Thijs en ik staan vrijwel gelijkertijd naast de schepen op de wal, Kia snuffelt alweer in het rond. Buiten hoor ik eenden snateren in de meertjes rondom het kanaal. Een paar hanen hoor ik ook. Ondanks de zondag wil Janarie toch nog de eerste schutting halen van de sluis die anderhalf uur varen verderop ligt, dus beginnen we weer om 07.00 uur. Zoals elke ochtend gaat Janarie de machinekamer in om de motor te starten. Eerst oliepeil checken en wat puntjes smeren, een visuele check en “aan” dat ding. Ik moet dan vaak denken aan die film Das Boot, die onderzeeër uit de tweede wereldoorlog, als ze met gang onder water varen, dat geluid van die motor, geweldig. En dat zo'n redelijk oude diesel (Gardner!) het nog zo netjes doet, perfect. We draaien over stuurboord het Canal de Sensee in. Ik mag van Janarie nog een paar pandjes varen inclusief sluis. Deze sluizen hebben drijfbolders in de sluiswand (bollard flottant). Daarna nog een bakje koffie met pepernoten. Ik zoek daarna mijn spullen bij elkaar en leg het bed weer recht. Ik kijk nog een keer in het rond. We naderen de sluis van Trith-st-Leger, daar gaan we er weer af. Beneden is Henny weer aan het opruimen en de kinderen gereed te maken voor vertrek. De sluis is open, ik stop! Ik ga helpen aanleggen. Daarna vaar ik (janarie) verder naar de Belgische grens. Thijs heeft in Valenciennes zijn losplaats bereikt. Zeg nog een keer gedag. Bij het bunkerschip langszij vast gemaakt, zodat ik morgen wat brandstof kan bunkeren. Dan kan ik ook langs Duffel en Lier varen als dat beter uitkomt met getij. Want daarlangs kan ik niet meer bunkeren voor de losplaats en daarvoor heb ik niet genoeg meer aan boord. Zit nog even te dubben of ik snel de motorfiets aan de wal gooi om naar een concert van een goede band te gaan die vanavond in Turnhout spelen, maar het snertweer en het feit dat ik me van de vorige motortocht nog herinner dat mijn motorbroek niet meer waterdicht is, weerhouden mij ervan. Het is toch ook nog 2 uur rijden hier vandaan. Gister ook al een stonerrock festival(letje) in Weert gemist. Jammer dat die niet een weekje later was, dan hadden we recht voor de deur gelegen. Zoiets komt zelden uit.

De dag begint met bunkeren. Daarna schuiven we aan op de voorgangers bij sluis Kain. Schut iedere keer met een 80m schip mee. Daar kunnen we net achter. In Oudenaarde komt het touw tijdens het afstoppen van het schip behoorlijk strak te staan, dan vier ik wat lengte bij en vervolgens komt er weer spanning op het touw. Het vervelende is dat het touw precies langs een scherpe haakse rand van een trap schuurt. En daar kan zelfs een vrijwel nieuw nylon touw niet tegen, twee van de vier strengen geven het op en zwieren een aantal slagen in de rondte. De andere blijven heel. Snel neem ik een ander touw en zet het schip daar mee vast. Ik weet dus wat ik weer moet doen binnenkort, een nieuw stropje splitsen. In Melle valt al vroeg de duisternis in, al is het niet vreselijk donker, omdat de maan de schelde nog een beetje verlicht. Door het krachtige tij spoelen we tegen verwachting in nog helemaal door naar Steendorp.

Vanaf de royersluis varen we in file met 6 schepen naar Wijnegem. Daar staan 2 van de 3 sluizen klaar en kan iedereen meteen invaren. Wij spitsen vaarders mopperen wel eens over de te ondiepe kanaaltjes in Frankrijk, Maar beneden de sluis van Kwaadmechelen vaart een groot schip zich vast vlak voor de middensluis. Hij valt een eind scheef. Bulten met schroefwater en zwarte rookpluimen verschijnen. Na een kwartiertje stoeien lukt het hem uiteindelijk om van de bult af de sluis in te komen. Zulke dingen komen mij bekend voor, maar hier niet.

