Ik zal wel een rare zijn, maar af en toe een sluis heeft bij mij wel de voorkeur. Het geeft toch een prettige onderbreking, heel even je benen strekken en de hond zijn poten. Dat bij de laatste twee sluizen in Duitsland alleen de kleine in bedrijf is en het dus wat langer duurt mag de pret niet drukken. Zo druk is het niet. De grote sluizen liggen er uit voor onderhoud, prima natuurlijk. Wat dan wel een beetje raar is dat ik maar 2 mensen aan het werk zie. Zo duurt de stremming onnodig lang in mijn optiek. In Friedrichsfeld moet ik met een hele dikke portemonnee de wal op om de kanaalkosten te betalen. Een stuk lichter kom ik terug aan boord. De mooie gedachten van gisteren gaan dus niet op. Vervolgens de Rijn af waar we al meteen de eerste spits in weken tegenkomen. Niet ver daarachter de volgende. Ik geniet van de afvaart, omdat het opvarig zoveel moeite heeft gekost om boven te komen. In Nederland gaan de brandstoftanks weer helemaal vol. En dan is het wel weer mooi geweest voor vandaag. Als we iedere dag zoveel geld uit zouden geven, komt het al heel snel niet goed.

Op naar Rotterdam. Nee, de bestemming is niet weer veranderd, maar met de auto op weg naar het voetbal toernooi, Aqua kids. Dat is een toernooi waar alle internaten onderling strijden om de beker. Er zijn teams in verschillende leeftijdscategorieën. En er is een vaderteam. In dat vaderteam doe ik ook mee. Nou ja, meedoen. We staan in het veld, Henny staat op doel. In onze poule brengen we het er niet eens zo slecht vanaf. Ook niet wat betreft blessures, want als je altijd maar op de stuurstoel zit te zitten en nu opeens fanatiek achter een bal aan rent is dat natuurlijk vragen om moeilijkheden. En menigeen hinkelt dan ook van het veld.

Ik moet wel toegeven dat vanmorgen alles wat stram is. Auto aan boord en op naar Roermond. De kinderen zijn dit weekend maar één dag aan boord. Ze hebben echter plannen voor een week.

Vrijdag kon men mij nog niet zeggen of ze maandag zouden gaan lossen. Daarom ben ik aan het grasveldje blijven liggen. Ze bellen of ik naar de kraan wil komen, toch lossen dus. Als je niet beter zou weten zocht je verder naar de juiste losplek. Brouwgerst lossen bij een betoncentrale. Heel bijzonder. Vanwege de regen moet om de haverklap het ruim open en dicht. Het deksel van de trechter blijft echter steeds open…

Mooi in de buurt om weer in Stein te gaan laden. Het begint net weer een beetje te lopen daar. Beetje jammer dat ik een reparatie afspraak heb staan in Terneuzen. Die heb ik vorige keer al kunnen uitstellen, omdat we naar Berlijn zouden gaan. Daarna zou het van Herent niet zo ver zijn, dus kwam mooi uit. En dan veranderd de bestemming weer naar Roermond. Dat komt minder uit. Nou had ik de afspraak wel weer uit kunnen stellen, maar het is zo grote vakantie van de kinderen. Om dan te liggen repareren is niet zo'n goed idee.

Henny is op internaat, omdat daar open dag is en daar een handje helpt. Vorig jaar zo'n enorm succes, weet u nog? Deze keer gaat het wel beter. Zowaar een aantal bezoekers. Uit onverwachte hoek nog wel. Twee begeleiders van een internaat voor Turkse jongeren. Vanwege de vele overeenkomsten zijn die mensen benieuwd hoe het schippers internaat bepaalde dingen regelt. Andersom is de interesse ook gewekt. Voor tal van zaken worden aanpak en ervaringen uit gewisseld. Grappig is dat het internaat uitje bij hun altijd naar een land gaat waar ze met hun ouders altijd zo snel mogelijk door kachelen onderweg naar Turkije. Dan gaat men op zoek naar cultuur en geschiedenis van die landen.

