. We houden een zwempauze onder de waterval. Het zwemmen is abrupt afgelopen als er een groene waterslang op een halve meter van afstand wordt gespot. Het had ook wel wat weg van een klein paradijsje, alleen de appelboom ontbrak en was hier een pruimenboom.

Op zoek naar een mooie fruit schaal gaan we langs verschillende pottenbakkers, En zoals meestal met dat soort dingen had het eerste adres toch het mooiste exemplaar, maar voordat je daar van overtuigd bent is de dag ver om. Tussendoor wat boodschapjes kunnen doen en natuurlijk genieten van de mooie omgeving. Waar we dankzij ons beroep steeds weer terecht komen. Als we terug aan boord zijn springen we meteen in de Rhône om wat verkoeling te zoeken.

Opstaan in zwembroek. Bij de bakker lekkere broodjes halen, want er is er één jarig. cadeautjes uitpakken en dan stappen we in de auto. Onderweg doen we in een dorpje een rondje over de markt. Als lunch eten we taartjes en met deze calorieën lopen we naar de Gouffre d' Enfer. Bij het dorps cafe van Planfoy huren we klim uitrusting. De inmiddels meer als 150 jaar oude stuwdam, ooit nog officieel in gebruik genomen door Napoleon de 3e, is een mooi staaltje vakwerk van die tijd. Jammer dat het stuwmeer nu zo goed als leeg is. We moeten met de trap naar beneden en beginnen daar aan de klim route. Een geprepareerde klim route met staalkabels waar je de musketon haken om moet slaan. En ook hier en daar een extra handvat of voetsteun. Één iemand heeft de hondenwacht, want honden kunnen niet klimmen. Zes jaar geleden zijn we hier al eens geweest, en heb ik de volwassenen klim route in mijn ééntje gedaan. Nu was het mijn beurt om op de kinderen te passen. We zijn naar een rots punt gewandeld van waar je de klim route mooi kunt zien. In het cafe brengen we de gehuurde spullen terug en smaakt een ijsje werkelijk fantastisch. Het avondmaal eten we in auberge du grand bois in la Versanne. Waar al één kindje op de tafel in slaap valt. De dag eindigen we ook in zwembroek.

Aan de site gewerkt, foto's voor album juli er op gezet. Mail beantwoord. Net als ik buiten aan het werk wil gaan gaat het plenzen en blijf ik maar binnen. Veel komt er vandaag niet uit mijn vingers. Ook omdat ik eigenlijk gehoopt had vandaag een reisje te kunnen krijgen, maar dat mag niet lukken deze keer.

Schuren tot je geen nagels meer hebt. Of geen puf.

Net als we een verfpot open willen maken vallen er druppels. Dan laten we de pot maar dicht. En trekken we onze wandelschoenen aan. Eerst op de fiets naar Condrieu. Daar beginnen we aan de sentier L`arbuel. Deze werd in vroeger tijd veel gebruikt om kolen uit de mijnen van Rive de Gier in mandjes op ezels naar de schepen in de Rhône te brengen. In het dal loopt het beekje de Arbuel. Langs de steile hellingen werden toen druiven en ander fruit verbouwd. Voor irrigatie waren dammen en molentjes gebouwd. Dat moet een enorm gesjouw geweest zijn, want het pad zelf is al steil. Nog maar te zwijgen van de hellingen. Door de ligging heerst er in het dal een Micro klimaat waardoor er voor deze regio zeldzame planten en dieren voorkomen. Wat ons vooral voor de voeten komt zijn brandnetels. Sommige kietelen zelfs onder je oksels. Jammer genoeg zijn we tamelijk zomers gekleed en veroorzaaken de netels vooral bij de kinderen veel leed. Af en toe worden de kinderen een stukje gedragen over de netels heen. Om zo'n moment heb je te doen met de ezels die hier vroeger liepen. We lopen een klein stukje extra om de oude romeinse brug te kunnen zien. De brug is niet meer in gebruik zoals dat vroeger geweest moet zijn, want ook hier hebben de brandnetels het wegdek in beslag genomen. Het is wel een lief klein bruggetje. Even er voor maakt het riviertje een serieuze bocht. De hoge opstaande grond oevers weerhoud ons er van om naar beneden te gaan. Volgens een bord moeten er rivier kreeftjes te vinden zijn. Wij zien vooral spinnen. De terugweg voert langs een oud kasteel dat duidelijk zijn beste tijd achter de rug heeft. De pruimentijd is nu echt voorbij, maar de bramen zijn al goed. En de wilde druiven ook en heel lekker. We nemen er zoveel mee dat de rugzak vol zit. En voordat we terug naar boord fietsen doen we een rondje over de kermis.

