Python, Vogelrok, Carnaval festival, Piraña en musical droomvlucht.

Ravelijn show, Doolhof, Monsieur Cannibale en Sprookjesbos.

De leukste attracties doen we nog eens, maar na vier dagen Efteling is het ook wel weer mooi geweest.

Eigenlijk staan we vanmorgen vroeg op de planning om te laden. Zoals gewoonlijk loopt dat behoorlijk uit zodat we vanmorgen niet zo vroeg op hoeven, kunnen bunkeren en naar de laadplek varen. Daar kan dan nog uitgebreid boodschappen gedaan. 's Avonds gaan we laden. De vrachtwagens komen allemaal direct achter elkaar. Dus eenmaal begonnen zijn we zo klaar. Dacht ik er nog over om via de Maas en Canal des Ardennes te varen. Nu we geladen zijn kan ik dat wel vergeten. Want ik heb het schip niet helemaal goed gekregen. We liggen 7 centimeter achterover en met een tonnage wat eigenlijk al wat royaal was kunnen we beter via het noorden varen. Via de Leie dan, want de Franse schelde is ook nog eens gestremd.

Wat een karwei om door de achterstallige mail te worstelen. Omdat ik mijn kinderen laatst moest uitleggen wie Guust Flater was ligt mijn Guust Flater collectie in de stuurhut. Die zijn over het algemeen leuker om te lezen dan achterstallige mail. Dus eigenlijk zijn er best wel wat overeenkomsten te vinden.

Het tij valt vanmorgen op een schappelijke tijd. Maar om er zeker van te zijn dat we op die schappelijke tijd ook werkelijk van de Antwerpse dokken naar de Schelde geschut zijn moeten we ons toch nog bij nacht en ontij opgeven aan de sluis. Twee uur na opgaaf varen we de Schelde op. Mede door de harde wind lijkt het wat drukker dan normaal. Éénmaal op de Leie is het wel zeker dat het drukker als normaal is. Alle verkeer naar Frankrijk moet nu hierlangs. En dat geeft niet alleen aan de twee bottleneck sluizen op deze route vertraging.

Henny gaat al vroeg van boord vanmorgen, want ze heeft een vol programma. Bij het omhoog zetten van de autokraangiek vallen er allerlei grijze schilfertjes en bruine korreltjes uit. Ik vraag me een moment af hoe die daar eigenlijk in gekomen zijn, maar schenk er verder geen aandacht aan, want de eerste varen al in en wil nog wel mee schutten. Dat blijkt echter niet te kunnen volgens de sluismeester. De totale lengte van de schepen komt op 180 meter en dat is te krap. Ach jammer, maar geen nood. Tot mijn verbazing varen er na de schutting met afvaart twee schepen uit waarvan de een 100 meter is en de andere 80 meter. Moet ik daar nu nog een opmerking over maken bij de sluismeester. Ach, Het maakt nu niets meer uit. Dus laat het erbij, maar het grapje heeft ook gevolgen bij de volgende sluis. Nu net te laat voor een schutting waar nog een spitsen plekje was geweest. Nu is het pas bij de derde schutting mijn beurt.

Tijdens het opschuiven naar de startplaats zie ik in het schijnsel van de lichten op de sluis een verstekeling over de luiken lopen. Aha, dan is het nu ook duidelijk wat er uit de autokraangiek viel. Voordat ik een luiwagen heb gepakt om hem een pak rammel te geven ben ik gespot en is meneer terug naar zijn schuilplaats. We overleggen met zijn allen hoe we het best de rat kunnen vangen. Dinand wil hond Herta lenen, die vangt op de boerderij ook de ratten. Maar om die nu even op te halen uit Groningen. Henny denkt dat we de giek naar beneden moeten zetten en dan vullen met water zodat hij verdrinkt. Dat lijkt me vanwege de aangevreten kabels vragen om kortsluiting. Of de opening dicht maken met purschuim. Als we 's avonds vast liggen hebben we besloten om de giek helemaal omhoog te zetten. Dan staat die zo steil dat het beest er vanzelf uit komt vallen. Als we dan een tas onder het gat houden valt hij daarin. En zo gebeurd het ook. Alleen spurt het beest met dezelfde vaart weer uit de tas als hij erin gevallen is, nog voordat we de tas dicht kunnen doen. De rat loopt over de luiken naar de loopplank, blijft daar even onder zitten en springt dan in het gangboord. In zijn haast valt hij in het water. Als hij daarna weer aan boord wil klimmen steek ik daar een stokje voor, of liever op zijn kop.

