Als eerste werk op de fiets naar de bakker. Ik moet over een spoorlijntje wat al net zo goed onderhouden lijkt als het kanaal. In mijn gedachten komt er zo'n karretje langs waar twee mannen pomp bewegingen moeten maken om het karretje voort te bewegen. Maar het blijft bij gedachten. Coeur la petite is een lief dorpje met een paar heel goed verzorgde huisjes. Ik rij een klein stukje om, zo kan ik bij beide buren een broodje afgeven. Daar heerst nog diepe rust. Dan varen, het schip baant zich een weg door de waterplanten. Na het mini tunneltje komt meteen een turbo bocht. Ik kom twee jachten met haast tegen. En die komen mijn achterburen in het tunneltje tegen, tenminste het leek er op alsof ze dat even wilden proberen. S' middags trakteer ik mezelf op een stokbrood met hagelslag omdat branche Nord van het Canal de l'Est met goed gevolg is afgelegd. 's avonds komt Henny met de kinderen aan boord. YES! Vakantie.

Wat een verademing is het varen in het valleitje van Toul. Water zat. Als ik aan de buren meld dat mijn sluis het niet doet hoor ik twee keer, de mijne ook niet. Blijkt dat de centrale computer is gecrashed. 40 minuten later kunnen we allemaal weer verder. Dan komen we op de grand gabarit Moselle, daar komt net een grote aan met schroot voor negenhuizen. En daar achter zit er nog al ééntje. Waarschijnlijk hebben die een dagje in Thionville gelegen voor de stremming. In het bericht stond iets van water gebrek, maar volgens de sluismeester wat het meer omdat er een probleem met de stuw was. En dan heb je al snel water gebrek. 's avonds liggen we op de kanaal brug over de Moezel en eten we buiten op de luiken. De buren eten mee. Later schuiven Rens (van alle Rens aan dek) en een vriend ook mee aan. Die varen morgen een dagje mee. Rens was eerder van de reis ook al eens langs geweest toen hij even accu's kwam brengen bij een bekende van hem. Daar had Rens gehoord had dat wij een eindje verderop moesten liggen. Nu heeft hij een vriend van hem ook al aangestoken met het spitsen virus. De foto "the green road" bij de Picaro foto's van de week deed hun besluiten om het weekend deze kant op de gaan en het zelfde stukje met eigen ogen te aanschouwen en door met ons mee te varen

Nog een klein beetje water uit de lading pompen. In de hoop dat het dan wat beter zal gaan. Want gisteravond stond dit pand al niet formidabel. En dat is nu nog zo. Hier krijg je altijd heel veel troep door de schroef meest platanen takken. De eerste helft is echt schuiven. Als heel de branche sud zo moet wordt het nog een zware bevalling deze reis. Het volgende pand is niet veel beter. Daarna geen de pandjes gelukkig beter. Rens en Bart die mee zouden varen zijn bij de buren aan boord gestapt, want die konden de auto nog in de kolen kwijt. Bij ons staat er al één. Beide achterburen vangen achterop komende jacht op. En omdat er bij ons niet steeds direct een schutting water uit het pand getrokken wordt lopen we ze een beetje uit. Dan kunnen we die tijd mooi gebruiken om de watertank te vullen. De slang laat ik maar liggen zodat s'avonds de buren beneden de sluis water kunnen laden i.p.v. In de sluis. Maar daarvoor zijn wel twee slangen nodig.

Gister had ik graag Charmes nog gehaald daar lig je mooi. Maar eigenlijk had ik kunnen weten dat er voor ons helemaal geen plek meer zou zijn. Aan de kade ligt het vol met jachten en op de kade staat het vol met campers. In Nomexy komt een Franse spitsenfan een praatje maken, daar kun je vergif op innemen. Iedere keer als je hier langs vaart komt hij minimaal één keer langs Voor hem kom je niet ongezien door de Vogezen. In Thaon oppassen voor de lage bruggen. Een jacht dat achter ons aan zit vraagt zich bezord af of hij nog wel in Epinal komt vandaag. Ik stel hem teleur omdat er een nood schot aan de ingang van de zijtak is gezet, omdat het stuk kanaal harder lekte, dan dat ze konden vullen. Maar als ik langs de ingang vaar zie ik dat het schot er niet meer in zit. Dus dan zit Epinal voor dat jacht er nog wel in. Wij zijn er nog nooit geweest en het er waarschijnlijk ook nooit van komt omdat de zijtak zelfs zonder water gebrek al is afgewardeerd naar 1,60 m, rijd ik er als we vast liggen op de fiets maar eens naar toe. De port de commerce is tegenwoordig port plaisance, maar zaken worden er nog altijd gedaan. In ieder geval door het restaurant op de kade.