Ja hoor, sta je eens vroeg op omdat er nu geschilderd moet worden. Is er nu wel dauw. Waardoor je nog niet meteen kunt beginnen. En het is om 10 uur al flink warm in de zon. De den zit er zo in, maar de dekjes, randjes en bulb vragen stiekem behoorlijk meer tijd. Moe en voldaan gaan we zwemmen aan de jachtensteiger. Er ligt een scheepje met vriendelijke mensen, alleen de lokale hang jeugd verveeld zich weer en gooien met steentjes. Met de camera in de aanslag wachten ze op de volgende. Maar nu blijft het stil. Als we later binnen zitten te eten zien we het scheepje voorbij varen. Dan zullen er wel nog een paar stenen gegooid zijn. Eigenlijk wel triest met die gasten. Ga eens wat nuttigs doen.

Witte den schilderen, Het is wel lekker dat het een beetje bewolkt is. En volgens het weerbericht en buienradar zou er niets uit moeten vallen. Alleen worden ze gaandeweg steeds donkerder. En op een gegeven moment komen er toch een paar druppels uit vallen die net de bolder kopjes verzieken. De den blijft gelukkig buiten schot, omdat die onder de bulb zit. Na ander half uur wagen we het er weer op en gaan verder. En kunnen het zonder narigheid afmaken.

Blauwe hoeklijntjes schilderen. Bij het laatste stukje waait de mistral de verf zowat van je kwast. Dat is niet zo handig, want dan komt het ook waar het niet moet. Daarna een zwempauze aan de jachtensteiger. Als we net heel even op een luie stoel zitten worden we meteen betrapt door bezoek. Die nu natuurlijk denkt dat we de hele tijd niets anders doen. Maar het schip is voldoende bewijs. De visite zorgt voor spullen op de BBQ, en wij zorgen voor de hete kolen. Pas op! Hier niet stappen, dat is geverfd, en dat en dat. Het avondmaal smaakt zeer goed en het is gezellig. Als het te koud wordt ruimen we op.

Voor de middag gangboord schilderen en oranje details zoals poorten, lampjes, handgreepjes en knopjes. Na de middag zwemmen en relaxen, Want nu is het eindelijk lekker warm zoals het hier hoort te zijn.

Nog voor het ontbijt snel even wat spulletjes kopen met de logee. Ontbijten en een broodje smeren voor onderweg. We brengen ze met de auto op het station in Lyon. Terug aan boord pakken we klusjes aan en ruimen op. Want een volgende logee staat morgen op het program. Voor het zwemmen hoeven we nu niet meer naar de jachten steiger, want de verf is nu wel hard. Uitgebreid springen, duiken en zwieren met de naar buiten gedraaide autokraan.