Oei, een jacht met kiel is aan de grond gelopen met vallend water. Het moet nog zo'n twee meter zakken voor het laag water is. Die gaat behoorlijk slagzij maken. Hoe het afloopt krijgen we niet meer mee. T kan vanmiddag in Terneuzen naar school. Haar LOVK mentor is er blij mee. En T heeft er zin in. Ondertussen begin ik al met rommel maken. Wat een bende geeft dat slijpen toch. Altijd goed opruimen, anders heb je er nog heel lang plezier (ironisch) van.

Vanmorgen is de ijzerwerker ook aan de slag gegaan. Nu wordt er op twee plaatsen geslepen en gelast. En waait het nog veel harder, zodat het overal heen waait. En om het feest compleet te maken, is er af en toe nog een buitje ook. Maar het werk gaat voorspoedig.

Tot en met 21 juni. En van het ene werkje val je in het ander. Zo blijft het niet bij nieuwe deurtjes van de machinekamer en vooronder ingang. Onder de zwierboommastjes zit altijd roest en omdat je er ook niet bij kunt komt dat iedere keer terug. Een buurman ziet me er een haakse slijper in zetten en merkt op. "Zo, gooi jij die rommel er nu ook af?" Nee, ik kan ze niet missen en maak ze in rvs. Beide patrijspoorten achter in de roef er uit. En mini raampjes er in gemaakt. De timmerman werkt het binnen netjes af alsof het nooit anders geweest is. Het werkt lekker met een ruime en goed geoutilleerde werkplaats naast de deur. Blijkbaar is mijn hoofd er vol van, want wel twee afspraken die op de agenda stonden ben ik straal vergeten. Resultaat is wel dat bijna alle item's op de klussenlijst weggewerkt zijn. En dan zal er weer wat moeten verdiend worden. Dat komt mooi uit want we hebben er zin in.

Vandaag het ruim geveegd.

Met vaderdag heeft D een tegoedbon meehelpen ruim schilderen gegeven. Die wissel ik vandaag bij hem in. 's avonds een bezoekje aan de stad. Het zijn havendagen in Terneuzen.

Van buiten spelen komt niet veel. De buren blijven liggen vanwege de harde wind. Best gezellig. Eerst een bakkie. Na de middag klaart het wat op en doen nog een rondje over de kermis in Terneuzen. Alvorens we de kinderen naar internaat brengen. S' avonds laat varen we nog een uurtje naar de laadplaats. Dat meteen wordt opgemerkt door de patrouille boot.

En daar heb je je gisteravond zo druk voor gemaakt. Vier schepen om te laden en allemaal 6 uur laden afgesproken. Is het dan zo ingewikkeld om een planning te maken? Een half uurtje voor dat we aan de beurt zijn bedenk ik me dat in Terneuzen een buurman me er op had gewezen dat er iets in de schroef zat. Met een scherp mes zwem ik er op af. Het valt mee een paar minuten later is de schroef weer vrij. Er zat een stuk kunststof filterzak o.i.d. in. De kunstmest die we laden stinkt hard, en is heel zwaar. Er liggen maar een paar hoopjes in het ruim. Het voor en achter schild zijn nog vrij. Als de lading documenten aan boord zijn vertrekken we richting canal st Quentin. Onderweg maak ik het schip schoon met zoet water. In Terneuzen heb je nog brak water en dat kun je op de den duur best zien. Met een agressief zuur sopje ga ik de laatste slijp restanten te lijf.

De eerste schutting kunnen we nog met een 80 meter mee schutten in Herinnes. Het zit de lege 105 meter buurman niet mee. Gisteren zagen we hem bij iedere sluis aankomen als wij net bij de sluis waren. Beneden Herinnes had die ons eindelijk te pakken. En nu zitten we dus weer voor. Aan Kain is het weer het zelfde liedje. Veel verder hoeft de man niet. Onze buurman ook niet, dus gaan alleen verder naar de Franse grens. Die we na drie maanden afwezigheid weer eens passeren. Het voelt een beetje als thuis komen. Ik verheug me al op het eerste stokbroodje. 's avonds met de auto bij buren op bezoek.

De kleine Schelde tot Cambrai is rijkelijk voorzien van slib. Als je een beetje achteruit moet slaan komen de bijna zwarte wolken blubber aan de oppervlakte. Deze keer hebben we maar 250 ton geladen, dus ondervinden we er niet zo veel hinder van. Boven Cambrai begint officieel het canal st Quentin. Vanaf daar is het een stuk beter met de diepgang gesteld. De waterkwaliteit is meteen veranderd van niet zwembaar naar uitnodigend. In Banteux achteruit het haventje in. Een paar uur later komt de buurman langszij. Buurman nummer 3 wacht aan de silo. Want het haventje is met twee spitsen vol, of liever vol met blubber. In 1920 konden ze hier misschien nog wel drie breed liggen.

