Henny en ik hebben beiden een vergadering in Nederland. Henny kan nog met een aantal mensen de auto delen. En iemand moet er bij de kinderen blijven. We besluiten dat ik dat doe. Met de kinderen gaan ik aan de wal een balletje trappen en naar de kermis in Metropool Fresnes sur Escaut. Die is echter nog niet open en lopen na een langdurig bezoek aan de locale speeltuin weer terug naar boord.

De dag van de arbeid heeft een inspirerend effect op me gehad en werk vandaag een aanzienlijk deel achterstallige administratieve werkzaamheden af. Daarna brengen we een bezoekje aan de kermis, die nu wel geopend is. Door de staking bloeit de locale economie wel op. Henny stond al een uur in de rij van de supermarkt, de kermis is gezellig druk.

Als de temperatuur een indicatie zou geven van de stemming van vandaag voorspelt dat niet veel goeds. Na de middag is er weer een bijeenkomst van schippers op de sluis. Dat gaat er nog steeds rustiger aan toe dan een gemiddelde beurs afroep in de tijd dat die er nog was.

Ondanks eerdere beloften is er nog altijd geen drinkwater gebracht. Wel bij de schepen die verderop in afvaart voor de staking liggen. Volgens zeggen zijn wij morgen aan de beurt. Er komt een buurman langs die ik eerder van de week een programmaatje voor de PC heb gegeven met een vraag daarover. Een andere buurman komt aan het eind van de dag met nieuws van de Nederlandse Ambassade. Morgen zal er waarschijnlijk een overeenkomst getekend worden. We zullen zien.

De vrachtwagen met drinkwater is er, hij heeft 15m3 bij zich. Er liggen 17 schepen. De slangen die de vrachtwagen bij zich heeft zijn niet lang genoeg om de buitenste schepen te bereiken. Een buurman heeft een slang met de juiste koppelingen, zodat iederéén drinkwatertank bereikt kan worden. Tegen de avond gaan er geruchten dat er een akkoord is bereikt en dat er morgen weer gevaren kan worden, we zullen het hopen.

In het middelbaar onderwijs hebben we dit jaar weer twee weken vrij. Ons idee was dat ik de eerste week mee zou proberen mee te varen met de Westropa en dat we dan samen de tweede week nog een aantal dagen naar de Ardennen zouden gaan. De stakingen van de Franse schippers gooide wat roet in het eten, want de Westropa lag vast in de staking voor de sluis van Fresnes en voorlopig was niet duidelijk hoe dat verder zou verlopen. Dus eerst wat klussen rond het thuis. Op donderdag ochtend belde Janarie dat de sluis was vrijgemaakt en dat hij onderweg was naar Vaucelles, aan het Canal de Saint-Quentin. Als ik wilde kon ik mee. Ik heb eerst mijn schilderwerk thuis afgemaakt en ik ben 's avonds naar Vaucelles gereden, met boodschappen voor Henny. Onderweg belt Janarie dat ze tot Masnieres zijn gekomen, daar kan ik dan aan boord. Voor Cambrai de autoweg af en binnendoor verder. Onderweg nog even gepauzeerd en naar huis gebeld. Terwijl ik met Marijke klets, zie ik voor me in de verte vijf herten door een in bloei staand, geel koolzaadveld huppelen. Als uitgelaten jonge honden hollen ze achter elkaar. Ik zie steeds de donkere kopjes boven het gele veld uitschieten en soms zie ik hun hele lijf, als die wild zo'n soort antilope-sprong malen. Ik geniet van het schouwspel. Mijn dag is alweer goed. Even verderop schiet ik een foto van de ondergaande zon, alweer boven zo'n mooi geel veld. Een bruine uil scheert geïnteresseerd over mijn hoofd en treft verder op boven het veld een maatje. Ik voel me alweer helemaal op vakantie.Het schip lag afgebroken voor de kant, voor een mooi gemaaide oever. De meegebrachte boodschappen aan boord, de auto erin en na een kletsje pitten in het vertrouwde vooronder.