De laatste dag vakantie van de kinderen die we nog volledig kunnen genieten. Daar moet wat moois van gemaakt. We rijden naar een locatie waar een parcours in de bomen is gemaakt. Een soort boomtoppenpad met wankele hangbruggen, touwladders of netten. En ieder parcour sluit af met een mooie tyroliënne waarmee je met een vaart naar beneden komt. Erg leuk. T en D vinden het eerst wat griezelig, maar bij de tweede roepen ze luidkeels Joehoe! Als onze tijd er op zit moeten we helaas al stoppen. Omdat we nu toch in de buurt van la Versanne zijn lopen we hier een wandeling uit het boekje met de mooiste route's van de Pilat. De gisteren vertrokken logee had bij het doorbladeren van het boekje al laten ontvallen dat deze wel interessant moest zijn vanwege een grot waar de route langs gaat. Het vertrek punt is inderdaad maar een paar minuten rijden. De auto blijft onder een boom naast een picknick tafel en we gaan wandelen. Het eerste stuk is fors omhoog en omdat het flink warm is druppelt het zweet naar beneden. Er is flink wat overtuigingskracht nodig om met de kinderen komen boven te komen. Van daar uit heb je een mooi uitzicht over de Pilat. Het is nog even zoeken naar de ingang van de grot. Nadat ik er in ben gegaan en meld dat er geen beer woont komen de kinderen ook. Het zou wel een mooie overnachtings of schuilplek zijn. Verder loopt de weg alleen nog maar naar beneden. En kost het lopen weinig moeite. De grot heeft trouwens ook energie gegeven aan de kinderen. De frambozen en bramen die we onderweg plukken geven ook energie. Alleen vertraagt het tempo behoorlijk als gevolg van het plukken en snoepen. Met de auto gaan we binnendoor over de col de l'Oeillon terug naar boord. Zwemmen, pannenkoeken eten en naar bed.

Dan is nu een eind gekomen aan de vakantie periode. Henny rijdt al vroeg weg met de kinderen, omdat er vandaag wel meer mensen terug naar huis zullen rijden en het wel druk op de weg zal zijn. Rens is gisteravond laat aan boord gekomen en vaart een weekje mee, omdat hij nog vakantie heeft en zo mooi ervaring op kan doen voor straks met zijn eigen spits. Henny blijft van de week dan in Nieuwegein, omdat heen en weer hier vandaan gekkenwerk is. Wij ruimen de spullen op. En gaan voor de laatste keer naar de bakker. Vier weken lang ligt er niets of alleen kleine schepen en precies nu we de auto van Rens aan boord willen zetten ligt er een 2 baks duwstel voor de ingang van het bassin de joute. Een kijkje ter plaatse leert dat we er nog net langs zouden moeten kunnen. Gelukkig is er momenteel geen Mistral en gaan we het proberen. Achteruit het gaatje in en de auto kan aan boord. De mensen op de duwboot aanschouwen het spektakel en aan de wal staan ook verschillende mensen te kijken. Het is natuurlijk ongebruikelijk dat hier een schip in gaat. Je moet wat als de dichtstbijzijnde mogelijkheid de auto er op te krijgen een sluis verder is of 9 km de verkeerde kant op. In Lyon vullen we de drinkwatertank die werkelijk helemaal leeg is. Als de tank vol is zijn we zeker een uur verder. En besluiten we in Lyon bij een collega te blijven liggen. Rens en ik gaan de stad een bezoek brengen.

Vroeg in de morgen varen we door een uitgestorven Lyon. Het is vandaag een feestdag in Frankrijk. En dat is wel te merken op straat. Op de rivier is het ook extreem rustig als we 's avonds vastmaken zijn we een paar passagiers schepen en één spits tegen gekomen. Ik heb nog steeds niet besloten welk kanaal we straks nemen om richting noorden te varen. In ieder geval niet de Branche Sud want die is gestremd. Dan blijven er nog 3 opties over.

Het Canal du Centre varen we voorbij, want in Montargis is momenteel ook niets te laden en om nou nog verder als Montargis te moeten varen is een psychologische drempel te ver. In La Ferté kan ik een nette reis krijgen alleen dat is eigenlijk hier vandaan het zelfde verhaal. Maar ik moet wat. Een slecht betaalde reis van Reims naar Antwerpen is ook niet iets waar ik een warm gevoel van krijg. Gelukkig heb ik beet aan een uitgegooid hengeltje op de Rijn. Dus maken we alles klaar om morgen vroeg het Rhône Rhin kanaal in te gaan.

