Daarom zit het onderste stukje plaat er gauw weer op. Op de spanten en een stuk strip moet nog even gewacht, omdat die niet voorradig waren.

De jongens maken de kop weer dicht. De machine kamer valt een grote schoonmaak ten beurt.

Terwijl een heuse scheepstimmerman de betimmering van het vooronder weer in orde maakt gaan wij onze pup halen. Had ik al geschreven dat ze Laska gaat heten en dat het een Zwitserse witte herder is?

Schilder klussen binnen en buiten en dan zijn we er helemaal klaar voor. Helaas blijkt de beloofde reis nu niet meer zo actueel te zijn, omdat er geen product voorradig is. Toch vreemd hoe dat dan soms werkt. Eerst vragen ze om een aantal schepen voor te leggen en wij gevraagd wanner we klaar waren, en nu dit. Voordeel is wel dat we nu dit weekend even voor ons zelf pakken.

Dus in plaats te vertrekken met het schip, stappen we gewapend met onze camping spullen in de auto. In Ruinen aan de rand van het nationaal park Dwingelooseheide, vinden we een camping. Op de gehuurde fietsen rijden we door de mooie heide en bossen naar Dwingeloo. Een onderweg gehouden pauze is van korte duur als we werkelijk bestormd worden door muggen.

Gezien de andere camping gasten staan wij vroeg op. Na een ontbijtje voor de tent gaan T en Laska al in de fietskar zitten. We rijden naar de schaapskooi, waar de herder iedere morgen met zijn schapen en twee honden de heide in trekt. En langs een sterrenwacht schotelantenne via het bos terug. Dat moet al vrij vroeg, want M moet weer worden gebracht. D gaat van de week logeren om alvast te wennen voor na de grote vakantie. Voordat we de auto in gaan, nemen we nog een duik in het zwembad en kunnen we fris en fruitig aan de terugreis beginnen.

Vroeg op, auto aan boord genomen en ons losgemaakt van het accu infuus. Het waait flink en precies aanlandig. Het valt nog niet echt mee om ook daadwerkelijk weg te varen. Als dat dan wel gelukt is valt eigenlijk wel weer mee. Al komt de wind af en toe gemeen dwars van achter een rij bomen, bij voorkeur vlak voor een bascule brug. Henny begint aan een opruimactie en vooral voorop met een schoonmaak. Voordat die vers getimmerde kasten ingeruimd kunnen worden. Af en toe een onderbreking om bij Laska een paar souvenirs van de Drentse heide uit het velletje te draaien.

Dat is nou ook wat. Lig je drie weken bij de werf en dan ben je koud vertrokken en nu zie ik dat de dynamo niet laadt. Nu is er eigenlijk geen tijd meer om te liggen, want we hebben en drieluik aan reizen aangenomen. En zijn de komende maand wel onder de panne. Maar om nu al die tijd met de aggregaat de accu's te laden is geen optie. Dus moeten we een oplossing vinden.

Zoals afgesproken gaan we laden, lang duurt dat niet. Negen rollen. 145 ton. We vertrekken en varen via Smeermaas en Neerharen. Dat is leuker als via Klein Ternaaien. Aan Hasselt krijgen we een telefoontje dat onze in Maasbracht afgeleverde dynamo het weer zou moeten doen. Henny gaat hem met de auto ophalen. Onderweg wordt ik opgelopen door familie en gaan vanaf de volgende sluis waar Henny alweer terug is, gekoppeld verder. Mooi even de tijd om de dynamo aan te sluiten en dan kan de aggregaat uit.

Familie en wij moeten allebei richting Gent, maar aan Antwerpen gaan we toch ieder een andere kant op. Wij varen via de zeeschelde (rare naam in dit geval eigenlijk, want dat is een stuk minder zee dan de Westerschelde) En hun varen via Terneuzen. Aan sluis Evergem varen hun aan de bovenkant de sluis uit en kunnen wij afschutten. En dan is voor ons de reis alweer ten einde.

