De dag van de arbeid oftewel. Deze vrije dag besteed ik aan onze buitenboord motor. Samen met D zoeken we het probleem waarom hij niet lekker wil lopen. Maar de proefdraai aan het eind van de middag leert ons dat het probleem niet is verholpen.

Het gekke is dat er nu een schip voor ons uit zit. Die heeft blijkbaar maandag middag nog in Vaucelles geladen. Deze ronde best wel een aantal storingen aan de sluizen. En ook nog wel een hoop tegen vaart. Aan het Canal du Nord lagen vanmorgen 33 schuttingen voor Palluel. Dat is tegen het eind van de middag geslonken tot 15. Daarna zal het zo snel niet meer gaan, want dan komen de schepen vanaf het zuiden er aan.

De Leie route is ook weer open en dat is te merken op de Schelde. Het is merkbaar minder druk dan de vorige ronde. De ontvanger wil weten of we morgen kunnen lossen. Morgen middag zou mogelijk zijn, maar dan wil ik ook lossen en niet voor Jan met de korte achternaam door zetten. Ik hoor de man niet meer terug vandaag, dus maak het niet laat.

Dan pakken we gewoon een tij later. Dat maakt dan niks meer uit als men niet kan lossen.

Het laatste stukje varen we vanmorgen. Er blijkt een auto in het kanaal gereden. Als ik langs vaar staan er op de oever veel mensen. Waaronder politie en brandweer. Ze gebaren of roepen niets naar mij. Dus vaar langzaam verder. Aan de sluis vraag ik aan de centrale bediening of zij misschien iets weten. Blijkt dat ze net zijn geïnformeerd over een auto in het kanaal en dat de vaart voorlopig gestremd is. Daar komen we dan weer goed weg. Op de losplek aangekomen rijden we naar huis. T en ik gaan naar het Utrechtse bevrijdingsfestival.

Vandaag eindelijk weer eens een dag van alles mag niets moet. Totdat het tijd is om naar internaat te gaan. Op de terugweg nemen we de gast mee voor de komende week.

Lossen. Dat loopt wel aardig tot dat de kraanmachinist uit zijn kraan komt en roept “Hij doet niets meer” Nu moeten een mechanieker komen en voordat die hier zijn……. Even later komt er een collega van hem ook een kijkje nemen. Ze overleggen even en klimt in de kraan, Rammelt daar wat en het euvel lijkt verhopen. Terwijl de kraanmachinist weer in zijn kraan klimt zeg ik tegen hem. Leuk geprobeerd, maar je moet nog even door. Een zuur glimlachje kan er vanaf. Na leegkomst vertrekken we richting de Schelde.

Vanmorgen het laatste stuk Westerschelde. Jammer dat de ebstroom precies in onze nachtrust viel. Maar het is ook een keer goed geweest. Over mooi gesproken. We hebben het mooiste weer denkbaar en zo is de Westerschelde echt genieten. Nemen her en der een nevengeul zonder zeevaart. In Vlissingen moeten we nog even wachten op belading we hebben een koppelverband van een paar duizend ton voor. Ondertussen bunkeren we voor dit proeftransport een speciale synthetische biobrandstof. Het laden gaat snel genoeg als men er eenmaal aan begint. We treffen een vakman op de kraan en alles verloopt voorbeeldig. We moeten een kleedje trekken na afloop, want het zijn wel vervelend hoge pakken papier, zodat de luiken niet meer dicht kunnen. Met de oversteek naar Terneuzen komt er geen spatje zout water aan boord. Zo windstil is het.

Wij Hollanders grappen wel eens over onze zuiderburen, maar hoe ze de bouw van een nieuwe sluis in Harelbeke aanpakken is echt zo gek niet. De afgelopen twee jaar moesten we via een tijdelijke sluis schutten die even naast de oude was gelegd. Ondertussen is de oude afgebroken en hebben ze een nieuwe op dezelfde plaats gebouwd. En dat allemaal zonder ellendig lange stremmingen of beperkingen. Petje af. Een paar uur later komen we langs het Franse Don. Daar is de sluis serieus gerenoveerd. Zowel boven en beneden deuren zijn volledig vernieuwd, zelfs het systeem van de beneden deuren is nu heel anders. En aan de gebruikers is gedacht. Er zijn nu zowaar palen in de sluis muur aangebracht. 300KN staat erop. Dus voor Duitse toestanden hoeven we niet meteen te vrezen. Het mag wat kosten. Beide projecten worden mede gefinancierd door de EU vanwege voorbereidingen op het Seine Schelde project. Al is aan dat project zelf nog geen begin gemaakt.

