Of we al aan de reis zijn? Of we dan de lading willen overnemen van een schip met averij? Dan moeten wij toch echt eerst lossen. Dat gaat in ieder geval snel genoeg, want in Verberie staat de kraan en 4 vrachtauto's al op ons te wachten. Dan moet het ruim nog schoongemaakt terwijl het vriest. Dat gaat nog best goed eigenlijk met de hogedrukspuit . Ik heb het ruim 's avonds wel schoon, maar niet ijsvrij.

Dan denk je dat men vanmorgen wel begint met het overslaan van de lading uit het schip dat nu drijft op zijn piekschot, maar dat hebben we duidelijk verkeerd gedacht. Misschien kunnen dat ze het morgenmiddag overslaan, anders hebben ze woensdag pas tijd. Toch vreemd dat ze dat hier niet tussendoor willen doen. Zoiets doe je echt niet voor de grap.

Al vrij vroeg krijgen we bericht dat de overslag vandaag niet meer lukken gaat vandaag. Te veel sneeuw op de weg waar de vrachtauto's wel wat vertraging oplopen bij iedere kolenrit. Het goede nieuws is dan wel dat we nu voor maandagmorgen ingeroosterd staan. Dat betekend dat we nu weer het weekend vrij hebben. En dat is wel zo fijn in het sinterklaasweekend. Het moet in Nederland al een paar dagen flink vriezen en hier sneeuwt het. Dus pakken we de schaatsen en de slee in als we naar huis rijden.

Dat heb je zo met kindervoeten. Als er weer eens ijs ligt zijn de voeten te groot voor de schaatsen. Dus met M op jacht naar anderen. T moet het maar met de oude van M doen. Als we eindelijk willen gaan schaatsen blijkt dat de sneeuw de ijsgroei niet heeft bevorderd en we schaatsen wel op ons buik kunnen schrijven. Als alternatief hebben we sleetje rijden en sneeuwballen gooien. Het slee rijden gaat hartstikke leuk de dijk af. Op de uiterwaarden van de lek liggen weel bevroren plassen waar de sneeuw overheen ligt. Laska die we als slede hond voor de slee hebben gebonden is dol enthousiast met haar nieuwe rol. De kinderen trouwens ook. Maar na een tijdje moeten we toch echt zelf weer trekken. Laska is tenslotte nog maar een pup en mogen haar niet overbelasten. 's avonds brengen de pieten grote zakken met pakjes naar oma, omdat ze vast weten dat we morgenavond weer terug moeten.

Vandaag moet er natuurlijk gespeeld met de gisteravond gekregen cadeaus. We doen veel potjes kwartetten en memory. Dan is het weekend alweer over en brengen we M en D naar internaat en rijdt neef zichzelf terug naar zijn studentenkot in Delft. Daarna rijden wij terug naar boord. Volgens de berichten kon dat ook weel eens glijden worden, maar dat valt onderweg toch wel mee. Zeker nu we daarom toch wat langzamer rijden als normaal.

Nu gaat het dan eindelijk gebeuren. Een kraanmachinist, iemand om bij de buurman in het ruim om de bigbags aan te haken, iemand om ze bij ons weer los te haken staan klaar om er aan te beginnen. Ons leek het makkelijker om naast de buurman te gaan liggen om zo de zakken over te zetten. Maar de kraanmachinist zegt dat de kraan er dan niet kan. Volgens ons een smoesje, want vrijdag heeft dezelfde kraan een schip van 9,5 m breed gelost. Het zal er wel mee te maken hebben dat ze anders wel heel snel klaar zouden zijn. Dan het plan opgevat om soort landbouwfolie op de kade te leggen, want de kade is echt een vieze bende. Maar dan moeten we beide meerdere malen verhalen. Uiteindelijk pakt de kraan 2 zakken en rijdt er mee over de kade en zet ze bij ons in het ruim. Dat gaat best goed, het is wel 2,5 ton gewicht waarmee dat kraantje rijdt. Speciaal voor deze overslag is een vertegenwoordiger van de ladingeigenaar uit Noord Duitsland overgekomen om hier polshoogte te komen nemen. Het is dure lading en een verzekering gevalletje. In de middag zijn we klaar en is de buurman blij dat hij er nu dan eindelijk van af is en naar de werf kan, want hij is er nog altijd een beetje ondersteboven van. Logisch, zoiets vreet aan je. En de Duitser kan vanmiddag nog mooi Parijs bezichtigen, want zijn vliegtuig terug vertrekt morgen pas.

