Henny is weer beter, D niet. De plannen om onder het varen de plekjes op het roefdek een extra laagje te geven vallen letterlijk in het water. Het weer is omgeslagen. We gaan niet verder dan Janville vandaag. Vanaf daar zijn de bruggen zoveel lager dat de stuurhut eraf moet. Nu we toch de tijd hebben, stellen we dat liever uit tot morgen met dit weer. De rest maken we al wel "laag" voor morgen. We krijgen een mailtje van bekenden op de spits eloyan. Ze hebben ons boordjournaal gevonden en schrijven dat ze nu ook zelf een blog bijhouden op ' elo-yan.skyrock.com ' . Zij doen nu alweer een paar jaar baggerwerk.

Wow, mooi weer, we halen de stuurhut er af en vertrekken. Roeland is onder de indruk van de lage bruggen en de kleine sluizen. Bij verschillende sluizen doet hij het touwwerk voorop. Bij andere vaart hij in. Wat wel erg makkelijk is nu, want ik ben maar een half mens vandaag. Eigenlijk zijn we allemaal niet helemaal 100%. Dus doen we maar kleine stukjes per dag en komt die enorm lange meld datum niet eens zo slecht uit.

Het laatste stukje naar de silo is voor vandaag. Eerst in St Quentin nog een lage brug. Dan moeten we aan de kleine tunnel 1.5 uur wachten op een tegenligger. Kunnen wij op ons gemak de vers van de bakker gehaalde broodjes op eten, valt er een bui. Dan komt de buurman langs en kunnen we verder. Snap eigelijk niet waarom je zo lang moet wachten voor een tunneltje waar je in 20 minuten door bent en ervoor en erna 2 spitsen elkaar goed tegen kunnen komen. Maar goed het zal wel, als je ziek bent moet je je maar niet te druk maken. Aan de silo ligt nog niets. Even melden bij de chef du silo. We hebben alvast weekend. Het plan was om het roefdek te schilderen, maar het is zo wisselvallig dat we het niet durven. De stuurhut komt op zijn plek, de rest laten we voor wat het is en ik duik mijn bed in. Roeland gaat op de fiets naar Riqueval om om 15:00 uur aan de tunnel te zijn, zodat hij de toueur eens in het echt kan zien. Na het eten rijdt Henny naar Nederland en Roeland gaat mee, want zijn vakantie zit erop.

Voor mij nog een rustdag al ben ik wel aan de beterende hand.

geen nieuws

We nemen het risico van een buitje, al zegt de meteo dat die er niet komen, vandaag is de lucht toch nog niet overtuigend. Na een paar uur zijn er 3 potten verf doorheen en hebben de roefdekken een nieuw laagje. Blij dat dat achter de rug is. Dan in de auto. Het is startdag op het internaat, met opening van het jaar en kennismaking met de nieuwe ouders en kinderen.

Onze voorbuurman is net te laat vol om de middagrame nog te halen. Dat is jammer. Wij laden vandaag nog een beetje en zouden het dus morgen wel moeten halen. 's Avonds loop ik naar het monument voor de Australische soldaten die hier in de 1e wereldoorlog tegen de Duitsers gevochten hebben. Ik wordt daar altijd wel even stil van. Als ik me probeer voor te stellen hoe dat toen geweest moet zijn. Er zijn in deze buurt heel veel oorlog graven uit die tijd. Daar zijn wat mensen gesneuveld. Het is hier zo stil nu, behaaglijk warm zonnetje op mijn hoofd.

Vandaag nog 5 uur geladen en dan zit er toch 300 ton tarwe in. De controleur kon er niet op wachten. Omdat de lak op het roefdek nog een beetje te vers is, laten we de roeiboot en de auto op de luiken staan. Maar de auto moest sowieso daar staan, omdat hij anders te hoog is voor de bruggen en de 600 volt bovenleiding van de touers. Mijn overzicht naar voren verbeterd er niet mee. Bij een bocht naar Bakboord moet ik echt op de spiegels varen. Wij halen de rame van de middag wel, heb zelfs even de tijd om het stof eraf te spoelen. Al moet ik af en toe even stoppen om vragen van toeristen te beantwoorden.