In de middagpauze kom ik voor de kleine tunnel. Ik twijfel wat te doen. Het licht staat op rood, tegenvaart kan er eigenlijk niet meer zijn. Echt veel nut heeft het niet want twee schuttingen voorgangers zijn niet meer afgeschut aan de sluis. Mijn achtervolger geeft me te kennen dat hij wel invaart als ik het niet doe. En dat scheelt mij dan weer een schutting. Nee dank u. Dus gaan we met zijn allen vrolijk door rood op naar de andere kant waar we dan nog een poosje voor eend mogen spelen voordat we aan de beurt zijn. 's avonds in St.Hubert loop ik met Laska naar de brug om te kijken of Henny hier vanavond met de auto voor het schip kan komen. Dat blijkt te kunnen. Ik stuur een sms met uitleg welke brug tussen twee dorpjes ze moet nemen en aan welke kant van het kanaal ze dan van de brug moet, want zelfs voor gevorderden is dat vanavond in het donker en in the middle of nowhere niet eenvoudig.

Nog maar net opgeschut aan Abbecourt en er zit al een jacht achter me aan. Het is een flink exemplaar. Ik roep ze een keer of vier en in verschillende talen op om te zeggen dat ze voorbij mogen komen. Antwoord krijg ik niet. Pas als ik helemaal af stop komt de boodschap over. Als ze voorbij komen zie ik een Nederlandse vlag op de achtersteven wapperen en wordt er vriendelijk gezwaaid. Wat ik me dan afvraag is waarom je een fortuin uitgeeft aan marifoons en ze vervolgens niet gebruikt. Het kan niet zijn dat je het ding eenvoudigweg uit doet omdat je de Franse taal niet spreekt of hier gek wordt van al het verkeer op kanaal 10. Want op de kanaaltjes vraag je je soms af of het apparaat nog wel werkt, omdat je niets hoort. Ook de AIS heeft het rustig. In een zeehaven doet het systeem flink zijn best om de computer op zijn knieën te krijgen. Maar hier heb je soms de hele dag niemand in ontvangst bereik. Het enige schip van vandaag komen we precies bij de tunnel tegen en heeft geen AIS.

Spannend, Zou de sluis vanmorgen groen springen of niet. Nee, dan bedoel ik nu eens niet dat de automaten zo slecht functioneren, maar er is voor vandaag weer een staking afgekondigd. We zien geen sluiswachter, maar de twee sluizen doen het. In Berry au bac is er gewoon een sluiswachter. Het Nederlandse schip dat is vastgehouden, omdat het onvoldoende Frans zou spreken ligt er ook nog. We kunnen tot opluchting van de ontvanger gewoon naar de losplaats varen. Waar één van de buren al ligt te lossen. Wij zijn morgen aan de beurt.

De kunstmest gaat direct de opslagloods in. Als we leeg zijn eerst het schip afspoelen en ruim schoonmaken. Daarna maken we alles klaar voor de lage bruggen en vertrekken. We moeten de eerste sluis achteruit invaren omdat hier geen zwaaikom is. Of twee sluizen verder en daarna diezelfde ook weer terug. Dan is achteruit toch handiger, Bij de sluis aangekomen vaart er net een opvaart in. Dan moeten we niet te kort op de sluis wachten anders gaat het passeren zo moeilijk. Eenmaal in de sluis afgeschut gaan de deuren niet helemaal open. Blijkbaar zit er iets achter en daar weet de automaat geen raad mee. Als de dépanneur komt is het zo opgelost. Althans dat denkt de man, want hij schut ons weer op. Stop! Ik wil de andere kant op. Verwarrend hoor. Dat achteruit een sluis doen. Beneden de sluis gaan we dan ook maar snel rond. Dat vaart ook makkelijker.