In dit geval is het wel extra zuur dat het reisje Ottmarsheim op het laatste moment niet door ging. Het vaart nu wel een stuk makkelijker, denk ik dan, om de positieve gedachte vast te houden. Totdat we klem lopen in de ecluse de garde van Rochefort sur Nenon. Het sluishoofd loopt naar boven taps toe. En niet zo'n klein beetje. Geladen heb je hier geen last. Zelfs niet met 5,12m. Nadat de voorpiek vullen tot hij overloopt niet helpt. Gaan de deuren van de sluis dicht en wordt er water van het kanaalpand afgelaten. Net zo lang tot we onder het te smalle gedeelte kunnen. Omdat het pand toch 4 km lang is gaat dat niet snel. Maar het geeft uiteindelijk wel het gewenste resultaat. Ik wrijf de chef nog even in dat hier schepen van 5,10 breed zijn toegelaten en zelfs al ben je dat niet toch vast loopt. Ik krijg een "fiche de retard" voor de opgelopen vertraging. Rens is erg in zijn nopjes dat hij nu de Doubs mee kan varen. En het klem zitten is natuurlijk ook een belevenis. Dat we deze reis ook nog op de bodem klem lopen, wat geladen toch wel eens voor wil komen hier, lijkt me toch onwaarschijnlijk. Al is het wel mogelijk. Zelfs met een stukje huur tupperware kan dat hier. Het is hier dan ook zo mooi dat je wel eens te lang niet oplet. Gevaarlijk mooi zou je kunnen zeggen.

We liggen voor het infra rood oog van de sluis. Dus even voor tijd gaan we iets achteruit. De lichten springen om zeven uur aan. Verder gebeurd er niets. Net als ik de motor weer heb stil gezet komt er een groen licht bij. Boven de sluis een bocht van 90 graden. Aan sluis Thoraise weet de mobiele sluiswachter dat de Wallhal afvarig in dit pand zit. Tussen de tunnel en de porte garde kun je passeren met een geladen schip gerust vergeten. Via marifoon krijg ik geen contact. Mijn antenne ligt plat en de tunnel zit er tussen. Dan maar even bellen. We maken een afspraak en ik kan door komen zodat we elkaar op de rivier kruisen. Als we net door de tunnel in het krappe bassin een haakse draai hebben gemaakt zie ik een woonspits aan komen. Die is schijnbaar net begonnen. Gelukkig ligt die net als wij niet dieper dan net de schroef onder en komen we langs elkaar heen. Dan op de rivier de geladen buurman. Die heeft gisteren de opper chef van Besançon mee laten varen in het pandje van Laissey. Eén van de droogste plekken van de Doubs. Om hem er van te overtuigen dat daar eens serieus gebaggerd moet worden. Van de winter is er wel wat grind weggehaald. Maar geen meter verder als strikt noodzakelijk en met de bekende Franse slag. Zo heeft de schipper meteen een wens van VNF directeur M. Papinutti vervuld. Die stelde voor om personeel van VNF eens te laten varen om zo de problemen van de schippers beter duidelijk te maken. Besançon heeft een indrukwekkende citadelle die we van twee kanten kunnen zien, omdat het kanaal inclusief een sluis gewoon onder de stad door voert. In Deluz ligt nog een schip dat onderdelen vervoerd voor de Peugeot fabriek in Mulhouse. 's avonds eten we in de cabrio stuurhut met fantastisch uitzicht en nemen een duik in de Doubs. Wel in de vaargeul anders loop je nog kans op een hoofdwond.