Uiteindelijk lukt het wel, maar het valt niet mee. Het schip heeft zich nogal gehecht aan de modder voor de oude sluis in Banteux. Daar was wel een steigertje waar we konden vastmaken, althans we kwamen ver genoeg in de buurt om er een touwtje op te kunnen gooien. Verder is het canal St Quentin eigenlijk redelijk goed te doen, als je maar in het geultje blijft, behalve dan het stukje L'Escaut beneden Cambrai, daar zit je vierkant in de blubber, Ondanks dat er nog niet zo lang geleden gebaggerd is. Met de bekende franse slag natuurlijk.

Ik zie op het tracking and tracing systeem van de ELV dat de Picaro vanmorgen voor Antwerpen zat. Ik doe een berichtje het vandaag een beetje in de gaten te houden, zodat we vanavond eens bij elkaar liggen. In Frankrijk varen we de hele tijd alleen en komen bijna niets tegen, er zal toch niets gestremd zijn? Boven Doornik vertrekt er net een grote bak voor ons neus. En in de stad van Doornik is het best smal voor hun en gaat het niet zo snel meer. Het apparaat is zelfs zo groot dat we niet mee kunnen schutten. En dat gaat de rest van de dag zo verder. Dus iets later dan voorzien komen we in Oudenaarde samen met de Picaro. We zijn nog aan het vastmaken als ze langszij komen. En we wisselen de laatste nieuwtjes uit.

Het lijkt wel of er alleen nog maar van die hele grote varen op de Schelde. Als we willen vertrekken komt er net een afvaart langs van 100 meter lang en kunnen daar niet samen mee schutten. Dus doen we het heel rustig aan. Aan Merelbeke gaan we de Zeeschelde af, aan Dendermonde de Dender in. De losplek is zowat midden in de stad van Aalst. Er is bijna geen plek meer. Er liggen al 4 schepen. Wij zullen dinsdag pas aan de beurt zijn om te lossen. Het is me wel een oude mannetjes reis hoor. Hier kun je niet moe van worden.

Als je zo dicht in de stad ligt, begin je de dag met een vers brood. Dan komt de markt. M heeft nieuwe schoenen nodig in een maatje groter, en ik krijg een paar laarzen die binnenkort op een piratenfeest zeer bruikbaar zijn, maar ook daarna nog nuttig zijn. D laat zijn bril weer eens fatsoeneren bij een buitengewoon vriendelijk opticien.

Vandaag komt er iemand langs die meer wil weten over de spitsenvaart. Hij zoekt nog een plaatsje, voor de resterende vaardagen die hij nog tekort komt om in Frankrijk examen te mogen doen. De vraag is of hij die bij ons kan komen volmaken. Het wordt zo wel een heel erg internationale onderneming. Wij Nederlands, hij Bels en examen in Frankrijk.

Je kunt wel eens wat plannen in je hoofd hebben, maar het komt vaak niet uit. Zo valt ook het plan in het water om nu zonder leegvaart de volgende reis hier terplaatse voor Emden te laden. De eerst volgende reis naar Emden is op zijn vroegst over een dag of 10. Das pech hebben. Helemaal tegen zit het echter niet hoor, we kunnen woensdag in Antwerpen laden voor Masnieres.

Als nr. 2 aan de beurt is om te lossen. Dat zul je altijd zien, net nu je een beetje haast hebt om met tij nog naar Antwerpen te varen vandaag, gaat de kraan stuk. Er is een rubber slang van de hydroliek grijper geknapt. Het is één glibberzooi. Gelukkig is de tarwe niet bestemd voor mens of diervoeding. Van deze tarwe wordt hier bio ethanol gemaakt. Bovendien heeft het kraan bedrijf reserve slangen op voorraad en zit er een uurtje later weer een nieuwe op en kunnen we verder met lossen. Als we leeg zijn meteen achteruit door de stadsbruggen naar de zwaaikom, rond en koers op Antwerpen. Het tij zit mee, de Royersluis niet. In Noordkasteel dok de drinkwatertank gevuld. Nog net vandaag vast kunnen maken op de laadplaats.