Na leegkomst het schip gezwaaid en richting Marquion vertrokken. Op de Leie is het druk, dat moet ook wel want alle verkeer van en naar Noord-Frankrijk moet nu hierlangs. Op de Franse schelde is sluis Bruay gestremd. Onder de Budabrug in Kortrijk schrik ik me bijna letterlijk te pletter. Een klap en de glasscherven vliegen rond mijn oren. Ik ben de brug al bijna onderdoor voordat ik besef wat er eigenlijk gebeurd is. De stuurhut heeft de brug geraakt. En ik zat niets vermoedend in mijn stoel, totaal verrast. En nogal onaangenaam. Ik begrijp niet hoe het kan. We gaan er zo altijd onderdoor en hebben dan nog best ruimte over. Boven het smal van de stad ligt een grote te wachten, half geladen met containers. Die heb ik wel horen melden aan post Kortrijk. Als die hard achteruit gedraaid heeft, is die waterbeweging verder gegaan en het stukje smal en ondiep spitsenvaarwater ingelopen en opgestuwd net op het moment dat wij onder de brug zaten. Dat moet de oorzaak zijn. Ik heb er vreselijk de balen van. Willen we net weer na dik 3 weken werf enthousiast beginnen gebeurd er zoiets. Tot diep in de nacht glas ruimen het ligt tot in de slaapkamer aan toe. Verslagen kruipen we in bed.

In Quesnoy is het druk, als we bij het opschuiven naast een lege collega gaan liggen komt er een praatje. Oei, mis gegaan? Ja, gisteren in Kortrijk. Goh, zoals je nu ligt, ja precies zo. Nou, wij ook en ik ga altijd zo. Ja wij ook zeg ik, maar gisteren ging het niet. We vergelijken de hoogte nog eens. De buurman is zeker niet lager. Zuur, Erg zuur. Ik troost me maar met de gedachte dat het erger had kunnen aflopen. Vorig jaar is er nog een collega verdronken, nadat hij met de stuurhut tegen de brug kwam en te water is geraakt. Ik had enkel glasscherven in mijn haar. Ondanks alles zijn we nog best vroeg op de laadplaats.

Het ruim in orde maken, met de kinderen aan de wal gespeeld. Dinand heeft geholpen met auto schoonmaken. Nog altijd een beetje van slag, doen we niets meer als het noodzakelijke, zoals het ruim in orde maken voor morgen. En we brengen M naar internaat.

Tweede beurt laden en nog voor de middag vertrokken. Voor de wedstrijd Nederland – Denemarken zijn we aangewezen op internet live verslag met vertraging. Geen groot succes met een mobiele verbinding. Henny had twee vlaggen zo groot als bedden lakens gekocht, dus die hangen in de mast. Het ziet er wel vrolijk uit. En de belemmering van het uitzicht valt eigenlijk wel mee.

Onderweg krijgen we best veel reacties op onze voetbalvlaggen. De meesten vinden het wel leuk. Er zijn er die zeggen; goh je moet ze vast zetten dan kun je gaan zeilen! Ook nu is het erg druk langs deze route, op een gegeven moment liggen we met 8 schepen boven de stad van Kortrijk te wachten. Als we dan door mogen en onder de gewraakte brug doorgaan komt er tegelijkertijd woede en verslagenheid bij mij op, kan er nog steeds niet over uit. Omdat we morgenvroeg in Terneuzen hebben afgesproken met hersteller en verzekering moeten we vanavond na herhaaldelijk een aantal schuttingen voor gehad te hebben nog wel even aanhouden.

Om het tot de definitieve reparatie uit te zingen worden er wat verstevigingen aangebracht dat weer wat verband in het geheel brengt. Want we moeten de stuurhut er nog wel af en terug erop kunnen zetten, anders zijn we snel uitgevaren. De volgende reis zal het zelfs geladen moeten. In afwachting van de verzekeringsexpert komt de bilgenboot nog langs. Intussen is de expert er ook en die is eigenlijk ook snel klaar, zodat we ondanks de forse wind toch naar buiten gaan. Omdat die Noord-Oost is, is er niets aan de hand, zelfs niet met wind en stroom tegen elkaar in. Zout worden we helaas wel.

Vroeg op want als we vandaag onder kantoortijden op de losplek aankomen dan kunnen we onze dag halen. Dat wil zoveel zeggen dat je aankomst officieel erkend wordt. En dus dat we deze week nog leeg moeten. Daar is onze verdere planning op berekend. Onderweg beleven we geen rare dingen en zijn op tijd op de losplek.

Echter zijn we niet alleen en de buren hebben allemaal hetzelfde product geladen. Er is geen plek genoeg in de silo. Dat betekend dat wij maandag pas aan de beurt zijn. Dat is vervelend, planning aanpassen. Het betekend automatisch ook dat de afgesproken laaddatum niet gehaald kan worden.