Wauw, om 7 uur kan er weer geschut worden, de schepen die de blokkade vormden hebben plaats gemaakt. Er is voor een extra sluiswachter gezorgd om alles in goede banen te leiden. Op zich is dat goed nieuws, omdat er voor vandaag een stakings waarschuwing is uitgegaan. Dit keer voor wat betreft de sluiswachters dan. Gelukkig blijft het bij de waarschuwing. Ik had wel wat onrust verwacht omdat sommige collega's in Mortagne of Bleharies zijn blijven liggen. En andere toch door gevaren zijn naar Fresnes zonder de eigenlijk nog plek was. De eerste paar schuttingen gaan rustig. Dan komt de verwachte onrust er inderdaad. Het blijkt gelukkig zo dat diegene die als een kip zonder kop door gevaren zijn naar de sluis gewoon op hun beurt moeten wachten en dus de schepen die al in Bleharies lagen toen ze daar voorbij voeren gewoon weer voor moeten laten gaan. Verderop is het uiteraard razend druk, in de loop van de dag komt er steeds meer nieuws naar buiten over het bereikte akkoord. De ene is behoorlijk enthousiast en de andere vindt dat er eigenlijk niets is bereikt. Er zit wel enig verschil in de uitleg die stakers geven aan het ondertekende protocol als dat wat ik er in lees. Meer boordcontroles? Wie heeft daar nu om gevraagd? Afijn, ik persoonlijk ben niet zo enthousiast over het getekende akkoord, omdat het over een tijdje waarschijnlijk weer een aantal loze beloftes blijken geweest te zijn. Door de drukte komen we niet op de laadplaats vandaag. Aan Masnieres komt Roeland voor en paar dagen aan boord en neemt het boordjournaal over.

Om 6.45 uur was ik al wakker, het is altijd weer even wennen in een ander bed. Losgemaakt en nog een vijftal sluizen gedaan richting Vaucelles. Onderweg wijst Janarie mij op een ree, wat aan stuurboord langs de oever zwemt, naarstig op zoek naar een plek om uit het kanaal te komen. Het kanaal is hier goed beschoeid met stalen damwandprofiel met daarop een betonnen balk: een niet te nemen barrière. Het lijkt nog niet in paniek te zijn en zwemt onverstoorbaar verder. Maar dat kan niet lang duren, er is nergens een opstapplaats waar wij vandaan komen. Janarie maakt geen aanstalten het ree te redden van een wisse dood: het ree laat zich toch niet vangen en in de angst is de kans groot dat het ree zichzelf en ons ernstig verwond. Een naargeestig idee. Het ree zwemt verder langs de oever, langzaam zie ik het kopje kleiner worden. We varen Vaucelles voorbij en keren een stukje verder en varen terug naar de laadplaats. Eerst het ruim vrij gemaakt: de stuurhut eruit en opgebouwd, de beide auto's eruit en op de kant gezet, de jetski en de “bijboot” op de roef en ik zie Janarie met de mast naar voren lopen en op zijn plaats zetten. Vrij snel daarna beginnen we met mais te laden met een pijp. Janarie gooit eerst achter redelijk vol en daarna voorin. Zoals altijd stuift dat best. Het is duidelijk zaak bovenwinds te blijven staan. De jetski en mijn auto gaan daarna op een canvas zeil in de kuil in het midden op de mais onder de luiken. Hun auto op de luiken en rond de middag varen we weer de zelfde weg terug. Het is redelijk druk op het kanaal, veel spitsen en dus veel kletsen. Ik hijs mezelf in een stevig regenpak en gevoerde laarzen van Janarie en ik spuit het schip met de dekwasinstallatie schoon van het witte poeder van de mais. Ik voel me een beetje zo'n Michellinmannetje in dat pak. Ik blijf wel lekker droog maar ergens op of af klimmen gaat wel een stuk lastiger. Het is niet echt warm buiten maar na een uurtje lijkt het wel een sauna in m'n pak. Ik ben blij dat ik de dekwasslang weer op kan bergen in het voorherft. Ondertussen en daarna help ik bij het vastmaken in sluisjes. Het is al weer een paar maanden geleden dus soms gaat dat niet goed. In deze toch wat kleine sluisjes is het zaak de kop van het schip goed tot aan de deuren vast te maken, zodat de kans dat het roer beschadigd wordt door de drempel aan de andere kant, wordt geminimaliseerd. Ik vond dat ik steeds redelijk dicht bij de deuren vastmaakte maar Janarie wilde dat ik nog dichter op de deuren zou vastmaken. Ik moest een paar keer mezelf overwinnen en het schip heel bewust een stuk door laten glijden. Straks gaan de deuren open tegen het schip?!Maar bij het naar beneden schutten trekt de tros naar achteren het schip wel een beetje terug steeds dus het lijkt mee te vallen. Het gebeurt dan toch een keer dat een van de sluisdeuren tegen een anker aanloopt bij het opendraaien. Even schrikken, naar Jananrie gebaren dat hij wat naar achteren moet en de deur zwaait weer verder open. Op tijd het juiste boldertje pakken is soms al lastig: een keer pakte ik een bolder te vroeg waardoor bij de deuren aangekomen, voorin in de sluis de tros op was. Gelukkig had Janarie dat natuurlijk al lang gezien en maakte snel de tros los en gooide deze over de volgende bolder. Ondertussen kon ik het schip niet remmen en botsten we weliswaar licht maar toch tegen de sluisdeuren aan. In Cambrai in een sluis wil een aardige man op de kant mij helpen bij het losmaken van de voortros terwijl deze nog strak om de bolder ligt. Ik gebaar naar hem dat hij even moet wachten tot de spanning er af en inderdaad even later geeft hij mij de tros aan. Ik moet in mezelf wel grinniken: een tros los willen losmaken die nog onder spanning staat, dat gaat echt niet lukken.'S avonds vallen we net over zevenen stil voor een dichte sluis, einde oefening! Wel lekker rustig maar ook net voor een grote fabriek. Janarie wil vanavond nog de machinekamer in, onderhoud plegen. Na het eten een overal aan en olie verversen en doorsmeren! Op aanwijzingen van Janarie, pomp ik met een vaste mechanische manuele oliepomp de nog warme carterolie uit de Gardner en in een drietal lege vaten. De olie van de reductiekast tap ik af. Ik smeer de waterkering van de schroefas door. Janarie is ondertussen met andere karweitjes bezig. Leuk om te doen en meteen weer een beetje zicht krijgen op wat er aan apparatuur staat en wat daar aan moet gebeuren. Moe en voldoen onder de douche, een pilsje en daarna pitten!