De controleur is op tijd, om zes uur heeft hij de leeg ijk al opgenomen en keurt ons ruim goed voor ontvangst van de kunstmest. Enkel de vrachtauto's laten nogal op zich wachten. Na geduldig wachten komen ze dan toch. Als ik nog ongeveer 1 auto moet , gaat een inmiddels andere ijkmeester alvast een rondje ijken, Ik denk om te zeggen hoeveel er nog bij moet. Later blijkt dat hij alvast de papieren ingevuld heeft en denkt dat hij klaar is. Ik zeg tegen de kraanmachinist dat ik nog 1 bakje BB achter erbij wil hebben, dat mag niet van de ijkmeester. Afijn padstelling. Ik zeg dat hij zijn werk niet goed doet en niet met mijn werk moet bemoeien. Het loopt nogal op, nadat ook de dokwerkers bevestigen dat het de schipper is die bepaald hoe zijn schip geladen moet worden bind de ijkmeester wat in. Al is het wel onder dreigementen van boetes en wachturen betalen en dergelijke. Indruk maken doet dat niet bij mij. Als ik vind dat we de vracht hebben en goed liggen om te kunnen vertrekken liggen we mooi gelijk lastig. Net daarentegen lagen we 25 cm voorover en 10 scheef. De ijkmeester houdt vol gelijk te hebben en er een andere ijkmeester komt om dat te bevestigen. Na een kwartier krijg ik gewoon mijn papieren en die 2e ijkmeester is niet geweest. Een gelukje aan de Royer, direct erin, als nr. 10. Daarna wéér een keer de Zeeschelde.

In Oudenaarde lees ik op de muur "Als je niet gekloot bent door 'n Hollander dan is hij het vergeten". Lichtpuntje hierbij is wel dat alle Hollandse vrouwen hier buiten schot blijven. Maar het geeft wel aan hoe er bij de zuiderburen over ons gedacht wordt. Om 12.30 uur heb ik Henny aan de telefoon. Of ik binnen een half uur een toestemmingsverklaring voor het aanvragen van een eigen paspoort voor D en een kopie van het mijne, naar het gemeente huis wil mailen. Dat lijkt goed te doen, waren het niet dat ik voor de scanner de computer beneden moet gebruiken. Dus steeds weer naar boven moet om te checken of ik inmiddels niet op ramkoers lig met iets of iemand. Bovendien stribbelen de roaming verbinding in België (ze weten waarschijnlijk dat we Hollanders zijn, ondanks het feit dat ik inbel met een Franse kaart) en het e-mail programma nogal tegen. Ik ondertussen ook een sluis moet doen. Samen met een 80 meter schip en nog ene spits. Wat zijn logés op zulke momenten toch welkom. Ik haal de deadline dan ook niet. Een half uur te laat krijg ik het spul dan toch verzonden. Na de middag is het op het gemeentehuis enkel op afspraak. En die heeft Henny natuurlijk niet. Maar zo zout maken ze het toch niet, en omdat ze vanmorgen zo lang heeft moeten wachten strijken ze met de hand over het hart. Dat beide ouders toestemming moesten geven voor het verkrijgen van een paspoort van een minderjarige wisten we wel, maar dat dat voor het 2e achtereenvolgende paspoort dus ook nog moest waren we dus even vergeten.

De eerste sluis voorbij Cambrai doen we nogal stom. Het anker blijft tijdens het opschutten onder de sluisdeur hangen. En nemen dus de sluisdeur mee omhoog. Op dat moment was ik net niet op mijn post in de stuurhut, want de kinderen zaten elkaar beneden weer in de haren. Ik hoor een oerschreeuw van voren komen en vlieg naar boven. Zie meteen wat er aan de hand is, want we liggen enorm voorover. Sla direct volaan achteruit, niet veel later valt de sluisdeur terug naar beneden en komt de kop een eind omhoog. Inmiddels is Henny onderweg naar de alarm stang. De schrik zit er goed in. Een ongeluk heeft nooit één oorzaak. Al was ik in de stuurhut geweest, als we iets minder ver naar voren waren gegaan. In echte freycinet sluizen gebruiken we altijd touw met staaldraadkern. Die hebben nagenoeg geen rek. Hier op canal St Quentin zijn de sluizen één meter langer en vond ik dat niet nodig. Echter in het nylon touw wat we nu gebruiken zit zoveel rek dat het nu dus teveel was. Hebben ook 320 ton lading in plus 100 ton eigen gewicht van van het schip en dat komt allemaal goed op het touw aan. Via de intercom de commando post in gelicht, niet veel later staat er een equipe van 5 man en een controleur van de etat op de sluis. Ze gaan voortvarend te werk en hebben in no time de deur gestut. Het lagerhuis van het bovenste scharnierpunt zit zeker 20 cm boven de plek waar het behoord te zijn. Ondertussen regelen we de verzekering papieren met de chef. Iedereen is heel gelaten onder het voorval. "waar gewerkt wordt vallen spaanders" Maar wij schamen ons behoorlijk. Na 15 jaar nog een beginnerfout maken is gewoon dom. De schade valt gelukkig mee. Het lijkt alsof het onderste scharnier punt terug op zijn plek is gevallen. Want de deur kan weer gewoon open en dicht. Nog een kokertje op de sluisdeur lassen om het lagerhuis wat op zijn plek te houden zodat het niet meer omhoog kan. Daarna kan er weer verder gevaren en geschut. Echter ze hebben van alles bij maar geen las apparaat. We helpen ze uit de brand en gebruiken ons las apparaat. Ik zeg nog las die koker nu goed aan de onderkant af want daar komt de kracht op aan. Daar kunnen we zo slecht bij.