Uiteraard kijken we Nederland – Japan. Het is wel leuk dat WK, alleen komt er weinig nuttigs uit je vingers.

Naast het schip ligt een terrein met bulten grond en een stuk ruwe ondergrond, leuk voor de kinderen om in te spelen. Als we M hebben weggebracht en met de auto het terrein terug oprijden zien we een bord met daarop. “verboden toegang, drijfzand”. Vanaf de waterkant staat ook een bord. Daar staat alleen op “gemeente Veghel, havengeld plichtig”. Je moet natuurlijk wel prioriteiten stellen als gemeente.

Er dient zich een koper aan voor mijn motorfiets. Die wil meteen komen kijken. Dat kan mooi nu we hier nog liggen. De verkoop is zo rond. Het geeft wel een dubbel gevoel, jammer dat ik er nu niet meer mee rijden kan, maar zoveel deed ik dat toch niet meer. Plus dat het aan boord wel een sta in de weg minder is.

We zouden gaan lossen dus gaan onder de kraan gaan liggen. Echter uit een bezoekje aan het kantoor blijkt dat de benodigde papieren nog niet aanwezig zijn, dus mag ik niet lossen. Na negen uur blijkt dat snel geregeld, maar helaas zijn ze wel al met een ander schip begonnen. Het is jammer, alweer bijna een dag om voordat we eindelijk leeg zijn. En dan op naar Mertert.

Wauw de zomer lijkt nu echt begonnen. Dit is zo'n ochtend dat vroeg opstaan niet erg is. Voor de grens gaan de gasolie bunkers vol en dan moeten we knallen. Het is uitzonderlijk rustig voor op de Rijn. Sommige schepen zijn in WK-stemming en versierd met vlagen, Duitsers en Nederlanders. Er zijn er zelfs waarbij de Duitse en Oranje voetbal vlag gebroederlijk naast elkaar in de mast hangen. Dat vind ik mooi. Duitsland speelt vanavond en het is spannend, want bij verlies liggen ze eruit. Maar ze doen wat iedereen van ze verwacht en winnen.

Net als ik denk dat we deze keer ver komen voordat we bezoek krijgen van de Duitse controlerende instanties meld de WSP van Keulen zich. We stonden niet in de computer. Het blijkt dat ze hier om privacy redenen de gegevens niet langer dan een jaar mogen bewaren. Dus uitvoerige controle. De man wil wel nog in de machinekamer kijken, maar daar is het zo warm dat ie er zo weer uit is. Hij vergeet helemaal naar het vaartijden boek te vragen. Terwijl dat normaal het eerste is waarnaar gevraagd wordt. Met de eerste bergen in zicht maken we vanavond wat vroeger vast om voetbal te kijken. En ook WIJ winnen. En we gaan nog niet naar huis, nog lange niet nog lange niet.

Vanaf Bonn wordt de omgeving mooier. Zou dat komen omdat er dan wat bergen te zien zijn en dat dat alleen al genoeg is om het vanuit Nederlands perspectief mooi te laten zijn? Omdat het bij ons zo plat als een pannenkoek is. Maar dat is het niet alleen. De industrie is minder vertegenwoordigd, en er is ruimte voor groen. Als we de Moezel invaren kan er een paar honderd toeren vanaf. Zeker nu het zulk prachtig weer is scheelt dat binnen ook een paar graden. De eerste schutting mee met een 110 meter. De matroos pakt voorop echter veel te vroeg een paal en schuift niet ver genoeg op, zodat de deuren niet dicht kunnen. Pas nadat de sluiswachter hun verzoekt op te schuiven komt er genoeg lengte vrij. Bij de eerste sluis denk je dan dat ze ons misschien niet opgemerkt hadden, maar zo gaat het bij alle sluizen vandaag.

De buren van gisteren zijn vannacht door gegaan. Het varen hier is wel mooi om weer eens te doen. Nu het voor veel mensen al vakantie is lijkt de moezel wel één uitgestrekte camping. De buren van vandaag laten wel voldoende ruimte voor ons in de sluis. Het valt me wel op dat de matroos voor en achter een touw achteruit heeft staan, pas als de schipper hem daarop wijst zet hij achterop een touw vooruit. Alleen wel linksom om de bolder. Daarop krijgt de matroos nog een aanwijzing. En ik hoorde net een zuiderbuur mopperen dat zijn matroos niet kan kuisen, omdat hij het sop laat aandrogen, geen touw kan vastzetten en dat ze met schilderen het hoog gepolijste RVS onder kladderen. Wat moet dat een genot zijn, varen met personeel.