In de vallei van Golbey doe ik vier sluizen over mijn stokbroodje, fietsen de kinderen een paar keer heen en weer. De bief de partage is altijd mooi, het waterpeil vandaag gelukkig ook. Dan zijn we over de waterscheiding en zakken de Saone kant af. Alleen in sluis 4 zakt het water wel maar het schip niet. Dat geberud wel eens vaker, maar meer dan 10 cm is het eigenlijk nooit. Dan is een stukje hout of een fles vermorzeld, een uitgezakte steen van de sluismuur terug op zijn plek geduwd. Echter deze keer niet. De groene rand onder de waterlijn komt 60 cm boven water. Zo vlug mogelijk alle verlaten weer terug dicht zetten. Gelukkig is dit nog een handsluis. Want wat doet zo'n automaat als je aan de rode stang trekt. Gaan dan de verlaten dicht of springt het ding meteen op dubbel rood en doet verder niets meer. Ik geef de vakantie sluiswachter opdracht zijn chef te bellen. En voorspel alvast dat die zal zeggen dat het schip te breed is. Een paar minuten later komt mijn voorspelling uit. Maar deze chef hebben wij al vaker gezien en hij ons, dus ik vraag hoe het dan komt dat nu opeens mijn schip te breed is en al die andere keren niet. Het ligt vast aan je sluis. Op zich is het zeer te waarderen dat de muren gerepareerd worden en tussen de stenen opnieuw gevoegd, alleen je moet het niet overdrijven en er centimeters beton op smeren. Ondertussen zijn wij terug opgeschut, tot ongeveer een waterlijn die overeenkomt met 300 ton en dan springt het schip los en schiet omhoog. We varen achteruit en zoeken boven de sluis een plekje Je kunt duidelijk zien dat de sluismuur hier op drie plaatsen een soort buikje heeft. En ook dat juist daar flink beton is gesmeerd. Op die plekken zit nu teer en verf die eerst aan de westropa zat. De chef was snel overtuigd en moest overleggen met zijn chef. De rest van de middag zien we nog verschillende chefs een rondje over de sluis doen met de handen in de zakken. Maar verder gebeurd er nog niet veel. De Compaan schut wel af zonder problemen, maar de Nehallenia is tenminste solidair en komt ook vast te zitten.

Al vroeg staan er 2 VNF mannen op de sluis, lopen een rondje kijken eens ernstig.en dat herhaalt zich een aantal keer. Na een goed uur vertrekken ze weer. De chef komt vertellen dat ze bulten op de sluismuur willen weghakken. Eigenlijk hadden ze dat graag vanaf een schip gedaan, maar het eerstvolgende vrachtschip dat waarschijnlijk smal genoeg is komt op zijn vroegst vanavond pas hier. Plus dat je zoiets ook eerst aan de betreffende schipper moet vragen. Dan gaan ze een ponton regelen. Een uur of 3 later hoor ik een hoop geschreeuw. Er scheurt een VNF auto over het jaagpad. Aan de andere kant door het hoge gras rijd er ook ééntje. Er staat iemand in de achterbak en aan de trekhaak is een wit touw vast gemaakt. Aan de andere kant van dat touw zit een ponton, en dat gaat best hard. Als het ponton in de sluis licht springen er 4 mannen op en gaan meteen aan de slag met hamers en slijptollen, later komen er nog 4 bij. Grote stofwolken steigen op uit de sluis. Tegen de avond willen ze dat we het nog eens gaan proberen. Bij het invaren moest er nog wat motor geweld aan te pas komen, maar tijdens het afschutten schudde en schraapten het iets en kwamen we desondanks heelhuids beneden aan. We bedanken de ploeg en de chef voor hun kordate optreden, want 1,5 dag voor zo'n grapje is eigenlijk best snel. Tevreden doen we nog een sluis extra en dan is het alweer afgelopen voor vandaag. Gewoon omdat het zeven uur is hoor.