De radar sputtert een beetje tegen. Volgens mij maakt de on/off knop niet te best contact, als ik daar aan rommel gaan toch de lampjes branden. En ik heb ook al eens een buurman gesproken die hetzelfde probleem had en het knopje uiteindelijk vervangen is. Dat is nou geen dure reparatie maar ik vind het wel wat vlot eerlijk gezegd. Na een uurtje is het licht en kan het apparaat uit. Precies op de grens België/Nederland is het nogal ondiep en kom daar ook een schip tegen. We raken niet maar de diepte meter loopt akelig ver terug. De losplaats anderhalf uur geleden nog gebeld, om enig idee te krijgen wanneer ik aan de beurt ben om te lossen. Daar konden ze nog niets van zeggen. Bij aankomst ligt er niets. Dus onder de zuiger gaan liggen en een half uur later gaan we lossen. Dat lijkt mij toch niet zo ingewikkeld om daar een losplanning van te maken.

Niet helemaal leeg gekomen gisteravond. Nu dus vroeg leeg, ga wat administratieve rompslomp weg werken. Daar komt echter niet veel van terecht omdat we aan de reis zijn en voor onze prive planning dan vandaag nog wat moeten varen. Eerst moet de Gardner hoofdmotor van verse olie worden voorzien, tevens vervang ik een smeeroliefilter en een brandstoffilter. Tevens de olie in de koppeling en reductie tandwielkast, Met de vetpomp loop ik smeernippels na van de waterpomp, trillingsdemper van de brandstofpomp, schroefasafdichtingsringen ook van de kopschroef, stuurwerk en ankerlier. Doe bij de accu's nog wat gedémineraliseerd water. En vul de machinekameronderhoudsadministratie in. En alsof dat nog niet genoeg was pakken we de auto mee en gaan we dus nog een stuk varen.

Maken in Veghel vast, gaan met zijn allen M halen eerst nog langs het gemeente huis. Daar moet ik een verklaring omtrent gedrag halen. Of liever gezegd aanvragen. Zo'n ding kun je niet zomaar ophalen. 's Middags benut ik nog om naar Rotterdam ahoy te gaan. Daar is een binnenvaart vakbeurs. Dat is altijd wel grappig om eens overheen te struinen. Men probeert je daar altijd te overtuigen dat je nu met hopeloos verouderd materiaal werkt. Bij de stand van Vereniging de binnenvaart word ik heel hartelijk ontvangen. Ze gaan de film die Henny heeft gemaakt over het transport met spitsen door Europa in productie nemen, en zal volgend jaar bij hen te koop zijn. Zodra deze beschikbaar is zullen we een link maken naar de site waar je hem kunt kopen.

Even opschieten, vroeg op. Sluis Vianen gaat vanmiddag voor 2 dagen dicht, dus daar moeten we dan wel door zijn. Dat lukt en zijn al op tijd op ons honk. 's Avonds ga ik voor jan met de korte achternaam naar Alkmaar. Daar zou een leuke band spelen, maar bij aankomst blijkt het optreden te zijn geannuleerd.

Het ruim moet nog geveegd en de kinderen willen wel meehelpen, dat sla ik niet af. Als we bijna klaar zijn komt er ook nog een buurman helpen. Die verteld dat er een eindje verderop een kip loopt die de bij elkaar geveegde mais korreltjes wel zal lusten. Het emmertje is nog niet half vol. De kip is nergens meer te bekennen, we laten toch de mais voor haar achter. Voor de verandering eens niet uren in de auto om M weg te brengen. Nadeel is wel dat we nu nog naar IJmuiden moeten varen want daar worden we morgen vroeg om 6 uur verwacht.