In Baume les Dames vertrekt er een jacht vlak voor ons neus. Als die in de sluis ligt en ons bij het onoverzichtelijke hoekje achterop ziet komen begint hij heftig te toeteren. Alsof hij wil zeggen. Pas op! niet doorkomen er ligt al iets in de sluis. De gearriveerde sluiswachter maant het jacht op te schieten of ons voorbij te laten. Rens stapt aan de brug van Clerval van boord om bij de bakker langs te gaan. En loopt verder naar de sluis. In Isle sur le Doubs is de situatie inmiddels zo veranderd dat als je vaart op de in de spitsenvaart gebruikelijke oude beschrijving van de Doubs je gegarandeerd op een grindbank vaart. Er liggen 2 tonnetjes om aan te geven waar je moet varen. Al komt dat grind en een dode boom met deze waterstand zelfs boven water uit en is zo ook een baken. Op de sluis Isles sur le Doubs staan verschillende appelbomen die werkelijk vol hangen met mooie grote appels die ook nog heel goed smaken. Voor een heel lage brug heeft men, om ons te laten passeren, het water iets afgelaten. En kunnen we er goed onderdoor. Er hangt een bord van 3,30m op de brug, maar zelfs als het water normaal staat is de brug wel hoger dan dat. Zo let je in ieder geval wel goed op. Het gemene is dat de brug wat schuin loopt. Alle VNF personeel vraagt hier standaard, gaat u misschien laden voor Peugeot? Het is "het" gespreks onderwerp momenteel, "het Peugeot transport". Weekblad schuttevear heeft er ook over bericht. Er varen momenteel een aantal spitsen heen en weer met Peugeot onderdelen. Remschijven en schroot. Het mooie is dat ze heen en terug vracht hebben. En de gegoten remschijven eerst 10 dagen moeten afkoelen voor ze verwerkt mogen worden. Ideaal voor vervoer over water. Het meerjaren contract is echter nog niet getekend en het is nu nog steeds een proef. Iedereen hoopt er het beste van. Er is waarschijnlijk meer werk als er nog liefhebbers zijn. Behalve in augustus, want dan is de fabriek dicht wegens vakantie. Jammer, had best leuk geweest zo'n retourtje. 's Avonds kunnen we bij een VNF gebouw voor de deur blijven slapen en worden we voorzien van drinkwater en walstroom.

In Voujeaucourt nemen we afscheid van de Doubs. Een stukje verderop varen we in een stuk van 4 kilometer grootscheeps kanaal met hoge bruggen. Dat was al gemaakt voor het in der tijd geplande grootscheepse Rhin Rhône kanaal. Om het nieuwe aan te laten sluiten op het oude kanaal is er een nieuwe spitsensluis gemaakt. Men vraagt mij wel eens hoe ver ze nu zijn met het Seine Nord kanaal. Tja met het grote Rhin Rhône kanaal waren ze al veel verder als nu met Seine Nord. En je weet hoe dat is afgelopen. In het scheidingspand is geen tunnel. Wat in de meeste kanalen wel het geval is. Het is met zijn 5,4 km het kortste en het hoogst gelegen scheidingspand. 341,5m boven de zeespiegel. Dat is hoger als de hoogste berg in Nederland. Als we aan de andere kant een paar sluizen zijn afgeschut zegt Rens; Nou begrijp ik waarom vroeger de schippers in de vallée de Montgon zo chagrijnig keken. Dit is gewoon hard werken. Dat kun je wel zeggen, in de afdaling van Valdieu doen we 6 sluizen per uur. En je kunt 13 sluizen in een rechte lijn zien liggen. Het is ook nog eens bloedje heet. Je hebt haast geen tijd om genoeg te drinken laat staan een broodje te smeren. We vestigen een nieuw persoonlijk sluizen record. Van beneden sluis 21 aan de Doubs/Middellandse zee kant naar beneden sluis 21 aan de Ill/Noordzee kant. Ik vraag aan de sluiswachter waar de nieuwe beweegbare stuwtjes voor zijn die in het kanaal gebouwd zijn, terwijl er in die panden geen beek of rivier in uitkomt. Voor het geval van een zeer hoog water. Dan stroomt het rivierwater over de dijk het kanaal in. En dan is de gedachte dat ze het rivierwater met die nieuwe stuw daar weer uit het kanaal laten. Dit alles ter bescherming van de Euro velo route nr 6 die tegenwoordig langs het kanaal is aangelegd. Maar de sluiswachter is sceptisch. "Als het zulk hoogwater is kan je dat water daar niet in de rivier kwijt, Want die staat daar dan net zo hoog". "We moeten afwachten" zegt hij; "Waarschijnlijk is het weg gegooid geld". "Net als de nieuwe uitkijk toren van 1 miljoen op de sluis St Symphorien en de waterval met lichtjes en spiegels van 1 miljoen in de tunnel van Thoraise. Hadden ze dat geld maar gebruikt om te baggeren of oevers te repareren". Een man naar mijn hart. Waarom zijn zulke mensen nou nooit chef?