Maar in mijn aantekeningen staat dat de breedte van sluis 9, 10 en 11 niet bijzonder overdreven is. En als ze daar ook aan het smeren zijn geweest kan het een lang verhaal worden. Daar is echter niets veranderd en zakken we netjes met het water mee naar beneden. Helaas dient het volgende probleem zich alweer aan. Het stuurwerk krijgt bij echt scherpe bochten het roer niet meer dwars als er een peut gas gegeven moet. Dus over op het noodstuurwerk. Dan vervang ik vanavond de borstels wel, want die zouden best wel eens ver op kunnen zijn. Maar in het laatste pandje van vandaag merk ik dat ook het noodstuurwerk het roer niet kan vasthouden. En dat beide motoren op precies hetzelfde moment versleten borstels hebben lijkt mij zo onwaarschijnlijk dat ik vrees voor iets ergers. Ik heb meteen een vermoeden wat het dan zou kunnen zijn. Als we in Fontenoy een veilig plekje gevonden hebben zie ik jammer genoeg mijn vermoedens bevestigd. Het kleine tandwiel dat op de uitgang van de vertragingsbak zit bestaat uit twee delen die ten opzichte van elkaar één geheel zouden moeten vormen, maar de paspennen die daarvoor moeten zorgen zijn op een paar brokjes na verworden tot slijpsel. De uitsparingen hebben we verbazingwekkend rap weer recht tegenover elkaar. Het tandwiel er snel af. Maak het schoon, sla zo goed als het kan nieuwe pennen er in en leg er aan weerskanten een korte las op. Voor het mooi had ik het spul uit elkaar moeten persen, maar een pers heb ik niet aan boord. Het moet zo maar goed zijn. Tussendoor komt er visite langs. Oud collega die hier jaren geleden zijn gaan wonen.

Voorbij Fontenoy le Chateau komen er nog een paar turbo bochten. Daar kan ik mooi de reparatie van het stuurwerk testen. Het blijft heel. Zelfs als we in een sluis voor het uitvaren het roer recht draaien en het dan tegen de drempel komt. En dan eigenlijk het roer zich afzet aan de drempel en het schip vooruit duwt. Bij sommige sluizen zijn nieuwe deuren geplaatst. Dat was eigenlijk geen overbodige luxe. Maar waarschijnlijk hebben ze gedacht dat de automaten nog te snel gingen, want op de nieuwe deuren zijn nog maar 3 van de 4 verlaten aangesloten. En als klap op de vuurpijl, gaat de laatste pas helemaal open als je nog 10 centimeter moet afschutten. Om op de Saône van 7 tot 19 te kunnen varen moet je voor 15:00uur hebben gebeld. Ik krijg echter een miep aan de lijn die van niets weet en niets wil. Dan maar naar Port sur Saône bellen, daar is het eigenlijk hetzelfde laken en pak. Alleen weet zij al wel dat we met 3 vrachtschepen zijn. Als laatste bel ik de mobiele sluiswachter/barragist maar. En daar meld ik ons drieën alvast aan. Ha fijn zegt hij, ik heb de panden goed vol staan en de hydro centrale zelfs uit en zal er morgenvroeg zijn. De man heeft niets te veel gezegd. Ondanks dat er werkelijk geen stroom loopt staat het water goed op peil. Wat helaas niet overal het geval was in de branche sud. Als we vast liggen vaar ik met de jetski de buren een stukje tegemoet. Bij het passeren van een woonschip staat een man heftig te mopperen, terwijl dezelfde man nog vriendelijk zwaaide toen ik met de westropa lang kwam.

Dan zal ik nu mijn baard die ik heb gekregen van de automaten in de Vogezen maar eens afscheren. Wat een verademing is het om op die Saône te varen. Hier en daar zijn er nog wel slechte plekjes hoor en in het smal van de tunnels kruip je slechts vooruit. De vele huurjachten die hier varen zijn soms knap irritant, of juist heel grappig. Voor de porte garde van Port sur Saône had ik de buren gewaarschuwd dat het daar heel ondiep zou zijn. Maar dat viel deze keer reuze mee. Niet dat je nu niet meer schuift, maar het is geen martel partij meer zoals vorig jaar. De kinderen rennen om het hardst naar boven als ik ze vertel dat er een vleermuis voor ons uit fladdert in de tunnel van St Albin. Tegen het eind zitten een paar mooie spleten waar vleermuizen prima kunnen wonen. Pas als we de tunnel uit zijn komen de kinderen van het stuurhutdak van waar ze het dak van de tunnel nauwkeurig afspeurde op zoek naar hangende vleermuizen. Bij het tunneltje van Savoyeux lopen de vrouwen over de tunnel om de honden en zichzelf uit te laten. 's avonds liggen we met 3 vrachtschepen boven de sluis van Rupt. Dat is vast al even geleden dat het hier zo druk was. Gezellig was het in ieder geval wel.