En zo gaat het ook, al vroeg liggen we te laden. De bediening van de laadband gaat hier radiografisch. Dat werkt prima met een volle accu van de zender. Als de batterij te zwak is, schakelt automatisch de lopendeband stil en dat gebeurd regelmatig. De beste man moet iedere keer op zoek naar een andere accu, maar ze zijn allemaal leeg en een half uurtje in de lader is genoeg voor 10 minuten schip laden. Het is namelijk zo dat de kunstmest productie hier in IJmuiden aan het eind van dit jaar stopt. Dit vanwege de overbekende chloor transporten over het spoorwegennet. Een gedeelte wordt verplaatst naar Geleen/Stein. Voordat de verhuisde productiecapaciteit daar productief is moet een periode worden overbrugd. Daarom draait de productie nog heel even op volle capaciteit en worden alle opslag plaatsen gevuld, daarna gaat spoedig voorgoed de stekker eruit. Waarschijnlijk is dit voor ons de laatste keer dat we in IJmuiden kunstmest laden.

Weinig vaart vandaag, we bunkeren alle tanks af in Arnhem. De internet verbinding sputtert wat tegen, of liever gezegd het modem herkent de simkaart niet meer. Aanvankelijk denk ik dat het aan het apparaat ligt, maar de kaart wordt ook niet herkent in een telefoon. Er zal een nieuwe simkaart opgestuurd worden. Een paar dagen zonder internet, geen positie verzenden, geen email en geen site bijwerken.

Er is nog een moment sprake geweest om vanmiddag te lossen, omdat gisteren al bekend was dat we toch vrijdag gaan lossen, zet ik de wekker nog een uur verder. Voorbij Almelo varen we het klein vaarwater in. Dat vind ik toch een stuk gezelliger varen. Er staan hier prachtige huizen langs het kanaal. Om de paar kilometer een klapbrug, ik kan me nog de eerste keer herinneren dat we hier kwamen, we voeren al een paar jaar en waren de kleine vaartjes in Frankrijk gewend. Dat er in Nederland ook nog waren had ik me nooit zo gerealiseerd en keek mijn ogen uit. Het is een prettige omgeving.

Het laatste stukje naar Coevorden leggen we vandaag af. Daar zijn we al vroeg en breng de vervoersdocumenten op het kantoor of liever gezegd in de winkel. Ga met koffie pauze langs de werf. Het is ons vaste adres voor het periodiek onderhoud onder de waterlijn en de werf is overgenomen door 2 broers. Bij hun ben ik nog niet geweest en wilde even kennis maken. Als ik de loods binnen kom zie ik echter een bekende collega schipper , een bekende ex collega schipper en de ex werfbaas. Nou ik had verwacht vreemde gezichten te zien in plaats van bekende. De twee onbekende komen niet veel later toch ook de loods in.

Vandaag lossen, het gaat snel, in de trechter past ongeveer 100 ton. De rest moet tijdens het lossen met vrachtauto's weg. Die komen regelmatig en zo zijn we al vroeg leeg. Ik duik meteen het ruim in op het schoon te maken, daarna het dek afgespoeld. Ik ben nog niet helemaal klaar als Henny terug komt van het internaat om M en de schroef te halen.

Wat een wind, het valt niet mee om het schip netjes boven de kar te houden. Heel langzaam gaat de kar de helling op. Nee, we gaan niet knippen en scheren (dat betekend in scheepvaart taal, zoveel als het onderwaterschip schoon spuiten en dan opnieuw conserveren). We moeten alweer schroef wisselen. Op de Marne had hij waarschijnlijk onaangenaam kennis gemaakt met een stuk hout. Het op de helling komen neemt meer tijd in beslag als de schroef wissel zelf. En we hoeven niet eens helemaal de werf op. Kan trouwens niet ook, want er staat al een spits. Waar ze nieuwe zijden en spanten in zetten. We blijven bij de werf liggen als we weer te water worden gelaten. Dan zijn we nog net op tijd om de aankomst van Sinterklaas in Coevorden te zien. Als één van de vele pieten aan M vraagt of ze al pepernoten heeft gehad, zegt ze dat ze die al heeft, waarop de piet haar nog eens extra veel pepernoten geeft omdat ze vandaag de eerste is die eerlijk is geweest.

