Deze reis geen nieuwe losplek voor ons, wel 3 nieuwe sluizen, 4, 5 en 6 op de Zuid-Willemsvaart zijn vernieuwd. Maar T zegt: ”papa deze sluizen zijn echt niet mooi” Navraag levert op dat ze bloemetjes mist. Ik denk dat ze een tikkie verwend geraakt is in Frankrijk. Op de losplek komt er iemand van de fabriek papieren halen en een monster nemen van de lading. Henny zegt nog, Pas op voor hondenkak. Als ik later op het voordek kom blijkt de man er middenin gestapt te zijn, en over het halve dek uitgesmeerd. Jammer dat ik dat heb gemist.

De laatste eer bewijzen aan de Beppe van Henny

Vroeg op want we moeten nog onder de kraan gaan liggen om te lossen, althans dat willen ze wel maar er is een stroomstoring op de fabriek. Een rat heeft zichzelf geëlektrocuteerd toen hij lekker op een kabeltje aan het knabbelen was. Omdat wij ons bed bij ons hebben duiken we nog even terug, de kraanmachinist en bobcatter doen maar een bakkie. Als we uitgeslapen zijn is er niet veel later ook weer stroom en kunnen we lossen. Als we leeg zijn vaar ik vast naar Tilburg en gaat Henny kinderen halen. Blijkt in Tilburg de kade al vol te liggen. Op de palen van de sluis is geen afloop, dus van armoe naar de volgende sluis. Daar ook geen mogelijkheid voor de Henny en de kinderen om aan boord te komen, uiteindelijk 3 breed vast gemaakt in Dongen.

Dus vanmorgen moet Henny eerst met de auto mee naar Oosterhout rijden, omdat die daar pas aan boord kan. Pfff wat een gedoe zeg, je zou zeggen dat het in een kanaal niet zo moeilijk is om een geschikte kaai daarvoor te maken. Om toch nog iets van de dag te maken varen we via de Mark en Dintel, leuke route.

Even de zoute plassen over, maar de sluizen vragen wat meer tijd dan voorzien, zodat we nog bijna te laat op het welkomst feest voor de nieuwe kinderen op het internaat waren.

De stuurhut pakken we eraf, dan wordt hij aan de wal gestript van de nog bruikbare onderdelen. Dat gaat best snel, want als ik terug ben van RVS strippen halen, staan er alleen nog maar kapotte delen. De deurposten gaan er ook uit, want eronder komt al een klein beetje roest en om dat in het vervolg te voorkomen las ik RVS strips onder de deurposten.

Verder aan de deurposten. Aan bakboord gaat het beter dan aan stuurboord. Misschien omdat het toch weer even wennen was. Ik krijg het niet helemaal af, want we hebben een etentje vanavond, heerlijke mosselen gegeten.

M mag vanmiddag afzwemmen voor haar B-diploma. Dus Henny gaat op en neer naar het zwembad. Dat gaat allemaal prima en ze is geslaagd. Van de werkzaamheden komt niet veel terecht, omdat het onafgebroken regent. De beloofde opklaringen blijven uit en wordt er alleen in de loods gewerkt.

Ik heb een vergadering in Rotterdam, dus aan boord weinig gedaan.

Stevig door kunnen werken. Jammer dat er net een buitje moest vallen voordat het dak er op kan. Op het eind van de dag kan hij het glas zetten. En dan zien we dat sommige ramen verkeerd geleverd zijn. Door de lange levertijd betekend het waarschijnlijk dat we eerst een reisje met de verkeerde ramen zullen moeten doen.

Omdat het orderboek van de timmerman goed is gevuld en donderdag een verloren dag was, wordt er vanavond ook nog doorgegaan.

Op bezoek bij vrienden die vlakbij het strand wonen. Gelukkig zijn hun daar ook nog niet zat van en maken een mooie wandeling door de duinen. Eten een pannenkoek en over het strand terug. Laska heeft het prima naar haar zin en vergeet tijdens het spelen helemaal op te letten of wij wel dezelfde kant op gaan.

Het eind komt in zicht, echter dat afwerken kost altijd meer tijd als je dacht. Henny is ook driftig aan het werk gegaan en is een computer hoekje aan het maken. Het is er nu natuurlijk het ideale moment voor met een loods met alle zaagmachines en ander gereedschap voor de deur. En af en toe het advies van een vakman.

Een viersprong splitsen voor het hijsen van de stuurhut. Ik was het altijd nog van plan. Maar je weet hoe dat gaat. Dus nu de koe bij de horens gevat. Het valt nog niet mee om alle strengen inclusief twee gesplitste ogen op de centimeter eenzelfde lengte gegeven.