De zoektocht naar een volgende reis wil nog niet erg lukken, tenminste er zijn wel een aantal potentiële vrachtjes te vinden, maar ik vind de vracht niet conform de tijd van het jaar. Dus ik besluit mijn poot stijf te houden. Als we in Conflans de Seine op draaien lopen we nog lekker. Echter hoe hoger we komen kleurt het water steeds bruiner en de snelheid wordt steeds minder. In het Bras de Monnaie die trouwens altijd erg zwaar is als er een stroompje loopt zakken we onder de 4kmh, gelukkig verdubbeld die boven de stad wel weer.

De hoogwater berichten vliegen je rondt de oren. De sneeuwvlokken ook trouwens. Wij gaan ook eens geladen naar Bray sur Seine krijgen we meteen een crue voor ons kiezen. Of het ermee te maken heeft weet ik niet maar één bevrachter is beried mijn vraagprijs te betalen. In mijn sas met dit succes buffelen we verder tegen de stroom in. In Montereau mond de Yonne in de Seine. Eenmaal daarboven blijkt de Yonne de boosdoener. Met 100 rpm minder lopen we 2,5 kmh harder en is het met overstekende bomen ook over.

Nog twee sluisjes scheiden ons van de losplek. We zijn er nog vroeg genoeg, maar lossen doen ze niet meer. In tegenstelling tot wat ze eerder van de week gezegd hadden. Dan is het maar goed dat de silo ons van de week niet meer kon laden. Die bellen echter 's middags op dat we toch morgen laden kunnen. Oef, dat is wel krap. Dan maar even vragen hoelang ze denken te gaan doen over het lossen, want dat gaat hier nogal speciaal. “De hele dag meneer”. Shit. Dus nu kunnen we pas maandag laden. Als je denkt dat je dan alle smaken wel zo'n beetje hebt gehad belt het losbedrijf om te melden dat ze Maandag pas kunnen lossen. Nee, dat is fijn werken met zulke gasten.

Nou ja dan is er ruim de tijd voor wat klusjes. Begin maar met wat achterstallige administratieve rompslomp wegwerken. Als ik net lekker de gang heb stopt de computer ermee. Dat gebeurd vaker de laatste tijd. Ik vermoed dat hij wat te warm wordt. Dus dat stofnest weer eens goed schoonmaken. Dat werbaasd me niets achter het waaiertjes zit het zowat helemaal dicht. Dat varkentje is relatief snel gewassen. Daarna verder, rond de middag stapt er iemand aan boord en klopt op de deur en loopt ook meteen maar naar binnen, Nou ja zeg, wie is dat in vredesnaam. Omdat wij beneden zijn kunnen we niet meteen zien wie het is, maar de stem is wel meteen herkenbaar. Het is iemand van kantoor bij de ELV. Die was voor acquisitiebegeleiding in de buurt en dacht ik rij een klein stukje om dan kan ik ook eens zien hoe ze hier die Big Bags lossen. Maar goed die vlieger gaat niet op. Hij eet wel nog even mee voordat hij aan de terugweg naar Nederland begint.

Eindelijk zoveel moed bij elkaar gespaard om kabels te gaan trekken voor die stomme AIS. Blijkt er in de antenne's één of andere incourante schroefdraad te zitten. Terwijl er 1” op de doos staat. Dus past er niets. Dan alles maar weer terug in de doos. Daarna het dorp in gelopen voor wat spulletjes, maar zoiets ga je hier niet vinden. Het is hier wel kerstmarkt. Erg leuk, hij is niet zo groot als die van Keulen, maar wel gezellig.

Een wandeling langs de nu inmiddels ook snel stromende Petit Seine, Ergens mond een klein riviertje in de Seine. Het is een riviertje waarvan zijn bron niet ver hiervandaan is, want het water is glashelder. Heel wat anders dan de Seine op dit moment. We lopen door tot de sluis en stuw Jaulnes gaan daar via de Passerelle naar de overkant en zakken daarna weer af. Niet langs de rivier, want die kennen we wel. In het dorp nog eens over de kerstmarkt en wat boodschapjes gehaald. We bellen met de kindertjes om te vragen hoe ze het hebben gemaakt voor de allereerste keer een weekend overblijven op internaat. Daarna zijn we allemaal blij dat we de deze zeer lange ritten dit weekend niet hebben gemaakt.