Ik heb geslapen als een blok, volledig buiten westen. Ik word wakker als ik Janarie hoor losgooien. Een nog laag waterig zonnetje prikt een beetje door de dunne mist. Statig langzaam strijkt de nevel over het wateroppervlak. De opkomende zon kleurt de damp oranje-geel. Erg mooi. Het is stil buiten. We liggen om vijf voor zeven klaar voor de automatische sluis. Na 10 minuten gebeurt er nog niks. De sluis reageert ook niet op de afstandsbediening. Na nog 5 minuten belt Janarie de lokale VNF-verantwoordelijke. Na nog een paar pogingen springt de sluis aan en gaat even later open. Het gaat verder vandaag, het canal de Saint-Quentin verder af. Bij de laatste sluis de afstandsbediening ingeleverd. Rond de middag vallen we stil voor een sluis “an panne”. In de gesloten sluis liggen twee schepen. We kunnen nog mee met deze schutting, mits de storing opgeheven kan worden. Een relais schijnt niet te doen wat het moet doen. We besluiten vast te maken. Even tijd op de benen te strekken. Een tweede schip sluit aan de overkant aan. Ondertussen horen we op de marifoon de sluiswachter steeds uit leggen aan aankomende schepen dat de sluis het even niet doet. Ik loop op m'n gemak naar de sluis. Er liggen inderdaad twee schepen in de sluis en beneden in de kelder hoor ik koortsachtig gesprekken in het Frans. Op m'n gemak loop ik weer terug naar het schip. Van de gelegenheid maken we gebruik om te eten. Ondertussen horen de sluiswachter schepen indelen in de derde en vierde schutting, terwijl er toch zeker drie tot vier schepen in de sluis kunnen. De zon schijnt heerlijk tussen de bewolking door en ik ga languit op de luiken liggen. Ik verbrand bijna de onderkant van mijn bovenarm aan hete aluminium van de luiken. Op mijn jas ligt het verder heerlijk. Als een donkere wolk voor de zon schuift koelt het opeens flink af maar de warme luiken houden me op temperatuur. Dit vind ik wel een van de leukste dingen van varen, het onverwachtse. Rond tweeën draait de sluis weer open en kunnen we weer verder. We varen verder de l' Escaut (de schelde) af, langs Fresnes, waar de Westropa vast heeft gelegen in de staking van de Franse schippers. Ik maak vandaag weer wat stuuruurtjes op wat breder water. Ook dat moet weer even wennen. Het beheerst invaren in een sluis vraagt nog wat aandacht. De eerste keer gaat dat weer lekker harkering, de vazen vallen beneden net niet van tafel maar de schoonheidsprijs verdient het niet. De volgende keren gaat dat weer beter. Ondertussen maak ik van de gelegenheid gebruik om mijn verslag te typen. Op een gegeven moment ben ik zo aandachtig bezig dat ik de komende sluis achter de bocht wat laat op merk en we met enige snelheid er op af varen. Janarie die meestal terughoudend mee kijkt, meldt zuinig dat hij zich al zorgen begon te maken. Ik sla met een rood hoofd achteruit waarop het schip natuurlijk naar stuurboord begint te draaien en ik flink bakboord moet geven om niet tegen de voorganger aan te varen. Als een enigszins dronken tor glijden we de sluis in. Wat moet het schip achter ons wel niet van ons denken. Op aanwijzingen van Janarie krijg ik het schip weer onder controle en leg ik toch nog redelijk netjes aan. We varen door tot de Frans-Belgische grens bij Bleharies. De lange kademuren, ruimhartig voorzien van neon-verlichting en het lege, wat vervallen douanekantoortje midden op het lege parkeerterrein getuigen van tijden van voor de vrije handelsmarkt van de eurozone. We maken vast aan een leeg groot schip. Autobandjes er tussen en vastmaken en het is gedaan! Ik loop 's avonds het dorp even in, over het schip van een ander: raar idee! De frituur op het parkeerterrein doet blijkbaar goede zaken en ook het café verder op is goed vol. Buiten wordt gepetanqued. Verder valt er niet zoveel te beleven. Her en der wat vervallen huizen tussen anderen die mooi zijn opgeknapt. Terug aan boord, blijken de kinderen naar bed te zijn en Henny aan het hardlopen. Janarie zit achter de computer. Nog even naar huis gebeld en erin, blij m'n bed weer te voelen.