Een spiksplinternieuwe TGV brug in Mulhouse, 45 miljoen euro, en voor dat geld is die niet eens hoger als 3,60m. Niet super handig. Te meer omdat de brug zo breed is als het schip lang en net er door een bochtje is en dan meteen de sluis. De laatste spitsensluis is ook nieuw, Omdat die 200 m verderop is gelegd. Nog een paar kilometer en we laten het spitsenvaarwater achter ons en varen we langs de bewuste Peugeot Citroën fabriek. Er ligt al een spits klaar. En ook 2 recent nog vracht varende en inmiddels woonschepen, jammer. Het is zulk mooi weer dat we nog niets opbouwen en cabrio verder varen. Als we op de Rijn/Grand canal d'Alsace grote schepen tegen komen kijken die wel een beetje vreemd. Het ziet er waarschijnlijk ook wel erg vreemd uit zo. In Ottmarsheim wil Rens meteen terug naar huis rijden, want het is een heel eind. Maar de accu is plat omdat hij de radio aan had laten staan. Dus eerst verplicht accu laden. Intussen pompen we de voor en achter piek leeg en bouwen op. Dan rijdt Rens weg. Hij is echter in no time terug. Alle hekken dicht en kan niet van het terrein af. Dan moet de trukendoos open. Niet veel later kan Rens alsnog naar huis rijden. Diep in de nacht komt Henny terug met T en de volgende logee's.

Eigenlijk moeten we morgen pas laden. Het liep zo voorspoedig dat ik achteraf gezien best voor vandaag had kunnen bestellen. Het water valt op het moment zo hard dat als het de komende dagen zo door gaat we precies op waterstand zullen liggen. Als ik de silo bel of ze misschien vandaag nog een plekje hebben om ons vol te gooien. Denkt de man dat dat wel moet gaan lukken. Het liefst de andere spits er gelijk achteraan. De buurman denkt vanmiddag hier te kunnen zijn. Het laden gaat razend snel. Vies worden ook. Wat een stof bende is dat. Voor zover ik dat zelf kan zien is het slechte mais. Dat blijkt ook zo te zijn want de controleur stopt tot 3x toe het laden omdat de kwaliteit beneden het gewenste niveau is. Als wij vol zijn komt de buurman aan gesneld, ik maak plaats en de buren laden ze ook nog even in 45 minuten tijd. Ondertussen zakken wij alvast een stuk kanaal af en maak het schip schoon. Gelukkig zijn er hier nog een paar palen speciaal voor spitsen om aan vast te maken.

We beginnen niet vroeg om de buren bij te laten komen. We zijn afgesproken samen af te varen zodat buurman de loods centen voor iets nuttigs kan bewaren. Momenteel zijn veel van de dubbele sluizen op het Grand canal d' Alsace voor onderhoud buiten gebruik. VNF voert onderhoud uit. Tenminste daar is het voor gestremd, maar ik zie geen werkvolk op de sluizen. Dus dat is hier niets anders dan in de rest van het VNF vaarweg stelsel. In Neuf Breisach is de ingang van de zijtak naar Colmar waar ik graag nog eens naar toe zou gaan. Het zal er wel nooit van komen, omdat er alleen nog plezier vaart is. En anders is de Rijn te dichtbij om een voor ons rendabele prijs concurrerend te kunnen zijn. De volgende zij tak hebben we al wel eens bevaren. Vanaf Rhinau vaar je dan via het oude Rhône Rhin branche Nord parallel aan het nieuwe kanaal naar Strasbourg. In Iffezheim zijn we een paar uur verder voordat we daar eens afgeschut zijn. Dan maken we daar vast en bewaren de rest voor morgen. We zijn niet de enige die daar zo over denken, want het ligt hier knap vol. We gaan langszij een ander schip. Dat maakt makkelijk vast. Alleen loop je het risico dat de buren er zeer vroeg tussen uit willen.