Zondag of niet, gewoon om 7 uur af schutten. Vereux is in panne. Echter bellen gaat niet, want geen van de telefoons heeft hier bereik. Gelukkig konden de achterste buren nog wel bellen. Rigny ook al in panne en waarschijnlijk al heel lang, want beneden de sluis liggen maar liefst 8 jachten te wachten. En dan komt er eerst een spits afgeschut. En nog één, en nog één. In Gray is iemand op de sluis aanwezig. Eerst ergeren we ons groen en geel aan haar, omdat ze wel een verschrikkelijke miep is die een beetje verloren op de sluis heen en weer loopt en geen idee heeft van wat ze zou moeten doen. Later blijkt pas dat ze daar helemaal niet is om de sluis te bedienen, maar om foldertjes uit te delen, En dat office du tourisme haar werkgever is i.p.v. VNF. En ze blijft ons rotsvast in het Duits aanspreken. Alleen als je iets terug zegt in het Duits kijkt ze je een beetje glazig aan en doet alsof ze het begrijpt alleen vraag ik me af of dat werkelijk zo is.

Jemig, al om 6 uur verder dat is even wennen. Het is echter al wel redelijk warm en nog nat van de dauw. Waarop ik besluit om alle blaadjes, water planten, groene smeer en sluismuur resten van het schip te spoelen. De kleine sluizen liggen voorlopig achter ons. Daarmee haal ik tegelijkertijd een streep door Henny d'r plan om nog even terug in bed te duiken. Als ik klaar ben zijn de kinderen ook paraat. Na het ontbijt heb ik voldoende moed verzamelt om het dek rondom de roef te schilderen. Als beloning maken we wat vroeger vast naast een collega. Gezellig zitten we buiten op de luiken eten een hapje en op toerbeurt een rondje op de jetski.

Kilometers maken. Je doet er hier net zo veel op één dag als in de Vogezen in vier dagen. Op de eerste Rhône sluis vraagt de sluiswachter waar we vandaan komen en waar we naar toe gaan. Vervolgens komt de vraag of we leeg zijn? Dat zou wel heel beroerd zijn. Bij het uitvaren vraagt hij ook nog of de buren hier wel mogen varen van de CNR, omdat ze niet in het systeem staan? Nou, het schip heeft net nieuwe certificaten en mag door heel Europa varen dus ook hier. En het schip staat er vast wel in alleen onder de oude naam. Als je het even veranderd is dat meteen geregeld. Tegen de avond op de losplek. Daar krijgenwe nog meer buren. We spreken af wie wat regelt en treffen voorbereidingen om met 12 man op de luiken te gaan zitten, alleen de zeer dreigende lucht en bijbehoorende wind, plus de eerste druppels krijgen ons naar binnen. Als de bui over is jaagt de hitte ons allen weer naar buiten.

Het losbedrijf klaagt steen en been dat er maar liefst 4 spitsen in één week aan komen. En nu weten ze die niet op tijd leeg te krijgen. Om vier uur is het afgelopen met lossen bij spits nr 2. Dat daar op dat moment nog maar een ton of 10 in ziet maakt helemaal niets uit. En hebben de buren mooi betaald weekend. Ondertussen doet Henny de administratie en sla ik met de buren proviand in.

Quatorze juillet, dat gaan we dit jaar vieren bij vrienden in St Ambroix. Die hebben daar in de omgeving een huisje en nu we toch in de buurt zijn kunnen we daar mooi even langs. Het dorpsfeest heeft de Middeleeuwen als thema. Er lopen mensen in klederdracht van die tijd. En griezels die uit het gevang ontsnapt lijken. Kraampjes met pijl en boog, draken en ridders en riddergevechten, nog meer snuisterijen, toneelstukjes op straat. Alles bij elkaar ziet het er erg leuk uit en er heerst een fijne sfeer. Voor een niet zo heel groot dorp pakken ze wel groot uit. Na het eten gaan we gewoon nog eens het dorp in voor de sfeer en natuurlijk het vuurwerk. Wel zijn we beide keren ons fototoestel vergeten, dus geen foto's van vandaag in het album aan het einde van de maand.

