Het werk gaat gestaag verder.

Bijna klaar.

Yes, Jippie, hoera, holladio.

De fiets van D op internaat staat op slot en niemand weet waar de sleutel is gebleven. Dus met een fietsensteeltang het slot er af geknipt. Er komt toch iemand vragen wat we aan het doen zijn. Dat is wel positief. Als we dezelfde fiets weer op slot zetten met een nieuw slot en niet meenemen is de man overtuigd dat we geen fietsen dieven zijn. Bravo voor Jasper.

Als de kinderen naar school zijn vertrekken wij. Onderweg krijgen we een telefoontje van een collega of we al vertrokken zijn. We moeten uit een zeeschip laden en zijn wel met een stuk of 6 spitsen. Dat kan nog best gezellig worden.

Zelfs 7 spitsen wachten op belading uit een zeeschip. De eerste kan 's middags al beginnen met laden. Dat valt niets tegen. We laden met een transportband net voor het zeeschip. Een havenkraan haalt met een grijper het zout uit het ruim en mikt het in een trechter. Vanonder de trechter waar de lading meteen gewogen wordt loopt het via verschillende transportbanden naar de andere schepen. Iedereen krijgt hetzelfde afgepaste gewicht mee. Wel zo makkelijk. Dan hoef je niet zo op de ijken te letten. Met ongeveer 1,5 uur per spits is het wel nachtwerk voordat de laatste geladen is.

Voordeel is dat het tij zo uitkomt dat je tot de middag kunt uitslapen. Niemand doet dat, een paar zijn er vanmorgen heel vroeg vertrokken voor het ochtend tij en de anderen zijn druk in de weer met allerlei klusjes waar een luchtje aan zit. Nadat ik het schip heb schoongemaakt fiets ik langs de scheepsgroothandel en met volle fietstassen terug naar boord. Dan met een volle schutting de Royersluis uit richting Gent. Een collega maakt van de gelegenheid gebruik en vaart voor de eerste keer over de Zeeschelde nu er drie collega's zijn die hem onderweg van allerlei informatie voorzien.

Als we net een kilometer opweg zijn zien we op de AIS dat een voorbuurman wel heel erg afgestopt is. Niet veel later is wel duidelijk waarom, mist! Om de buurman achter ons te waarschuwen is het te laat, want die is ook net vertrokken. Op een gegeven moment vaart er een convooi van 6 schepen achter elkaar aan. De één met radar de ander zonder. Na het aanschuiven beneden Sluis Asper kan iedereen met mooi weer verder.

Omdat gisteravond de auto beneden sluis Fresnes er niet op kon proberen we het boven de sluis. Daar gaat het ook niet. De bodem te hoog is. Daarom moet Henny een pandje mee rijden naar een plekje waar het wel kan. Nog een geluk dat daar nu geen schepen liggen anders had het nog verder gemoeten. En zo blijft er van het toch al zo korte weekend niet veel over. Als het 's middags lekker warm geworden is gaan we om de beurt allemaal een pandje lopen. Alleen laska loopt ze allemaal, wat 's avonds wel aan haar te merken is.

De dag begint met een lange donkere en koude tunnel, als we daar uit zijn is het meteen warm. Langs het kanaal staan al hele velden koolzaad in bloei. Dat nodigt ook vandaag uit tot een pandje lopen. In de verplichte middagpauze gaat de auto aan de wal. Een pick-nick in het gras met puddingbrood en ijs als lunch. Zo is de verplichte middagpauze best te verdragen.

Als derde kan ik niet mee schutten. Dat komt nu wel mooi uit, want dan zetten we de auto onverlet aan boord. Onderweg komen we nog een paar spitsen tegen die onlangs van eigenaar gewisseld zijn. En maken een foto. Opeens vraagt T hoe oom Dagobert aan al zijn muntjes komt. We leggen uit dat hij die verdiend heeft met hard werken, slim zaken doen en héél zuinig zijn. Het antwoord lijkt voldoende. Even later vraagt ze waarom de boeven (zware jongens) altijd zijn muntjes proberen te stelen. Omdat die te lui zijn om te werken, zeggen wij. O, maar van al die zakken geld dragen worden ze ook moe hoor.

De Aisne is eigenlijk wel mooi varen. Je moet alleen geen bochtjes afsnijden, want de binnen bochten zijn flink ondiep. Het is op het moment ook best laag water, want er is nauwelijks afvoer, het heeft een tijd niet geregend. Als de buren aankomen beginnen ze meteen met lossen. Dat gaat best voortvarend. En omdat andere buren ons voor willen laten gaan kunnen we misschien toch nog die reis doen die eigenlijk wat te krap was. Net voordat we Abraham weg willen brengen worden er bij ons ook nog een paar auto's uitgehaald. Dan snel naar de jarige buurman.