Rond half negen hoor ik Janarie losgooien en roept hij mij. Geen gekke tijd voor op de zondag. In de roef is het al levendig. Henny heeft ontbijt op bed gehad en knutselcadeautjes van de kinderen. Moederdag inderdaad! Ik smeer voor mezelf gauw een boterhammetje. Vandaag varen we op het gemak. De Waalse sluizen zijn gewoon in bedrijf, maar de Vlaamse zijn voor de beroepsvaart dicht op zondag, raar maar waar. Dus we moeten toch op tijd stoppen vandaag. Ik vaar weer hele stukken. In de eerste Waalse sluis mag ik een vaarvergunning gaan halen. Ik loop naar boven gewapend met de meetbrief van het schip en het connossement van deze reis. Ik bereid me vast voor op het beantwoorden in het Frans van de voor de hand liggende vragen als waar we vandaan komen en naar toe gaan, welke lading en hoeveel dan wel, enz. Maar de sluiswachtster heeft blijkbaar alle informatie bij de hand en kort daarna sta ik weer buiten. Dan verder door naar Tournai. In de stad steekt een wat vreemd brugdeel hoog boven het water uit, op vier stalen poten lijkt het wel. Als we er onder door varen zie ik de wachtende auto's voor de slagbomen en wijst Janarie mij op de brugwachter die in een glazen uitkijk post zit, op de eerste etage van een hoekwoning bij de brug. Een hefbrug dus, logisch! Ik heb blijkbaar het oproepen van de brug door Janarie gemist. Even verderop herken ik van foto's de bekende Pont des Trous, een oude stenen brug met drie bogen. Erg mooi! Rond tweeën vallen we stil voor de eerste gesloten vlaamse sluis, die van Kerkhove. We leggen aan, achter een Franse pousseur. Beneden zitten ze nog naar een DVD te kijken. Ik ga een eindje lopen en even naar huis bellen. Een groot hek met een verboden toegangsbord met daar achter een groen terrein nodigt uit tot een bezoekje. Een smal paadje loopt om het stevig afgesloten hek heen. Het is een groot opgehoogd terrein, met veel jonge wilde begroeiing. Ik loop over een grijs stoffig pad en ik kom bij een soort meertje uit. Een broedende zwaan kijkt mij verontrust vanaf de overkant aan. Het lijkt wel een natuurreservaat. Ik loop verder over het vlakke terrein. Ik hoor een koekoek en een groen bonte. Verder is het er erg rustig. Ik kan de vreemde grijze kleur van het gesteente niet thuis brengen. Als ik de rookwolken uit de schoorsteen van de nabijgelegen kolencentrale zie komen realiseer ik me opeens dat ik op een berg vliegas loop, het restproduct nadat de kolen zijn verbrand. Opeens verliest het mooie groen zijn betovering en loop ik weer terug. Als ik terug kom is alleen nog Henny aan boord. Janarie is skeeleren op het jaagpad en de kinderen fietsen mee. Ik ga lekker languit op de luiken liggen in de zon, de wind is fris maar de luiken zijn warm. Als ik in de verte kinderstemmetjes hoor, loop ik een eindje die kant uit. T probeert mij met haar fietsje ondersteboven te rijden, als haar dat bijna lukt kijkt ze mij nog trots aan ook, met die vertederende blik. Op haar kan ik nooit kwaad worden. Een stuk verderop valt M met haar fietsje in het gras. Ze roept naar haar skeelerende vader dat ze bijna in een hondendrol viel! Bij de elektriciteitscentrale staat een overslag kraan, waarop de grijperbak staat gelast: Harry, ik hou van jou! Dat is pas echte liefde! Op de kraan staat ook Harry, zou het de naam van de kraan zijn? Dan is het puur narcisme?! Gezellig, zo'n dag, langs het kanaal slenteren, lekker niks doen. 'S avonds na het eten kijken we nog naar de film de Pirates of the Caribien, met Johnny Dept. Leuke film! Janarie wil het morgen niet te laat maken dus we gaan er weer op tijd in.