Voor het eerst sinds lange tijd weer eens via het Canal du Nord. Het lijkt er nog rustiger dan op het Canal St Quentin. Een beetje is het wel te begrijpen. Het is nu een weekje weer open en alles zat toen natuurlijk op een kluitje en is nu zo'n beetje weer terug geladen en aan de terugweg begonnen. Er zou na de stremming ook een einde komen aan de verschillen in bedieningstijden op het zelfde kanaal. Alleen blijkt er toch weer iets waar beide subdivisies het niet eens konden worden. Deze hemelvaartdag is in het Noorden een gewone werkdag en aan de zuidkant bediend als een zondag.

De dag begint met een tegenvaller bij de bakker tref ik een briefje op de deur met de boodschap. “Wegens gezondheidsredenen gesloten”. Dus moet er iets uit de vriezer komen in plaats van er in doen. Tot drie maal toe vertrekt er net voor je snufferd een jacht. Nou kunnen we wel mee schutten als je tenminste op tijd de sluiswachter roept. De bediening op afstand heeft nog wat kindersziektes. Zo wil de deur niet open en pas als er iemand ter plaatse op de knop drukt gaat de deur open. Na een mooie dag koelen we 's avonds af in de Oise. Heerlijk.

Het is maar een dooie boel op de vaarwegen. Heeft waarschijnlijk te maken met het lange hemelvaartweekend. Wij varen de Oise af en een stukje de Seine op.

Vertrek erg vroeg, vandaag moet er weer terug naar het internaat gereden. Voordat het zover is varen we door Parijs. Boven de stad gaat de auto er af. De rest vertrekt richting Nederland. Ik vaar een stukje verder de Seine op.

De kleine vaarwegen in Frankrijk hebben een slechte reputatie als het gaat om de staat van onderhoud of liever het totale gebrek daar aan. Nu moeten we vanmorgen door de oude sluis van Vives Eaux, omdat de nieuwere al een poosje kapot is. De oude sluis is een zogenaamde kuipsluis met schuine muren. Deze sluis was al zo'n 20 jaar niet meer in gebruik, maar omdat de andere serieus kapot is hebben ze deze als noodgreep weer tot leven geroepen. Uiteraard met de nodige problemen. De beperking van diepgang raakt ons niet om dat we het kanaal in gaan.

Wat is het hier fijn varen. Zo'n mooi kanaal dat langs de Loing loopt. Bij sluis Beaumoulin denk ik dat de sluis kapot is, ik krijg rood/groen, maar verder lijkt er niets te gebeuren. Dus bel de controlepost, die weet dat er ook twee jachten net iets eerder op de knop gedrukt hebben en de sluis nu leeg om gaat. Na nog een aantal minuten wachten blijkt dat inderdaad zo te zijn. Wel raar dat ik dan rood/groen krijg, want nu lig ik veel te dicht onder de sluis en moet achteruit om iets tegen te kunnen komen. Dit alles gade geslagen door een aantal gasten van de gîte die hier naast is. Eenmaal boven de sluis zoek ik wat info over de gîte. Inderdaad een mooi plekje. Nergens in de beschrijving staat dat ze naast het kanaal staan. Ik begrijp dat niet. Zelfs gasten die recensies achter laten schrijven dat je vanuit het raam de bootjes ziet passeren zo prachtig gelegen naast het kanaal, maar nee hoor in de beschrijving van je huisje vermeld je er niets over.