Het lossen gaat inderdaad nogal speciaal. De big bags worden in vrachtauto's leeg gestort. Daarvoor zit onder iedere big bag een speciaal tuitje dat is dicht gebonden. Alleen wil die niet altijd even makkelijk los. Dan worden de zakken maar gewoon kapot gesneden. Om sommige zakken zit al een tweede zak omdat de eerste al voortijdig stuk of los was gegaan. Dit alles maakt het lossen een langdurige geschiedenis. Na een tijdje ligt er een hele stapel lege big bags op de kant. Het is maar goed dat het niet waait anders lagen ze nu in de Seine. Om vier uur zijn we leeg. De silo waar we moeten laden staat één kilometer benedenstrooms aan de overkant van hier. We laten het schip met de stroom mee zakken tot we daar zijn. Ik moet zeggen dat ik wel kan wennen aan het feit dat we nu alweer vrijwel niet leeg hoeven te varen. Niet alleen omdat het makkelijk is. Het is financieel ook geen slechte zaak, omdat je geen kosten maakt met leeg varen.

De silobaas vertelt dat ze normaal wel 300t per uur kunnen laden, maar met mais niet. Nu zeker niet, want ze moet nog schoongemaakt. Dan worden alle velletjes, kolfkernen en andere onzuiverheden tussen de mais korrels uit gefilterd. En dat kun je best zien, want het is inderdaad schone mais. De schoonmaak machine heeft echter maar een capaciteit van 50t per uur. De laadpijp heeft een afstandsbediening die ik mee naar binnen kan nemen in de stuurhut. Daar wordt je wel wat lui van, want nu hoef ik niet naar buiten om de pijp te bedienen. Heel principieel zou je kunnen zeggen dat ik dat sowieso niet hoef, omdat dat niet het werk van de schipper is. In feite is dat ook zo, alleen als je wilt dat het schip na belading er zo bij ligt dat je gewoon op de plaats van bestemming kunt aankomen, kun je het beste gewoon zelf laden.

Al met al zijn we alweer veel verder in december als waar we op gerekend hebben. Wat eerst nog makkelijk kon is nu wel krap geworden. Namelijk nog lossen voor de kerst. Gelukkig helpt de stroom waar we op de heenreis nog zo tegen in moesten boxen ons nu mee. Hoewel die al minder wordt gaat het toch nog stukken sneller als normaal. We doen zelfs nog een sluis op de Oise. Daar hebben we dan wel weer tegenstroom, maar de stroom op de Oise loopt minder lang door, zodat het nog redelijk vlot gaat.

Het lijkt er op dat de meeste schepen al met kerstreces zijn. We varen moederziel alleen de Oise op. Als we in de buurt van Compiegne komen horen we de een na de andere uit de Aisne melden. Zo ook de Picaro en varen samen verder richting Canal du Nord.

Hé vandaag is de wereld weer wit. Het is maar goed dat Henny gisteravond nog is weggereden om de kinderen te halen. Omdat de kinderen nu 2 weken vakantie hebben zijn ze wat vroeger uit. Tegen de tijd dat Henny terug wil rijden is het in Nederland een chaos. Er is in 1,5 uur tijd 15 centimeter sneeuw gevallen. De A 27 is afgesloten. Moeilijk voor te stellen, want hier is niets aan de hand. Een paar uur later waagt ze het erop en vertrekt. Ieder uur krijgen we een nieuwe ETA van een uur later. Ik zit bij de buren en onze buiken rammelen om het hardst. Zeker nu de lekkere geurtjes al een hele tijd uit de keuken komen. Uiteindelijk komt Henny dan toch heelhuids met de kinderen aan. Meteen schuiven we met zijn allen aan tafel ook aan.

Eigenlijk zouden de buurvrouw en ik vandaag 2 vergaderingen bezoeken, maar gezien de chaos op de weg, het verslag en negatief reisadvies van Henny besluiten we de auto aan boord te zetten en gewoon te gaan varen. Dat is echt wel genieten vandaag. Ik denk dat we de enige vervoersmodaliteit zijn die geen hinder ondervind van de sneeuw. Als vervanging voor de vergaderingen lopen buurvrouw en ik een pandje langs witte landbouwpercelen. In de verte leveren 2 reeën een strijd om leven of dood voor de jagers die we driftig horen knallen. Deze keer kunnen ze nog ontkomen, als ze uit het zicht verdwijnen lopen we verder met de kinderen op de slee achter ons aan. In Palluel maken we beide vast naast een Franse collega. Met zijn achten in het spitsen roefje krijgen de Hollanders een cursus Frans voor gevorderden. Echter is die voor mij af en toe toch echt te hoog gegrepen.