Getver, als de wekker af loopt hoor ik de regen op het dekzeil kletteren. En het is nog donker. Heel romantisch die Frankrijk vaart. Maar het is wel mooi. We varen door een groen dal naar de tunnel. De druppels hoor je van de bomen op de grond vallen. Het ruikt heerlijk dat natte bos. De lage mist geeft wel een sprookjes sfeer. Tegen de middag wordt het ook tussen de plensbuien droog. En dat is eigenlijk wel prettiger. De Oise heeft nog niet geleden onder de regenval zie ik als we de kanaalbrug over varen. Grindschepen van La Fere varen in colonne richting de hoofdstad. Tot Sempigny varen we er vier voorbij. Op het canal du Nord is het zo rustig dat we niet alleen onverwacht helemaal naar de laadplek varen, maar liggen zelfs ook nog voor donker vast.

Schipper je auto staat in de weg, we willen de transportband plaatsen om te laden. Ik vraag nog eens extra of ze echt ons moeten hebben, want ik had bij bevrachting om vanmiddag gevraagd, Omdat ik niet zeker wist of ik het wel zou halen. Het is duidelijk ze moeten echt ons hebben. De transportband wil echter niet op gang. Het mannetje moppert enorm. Dat is nu al de derde keer dat die schakelaar kapot is. Chineese troep!! Ik dacht nog, Hoe weet je nu al zeker dat het de schakelaar is. Het kan van alles zijn. De man heeft wel gelijk. De schakelaar wordt door de chef de silo himself overbrugd en zo kunnen we alsnog laden. Henny gaat de kinderen halen. Voor ik vertrek maak ik wel het schip schoon, want al die zwarte mini knikkers laten liggen is vragen om ongelukken.

Het is vanmorgen zo fris dat de zeiltjes wit zijn uitgeslagen. Het water voelt nu zelfs warm aan. Het dampt zo erg dat het mistig is en de radar gestart moet. Terwijl als je dwars uit over land kijkt het kraak helder is. Pont Malin zou vanmorgen weer open gaan. De werkzaamheden zijn echter nog niet gered en blijft de vaart gestremd. Misschien gaat het vanmiddag open, misschien vanavond, misschien morgen. Daar heb je niet veel aan zulke voorspellingen. Plus dat er nu al acht schuttingen liggen. Dat betekend dat we weer via de Leie zullen varen en niet alleen zullen zijn.

Vanwege de zondagsdienst vertrokken we niet zo vroeg, we zullen wel aan de grens komen. Oei, in Menen is het in de middag al zo druk dat de kade boven de sluis 5 breed vol ligt. Tegen de avond tel ik in het pand 19 schepen. Dat kan leuk worden morgen.

En voor de grap begint de sluiswachter met opvaart. En dat is een grote. Dat betekend dat de helft van de schepen eerst weg moet om ruimte te maken. Afijn al met al een langdurige geschiedenis en een vrolijke boel zo op de vroege morgen. En zo kan ik het plan om vanavond nog met het laatste beetje tij naar de overkant van de Westerschelde over te varen wel op mijn buik schrijven. Dat is helemaal zo erg niet want Henny haar ouders liggen in Sluiskil. En morgen is er wel weer een tij hoor.

Aldus vanmorgen vroeg uit bed om naar de overkant te varen. Het waait inmiddels stevig. De richting is niet heel ongunstig. Zodat het geen probleem is. Voordat we op de Oosterschelde zijn is de wind gedraaid naar West en is nog wat aangewakkerd. De windwaarschuwing is nog serieuzer. Plus dat het precies hoogwater is momenteel. Dat alles doet me besluiten om samen met de buurman even te wachten tot de zandplaten boven komen, zodat we daar opper van krijgen. Twee uurtjes later word ik ruw uit mijn dutje gehaald. Het is nog maar windkracht 4. Ja dan is het werkelijk niet nodig om nog langer te blijven liggen.