Ik hoor de motor aanspringen en kleed me aan. Als ik boven kom is het nog donker. Kwart over vijf, hij wil echt op tijd beginnen! De Vlaamse sluizen beginnen om middernacht weer te schutten dus ik heb al vannacht schepen voorbij horen varen. Nog slaperig bespeur ik geen activiteit in de stuurhut. Het geluid van die motor komt van de franse pousseur! Tjee, voor de verkeerde er uit gekomen! Ik kruip weer terug in bed! Om kwart over zeven hoor ik Janarie losgooien en kom ik er weer uit. De sluis in en verder de Schelde af. Rond het havengebied van Gent wordt het drukker, ook steeds meer grotere schepen. Schepen moeten zich daar melden dus er is veel marifoon-verkeer. Voor de sluis van Evergem moeten we even wachten tot de sluis leeg is. Er liggen al heel wat schepen te wachten. Maar blijkbaar kunnen we allemaal mee, het is ook een grote sluis. Grotere schepen laten hun schroef erop als ze al binnen liggen, waardoor er veel turbulentie in het water zit. Janarie wil over Terneuzen en heeft al naar het tij zitten kijken. Vanaf Terneuzen hebben we pas vanaf 20.00 uur het opkomende water mee naar Hansweert, dus besluit hij op het gemak over het kanaal Gent-Terneuzen te varen, anders zijn we veel te vroeg op de Westerschelde. Het marifoon-verkeer rond Terneuzen wordt nog veel rommeliger en drukker, het marifoonkanaal 69 van de sluizen Terneuzen ligt eruit en dat geeft veel onduidelijkheid. We maken voor de sluis vast opzij aan de Vite, die we al onder Cambrai hebben zien liggen en al een tijdje voor ons uit vaart. Beneden breekt een flinke stoeipartij uit: Janarie wordt belaagd door zijn drie kinderen en over en weer gaat dat er niet zachtzinnig aan toe. M springt bijvoorbeeld in hurkstand met de beide knieen naar voren van de bank boven op Janarie die op zijn buik op de grond ligt en Janarie schuift bijtijds wat op waardoor M over hem heen valt en pijnlijk met de grond in aanraking komt. Even huilen dus en daarna weer frontaal in de aanval, samen met broer en zus. D heeft er een verhitte kop van. Het kost Henny moeite om het spul (groot en klein!) aan tafel te krijgen. Na het eten proberen we nog naar een aflevering van tussen wal en schip te kijken maar de buurman wil gaan losmaken om de sluis in te gaan. De sluis loopt inderdaad net leeg. Rond half negen varen we de sluis in. Ik ben blij dat Janarie stuurt want door die grotere schepen stroomt het water in de kolk van links naar rechts en terug. Janarie houdt de Westropa goed op koers ondanks de dwarstromingen. We maken vast aan de Vite en ik sluit voor een raampje en het vooronderluik beter, in verband met buiswater. Weer tijd om bij te kletsen. Als die grote schepen weer met een hoop schuim zijn vertrokken varen ook wij de sluis uit en buigen naar stuurboord af, de Westerschelde op richting Hansweert. Daar we zeker niet de snelste zijn lopen anderen ons nog op en dan worden we langzaam de laatste. De avond valt, de zon gaat prachtig onder, het oranje-rode licht kleurt de lucht en het water. Langzaam wordt het donker. De radar gaat aan en op het scherm komt een zeekaart, met betonning en zo. Het kost me moeite om mij in de vallende nacht te oriënteren. Langzaam beginnen iso, quick en very quick betekenis te krijgen voor me. In het begin kon ik nog wat smokkelen door gewoon achter de anderen aan te varen maar die zijn zo goed als uit het zicht verdwenen. Steeds goed met de kijker kijken en periodiciteit tellen van bakens. Ik wordt wat minder onzeker. Na de kanalen in Frankrijk is dit toch heel iets anders, ruim stromend open water en dat bij nacht! Vlak voor Hansweert steken we het water over, redelijk voor twee tegemoet komende zeeschepen, na overleg met de verkeerspost en de betreffende loods. Ze gaan best snel en dichtbij zijn ze echt wel groot. We draaien tussen de havenpieren en in het duister ontwaar ik even later de sluizen van Hansweert. We schutten daarna en zoeken achter de sluis een slaapplek. Janarie vaart met ervaren hand op de radar het schip achteruit tussen een aantal andere schepen, het is net fileparkeren. Op de andere schepen is het al stil. Ik douche nog gauw en om middernacht lig ik eindelijk weer in mijn kooi.