Voor de buren is de reis bijna ten einde. En wij gaan vandaag toch ook niet verder dan daar, want de brandstof tanks zijn zo goed als leeg. En het bunkerstation is vandaag gesloten. We gaan langszij van het bunkerschip en willen aan de wal gaan om een wandeling door de sneeuw te maken. Maar we moeten halsbrekende toeren uithalen om aan de wal te komen. Terwijl ik dacht dat het hier wel een makkelijk afloop zou zijn. Dan varen we nog maar een klein stukje verder naar de losplek van de buren. Die zijn alvast begonnen met het sneeuwvrij maken van de luiken, Maar zijn maar wat blij dat te mogen staken om bij ons aan te kunnen schuiven.

De dag begint met de bunkerboot. De tankdoppen willen niet vrijwillig open. Ze zijn vast gevroren. De hete lucht blazer doet wonderen. Even later kunnen we met volle bunkers en een lege portemonnee verder. Op de taalgrens van onze zuiderburen moet de radar toch weer aan want we varen daar in een muur van mist. Onze voorbuurman had ons al gewaarschuwd zodat de radar alvast zijn opwarmtijd achter de rug heeft. Als de voorbuurman een tegenligger passeert zie ik op het radar scherm dat de tegenligger wel erg ver naar zijn verkeerde wal doorschiet. De echo wordt steeds vetter, omdat het schip meer en meer diagonaal komt te liggen. Ik zit nog een 400 meter achter mijn voorbuurman aan. Ik zie meteen dat niet meer goed gaat komen en sla volaan achteruit. Gelukkig gaat bij de tegenligger ook de snelheid er uit. Misschien wel omdat die met de kop in de dijk vaart. We zijn nu echt heel dicht bij elkaar. De echo's beginnen al aan elkaar te plakken. Heel vaag begint er vlak voor onze kop de kop van de tegenligger op te doemen, nog maar een meter of 5 van elkaar vandaan Wij beginnen ook dwars te vallen door het achteruit draaien en de stroom die we van achter hebben. Dan wordt de afstand tussen de schepen langzaam groter. Pfffffffffffff, dat is nog net goed gegaan. Het enige wat de buurman kan zeggen is: “ja ik ben uit mijn roer gelopen door je voorbuurman”.

Aan de eerste sluis op het Albertkanaal een nieuwe vaarvergunning opmaken. Maar hoe vaart u dan? Niet over klein Ternaaien? Naast hem zit nog een collega die antwoordt, “O, maar dan gaat u over Dessel en Lozen. Inderdaad. Maar voor we daar zijn moeten we af en toe tussen ijsschotsen door en is het laat avond.

De geruchten gingen dat het al heel moeilijk bevaarbaar zou zijn vanwege ijsgang. Gelukkig valt dat enorm mee. Er liggen eigenlijk alleen boven de sluizen op de Zuid-Willemsvaart wat gebroken ijsschotsen. Echter op de dode arm naar Helmond is het wel wat zwaarder. Maar er kwam net een kempenaar vanaf de nieuwe sluis. Die op dezelfde plek moet lossen. En zijn lading hebben ze uiteraard harder nodig, want de buurman zit in de huur zoals dat heet. Dus die moet eerst lossen. We moeten wel eerst invaren bij sluis 9 om in de kom te gaan liggen, zodat we samen kunnen schutten. Moeten jullie nog laden met de kerst? Vraagt de buurman. We moeten niets, we kunnen ook nee zeggen. “O, maar ik niet , ik zit in de huur” antwoordt de buurman. Nou fijne kerstdagen dan.

Als de buurman leeg is zijn wij aan de beurt om te lossen. Om hier te blijven liggen met de kerst lijkt ons niet verstandig, want de oude vaart zit als eerste dicht met ijs. Maar welke kant moeten we dan op? Tijdens het lossen komt er duidelijkheid. We gaan nog één keer laden dit jaar. Maar voor het zover is zoeken we nog een veilig ijsvrij plekje voor de kerstdagen.

Het is winter. Dat is geen nieuws. Op de radio horen we dat vooral in Limburg erg veel sneeuw is gevallen en er nog meer komt. En dat zien we ook. Even de auto aan de wal zetten is vandaag een arbeidsintensief karweitje. Op de auto steiger ligt een halve meter sneeuw. Die moet ik eerst vrij scheppen, want de auto er zo op zetten is geen optie. Dan kom ik geen meter verder. Als ik na een half uur scheppen zover ben gaat de auto gewapend met sneeuwkettingen de wal op. Dan nog van de steiger naar de openbare weg, via de kanaaldijk. Een smal weggetje annex fietspad met aan de ene kant het kanaal met ijskoud water en aan de andere kant het dijk talud waar een meter of 20 lager een slootje je ontvangt mocht je het midden van de dijk niet kunnen houden of zien, want waar nu precies het weggetje loopt is niet meer te zien. Henny en de kinderen moeten van mij naar de grote weg lopen. De sneeuw ligt hoger als de onderkant van de auto. Niet alleen de banden trekken een spoor. Als de auto aan de doorgaande weg staat bellen ze vanuit ons kerst logeeradres; “Ik wil je niet ontraden om te komen, maar zorg voor voldoende eten en drinken, warme kleding en een sneeuwschep in de auto. Er zijn hier in de straat al verschillende auto's vast gereden in de sneeuw”. Tot op onze tanden bewapend gaan we op pad. Uiteindelijk valt alles na het eerste stukje eigenlijk nog wel mee. En komen maar met een paar uur vertraging heelhuids aan.