Een gelukstreffer. De hele voorhaven is leeg als wij vertrekken. Met de waterstand valt het nog wel mee omdat het iets minder snel zakt als de afgelopen dagen en we nu zelfs een ruime marge hebben. We varen gekoppeld met de buurman af. En zeker de eerste kilometers gaat het hard. Van de Isle sur le Doubs appelen heeft Henny een appel cake gemaakt die zo op is. In totaal zijn er op de twee schepen acht personen aan boord. Het is dus niet zo dat we ons misselijk moesten eten om hem op te krijgen. De buurman komt af en toe over voor een babbel. Als echte spitsen schippers vinden we de hele dag zonder sluizen wel een beetje ééntonig worden. Je zit de hele tijd maar op je stoel. Je maakt natuurlijk wel kilometers. Als we langs Nierstein varen trekt er een geweldige onweersbui over. Net voordat het los barst is alles vast gesjord. Hagelstenen van 2 centimeter doorsnee knallen tegen de ramen op het aluminium stuurhutdak. Het lijkt alsof er een lading grind op gekieperd wordt. Angst aanjagend. Buiten kunnen we geen 100 meter meer kijken en de in allerijl aangeslingerde radar ziet al niet veel beter. Het GPS kaart systeem is onze enige houvast over de positie in de rivier. De paar minuten die de bui nodig heeft om over te trekken duren in zulke omstandig heden héél lang.

Bah, nu wil de buurman waar we langszij liggen wel heel vroeg er tussen uit. Terwijl er gisteravond niemand aan boord was. Ik twijfel nog of we dan ook meteen maar vertrekken, maar onze buurman heeft niet veel aangetrokken en is duidelijk van plan om zo weer terug in bed te duiken. En dat is nog best de moeite eigenlijk, dus maken we terug vast aan de muur. Tot dat het ook voor ons tijd is om te vertrekken. De logee's komen in de stuurhut om de Mauseturm, Binger loch, die Pfalz, Lorely en de vele burchten te bekijken. Aan de Jungferngrund ligt een kraanponton met een bak langszij. Daardoor is er momenteel alleen éénrichtingverkeer toegestaan. De post in Oberwesel regelt het verkeer. Er is volgens de post nog maar een vaarweg breedte over van maximaal 80 meter. Een klein beetje grappig is het wel, maar het is op een rot plekje in een scherpe bocht en er varen hier natuurlijk overwegend hele grote schepen, dus ik begrijp het wel. Zeker na het Waldhof drama. Later die dag komen we twee gekoppelde spitsen tegen. Die gaan leeg op om een reisje te halen. We denken vroeg vast te maken aan een damwandkade op stroom, maar voordat we goed vast liggen zijn we een uur verder. Bij het eerste de beste schip wat langs komt is de autoband er al tussen uit. Dan zetten we toch maar een extra staaldraad aan de wal en nog een extra touw achterop. En even zwemmen zit er niet in, want in de buitenbocht stroomt het zo hard dat je met trap en al wegstroomt. En achter ons is inmiddels een schip gaan liggen met een schuin overhangende duwbak kop.