Door de ongelukkige vertraging van gisteren zijn we net niet meer op de losplek gekomen en zijn één sluis ervoor gestrand. Op een goede kilometer, dus die doen we vandaag dan maar. Omdat het donker blauwe randje op de roef nog geschilderd moet worden maak ik het droog. Het is nog nat van de dauw. Na het ontbijt wil ik eraan beginnen, maar zie dat er opnieuw dauw druppels op staan. 's Middags dan alsnog kunnen schilderen. De buurman gaat naar een concert in Brussel.

Net als gisteren vandaag veel dauw, vroeg aan het werk zit er niet in. Eigenlijk is het ook te laat in het jaar om nog te schilderen. Het zijn dan ook de laatste loodjes. De rest zal tot volgend jaar moeten wachten. De kinderen spelen op het grote terrein van de silo. Als Henny het eten klaar heeft ben ik nog niet helemaal klaar. Als we uiteindelijk allemaal aan tafel zitten mokt Henny nog dat we nu wel te laat op het internaat zullen zijn. "Ja, het duurde ook zo lang voordat je het eten klaar had" zeg ik. Prompt krijg ik een chocolade toetje met slagroom op mijn hoofd. D krijgt ook nog wat spetters mee. Ze heeft gelijk gekregen we waren inderdaad te laat op het internaat.

Al vroeg leeg, ze willen alle 4 de schepen vandaag lossen. Ze vragen waar we nu naar toe gaan. "Alost" Antwoord ik. "Kun je niet beter hier laden voor alost dan?" "Als jij dat geregeld krijg trakteer ik". De silo zit zowat vol, maar er wordt niets verkocht. Als het ruim en het schip weer schoon zijn brengen we alles op kruiphoogte. Net voordat we klaar zijn komt er een geladen afvaart langs. Waar we bij de 2e sluis alweer achter zitten. We mogen er niet voorbij en zonder medewerking lukt het ook niet. De pandjes zijn niet lang genoeg daarvoor. Aan de averij sluis loop ik nieuwsgierig nog eens naar het bovenste scharnierpunt van de bewuste sluisdeur. En zie dat de koker die op de deur gelast was om het lagerhuis beneden te houden inmiddels is losgebroken. Nu nog 1 cm verder en de deur valt uit zijn scharnierpunt. Dus nog maar eens gemeld aan de centrale commando post dat het hier niet pluis is. De geladen afvaart blijft bij zijn andere schip in Cambrai liggen. Gelukkig schutten we nog net de laatste sluis af en kunnen daarna de stuurhut er weer op zetten en alles op bouwen. Dat scheelt een hoop gesleep met afdekzeil. Maar er is een sluiswachter op de sluis die de afstandbediening in ontvangst neemt en ons wel 3 keer bedankt dat we even gemeld hebben dat het gelaste kokertje afgebroken was, want anders was waarschijnlijk de deur eruit gevallen zegt hij. Maar nu is het beter gerepareerd volgens de man. Ik hoop dat hij gelijk heeft.

MIST, het is er weer de tijd voor. Als het eenmaal weg is worden we wel extra voor het ongemak vergoed. Wat een mooie dag. Naar mijn gevoel verlaten we Frankrijk alweer veel te snel. Het is ook een gek idee om nu leeg uit Frankrijk te varen, de laatste jaren was het steeds andersom.

Net voor Merelbeke belt de controlemaatschappij die ons ruim moet keuren voor belading. Ze zijn gevestigd in Gent. Als je nu in de auto stapt en naar sluis Merelbeke rijdt, dan wacht ik daar op je. En zo vindt het plaats. De man is serieus content, want anders had hij zeker en vast weer file op de baan aan zijn broek. In Aalst moeten we één sluis en een brug verder zijn dan vorige week en dat redden we net niet voor de spitsuursluiting.