Vandaag is de gang er goed uit bij het lossen. Er rijdt maar één vrachtwagen heen en weer en het duurt ongeveer 45 minuten voordat die terug is. Uiteraard wordt er tussen de middag uitgebreid geluncht. Zodat we pas ver in de middag van de lading af zijn. We vertrekken meteen, want nu is de laad afspraak wel heel erg krap geworden. Voordeel daarvan is dat we 's avonds bij vrienden liggen die een stukje voorbij Berry au Bac wonen.

En die vertellen dat het al zes weken niet meer heeft geregend hier. En dat ze voor vandaag regen voorspellen. Dat hebben wij dan mooi uitgemikt net nu we zonder stuurhut varen. Ook mooi uitgemikt is dat we tot twee keer toe aan de eerste sluis van een vallei een geladen achterop lopen, waardoor we nog verder achterop de planning komen. Op de valreep nog bij de silo vast kunnen maken. Over laden spreken we maar niet meer.

De silobaas is er vroeg bij en begint meteen met laden. Wat best snel gaat. Na het laden moet het ruim verzegeld. Tegenwoordig zijn de loodjes van plastic. Blijkbaar vindt de silobaas het allemaal niet zo belangrijk, want als hij de luiken verzegeld heeft geeft hij ons twee nieuwe zegels mee. Voor als er ééntje stuk gaat; lacht hij. Gezien het lage kanaalpeil hier, de lage afvoer van de Marne en de nu erg krappe losdatum, heb ik besloten om maar 12,5 ton minder te laden. Hoewel er onlangs nog gebaggerd is op dit traject. Is er toch een stukje overgebleven waar de diepte niks overdreven is. Het zal wel met de bekende Franse slag te maken hebben.

Het is hier wel erg mooi langs de Marne. Er staan ook mooie huizen van rijke champagne boeren en kunstwerken met het thema druiventeelt. Door het mooie weer zitten veel mensen langs de waterkant. Er gaan verschillende keren duimen omhoog als we passeren. En die rivier hebben we helemaal voor ons zelf. De hele dag zien we geen enkel ander schip. Zelfs geen pleziervaart. Wel vrij eroderende oevers. Maar dat is in tegenstelling tot Nederland voor Frankrijk niks nieuws.

Pas aan La Ferté sous Jouarre komt er wat leven in de brouwerij en zien we verschillende schepen. Zagen we gisteren al veel mensen langs het water, vandaag nog veel meer. Zelfs op en in het water. Of dat nu komt omdat het vandaag zondag is en meer mensen vrij hebben of dat we in dicht bevolkter gebied komen is om het even. Jammer genoeg halen we het niet naar de Seine vandaag. Dat had ons morgen een hoop donkere uurtjes kunnen besparen.

Parijs is iedere keer weer anders. Zo 's ochtends vroeg varen er geen rondvaartboten. Een spiegelgladde Seine midden in de stad. Er zijn niet veel momenten op de dag dat je dat kunt zien. Nu ik er een beetje op let zijn er langs de Seine ook genoeg vrij eroderende oevers te zien. Om morgen in Rouen te kunnen zijn moet de Gardner vandaag flink werken.

Bij aankomst in Rouen kunnen we meteen door naar de losplek. Daar aangekomen blijkt dat hun planning wel wat te positief was. Tijdens het wachten op de palen komt de vloed opzetten. De flôt is vandaag een behoorlijke. Het schip wordt tegen de palen gesmeten en doet een sterkte test van onze touwen. Het water komt in minder dan één minuut wel een meter op. Dan zakt het weer een halve meter, waarna het dan nog steeds behoorlijk snel maar geleidelijk op komt. Na het lossen gaan we in de stad liggen en buurten bij vrienden.

Eerst de stad in. Rouen is een mooie Normandische stad waar een hoop te zien is en daardoor ook wel toeristen heeft. Daar rekenen we onszelf natuurlijk niet bij. Wij moeten tenslotte ook proviand in slaan. Als dat is gebeurd gaan we met de flôt naar Amfreville vertrekken. We hebben nog geen geschikte volgende reis gevonden. De kans dat we die alsnog vinden hier op de beneden Seine is heel klein. Daarom korten we alvast wat op. Boven de sluis varen we zigzaggend tussen de eilanden in de Seine Vallei. Met af en toe hoge krijt wanden waar het zonnetje lekker op schijnt. Ik kreeg daarvan een onbedwingbare zin om de jet voor het eerst van het jaar uit te proberen. Als T ziet dat hij uit zijn hoes gehaald is, wil ze ook mee. En zo geschied.