Niet ver vanaf het schip zit een binnen speelhal, we kunnen de verleiding niet weerstaan en gaan er met de kinderen naar toe. Daar vermaken ze zich prima totdat het weer tijd is om naar het internaat te rijden.

Wat we moeten gaan doen weten we nog niet. De kans dat we hier in de buurt kunnen laden is wel heel erg klein. Dus gaan we langzaam op weg naar de thuishaven. Dan zijn we lekker dicht bij M.

Alleen tijdens kantooruren varen dat is wat we doen. Het wordt ook al vroeg donker. We hadden ook al aan de reis kunnen zijn, maar daarvoor moesten we nog een heel eind leeg varen en de vracht stond me niet helemaal aan. Heb natuurlijk geen nee gezegd, maar meer geld gevraagd. Niets meer van gehoord.

De bilgeboot komt langs het is alweer een half jaar geleden dat we daarvan gebruik hebben gemaakt. En als de interval nog groter zou worden zou dat wel eens narigheid op kunnen leveren bij een controle. In Wijk bij Duurstede vindt de sluiswachter het nodig om de deur voor mijn neus dicht te doen op dat moment zijn we aan het eind van de remming. De stuurboord gaat zo open hoor. Een half uur later kunnen we invaren. Echter de wind is precies dwars en heel stevig zodat ik drie pogingen nodig heb om van de remming te komen.

Een bezoekje aan de boekhouder, de voorraad kasten gevuld. Verder nog een reis aangenomen, we moeten zondag in IJmuiden laden voor Evry.

We liggen op 300 meter van M haar school. D kan ook al een paar dagen meedoen, als ze uit zijn lopen ze samen naar boord. Dat is een luxe die we de komende weken niet meer zullen hebben, dan moeten er weer lange autoritten aan te pas komen.

We vertrekken naar IJmuiden. De Wiersebrug is tegenwoordig op afstand bediend, maar de marifoon dekking is erg slecht, zodat ik geen contact kan krijgen. Dan maar even bellen. Voordat ik het goede nummer gevonden heb zijn we een paar minuten verder. Net als ik het wil bellen gaan de lichten op rood/groen. De twee volgende bruggen gaan ruim op tijd open. Als ik me meld dat we de zuidersluis uit komen en richting Amsterdam gaan, krijg ik geen antwoord, vervolgens komen er uit iedere richting nog 2 schepen en houden nog 2 andere collega's het marifoon kanaal bezet omdat ze het nodig vinden om elkaar uit te kafferen, gezellig en welkom op het Amsterdam rijn kanaal.

Na de middag kunnen we de hal in komen om te laden, maar over een half uur is het ploegen wissel dus voor die tijd gebeurt er niets. 28 rollen deze ke er. Dat zijn er 4 minder dan vorige reis rollen. Het gezamenlijk gewicht is nagenoeg hetzelfd. Het is iets minder passen en meten. Wat wel hetzelfde i s gebleven is de non chalence waarmee ze de rollen stuwen.Het is iets wat i k maar niet kan begrijpen. Ze reppen hier tot het absurde toe over veilighe id. Natuurlijk ontbreken de fluoriserende hesjes en bob de bauer helmen nie t. (Alsof die je helpen als er zo'rol naar beneden komt) En dan zo non cha lante met laden. Wij moeten een week met die rollen varen en hun gaan het r uim uit en dan is het “tot kijk schipper” Je mag het iedere keer zeggen er varanderd niets. Dus ook nu weer na belading alle keggen nalopen of ze wel vast onder de rol staan. Bij sommige nog extra stuwhout zetten. Pas daa rna varen we naar de hoofdstad. Waar onze stagair voor het eerst aan boord komt. We pikken hem achter het centraal station op.