Het is net of we op wintersport vakantie zijn. Het is in ieder geval net zo wit en ik heb hetzelfde gevoel een beetje. Alleen houden we het vandaag bij wandelen. Als de rest van de familie gearriveerd is storten we ons op de kerst cadeautjes. Er zitten ook nog sinterklaas surprises tussen. Dat gebeurd wel vaker bij ambulante families.

Jippie! Nog meer sneeuw. Als je de weg niet op hoeft is het geen probleem. Wat wel moet is voor 10 uur 's ochtends je stoepje schoonvegen. We zijn nu tenslotte wel in Duitsland en daar gaat het wat toch wat anders. Als dat werk er op zit gaan we met twee sleeën naar de heuvel in het bos. Na menig buikschuiver warmen we ons met warme chocolademelk. Of met een driedubbele sauna gang om vervolgens met je blote gat in de sneeuw weer af te koelen.

Na een wandeling van 5 uur met sneeuwpret smaakt het eten fantastisch. Dat voor menigeen het werk weer roept is duidelijk te zien. Het ijs in het Dordmund Ems kanaal is al menigmaal aan de kant geschoven door passerende schepen. En al veel boomtakken die zich door de sneeuwlast aan de zwaartekracht hebben overgegeven zijn al aan de kant van de weg geschoven. In het bos zien we een ree ons paadje kruisen. Die heeft de kerst overleeft.

Nog snel een potje siedler (kolonisten van catan) spelen voor de meeste weer naar huis rijden. Ook wij gaan terug. Wel via Nieuwegein, want daar hebben we vanavond een etentje met een hoop van onze “jeugdvrienden” Niet dat dat nu geen vrienden meer zijn, en elkaar nooit meer zien nu we oud aan het worden zijn, maar het gaat in ieder geval niet meer zo makkelijk en vaak als vroeger. Is het nog nodig te schrijven dat dit uiterst geslaagd was. En dan zien we het feit dat we eerst naar het verkeerde restaurant gestuurd zijn, maar even door de vingers ;-)

Voor ons begint de werkelijkheid weer. Snel even laden vandaag. Het weggetje naar de autosteiger is al iets beter begaanbaar als toen we vertrokken. Al komt dat niet door de vele gepasseerde auto's, want in de sneeuw loopt maar één bandenspoor. Er is blijkbaar toch al wat sneeuw weg gedooid. De planning in Stein loopt zo strak dat er voor het laden geen tijd meer is om proviand in te slaan bij de supermarkt. Dus dat doen we maar als we vol zijn, want om nu met oudejaarsnacht op een houtje te bijten lijkt me ook niets.

De route loopt in verband met ijs en veel smeltwater weer via het Albert kanaal en Antwerpen. In Antwerpen komt een aspirant spitsenschipperstel aan boord, om het met ons over hun plannen te hebben. Het schip van zijn werkgever ligt in de Antwerpse haven al een paar dagen te wachten om te lossen. Ze zijn van plan om voor hun zelf te beginnen. En wilden aan ons vragen of ze niet een te romantisch beeld van de spitsenvaart hebben, Want dat lijkt ze wel wat. In ieder geval leuker dan dat gejakker en ge-stress wat ze nu doen. Naar ons idee valt dat beeld van hun wel mee en zijn ze wel klaar voor de spitsenvaart.

Het laatste dagje varen dit jaar. Met deze reis meegeteld hebben we in 2010 24 reizen gedaan. Dat is 1 minder dan vorig jaar, terwijl de omzet 10% hoger ligt dit jaar. We hebben 6633 ton vervoerd, 13190 km geladen afgelegd en daarvoor net geen 28 kuub brandstof gebruikt en 2076 uren gevaren. Om alles aan te laten sluiten hebben we ook nog 5213km leeg moeten varen. Daar 6,5m3 brandstof voor nodig gehad en 687uur over gedaan. En die cijfers verschillen nauwelijks met vorig jaar.