Op zondagmorgen in Trier bunkeren, erg veel kan er eigenlijk nog niet bij, maar voor we Frankrijk in gaan heb ik liever alle bunkers vol. Het laatste stukje naar de laadplaats in Luxemburg is zo afgelegd. De bunkerboot is wel verhuisd. Die lag altijd boven de sluis van Trier. Tegenwoordig in de haven. Dat klinkt misschien niet indrukwekkend, maar dat is toch een verschil van 12 kilometer en één sluis. Dus ik was wel blij toen ik van de week belde dat die man nog even vroeg of ik wist dat ze verhuisd waren.

Ik vraag me hier altijd af wat ik spreken moet, Duits of Frans. Het Luxemburgs is wel een leuk taaltje. Het lijkt nog het meest op een mengsel met als hoofdingrediënt Duits, een paar grote scheppen Frans en een héél klein scheutje Nederlands. Hoewel ik de drie talen aardig onder de knie heb, krijg ik van het Luxemburg maar goed de helft mee. De communicatie tijdens het laden is echter geen enkel probleem. Het zijn ontspannen mannen die de tijd nemen. En dat bedoel ik niet verkeerd, maar dat ze niet gehaast zijn. Eerst het ruim opmeten en dan uitrekenen hoeveel lengte's damwand er achter elkaar liggen kunnen en hoeveel naast elkaar. De stapels naast elkaar houden ze precies even hoog. Omdat daar straks de auto, bijboot en stuurhut nog bovenop moet staan. Met 185 ton komen we niet diep genoeg om met stuurhut onder 3,40 m door te kunnen. De mannen vinden het wel indrukwekkend. En dat we bijna 200 sluizen moeten doen is onvoorstelbaar. Om de moezel kosten, een internationale vaarwegbelasting te betalen ga ik naar het kantoortje op de eerste sluis. Bent u geladen dan? Tot het drielandenpunt punt van Schengen hebben we aan stuurboord Luxemburg en aan bakboord Duitsland. Daarna varen we Frankrijk in. Waar we voor de voetbalwedstrijd Nederland-Slowakije een paar uur vastmaken.

Tjonge als ik er op uit was geweest om de boel te flessen had het deze reis goed gekund. De beambte voor de VNF vaarwegbelasting dacht ook al dat we leeg waren. Had een voordelig reisje geworden. Er vaart de hele dag al een groot schip achter ons aan dat niet voorbij wil. Voor ons is dat raar. De buurman vindt het wel makkelijk zeg hij. Dan staan in ieder geval de sluizen klaar, want ik heb geen idee wat ze allemaal brabbelen. Dat gaat jou een stuk makkelijker af heb ik gehoord. Ook op de Franse moezel is schip schip communicatie eigenlijk altijd Duits. Maar met de sluiswachter is een ander verhaal. Hoe verder dat je komt hoe kleiner de kans dat er verstaanbaar Duits uitkomt. Aan Metz zien we eindelijk weer andere spitsen. Die doen hier in de regio zand en grind transporten. En de Spits Atelante is te koop. Eentje van Dedemsvaart. De brug in Metz, de laagste op de grote Moezel is voor 2 miljoen euro gezandstraald, gecoat en maar liefst 30 cm omhoog gebracht.

Het is maar goed dat we gister niet helemaal doorgegaan zijn, Sluis Neuves Maison, de laatste grote is “en panne” . Boven de sluis liggen een aantal grote schepen te wachten. In tussen tijd zetten wij de boot en stuurhut op de lading. Dan is de computer storing inmiddels verholpen en vaart de afvaart langs. De eerste kleine sluis is tegenwoordig geautomatiseerd net als de rest. Het begint al goed, meteen de depanneur bellen. Dubbel rood. Tussen de wilde kersen en noten bomen door van sluis naar sluis. Van de 12 sluizen van vandaag waren er maar liefst 3 waar de depanneur niet bij nodig was. Bij de eerste had ik hem gezegd, blijf maar een beetje in de buurt, want ik heb niet veel vertrouwen in die automaten. Oh, nou het werkt toch vrij goed, zei de beste man. Daar zal hij aan het eind van de dag toch anders over gedacht hebben waarschijnlijk.