Tjonge wat een straf om hier te verblijven, in een luie stoel in de zon, fris drankje erbij, en als dat niet genoeg verkoeling geeft neem je een duik in het zwembad. Onze vrienden hebben ook drie kinderen van ongeveer dezelfde leeftijd, dus die vermaken zich prima, tussen het zwemmen door gaan de jongens op zoek naar geschikte takken voor het maken van pijl en boog, geïnspireerd door het dorpsfeest van gisteren. Na het avond eten rijden we terug naar boord.

Voor de middag wat schilderwerk, na de middag is dat vrijwel onmogelijk, omdat het dan te heet is en de wind de kop op steekt en zo de verf van de kwast waait. Met de buren een BBQ op de luiken.

Regen, regen perfect weer om het schip eens te soppen. Ik begin er wel aan, maar vraag me af of het veel zin heeft zo naast de kolen hopen hier op de wal. Bij een klein machinekamer klusje slijp ik mijn eigen kabeltje door. Dat betekend dat ik eerst nog een klusje heb. Als die beide klaar zijn gaan we naar binnen een spelletje doen, want het weer knapt niet op. Ik hoop dat het overal zo regent dan zullen de ergste problemen met diepgang beperkingen wel weer een tijdje achter de rug zijn. Op dit moment hebben alleen de Doubs en het Marne Saône kanaal geen extra diepgang problemen.

Niet lossen vandaag, hoor ik op kantoor. Dan kan ik mooi een schilderwerkje doen. Ondertussen proberen we ook alvast een volgend reisje te organiseren, alleen falen we daar enorm in. Er is helemaal niets te doen. Zelfs de grote schepen hier op de Rhône liggen zowat allemaal stil. Als er twee per dag langs komen is het wel op.

Eindelijk is het dan zover. We gaan lossen. Tussen de waterkant en een spoor rails is maar een meter of 6 ruimte. Daar moet dan de kolen zolang opgeslagen totdat een shovel het komt ophalen. En die blijft soms lang weg. Dus de kraan staat het meest van de tijd stil. Als we uiteindelijk leeg zijn maken we het schip schoon. Als dat klaar is steekt de wind weer op en zoeken we een plekje in Chavanay. Op de losplaats blijven liggen betekend dat je in no time weer zo zwart als kolen bent.

Er was eerst nog sprake van een aantal reizen over de Doubs naar de Rijn. Die blijken niet door te gaan of alleen onrendabel. Dan besluit ik het ruim zo grondig schoon te maken dat het geschilderd kan worden. Als ik daarmee klaar ben en als een verzopen kat het ruim uit kom zie ik dat er buren langzij komen. S'avonds gezellig bijkletsen.

Heb de buren niet eens horen vertrekken. Als ik aan het ruim schilderen wil beginnen vraagt een collega om advies. Ze zitten klem in een smalle sluis. Veel kan ik er hiervandaan niet aan doen, alleen moed inspreken, want zoiets gaat je niet in de koude kleren zitten en is behoorlijk zenuwslopend. Verder probeer ik wat mensen op de hoogte te brengen die eventueel wat invloed zouden kunnen uitoefenen, want het lijkt er op dat het deze keer een voor de spitsenvaart in het algemeen zeer ongunstige uitwerking gaat hebben.

Met vereende krachten maken we het ruim af. Tenminste we maken de verf op. En dan is het ruim wel echt bijna helemaal gedaan, één gebint en het achterschild blijven over. Dat moet dan maar een andere keer.

M is jarig vandaag. Na het ontbijt van verse croissants en pain au chocolat gaan de kinderen cakejes bakken. Spelen we spelletjes en komen er buren langszij die even een half uurtje blijven hangen. Die vallen echter met hun neus in de botercakejes. En staan aan ons wat drinkwater af zodat wij hier nog wat langer kunnen blijven liggen. We krijgen van de buurman biologie les en plukken we heel veel pruimen. Na uiteindelijk drie uur gaan de buren nog maar een stukje doen. Als souvenir blijken ze een bijenkoningin mee genomen te hebben. Hoe het afloopt horen wij niet meer.