De davit was in de strijd verloren gegaan. Daarvoor een nieuw ontwerpje gemaakt en besteld bij een bedrijf dat aluminium verwerkt. Tevens een nieuwe verklaring inzake bochtaanwijzer en radarapparatuur op laten maken. Niet dat er iets veranderd is hoor, maar zoiets moet gewoon geld kosten. Voorheen kon dat bij de Rijksverkeersinspectie. Nu hebben “ze “ dat in de markt gezet en moet een commercieel bedrijf dat doen. Niet dat we daar nu voordeliger mee uit zijn hoor. Voordeel is wel dat het wat makkelijker plannen is, want die zijn doorgaans iets flexibeler. En nu er toch iemand is kan hij ook gelijk de tachograaf opnieuw keuren en een certificaat afgeven. Niet dat daar iets mee aan de hand was hoor, maar zo'n certificaat is maar vijf jaar geldig.

Het zit niet erg mee met de bevrachting. De ene reis ingetrokken, de ander inmiddels bevracht. Het alternatief mag voorlopig nog niet geladen want op de losplek is kraan door een deur gereden. Tja, dan doen we het iets rustiger aan.

Nieuwe houten latten geven veel lakwerk, ze krijgen vanmorgen hun laatste laagje. Daarna hebben wij ook eens vroeg weekend.

D, M en Henny lopen ieder respectievelijk 1½, 2,8 en 10 kilometer op de sluizenloop in Vreeswijk. T en ik moedigen onvermoeid aan. En denk je dat de kinderen dan wel moe zullen zijn? Daar is op een verjaardagsfeestje niets van te merken, want ze springen haast onafgebroken op het gehuurde springkasteel naast de tuin.

Ma viert vandaag haar verjaardag. En is het zoete inval bij haar thuis.

Met een buurman al vroeg in de auto op pad voor een vergadering. Ik ben tussen het vergaderen door ook bevracht om in Amsterdam te laden. Als ik 's avonds terug aan boord ben zie ik dat ze voor morgenvroeg mist opgeven. Heb ook wel weer zijn om een stukje te varen. Dus vertrekken we meteen maar naar Hansweert.

Inderdaad mist. De Oosterschelde vind ik met mist toch een stuk minder stresgevend, dus ben blij dat we gisteravond de Westerschelde nog hebben gedaan. Hardnekkig blijft de mist hangen tot voorbij de Krammersluizen. Alsof we nog niet genoeg hebben van werkzaamheden aan het schip gaan we dat in Dordrecht nog meer laten doen.

Met twee man sterk aan het werk. Bij keuring voor het Rijnvaartcertificaat van het schip moest ik een paar dingen laten uitvoeren om weer aan de nieuwste regelgeving te voldoen. Wat ik zelf kan heb ik zelf gedaan. Vaak zijn het van die onzin dingen die vrijwel niets anders toevoegen als gewicht aan het schip en kosten voor installatie en onderhoud. Maar goed, het is nu eenmaal verplicht. De uitlaattemperatuurmeter had het ook begeven dus die vervangen we nu. Dat is een instrument waaraan je heel snel kunt aflezen of er iets aan de motor scheelt. Het vraagt wat ervaring het juist te interpreteren, maar een ontzettend nuttig ding. Een goed uur na de streef vertrektijd kunnen we ook vertrekken, weer binnendoor naar Amsterdam, omdat het vorige keer goed bevallen is. En volgens mij duurt het ook niets langer. Onderweg nog een “zware jongen” meegenomen die ons op de fiets inhaalde. Qua kilometers konden we hem niet helpen. Hij moest net zo ver terug fietsen, als dat hij nog moest doen toen hij aan boord stapte. Maar we hadden hem dan ook meteen aan het werk gezet.

De IJkmeester komt ons uit bed rammelen. We moeten met 6 spitsen uit een coaster laden. De anderen zijn gisteren al gemeten. Ik zou er maar uitkomen en een bakkie doen, want het gaat wel snel, dus je bent zo aan de beurt zegt de ijkmeester. We zijn nummer 5 dus dat zal zo'n vaart niet lopen en duik gauw nog even terug in bed. Net na de middag zijn we dan aan de beurt. (Was er toen wel al lang uit hoor) Het is altijd weer even spannend met zo'n grote overslag kraan. Gooien ze niets krom met de grijper, want het valt niet mee met een giek lengte van een meter of veertig een grijper die maar net in het ruim past er ook daadwerkelijk in te wurmen zonder iets te raken. Meestal lukt dat dan ook niet. Als het maar voorzichtig gebeurd kan het nog niet zoveel kwaad, maar het gaat gauw te hard als grijper met lading al gauw een 25 ton wegen. Een kleiner grijpertje aan de kraan zou makkelijker zijn. Zelfs sneller volgens mij. Dan moet de kraan wel een paar keer extra draaien, maar hoeft niet steeds zo lang te wachten boven het ruim tot dat de grijper zo gedraaid is dat hij in het ruim past. En alle lading ook daadwerkelijk in het ruim valt in plaats van ernaast. En om het laatste te voorkomen of controleren drijft de havendienst steeds met een bootje in de buurt. We worden met een bezoekje vereerd en krijgen uitleg hoe het eigenlijk zou moeten. Voordat het overslagbedrijf bij ons de in het gangboord gevallen lading komt opruimen stroomt er nog heel wat water door de Rijn.