Samen met de buren vertrekken we voor de laatste etappe deze reis. Die varen vast voorruit, want bij aankomst kan er direct gelost worden. In Grave treffen we een jacht met Canadezen. Ze hebben het jacht net gekocht en willen er mee door Europa varen. Zo hebben ze het jacht dan ook genoemd, "tour de Europe" De man wil het een en ander weten over de vaart in Frankrijk. En wij leren hoe koolzaad in het Canadees heet. Een veerhaven bedankt mij na het voorbijlopen voor het stoppen. Ik durf niet te zeggen dat ik helemaal niet afgestopt heb, dus antwoord ik dat het vanzelf ging. Op de losplek aangekomen hoeven we nog maar een uurtje te wachten en dan zijn de buren al leeg. Een paar uur later wij ook, maar zoek daarna snel een plaatsje aan de binnenkant, want het is al dik bedtijd geweest.

Na eerst ongegeneerd uitgeslapen te hebben varen we naar Nijmegen. Waar Henny en M de zojuist verdiende centjes in de stad weer uit gaan geven. Vooral M heeft nieuwe kleren nodig. D en ik maken er een machinekamer middag van. De grote Engelse makker heeft er alweer dik 26000 uren gedraaid na de revisie.

Tijdens het ruimschoonmaken vraagt Henny of ik een bevrachter terug wil bellen. Men wil weten of we in Rotterdam willen laden voor Recklinghausen. In principe wel, zou ook leuk zijn voor de verandering weer eens de andere kant op. Maar dan zullen ze wel fatsoenlijk moeten betalen, Want de kans is groot dat we daarvandaan toch leeg terug naar Nederland moeten. Tot mijn verbazing gaan ze op mijn aanbod in en is de zaak snel rond. In dat geval varen we als het ruim schoon is alvast richting Vreeswijk.

Nog een klein stukje varen, M heeft ook nog nieuwe schoenen nodig. Met D knutselen ik een klein bootje en doen een spelletje. Eten doen we eens op tijd, want er komt vanavond visite.

Met de kinderen en oma naar het zwembad. Op zich er leuk maar blijkbaar mag je het zelf niet wat spannender maken, want we komen wel een paar keer met de badmeester in aanraking. Als we allemaal moe zijn en gerimpelde vingertjes hebben houden we het voor gezien. Als de kinderen op internaat zijn gebracht varen wij nog naar Rotterdam, tot mijn verbazing blijkt het schip waar we uit moeten laden geen coaster maar een binnenschip dat zelf gewoon naar Recklinghausen zou kunnen varen.

Al vroeg komt er iemand het ruim keuren. Dat is in orde dus er kan begonnen met laden. Een half uurtje later zijn we al geladen. Tot mijn verbazing worden er geen ijken genomen. De buurman die na ons komt laden maakt het andere schip leeg dus te samen blijft het gewicht hetzelfde. Het schip waar we uit laden heeft in Metz geladen en is opweg naar Rotterdam dus bijna langs onze bestemming gevaren. Conclusie van dit verhaal; Transport kost nog steeds zo weinig dat het geen bepalende factor is in de handel van goederen.

Vandaag moeten alle paardenkrachten van stal gehaald. Het is al redelijk laag water. Daarom had ik verwacht iets beter op te lopen, maar dat valt een beetje tegen, omdat we vaak wat verder af moeten houden. In Kalkar komt er een bekende buur achterop. Die ziet er tegenop om ons een stuk mee te nemen, maar is eigenlijk ook wel nieuwsgierig. Plus dat hij er ook wat moeite mee heeft om zo maar voorbij te varen. Je hoort bijna de innerlijke strijd. Nou goed, alleen voor een bakkie dan. In Wesel als we net weer alleen verder gaan geeft de Gardner er de brui aan. Op het bewuste moment ben ik in de machinekamer voor een controle rondgang. Alles lijkt in orde temperatuur, koelwater, smeerolie, uitlaat. Ik hoor een tikje wat ik niet this kan brengen, nog voordat ik aan de andere kant kan luisteren staat de motor al stil. Voordat we achteruit zakken anker er onder. De buurman is weer redder in nood.