We gaan om 6.00 uur weer verder. Een kort nachtje dus. Het is kouder geworden. We varen verder door het kanaal Hansweert-Wemeldinge. Ik ben niet helemaal wakker en in redelijke stilte trekt het landschap aan ons voorbij. Aan de kant van Wemeldinge steken we de Oosterschelde op, ook hier lekker breed en een beetje woelig water. Beneden hoor ik leven in de brouwerij en Henny komt vragen of ik zin in koffie heb, ja, natuurlijk! Na een ontbijt uit het vuistje voel ik me weer meer mens worden. Langs de oude veerhavens van Anna-Jacoba-Polder-Zijpe, de havens lijken wel in gebruik door een mosselkweker. Het waait buiten een beetje en we hebben een beetje deining. Voor de kop spat het soms flink. De wind waait witte strepen op het water. Een leuke afwisseling! Janarie wordt gebeld door de afnemer die vraagt waar we zijn. Hij heeft geen voorraad meer en wil ons zo snel mogelijk lossen. Doorvaren dus! Bij de Krammersluizen moeten we even wachten maar dan kunnen we als enige mee met een schutting. Bij de Volkerak kunnen we zo de stuurboordsluis in maar moeten we nog even wachten op andere invaart. Achter langs de Shell van Moerdijk, ik woon daar aan de andere kant! Ik stuur verder naar de Moerdijkbruggen. Janarie is boven een blad in slaap gevallen, blijkbaar vertrouwt hij mij wel een beetje. D speelt een computerspelletje op mijn kaartenscherm. Gelukkig is het hier redelijk bekend terrein. De afnemer belt opnieuw en Janarie neemt slaperig aan: waar we nu zijn? Voorbij de Moerdijkbruggen?! Hij had verwacht dat we er om 16.00 uur er zouden zijn. Helaas, het wordt eerder 17.00 uur. Voor de afslag naar de afnemer halen we de jetski en mijn auto uit het ruim, zodat ze meteen met lossen kunnen beginnen. Henny stuurt het laatste stukje Wilhelminakanaal. Tot onze verbazing ligt er nog een schip voor de loswal. Na enig overleg vertrekt het andere schip en worden we inderdaad meteen van minimaal 50 ton verlost. Ze zijn bang dat ze anders vannacht stil vallen dus werd er geen tijd verloren.

Verder met lossen. Als ik op het bureau kom om de papieren op te halen vraag ik meteen waarom de prachtige nieuwe palen die er nu staan zo vervelend ver uit elkaar staan. De mevrouw lacht eens vriendelijk en zegt dan. Tja u bent de zoveelste al. Het advies was om dit zo te doen, maar nu blijkt dat dit erg onhandig is voor kleine schepen. Dat kunt u wel zeggen, en dat advies is weggegooid geld geweest, zonde. Via de Biesbosch naar Werkendam. In Werkendam wat klusjes laten opknappen. Beide bedrijven hebben zomaar iemand die ons meteen kan helpen. En worden zowat met open armen ontvangen. Een aantal jaren terug was dat nog anders.

Je zou haast gaan denken dat het zondag is. Niet te vroeg beginnen want Henny traint nog een keer voor aanstaande zondag. Dan vertrekken we samen met de buren. Die gaan in Amsterdam laden. Wij naar de werf in Coevorden, dus slaan we bij de plofsluis die nog roze is ingepakt voor de Giro, rechts af. Aan Rhenen varen we langs de oude vector. Ik zie dat de motor draait en wordt opgeroepen. De nieuwe eigenaar heeft grootse plannen met het schip. Helaas niet in de vrachtvaart.