Ook hier zijn we de laatste die vertrekken. En dat is wel zo makkelijk wegvaren. Hier voor aan de kade neert het water zo dat we de schepen niet af kunnen krijgen om kop voor te nemen. Pas nadat we een 100 meter langs de kade zijn afgezakt slaagt een nieuwe poging. Net als je denkt deze keer af te kunnen varen zonder controle krijgen we bezoek van de Polizei een stuk boven Duisburg. De man begint zijn controle en vraagt alle gebruikelijke documenten. En ook of we misschien familie van de buren zijn? Nee gewoon collega's. Waarom we dan gekoppeld varen? Omdat de buren geen patent houder aan boord hebben. Dat was een goede reden vond de man. Wat de man ook vond was een verlopen certificaat voor de brandblussers. Dat is natuurlijk stom van ons. Ik dacht pas volgend jaar weer te moeten. Meteen wordt verder onderzoek gestaakt en begint het circus bij de buren. Als daar ook een tekortkoming gevonden is kan de man voldaan terug naar de boot. Zijn baan is voorlopig wel veilig. Er is tenslotte aangetoond dat de controle's nuttig en nodig zijn en er niet op bezuinigd kan worden. Precies in Wesel boven de oude brug met die vervelende pijler, waar je altijd naar toe gedrukt wordt komt er een onweersbui over met een ware waterkolom en stormwind. Zicht nul. Snelheid niet, spannend. Zo snel de bui gekomen is trekt hij ook weer over. Op de marifoon horen we dat er drie lege schepen met elkaar in aanraking geweest zijn. De wind staat precies dwars. Blij dat wij niet net daar waren. Met ons kleine bootjes loopt het waarschijnlijk slechter af. Op de radio horen we dat er bomen en vrachtauto's zijn omgewaaid. Op een krib ligt een halve luikenkap van een 11,40 schip. Één buurman geeft de andere een tip. Het eerste wat je in zo een geval moet doen is de luikenboer bellen en daarna de verzekering. Het verschil is ongeveer 4 weken levertijd.

Na een week gekoppeld varen gaan we nu ieder apart. Al blijft de onderlinge afstand maximaal een kilometer. We bunkeren en schutten samen. We hebben nog een verjaardag te vieren. Daarom komen er lekkere geurtjes uit de oven. Dan mag D de cadeautjes uitpakken en maken we op tijd vast.

De laatste kilometers van de reis zijn voor vandaag. Op de laatste sluis hangt een grappig bordje met daarop. "lunch pauze van 09:00 tot 17:00 uur" Fantastisch, daar werkt een ambtenaar met zelfspot.

Uit bed geklopt door iemand van de losserij. Ze willen gaan lossen. Dan hoeft u mij niet wakker te maken. Jawel, want we hebben maïs nodig en het schip wat onder de pijp ligt heeft tarwe in. Die gaat zo weg en dan kunt u daar gaan liggen. Dus boven verwachting vroeg zijn we al weer leeg en varen dan naar Maasbracht. Daar regelen we een keuring voor de brandblussers en wat andere zaken. En we krijgen visite, maar voor het eten gaan we bij hun op visite.

T kan vanmorgen nog naar de ligplaats school. Dan hebben we net met rennen en vliegen alle noodzakelijke dingen kunnen regelen. Met een verse keuring sticker op de blussers en het Mängelbericht met kopie nieuw certificaat en stempel van de plaatselijke waterpolitie ter bevestiging op de post naar de WSP Duisburg gedaan. We kunnen veilig verder. Dat heb je als je al een poosje niet naar de Belgische scheepvaartberichten hebt gekeken. Klein Ternaaien tot 1800 gestremd. Gelukkig viel dat mee en zijn ze al wat eerder weer begonnen. En Yvoz Ramet vanaf 2200 uur gestremd. Daar had ik niet op gerekend. Gelukkig vind de klant het niet zo'n probleem dat we er dan pas om 7 uur zijn i.p.v. 6 uur morgenvroeg. Net de pech dat de laatste schutting een heel groot schip aan de beurt was waar we niet mee in de sluis passen. Anders hadden we alsnog op tijd geweest.

Even opschutten en de haven in. Daar blijkt hetzelfde grote schip van gisteravond onder de kraan te liggen. Daar halen ze rollen uit. De buurman roept op dat hij plaats gaat maken omdat onze rollen klaar staan en meteen gaan laden. Zware jongens dat zijn het. Maar ze laden wel ontzettend netjes en in overleg. Daar kunnen ze in IJmuiden nog wel wat van leren. Eenmaal geladen vertrekken we meteen. Hier geen fastferry of zee armen met bijbehorende zeeschepen die je stevig laten slingeren. Rustig verder de Maas op en nog een stuk Sambre.