M heeft vandaag vrij dus kan ze makkelijk van boord als we langs Vreeswijk varen. Op de Lek krijgen we de spetters buiswater tegen de stuurhut aan. Zo hard waait het. En blijft het de komende dagen ook nog doen. Dat voorspelt niet veel goeds. Nicolas onze stagiair is een Franstalige Belg die een best woordje Vlaams spreekt. Dat is heel erg praktisch als je even niet het juiste woord kunt vinden. En dat werkt natuurlijk naar beide kanten zo. Wij leren beter Frans en hij Nederlands. Dat is wat je noemt een win win situatie.

In Antwerpen vraag ik aan de Kruisschanssluizen wanneer we daar naar buiten kunnen schutten. “Over een uurtje” antwoordt de man. De Boudewijnsluis vaart uit en is al volledig ingedeeld, maar de van Cauwelaertsluis is nog onderweg naar binnen. Daar kunnen we dan mee naar buiten schutten. Na een m inuutje of twintig gewacht te hebben roept men alle schepen ingedeeld voor de Boudewijnsluis op om te zeggen dat de schutting is geannuleerd (zonder o pgave van een reden) en dat ze leeg naar buiten moeten schutten. Waarschijn lijk omdat er een zeeschip op komst is en die kunnen absoluut niet wachten natuurlijk. Dat de binnenvaartschepen dan allemaal anderhalf uur langer moe ten wachten doet blijkbaar niet ter zake. Dat is wel een heel raar beleid v an het Antwerps havenbestuur als ik me voorzichtig uitdruk. Dat alles heeft ook gevolgen voor mijn schutting aan de van Cauwelaertsluis. De schepen in gedeeld voor de Boudewijnsluis schuiven nu door naar de van Cauwelaertsluis . Voor ons wordt dat dan de volgende ronde in de Boudewijn. Als men niet we er opeens dringend naar buiten moet schutten natuurlijk. Dat is me iets te gortig en ga dan alsnog door naar de Royersluis om daar mijn geluk te bepro even. Daar treffen we het beter en kunnen nog mee naar buiten met de eerste schutting als één na laatste schip. Dat neemt niet weg dat we nu wel w at later zijn dan verwacht en niet meer volledig kunnen profiteren van het getij naar Merelbeke. En moeten we het laatste stuk flink tegenstroom ploet eren.

We varen sinds Antwerpen al samen met de Kendall. Een juweeltje van een spi ts, een Oostkamper met alle denkbare opties. Tot het overdreven aan toe. Ze varen nog niet zo lang met deze spits. We kennen ze echter wel wat langer, maar treffen elkaar niet zo vaak dus nu het zo uitkomt kan hij het opbreng en om achter ons aan te drijven. Doen de hele Schelde samen. Aan de grens l aat ik de gasoliebunkers nog eens vullen en ook de drinkwatertank. Ik vraag Nicolas of hij bij de drinkwatertank wil kijken wanneer die vol is. En dan de kraan dicht doen. Op een gegeven moment is het zover. Bunkeren ook het tankje van de aggregaten af en betalen. Dan komt nicolas met een bleek gezi cht vertellen dat het automatisch opblaasbare zwemvest verloren is. Hij leg t uit dat toen hij in de machinekamer was een explosie hoorde en dacht dat er iets ontplofte, maar het bleek het zwemvest te zijn dat het nodig vond z ichzelf om onverklaarbare redenen op te blazen. Hij zegt erg geschrokken te zijn. Dat kan ik me goed voorstellen en hoeft hij niet uit te leggen, want dat kan ik ook aan zijn gezicht nog wel zien. Ik heb wel vaker van collega 's gehoord dat die automatische zwemvesten zichzelf opeens opblazen. Kijk als je in het water valt dan is het de bedoeling ja, maar niet als je nog a an dek loopt. Heb altijd gevreesd dat het me een keer te beurt zou vallen e n je dan wezenloos schrikt. Nu is Nicolas 3 dagen aan boord en hij is de pe chvogel. Daarna moest hij eerst dat ding uit doen anders kan hij niet meer door de machinekamer ingang. Zou bij speologie ook een onhandig ding zijn.