De haven omringt door kunstmest opslag. Onze kunstmest gaat in de loods naast het schip. In de wand van de loods zitten nog schuifdeuren. Aan de binnenkant is echter een tweede binnen muur opgetrokken zodat het openen van de schuifdeur geen zin heeft. Zodra we leeg zijn laten we de buurman ertussen. T helpt mee met het ruim spoelen. Voor de twee bruggen die we onderweg naar de volgende laadplaats gaan passeren moet wel de stuurhut e.d. in het ruim. Dat is deze keer meer werk als er naar toe varen. Onderweg komen we buurman nummer 3 tegen die nu het haventje in kan. De silo chef komt vragen of we na de lunch kunnen laden? Dan kan hij de controleurs bestellen. De lading moet blijkbaar heel goed gecontroleerd, want er zijn er wel twee vandaag. Ze komen wel even een kijkje nemen in het ruim of er geen kunstmest is achter gebleven. Het zonnetje heeft de planken zelfs al helemaal gedroogd zodat groen licht gegeven wordt voor het laden. Daarna doen we nog een paar sluisjes af. Al met al een effectief dagje.

Een wat paniekerende jachten schipper aan de telefoon. Ze liggen nu al meer als een week in het Canal de l'Est branche Sud vanwege meerdere stremmingen. Een verzakte sluismuur, een dijk op instorten en meer van dat soort fratsen. De man is ten einde raad. Hij heeft met een aantal sluiswachters gesproken en die halen de schouders op als hij ze vraagt hoe lang het nog gaat duren. Een week? Twee weken? Een maand? Of ik niet wat kan doen? Niet veel meer als eens informeren bij de lokale en regionale chef of de CNBA. De eerste is redelijk positief gestemd dat men op 1 juli de vaart weer kan vrij geven. De tweede weet wel dat er iets aan de hand is, maar hoe lang het gaat duren moet ik maar informeren bij de lokale chef. De CNBA is duidelijk minder positief. Onderbuik gevoelens vertellen hem dat er voor 14 juli niet gevaren kan worden daar. Het ergste vind de jachten schipper dat er geen streefdatum gegeven kan worden. U bent toch met vakantie zeggen ze dan. Ja, maar die is ook een keer ten einde. Tegen vijven krijg ik een aantal scheepvaart berichten dat er per 1 juli weer gevaren kan worden. Meteen geef ik het nieuws door. Het blijft een avontuur dat Frankrijk varen.

Leden vergadering van het spitsen samenwerkingsverband. Om veel heen en weer gerijd te voorkomen is Henny gisteren na de kinderen halen niet terug naar boord gekomen. Ik kan nu we alweer in België zijn ook goed met openbaar vervoer naar de vergadering afreizen. Althans in theorie volgens de treinplanner op internet. De praktijk is weerbarstiger. Om kwart voor 10 stap ik in Oudenaarde van boord. Het station is niet ver. De trein naar Brussel heeft een kwartier vertraging. Ik denk nog. Dat is nu niet zo erg, dan hoef ik daar nu maar een half uur te wachten i.p.v. 45 minuten overstap tijd. Daar staat echter nog een verassing op me te wachten. De internationale trein naar Amsterdam valt in zijn geheel uit. Dat weet je nog niet als de trein het perron op komt rijden. Geen info op het bord. Geen omroeper die je op de hoogte brengt. De trein blijft gewoon staan. Hier ook geen enkel bericht. Enkel de airco die op standje vrieskou staat. Op het uur dat gewoon de volgende trein zou vertrekken komt er beweging in. Stik druk inmiddels. Bij aankomst in Roosendaal is de vergadering al begonnen. Daarom besluit ik met de taxi de laatste kilometers af te leggen. Die chauffeur wil mij wel, maar de hond niet mee nemen. Al met al genoeg reden om heel blij te zijn met onze eigen auto. Verbazingwekkend dat het openbaar vervoer met zulke service überhaupt nog klanten heeft.