De reis is ten einde we zijn gisteren op plaats van bestemming aangekomen. Er is zelfs nog iemand langs gekomen die de overslag moet regelen. De reis is nogal voorspoedig verlopen, zodat we een dag eerder op de losplek waren dan waar mee gerekend was. Dus vandaag gebeurd er niets. Nou ja wat lossen aan gaat dan. Onze gast gaat in Montargis de stad in. Henny boodschappen halen en ik rommel wat aan boord. Er komt een mannetje langs lopen die even blijft staan om te kijken. Ik groet hem met bonjour. Hij vraagt of ik toerist ben en maakt een wegwezen gebaar. Om dat kracht bij te zetten roept hij er “vertrek” bij. Ik weet niet goed wat ik er mee aan moet dus blijf vriendelijk, maar het wordt alleen maar absurder. Hij ging de politie bellen. Nou dat lijkt me een goed idee zeg ik. Waarop hij een boks gebaar maakt en even later alsof hij een vuurwapen vanuit zijn achterzak pakt en op mij richt. Als ik hem daarna maar gewoon negeer loopt hij verder. Er lopen er meer los als er opgeborgen zitten.

Het lossen start zoals afgesproken. Allemaal een beetje onwennig, want dat doen ze voor het eerst, een schip lossen. Even later komt er een delegatie van de klant kijken. Het lijkt er op dat ze het geheel tot nu toe als positief ervaren. Al moet dat achteraf nog maar blijken. Minder tevreden is de buurman met zijn verzekering. Hij heeft schroefschade en er is een duik bedrijf geweest dat het niet voor elkaar kreeg de schroef te wisselen onder water. Maar een bedrijf sturen dat wel capabel is vinden ze te duur. Nu moet de lading hier overgeslagen. Dat is allemaal nog tot daar aan toe, maar voordat die beslissing genomen is. Die man ligt al 14 dagen hier.

Bij ons gaan de laatste pakken op twee vrachtwagens. Dan zou de buurman vandaag eindelijk lossen, maar de pech is nog niet afgelopen. Het kraan bedrijf dat is gekomen heeft panne aan de kraan. Plus dat de grijper nogal lek en heel smerig is. Terwijl buurman consumptie tarwe heeft geladen. Dus het circus controleurs en experts dat de hele morgen al loopt duimen te draaien zijn niet akkoord. Inmiddels ben ik met een bezem door het ruim gegaan en na de middag beginnen we met het laden van gerst. Dat zit er zo in. Bij de buurman zijn ze dan eindelijk begonnen met lossen en ze zullen hem leeg maken is beloofd. We wachten er niet op en vertrekken.

Het verschil van die 20 ton lading die we nu meer in hebben dan op de heenweg is goed te merken. Het gaat allemaal merkbaar zwaarder, maar het is nog niet zo dat we de hele tijd aan het schuiven zijn. Het gerucht ging dat het hier na de grote overstroming van twee jaar terug veel slechter was geworden. Zeker niet beter nee. Al valt het nog best mee. Bij Souppes sur Loing krijgen we het aan de stok met een stelletje dat aan het vissen is. Uiteraard aan de overkant en ze vinden het niet nodig de lijn binnen te halen. Maar wel mopperen als die vervolgens in de schroef komt. We moeten stoppen, alleen veranderd dat niets meer aan de zaak. Bovendien is het schip dan niet meer bestuurbaar. Het enige dat er op zit is de lijn doorknippen.

Aan Pinksterzondag doen ze niet hier op het kanaal. We kunnen om 7 uur de sluis in. In Moret komen vrienden aan boord om mee te varen naar Melun. Gezellig bijkletsen en een picknick op de luiken tijdens de middag pauze. We zijn zo vroeg in Melun dat we besluiten te blijven liggen en gaan wandelen in het bos. Weer een stukje wat we eerder nog niet gelopen hebben. S'Avonds op ons terras asperges eten.

Op de boven Seine doen ze wel aan 2e pinksterdag blijkt als ik bij de eerste sluis ben en geen beweging zie. Ik ben het gisteren vergeten te vragen. Beetje dom. En ben nu dus voor niks te vroeg opgestaan. In de laatste sluis voor Parijs krijg ik een berichtje van onze gast die morgen zou komen. Om vier uur ben ik op Gare Du Nord. Huh? Vandaag? Ja inderdaad in dat geval wachten we maar even op hem aan de quai de Austerlitz. Daar liggen ook de buren van de Picaro. We drinken samen een kopje thee met een ijsje. Als de gast aan boord is varen we wel nog even door tot beneden Chatou. Dan kunnen we morgen in ieder geval naar Pontoise in het geval dat er gestaakt wordt.