Vanmorgen is het voor sluis Eefde minder druk als gisteravond. Scheelt een uur wachttijd schutten zelfs alleen. Aan het eind van de middag komen we aan bij de werf. Er liggen nog vier schepen nog wat te klussen, de helling is wel leeg. Op het eind van de werkweek is er altijd een biertje voor iedereen. Na een half uurtje buiten aan de pick-nick tafel gezeten te hebben, vlucht iedereen naar binnen. Daar krijgen we nog loempia's.

We gaan op puppy bezoek, maar eerst maak ik het ruim nog schoon, omdat ik er anders geen kans meer voor zie, voordat we de helling op gaan, want dan is vrij lastig pompen. De mais maizena spoelt makkelijk weg. Soms moet ik een korrel ergens tussenuit krabbelen. Daarbij komt er een gemene splinter onder mijn nagel, die Henny er met groot genoegen onder vandaan peutert. Bij de puppy's is het dolle pret, alleen erg jammer dat na drie foto's de batterij van de camera het voor gezien houdt.

Henny neemt deel aan de Mariekenloop in Nijmegen. 10 kilometer hardlopen alleen voor vrouwen, er zijn ongeveer 8000 deelneemsters. M, D, T en ik supporteren een stukje na de start en voor de finish. M haar vakantie zit er ook weer op.

D en T kunnen in Coevorden mooi een paar weken mee lopen op school, Als Henny terug is van het naar school brengen varen we op de kar en worden we op de helling getrokken. 's Avonds is het onderwaterschip schoon gespoten, de rest is vies geworden. Henny sloopt voorin de kast aan bakboord. Om aan de deuk in de kop te kunnen werken moet de betimmering eruit. Ik heb in de hel flink roest zitten bikken met de luchtbikhamer. Want bikhamertje komt niet helpen.

Voor een nieuw certificaat van onderzoek moet de dikte van de scheepshuid en het vlak gemeten worden. Dat komt vandaag de expert van de verzekering doen. Dat gebeurt met een ultrasoon apparaatje. De man heeft ook nog ouderwets een hamer bij zicht en klopt daarmee tegen de scheepshuid. Een ervaren oor hoort aan de klop of de huid daar erg dun is. Of erger slaat meteen een gat erin. Vandaar dat zo een scheepscertificaat ook wel klopbrief genoemd wordt. Gelukkig voor ons komt de Westropa goed door de test. Er komt echter nog veel meer kijken bij zo een keuring. Er zijn altijd wel een paar nieuwe regels bij gekomen, dus een aantal punten die je dan moet uitvoeren. Het is nog te overzien en moeten er dan weer 7 jaar tegenaan kunnen.

Lichtbakken, dat zijn een soort halve dozen waarin de boord of positie lichten van het schip in moeten staan. Vroeger moesten die in Nederland aan de binnenkant aan stuurboord groen en aan bakboord rood geschilderd zijn. In Duitsland moesten ze verplicht zwart zijn. Later hoefden er geen lichtbakken meer te zijn. Nu is dat blijkbaar weer veranderd, want onze boordlichten stonden nadat ik die roestnesten eens in de oud ijzer bak gekieperd heb, gewoon zo op een pootje en kreeg daar een aanmerking over. Dus hebben we kunststof lichtbakken aangeschaft en heb vandaag van RVS pootjes in elkaar geknutseld Aan roest rommel hebben we al genoeg.

Één roer heeft een nieuwe lagerbus nodig, jammer genoeg heeft de oude het nog zo naar zijn zin en stribbelt heftig tegen, maar moet uiteindelijk toch het onderspit delven. Er zijn twee kleine slijtplaatjes onder de kop geplakt net naast de kimmen. De nieuwe sensor voor de echolood is natuurlijk net even wat anders dan de oude. Zodat er een plaatje uitgeslepen moet, en een nieuwe erin. Voordeel hierbij is dat ik nu wel zeker weet dat de bodemplaat onder de hel, waar we onlangs flink wat roest gevonden hadden nog ruim voldoende dik is. Dus viel het met de roest uiteindelijk toch wel mee. Al was het een helse klus om het allemaal los te ratelen.