Binnenkort gaat mijn zus trouwen, dan gaan we een feestje bouwen. Maar niet zomaar één, we moeten allen als piraat met haak en houten been. We gaan ook een stukje zeilen met een heuse piraten schuit, krijgen daar brakke waterzooi met scheepsbeschuit. We komen er niet alleen om de buik vol te schransen, we moeten voor die tijd nog een gedicht in elkaar flansen. Ik stond daarvoor nog niet van enthousiasme te springen, maar de tijd begint nu toch echt te dringen. Morgen pas laden en nu een vrije dag, die ik nu met pen en papier doorbrengen mag. Eerder wilden het nog niet zo lukken, maar vandaag zit het mee en schrijf ik hele stukken. Maar nu moet ik echt stoppen met dit verhaal, want ook mijn zus leest dit boord journaal.

Tjonge wat een vrachtauto's vanmorgen. Steeds als er een vrachtauto komt om te laden stopt het bij ons. Blijkbaar is wachten voor een schip minder erg als voor een vrachtauto. Normaal ben je hier dan voor de middag vol. Ik was voornemens om dan naar Rotterdam te gaan voor een schippers raadpleging door het crisisberaad. Dat hoeft niet meer we zijn pas ver in de middag vol.

Maar niet getreurd, vandaag een herkansing, daarvoor moet ik dan wel naar Maasbracht. Ik hoor daar een positief plan waar al een enorme puzzel en voorbereiding aan vooraf is gegaan. Het is een capaciteit alliantie. Het is de bedoeling dat een gedeelte van de vlot waarin zicht overcapaciteit bevindt tegen de kant gaat. En daarvoor een kleine vergoeding ontvangt, die opgebracht moet door een afdracht van dat gedeelte van de vloot dat doorvaart en een betere besomming haalt door de vermindering van scheepsaanbod. Het idee is niet ingewikkeld en al succesvol toegepast in andere sectoren. Ik hoop alleen dat er voldoende deelnemers zijn om eraan mee te doen, want erg druk was het niet in de vergader zaal. Ik hoorde ook dat men erover denkt om de spitsen van dit systeem uit te sluiten omdat er bij de spitsen geen overcapaciteit aanwezig is en de markt relatief onafhankelijke is van die van de rijnvaart. Hoe denken mijn collega spitsen schippers daarover?

Familiedag van Henny haar kant. Het heeft een duf imago, maar toch is het wel leuk. We gaan er voor naar Drente. Rijden door mooie bossen en heide landschap. We strijken neer op de camping van een ver familie lid. Doen een boswandeling en brengen een bezoek aan een natuurpark. Daar leren we hoe de bomen aan hun eten komen en hoe vossenkeutels ruiken. Dan eten we een camping frietje en is het tijd voor de familie foto.

Voor de verandering M meteen op school gebracht. Daarna d'r tas op internaat gebracht. Daar krijg ik meteen een landelijk dagblad onder mijn neus. "hier moet je kijken ze schrijven over de binnenvaart." Dus even gelezen en deze keer was het niet eens allemaal onzin. Het ging over de slechte situatie waarin de binnenvaart momenteel verkeerd. "De kleinere schepen doen het relatief goed" stond er. Laten we er "minder slecht van maken" dan. Als we terug aan boord zijn moet de auto weer aan boord. We liggen midden in de stad en dan een auto hoog in de lucht dat is een ware attractie. We varen naar Antwerpen vandaag.

Bij het naar buiten stappen om los te gooien vliegt er een hele zwerm meeuwen weg. Als het licht is zie ik pas goed wat die aangericht hebben. Het hele schip zit onder de vogelschijt. Kan ik weer gaan boenen. Waarschijnlijk rook de lading erg lekker, terwijl het echt geen vismeel is. 's Avonds wat later door, maar ja de thuishaven lonkt.

Pas na de middag vertrokken uit de thuishaven. Ik moest nog even naar het politieburo, het ging om een verkeersovertreding in het buitenland. Meer wilde de agent niet zeggen. We zijn wel eens in het buitenland dus dat zou kunnen kloppen. Ik zeg nog tegen Henny als ze me houden moet jij maar verder varen. Maar ik ben eerder terug aan boord als zij. Als we gaan varen valt het me op dat het erg druk is met varende schepen en de ligplaatsen ver leeg zijn. De meeste schepen varen dus weer. Het is laag water op de rijn en is goed te merken. We varen nog door naar Lelystad.