De spookachtige verlichting van het Chateau Gaillard van gisteravond is in de ochtend schemering gedoofd. Al vroeg in de ochtend worden we gevraagd of we nog vrij zijn voor een reis Montargis Spyck. Daar waren we al eerder mee bezig geweest deze week, maar toen ketste het af omdat de verlader voor de betreffende koolzaad geen certificaat kon leveren dat de lading duurzaam verbouwd was. Blijkbaar vergt dat enkel een paar bureaucratische handelingen en de zaak is geregeld.

Op verzoek van de kinderen die inmiddels aan boord zijn voor de paasvakantie varen we vandaag pas door Parijs, maar het blijkt moeilijk om ze ergens anders voor te motiveren als alleen de Eiffeltoren. Deze keer zijn er ondanks het vroege uur al behoorlijk wat toeristen. En als we voor iedere gemaakte foto van ons schip een kwartje kregen hadden we daar een leuke neven inkomst van. Ook leuk is dat de naamgenoot van M vandaag jarig is en vanavond zo goed als voor de deur liggen. Erg gezellig we eten mee, wel op Franse tijden natuurlijk, maar omdat ze inmiddels weten dat Nederlanders normaal vroeger eten krijgen we vooraf veel lekkere hapjes om niet van de graad te vallen.

Als we heel erg ons best doen kunnen we vandaag naar Montargis varen. Maar waarom zouden we. We kunnen daar donderdag pas laden, dus besluiten we in St Mammes aan de bomen te blijven liggen. Het lijkt tenslotte wel al zomervakantie. De zwemtrap hangt vrijwel meteen als we vast liggen. Samen met de kinderen spoelen we het ruim even om. Waarbij de kinderen vooral elkaar nat houden. Nadien is er zelfs nog energie over om met pa mee te gaan op de jet.

Uiteraard moet er vandaag naar eieren gezocht, geschilderd en gegeten. Met ronde eierbuikjes gaan we naar het fôret Fontainebleau. Daar heb ik een forse wandeling op de GPS gezet. Echter als we nog maar net op weg zijn lijkt T wel in een mierenhoop gestaan te hebben. Die zijn er gelukkig vlot weer af geklopt. Het krioelt hier van de mieren. Doorlopen is het devies. D is niet in goede doen. Hij ziek bleek, mikt zijn vanmorgen genuttigde eieren in het bos. Meestal is hij daarna weer het mannetje, nu heeft hij nog steeds buikpijn. En bij het voelen onder aan de buik schreeuwt hij het uit. 't zal toch geen blinde darm ontsteking zijn? Dus op eerste paasdag naar de eerste hulp. In de wachtkamer hoor ik iemand vragen of ze misschien Engels spreken. Very lidl, komt er als antwoord. Het blijken Duitsers. Wij kunnen ondertussen mooi als tolk fungeren. Eerst Engels-Frans, maar in dit geval leek ons Duits-Frans logischer. Het zijn wel echte tongen brekers zulke gevallen. Net als de formaliteiten voor de ziekenhuisadministratie achter de rug zijn is D aan de beurt. De klachten zijn al een stuk verminderd dankzij de mee- en ingenomen medicijnen. De arts weet te melden dat het geen blinde darm ontsteking is. Geheel volgens Frans gebruik krijgt D wel een lijstje medicijnen voorgeschreven. Het bezoekje aan de arts heeft een wonderbaarlijke genezing als gevolg gehad. Zelfs zo dat we gewoon de wandeling hervatten op het punt waar we die vanmorgen hebben moeten staken. Daar komen we tot de conclusie dat mieren niet van zure eieren houden.

Dat is nu het voordeel van het Franse weer 's nachts een flinke onweersbui en de volgende dag is het gewoon weer prachtig weer. Dat is zeker vandaag wel zo prettig. We varen cabrio naar Montargis 's middags moet er zelfs weer een shirt aangetrokken. Niet vanwege de kou, maar omdat er anders vanavond blaren zullen zijn. We zijn zo ongeveer de enige in het kanaal vandaag en hebben daarom steeds 2 sluiswachters zodat we op tijd op de laadplaats zijn. Het rommelt in de lucht die donkergrijs aan het worden is. Uit voorzorg doen we de opbouw volgorde iets anders en beginnen we met de stuurhut. Na een paar dikke dreigende druppels trekt het over. Goed weg gekomen.

Deze keer royaal de tijd om de stad eens te bekijken. Dat het een mooie is wisten we al. Er lopen verschillende stroompjes door de stad. Maar sommige bruggen zijn zelfs voor de roeiboot te laag. Je zou ze met de kano kunnen bevaren, wat wel mooi moet zijn. Helaas is de de enige kano die we hadden een paar jaar geleden met een “orage violent” vertrokken. Dat een fiets ook een heel erg handig transportmiddel kan zijn is bij de Fransen over het algemeen minder bekend als bij ons. Dus als we met een volle kar bij de fiets aankomen blijven er regelmatig mensen staan en denken “dat krijgen ze nooit mee”, Maar als we met de hele familie de fiets als recreatief vervoer gebruiken zoals vandaag is dat blijkbaar ook bijzonder.