Twee deuken of krassen uit de kop geklopt met één van de mannen. Dan kan de eerste laag conservering erop. Ik dokter uit hoe ik precies de hijs eind afslag van de autokraan beter kan maken. Ondertussen maak ik een nieuwe halogeenlamp houder voor in de top. Dat werkt inspirerend, er gaat ook bij mij een lampje branden hoe ik de eind afslag wil maken. Als ik het bijna klaar heb breekt de draadtap af in het werkstukje, wat het meteen vrijwel waardeloos maakt en ik op slag geen zin meer heb en er mee kap voor vandaag.

Een luie zaterdag morgen, met het hele gezin in de auto geklommen om naar de andere kant van het land te rijden. De monteur had gebeld dat hij de verstuivers voor de Gardner weer klaar had. “Viel niet tegen deze keer” zei hij. De rit kunnen we mooi combineren met een familie reünie. Een tante geeft ter ere van haar 80ste verjaardag een soort high tea. Leuk om iedereen weer eens te zien. 's Avonds worden onze kindjes meegenomen door oom H en oma dan kunnen wij naar Scheveningen om te kijken bij North Sea regatta. Waar ons neefje (21) aan meedoet.

De rest van de familie gaat nog een keer naar Scheveningen, niet om op het strand te liggen, maar om te kijken hoe zoonlief het er vanaf brengt met zeilwedstrijden op de Noordzee. Wij brengen een bezoek aan onze pup. Terwijl we de weg ernaar toe de toeristische route nemen. In eigen land is het ook mooi. Je moet er alleen even de tijd voor nemen om het te zien. Neef L brengt spareribs mee voor op de BBQ en verlost ons van zijn haardhout. De kinderen vermaken zich prima samen.

Tweede pinksterdag met T en M naar de speeltuin hier vlakbij. D moet eerst een toets maken die Henny bij hem afneemt. Als dat gedaan is komen ze ook hierheen. Ik ga dan terug naar boord om de zaterdag opgehaalde verstuivers in de motor te plaatsen. Dat gaat voorspoedig, zodat ik daarna tijd heb om terug te gaan.

De echolood sonde monteren en aansluiten. Lagerbus van het roer is klaar en roeras kan er in. De kar wordt onder het schip getrokken. Bokken er onderuit. Op de kale plekken onder de bok een kwastje teer (geen echte maar een vervanging). Dan zouden we te water kunnen, ware het niet dat de roeras niet terug op zijn plek wil.

De hele dag aan het martelen met de roeras. Als afleiding komt de vorige eigenaar van de werf met zijn aluminium las apparaat wat gescheurd of afgebroken aluminium lassen.

Niet lekker geslapen, nogal liggen piekeren over dat stomme roer. Wat zouden wij weer graag een reisje doen. Vandaag belt er iemand die onderzoek doet naar spitsen en schippers. Of we denken om er mee te stoppen. NEE!! We denker er over om weer te beginnen. En wel zodra het kan.

De roerkoker is terug van de draaierij. Nu moet de lagerbus er weer recht in kunnen, zodat de roeras precies in het kogellager uit komt. Dat was eerst niet het geval. Koker schoonmaken en ontdoen van de losse spaanders. Er is meteen een nis ingedraaid, zodat daar een kering in kan en meteen voldoet aan een overgangsbepaling voor 2015. In het ruim maak ik de in Bonneuil krom getrokken denflens weer recht en neem ook een paar spanten mee die door bobcat of grijpers te grazen waren genomen.

Nu de roerkoker is afgekoeld van het terug in het schip lassen kan de as gemonteerd. Het was een zware bevalling maar eindelijk zit het spul weer zoals het hoort. Het is ook tijd dat we weer eens wat anders gaan doen want, bij het verven van beschadigingen in het ruim zijn twee verliefde zwaluwtjes naarstig op zoek naar een plek om een nestje te bouwen. Aan het eind van de dag gaan we te water. De volgende gaat meteen de kar op.

Mooi weertje om het schip eens grondig te soppen. Als ik M op internaat gebracht heb rijd ik door naar Amsterdam voor een concert van 2 voormalige leden van Kyuss. Na afloop op de de terugweg naar de auto kom ik 2 Fransen tegen. Waarvan ik de ene hoor zeggen: “ik had wel gedacht dat het koud zou zijn, maar dit valt nog tegen”. Even later een Amerikaanse die denkt dat er vast niemand is die meer lagen aan heeft als zij. Grappig het was mij nog niet zo opgevallen, maar warm is inderdaad anders.

De laatste klus voor deze werf beurt wordt aangepakt. Een deuk aan bakboord in de kop eruit. Nog voor de koffie zit er een enorm gat in de kop. Iemand stelt voor om er een balkonnetje voor te maken. Daar moesten we nog maar even mee wachten volgens mij.