Bij het uitzetten van de wekker zie ik dat we een buurman hebben. Niets van gemerkt gisteravond. Het zijn buren die na ons hebben geladen. Samen varen we via het Merwedekanaal, want via de lek hadden we zo goed als alles tegenstroom gehad. Dat het hierlangs niet verkeerd uitpakt blijkt uit het feit dat een lege spits, die in Vreeswijk net achter ons zat tegelijk met ons het Volkerak op draait. Wat wel minder is, is dat de wind aan het aantrekken is. De vooruitzichten zijn wat dat betreft ook niet zo bemoedigend. Een kijkje op de getijtafel van Antwerpen leert me dat het daarlangs helemaal niet uitkomt. Of we moeten praktisch niet meer naar bed of het plan om morgen door Vlaanderen te komen moeten we vergeten. Uiteindelijk besluit ik alles storm dicht te maken en alsnog via de Oosterschelde te gaan. De windrichting kan tenslotte slechter, maar met een afgeladen spits kunnen we nu eenmaal niet zoveel meer hebben.

Een mens lijdt het meest voor het lijden dat hij vreest. Ook nu weer viel het gisteren op de Oosterschelde. En vanmorgen op de Westerschelde allemaal wel mee. Ondanks dat het giertij (dat stinkt niet) ons prima hielp zal het kantje boord worden of we Kerkhoven nog kunnen opschutten vanavond. Op de schelde komen we bekende logboekers tegen. Het was niet geheel onverwacht, maar het was leuker geweest als we elkaar niet midden op de dag tegen hadden gekomen. Troost is dat we inderdaad nog boven Kerkhoven varen, zodat we morgen ook een stukje kunnen afleggen.

Het voordeel van een klein schip is dat je wel eens met een ander schip mee kunt schutten en zo een paar schuttingen wachten kan uitsparen. Een leeg groot schip en ook meteen zo groot dat we er niet samen mee kunnen schutten hier op de Schelde zit een schutting achter ons. Die is veel sneller dan wij dus komt ieder pand voorbij. Alleen onze voor buurman moet steeds even wachten bij de sluis en dan zijn wij er ook als hij aan de beurt is. Zo kan het gebeuren dat dezelfde buurman ons 5 keer in 2 dagen voorbij loopt. Gelukkig kan hij er zelf ook om lachen.

Bij de post zat een brief van de sociale verzekeringsbank. Als wij meer dan 45 dagen per kwartaal bij ons kind verblijven heeft dat gevolgen voor de kinderbijslag. Bij de overheid moet de hand op de knip en zo probeert de SVB wat op de uitgekeerde bedragen te korten. We gaan eens tellen en rekenen voor ieder weekend 2 dagen en 3 weken vakantie per kwartaal. Dan mogen ze geen weekje ziek aan boord zijn of we worden gekort. Denk je eerst,”Als onze kinderen niet uitwonend zijn, welke dan wel?”. Toch maar eens vragen aan Kantoor Binnenvaart of zij weten hoe dat zit. We zijn tenslotte niet de enige varende met schoolgaande kinderen. Daar blijken ze nog de nodige moeilijkheden te hebben om een eensluidend standpunt van de SVB te krijgen. Uiteindelijk blijkt dat internaat gaande schipperskinderen in ieder geval uitwonend worden beschouwd. De ouders verblijven niet bij hun kinderen maar andersom. En dus de 45 dagen regeling is op hun niet van toepassing.

Het is zo rustig met schepen op het Canal du Nord dat bijna iedere sluis voor ons open staat. En zo komen we nog verder als gedacht. Ondanks dat het met een afgeladen schip niet zo snel meer gaat. Jammer dat we net voor de laatste sluis deze reis nog stranden.

Al maakt het voor de lossing niets uit er ligt nog een lange spits om te lossen. Daarna zijn wij aan de beurt. Dat lossen met een klein grijpertje ook heel snel gaat laten ze hier wel zien. De bobcat is zelfs zo klein, zo klein heb ik hem nog niet eerder gezien. Als we leeg zijn beginnen ze meteen aan de volgende met lossen. Ik ga het ruim schoonmaken. Terwijl ik daar mee bezig ben staat Henny steeds met de telefoon bovenaan de trap. Er wordt ondanks de slechte markt situatie toch nog een reisje aangeboden naar Herent. Na wat onderhandelingen zitten we er aan vast.

Voor een stukje van 6 km met een paar lage bruggen, moet de stuurhut er afgepakt. Als in Janville de stuurhut er weer op staat stopt het plots met regenen. Grrr, Als troost heeft de bakker heerlijk verse broodjes die nog warm aanvoelen. Henny wordt zelfs herkent door de bakkersvrouw die vraagt waar het zoontje is die vorige keer mee kwam om broodjes te kopen. Terwijl dat al een poosje geleden is. Op de Oise tot wel drie keer een stronk hout in de schroef. Heel vervelend en je schrikt je iedere keer wezenloos. Gelukkig komen ze er allemaal met wat vooruit en achteruit koppelen wel weer uit.