Gewapend met fietspomp en bandenplak spullen op weg langs het canal d' Orleans. Ooit aangelegd om hout uit de bossen langs de Loire naar de hoofdstad te vervoeren. Al jaren gedeclasseerd, maar vroeg of laat krijgt men daar altijd spijt van. Zo ook hier sinds een aantal jaar met herstellingswerken begonnen. De sluizen zien er netjes uit. Nieuwe deuren, Het lijkt er wel op dat het waterpeil behoorlijk lager staat als in de tijd dat het veel gebruikt werd. Zoals zo vaak ziet het er bovenwater nog goed uit, maar de kanaal bedding zelf ligt vol met blubber. Op een plek waar een beek het kanaal kruist komt de modder boven het water oppervlak uit. Daar is in ieder geval nog werk aan de winkel. Na ieder bochtje benieuwd naar wat er achter te zien zal zijn. Ver in de middag besluiten we terug te keren. Laska moet tenslotte alles lopen. De terugweg lijkt wel korter zodat er een klein omweggetje gemaakt wordt naar de speeltuin die gisteren zo goed in de smaak viel.

Na twee dagen treinen laden zijn wij aan de beurt. Het gaat lekker vlot. De controleur komt melden dat we 250 ton laden. Dat is vreemd, want bij bevrachting hadden we echt 262,5 ton afgesproken. De bevrachter heeft de charter naar ons gemaild. Met dit bewijs voor zijn neus gaat de controleur nog eens bellen. Die blijven echter onverbiddelijk volhouden. Daarop heb ik de bevrachter ingelicht dat we aan het laden zijn en dat als de klant er voor kiest om 250 ton te laden ik daar geen probleem mee heb, maar dat ik wel gewoon de 262,5 ton zoals overeengekomen is, in rekening zal brengen. Nog geen 5 minuten later, komt de controleur melden dat er 12,5 ton meer geladen kan worden. Henny is tijdens het laden snel de laatste proviand halen en komt ook terug met een doos van de bakker. Niet om de overwinning te vieren, maar omdat er gisteren wel wat te vieren viel, maar het er niet van gekomen is.

Ondanks dat er deze keer minder overvloedig water in het kanaal staat zijn we er toch sneller uit als de vorige reis. Dat komt omdat er 's ochtends en 's avonds een uur langer gevaren kan worden en dat maakt best veel verschil. Zo komen we vanavond weer bij onze Franse vrienden. En Roeland komt weer een week meevaren zodat we 's avonds met zijn 10en bij ons aan tafel zitten. Het lijkt er op dat we al behoorlijk zijn ingeburgerd want we eten deze keer echt niks vroeger als de vorige keer bij hun. Ze brengen alvast wat muguet voor ons mee.

Uit school richting St-Mammes. Ik doe er anderhalf uur over om van Breda in Antwerpen te komen! Ook rond Gent veel files. Janarie belt of ik taart wil meenemen, hij is jarig geweest en vanavond komt er bezoek eten. Rond Parijs veel langzaam rijdend verkeer. Rond half negen sta ik in Melun, op het kaaitje aan de Seine, waar Janarie heeft aangegeven aan te gaan leggen vanavond. Even later komen ze aanvaren, een vertrouwd gezicht. Meteen daarop arriveert het bezoek al blijkbaar. Henny maakt vast en begroet de vier Fransen. Mijn spullen aan boord, voorin en aan tafel. Henny heeft haar best gedaan en we genieten van de maaltijd. De eettafel is uitgeschoven. Met 7 volwassen aan een tafel van nog geen vierkante meter. Leuk om weer eens mijn Frans bij te spijkeren. Lollig om te merken dat ik het steeds beter versta en begrijp. Rond half elf vertrekt het bezoek en hijsen we nog mijn auto aan boord. Janarie wil i.v.m. de aangekondigde staking voor maandag morgenvroeg om 5:30 uur beginnen, zodat we op tijd bij de eerst volgende sluis zijn, jeetje, ik had toch vakantie?

Inderdaad vroeg op, het getrippel van Laska op het dek maakt me wakker. Richting de eerst volgende sluis. Een mooie dag, ik vaar het grootste deel. 'S middag een kort tukje op de luiken, ik houd mijn ogen niet open in de warme stuurhut. Vastgemaakt onder de sluis van Bougival. Als ik s'avonds een wandelingetje maak naar de sluis, loop ik langs grote huizen met dichte hekken er om heen, dure buurt zeker. Het is een eiland tussen de sluizen en de Seine zelf.