Wandelen langs boomgaarden, wijnranken, beekjes en dorpjes. Onderweg zien we ontzettend veel fruit hangen: appels, peren, kersen, druiven, pruimen, vijgen, bramen, kastanjes en noten. En de meesten zelfs nog in verschillende soorten en kleuren. Op een gegeven moment zijn we de route aanduiding kwijt. Dan gaan we maar terug naar het laatste bordje en zoeken dan verder. Eigenlijk snel gevonden waar het fout is gegaan. Een kruis wat voor meerdere uitleg vatbaar is bracht wat verwarring. Zo lopen we stiekem behoorlijk wat meer als voorzien, maar dat mag de pret niet drukken. We peuzelen de meegenomen broodjes op. Meestal gaat het gewicht van de rugzak omlaag gedurende de wandeling, alleen nu met de vele fruitsoorten onderweg komt er deze keer steeds gewicht bij.

Van het meegenomen fruit maakt Henny sap. En die valt goed in de smaak bij de afnemers. Dus eigenlijk kan er best nog een emmer pruimen gehaald. Maar eerst rammel ik nog wat roest weg en komt er een borstel en schuurmachine achteraan. Helaas worden we naar binnen gejaagd door de zoveelste bui. Na het eten komen de kaartjes van Carcassonne op tafel.

Een dikke oude man komt iedere dag een paar keer langs om een praatje te maken en om zijn hond met de onze te laten ravotten. De man woont hier al meer als 50 jaar en heeft heel veel wetenswaardigheden van de oude brug die voorheen vlak voor zijn huis langs liep. Over de bouw van de kerncentrale hier tegen over en over het kanaliseren van de Rhône en het leggen van de dijken. Over een goederen trein met benzine wagons die hier ontspoorde en in brand ging. De brand duurde meerdere dagen en nam alle huizen in de buurt mee in het inferno.

Eindelijk de kaalgemaakte plekken van een laagje menie kunnen voorzien. Zeker voor zuid Franse zomer begrippen is het knap waardeloos weer. Als extra deceptie gaat op het laatste moment een reisje Ottmarsheim niet door. Het was zeker geen hoogvlieger maar wel een mooie route. Om wat negatieve energie af te laten skate ik op en neer naar Condrieu. 's Avonds weer door de straten en stadsmuren van Carcassonne. Nu niet met de toren, want dat was niet zo leuk. 't is vanavond met de uitbreiding graaf.

Weer regen. Dan gaan we de andere Chavanay wandeling lopen. Nemen regenjassen mee. En die hoeven niet als ballast mee in de tas. Deze ronde vullen we de lege broodzakjes met pruimen. Hoewel deze wandeling langer is als de vorige lopen we niet meer. Dat komt omdat we nu nergens de route kwijt raken. Wat we wel kwijt raken is een knopje van de fotocamera. Nu kunnen we er geen foto's meer mee maken. En dat is knap vervelend, want zonder camera blijft het album van de maand ook leeg.

De buurvrouw van het schip dat achter ons op de palen ligt komt vragen of we een telefoon nummer hebben van de gendarmes. Het nr is op internet snel gevonden. De fiets van de buren is door lokale hangjongeren van de steiger af in het water gegooid. De gendarmes zijn best wel snel ter plaatse. Zeker terwijl ze van een dorp verderop moeten komen. De buurman die getuige was van het voorval doet verslag aan de gendarmes. Ik heb ondertussen mijn dreg gevonden en doe een poging, na een paar halen heb ik beet. Een fiets met waterplanten. De gendarmes beloven vanavond een extra ronde te patrouileren en daarmee is de kous af. Tot onvrede van de buren die minstens hadden verwacht dat de dader meteen in de kraag zou worden gevat. Omdat ze een heel duidelijk signalement hebben afgegeven.

Het laatste stukje gangboord en den roestvrij maken, plekjes schuren. De wind van voren waait alles naar achteren. En door de open ramen naar binnen. Als het werk gedaan is nemen we het zwemtrapje mee naar het jachten ponton en gaan daar zwemmen met zijn allen. Met de kinderen ga ik op zoek naar een eik die we eerder van de week hebben zien staan. Voor een knutsel werkje hebben ze eikels nodig. We zien echter eerst een appelboom waar weliswaar kleine, maar mooie appeltjes aan hangen. De meegenomen emmer gaat half vol met appeltjes en daarna afgevuld met eikels. 's Avonds spelen we onder het genot van een stukje pruimen taart een spelletje Carcassonne.

Ik was wat vroeger opgestaan om al het stof samen met de dauw weg te spoelen, maar de niet aflatende mistral zorgt er voor dat er geen dauw is. Dan moet er maar wat meer Rhône water bij. En schoon zal het worden.