De buren blijven in Valenciennes. Ze moeten lossen bij de rijst fabriek. Wij gaan nog een stukje verder. Het computerscherm wordt zwart, de beeldscherm beveiliging denk ik. Dat blijkt het echter niet te zijn. Het ligt aan de computer zelf. Twee jaar oud en drie jaar garantie. Maar de leverancier blijkt inmiddels failliet. Dan maar direct bij de fabrikant proberen. Weer een klusje erbij voor Henny morgen.

Nog één sluis en dan de grote tunnel. Volgens Nicolas lijkt hij oneindig. Na het ernstig ongeluk in de Mont Blanc tunnel zijn er wetten uitgevaardigd die ten alle tijden een communicatie naar buiten toe vereisen. Nu kunnen we marifoon contact houden met de verkeersbegeleider bovenop de berg. Ze hadden van mij ook best een WiFi netwerkje aan mogen leggen. De glasvezel kabels voor heel Noord Frankrijk lopen hier door deze tunnel dus waarom niet?

En nog is de wind niet op. De windmolens doen goede zaken. Wij wat minder, want de ruitenwisser heeft het zo druk dat hij de pijp aan maarten geeft. Tenminste het licht aan de schakelaar met een ingebouwde interval. Zo oud is onze stuurhut nog niet, goed 2 jaar nu en dit is al de 2e schakelaar die het begeeft. Wat een waardeloos prul is dat zeg. En ze waren nochtans niet in de uitverkoop hoor, dan kan ik u verzekeren. Ik overleg met Nicolas of we de draden nu handmatig met elkaar zullen verbinden. De vorige keer had ik niet de moed ervoor. Als je per ongeluk de verkeerde neemt ben je nog verder van huis. Nicolas zegt dat hij iemand is die het wel zou doen, omdat je er wel van leert, maar dat het soms wel erg dure lessen zijn.

“Il ne fait pas cherge á comprendre” dat is een Franse uitdrukking dat zoiets betekend als, dat moet je niet willen begrijpen, omdat het nogal idioot of onlogisch is. Zo ook hier op de Oise. Op zondag beginnen we hier in Sarron op 7 uur terwijl de volgende sluis Creil pas om 9 uur begint. In onze richting varend is het nog niet zo raar. Nu zijn we weer samen met een paar schepen die eerst nogal veel haast hadden. Dan aan sluis Isle Adam een uur middag pauze en mogen beslist niet in de sluis gaan liggen, om half 2 gaat de deur weer open en mogen we de sluis in. Omdat het steeds nogal flink regent hebben we besloten om de ruitenwisser aan de gang te krijgen met het doorverbinden van kabels, eerst wat contacten gemeten en we overleggen en zijn het met elkaar eens wat te verbinden. Dus geprobeerd. Maar het werkt niet. Lichtelijk teleurgesteld de stekker van de bedieningsknop weer aangesloten, omdat het er dan wat netter uit ziet dan allerlei losse draden. Voor de gein eens geprobeerd en gewoon op de knop gedrukt. Zo waar, het werkt weer. Electronica?

Het is nog ochtend als we door de stad varen. Er varen alleen een bateaubus en een paar vrachtschepen. De rondvaartboten liggen nog tegen de kant. De alternat komt niet echt uit dus varen we via Bras de la Monnaie en gaan zo langs een duwboot met bak. Als we op de losplek zijn stapt Nicolas er af en gaat een weekje naar huis. Er is nog tijd genoeg om vandaag te lossen, maar ze hebben vandaag een vrije dag en lossen morgen.