Vroeg op om te sleutelen, vermoedens worden bevestigd. Een vastloper. Deze keer op nummer 6. De buurman komt wel even controleren of het allemaal geen smoesje was ;-) Net na de middag als de monteur met de benodigde onderdelen en gereedschappen komt, kunnen we meteen de zuiger eruit halen en voering trekken. Buurman merkt op dat ik er al aardig handig in ben. Dat is dus eigenlijk helemaal geen goed teken. Nog voor het avond eten horen we de motor zijn vertrouwde geluid weer maken. Daarna nog van de brandstofopvoerpompen de membranen vervangen. Die hebben waarschijnlijk gelekt en de smeerolie verdund en zo de problemen veroorzaakt.

We varen een dag later dan gepland naar de losplek en lossen dezelfde middag nog. De kraanmachinist doet zijn uiterste best om het heel voorzichtig te doen, maar het blijft een enorm grote grijper aan een draadkraan en die is niet te besturen. Beneden sluis Herne vinden we een mooi plekje om een volgende reis te gaan zoeken.

Samen rijden we naar de buren. Henny en de buurvrouw gaan door naar huis om de kinderen van school te halen. En ik blijf bij de buurman aan boord. Bijna klaar met RVS schroot laden. Buurman heeft van de zomer dek en den geschilderd en met dit soort ladingen weet je eigenlijk zeker dat daar een aanslag op gepleegd gaat worden. Een helm is hier geen overbodige luxe. Bij het afladen komt het schip wat aan de grond. Het is net Frankrijk. Dus eerst naar de sluis gevaren en daar komt dan de ijkmeester en de reisdocumenten. In tussentijd spoelen we ieder een gangboord schoon. Net voordat we de Rijn af gaan ben ik klaar. Stel je voor dat je zo'n schip in zijn geheel moet soppen. Dat is gewoon een dagtaak. In zo'n stuurhut met hefkolom hoor je bijna de motor niet. Daar kun je best aan wennen. 's Avonds varen we nog een serieus stuk de Maas op.

Vanmorgen vroeg weer verder. Het loopt lekker en ook de sluizen zitten zeker niet tegen en zo liggen we al uren voor op het gemaakte schema, maar omdat alle schippers van hetzelfde hout gesneden zijn varen we nog een eindje verder, want volgens mij moet de eindbestemming dan maandag tot de mogelijkheden behoren voor de buurman. Als het tenminste niet te druk is aan de sluizen. En op de Belgische Maas weet je het maar nooit. Zeker niet met een groot schip. Als we de auto aan de wal willen zetten stopt er een politie auto voor het schip. Omdat de buurman hier niet zo vaak komt denk ik dat er een controle volgt. De mannen besluiten echter dat voor ons het weekend kan beginnen.

Als de kinderen op het internaat zijn gebracht rijden wij terug naar boord. Niet zo ver deze keer, zodat we nog redelijk vroeg aan boord zijn. Daar wacht ons een onaangename verassing. Er is in de woning een ruitje ingetikt. Overal glas. In het gangboord, op de kast, in de kast en achter de kast. Eens kijken wat we allemaal missen. Vreemd genoeg niets. Dan was het alleen vandalisme of men werd tijdens de inbraak gestoord. We zullen het nooit weten. Eerst het glas opruimen en dan het gat afsluiten met een stuk plexiglas wat we nog hebben staan. En dan is het alsnog weer erg laat geworden.

Aangifte doen, dat kan ook bij de Wasserschutzpolizei. Ze komen er zelfs voor aan boord. Naast de aangifte ook nog een formulier voor schadevergoeding ingevuld. Mochten ze ooit de dader pakken dan kan die meteen veroordeeld worden tot het vergoeden van de schade. Om mijn agressie wat kwijt te raken ga ik het schip maar eens schoonmaken en spoel het ruim ook maar uit. Al weten we nog niet wat de volgende lading zal zijn. We zijn gevraagd of we een paar reizen van Metz naar Straatsburg willen doen. Wat op zich een heel mooi traject is over het nu ongetwijfeld in prachtige herfstkleuren getooide Marne Rijn Kanaal, maar dat betekend wel een eind rijden. En dat dan ieder weekend. Dat weerhoud ons er van om er ja op te zeggen. Na kantoortijd als we er zeker van zijn dat het vandaag niet meer gaat lukken vertrekken we voor een vrije dag naar Munster.