Want vandaag is weer een nationale stakingsdag. De berichten aan de schipperij stromen binnen, maar van de Oise zie ik nog niets. Wel schepen die daar vandaan komen. Dus dat lijkt voor ons weer mee te vallen. We varen ongehinderd naar Janville.

Wat stom weer van mij. Vergeet ik de radar te laten zakken voor de lagere bruggen op het lateraal Oise kanaal. En zo een gevecht tussen een radar antenne en een betonnen brug is er één waar de winnaar op voorhand vast staat. Verslagen nemen we de schade op. Vooralsnog lijkt het er op dat de radarmast niet zoveel schade heeft, maar de scanner is definitief overleden. Voor het canal du Nord hebben we de 6e schutting. Om die wachttijd wat nuttig te maken loop ik om een broodje, alleen sta ik daar voor de tweede keer vandaag voor een gesloten bakker. Je heb van die dagen dat je beter niet uit bed had kunnen komen.

Nog steeds een beetje last van de staking eergisteren. Voor de vallei van Clery liggen een aantal schuttingen te wachten. Vanaf de silo van Moislains voegt er nog ééntje in, maar valt er ook een af boven sluis 7. Vanaf daar stap ik met Laska van boord en ga een aantal panden te voet verder. Heerlijk om je hoofd leeg te maken.

Dat is onze straf voor de onoplettendheid van eergisteren. Nu is het hartstikke mistig. Het laatste pandje canal du Nord durf ik wel langs het kantje te varen al valt dat echt niet mee. Beneden de sluis maken we voor de veiligheid toch maar vast. Voordeel is dat we dan mooi met zijn drieën aan tafel kunnen ontbijten (met onze gast). Daarna klaart het snel op en gaan we verder.

Al vroeg op pad om op tijd in Dordrecht te zijn voor de ledenvergadering. Vooraf komen we met het bestuur bij elkaar om de nodige besluiten te nemen en voor te bereiden voor de middag. Met een volledig varend bestuur altijd een grote uitdaging. Ondertussen zorgen Henny, de kinderen en de gast aan boord er voor dat ze vandaag Vlaanderen uit komen. Na afloop van de vergadering blijven we met de leden altijd eten in het Hotel. We werden daar ingelicht over het ongeluk met de Coxswain. Verschrikkelijk zoiets. Zonder uitzondering had iedereen soortgelijke ervaringen waarbij het nog net goed afliep.

Best laat geworden gisteren vanwege het organiseren en regelen van hulp en onderdak. Vanmorgen rustig de tijd genomen. Hier en daar een praatje met de buren en daarna vertrekken we uit Terneuzen. Heerlijk weer en fantastisch ontspannen varen na de hectiek van gisteren.

We varen een klein stukje om naar 'sGavendeel. De zaterdag overvaren Coxswain wordt vandaag geborgen uit de Dordtse kil. Vandaar kunnen we als uitvalbasis dienen voor familie van de Coxswain. De berging neemt de hele middag en avond in beslag. Naast de in en in trieste aanblik van het boven halen van het wrak en de emoties die daarbij bij menigeen loskomen heeft het ook iets heel moois. De eendrachtigheid van iedereen die er bij betrokken is om nu leed zoveel mogelijk te beperken en de mensen te ondersteunen is hoopgevend.

Dan nu het laatste stuk van een lange reis. Moet zeggen dat mijn gedachten steeds weer terug naar gisteren gaan en me slecht kan concentreren. Moet een brief opstellen en dat neemt zowat de hele dag in beslag, uiteraard ook onderbroken door sluizen en babbeltjes met passerende buren.

De kraanmachinist moet eerst ergens anders een schip lossen, als hij daar klaar is waarschuwt hij ons met een belletje. Twee uur neemt het lossen in beslag. We gaan daarna meteen terug richting Werkendam.

De reden dat we naar Werkendam vertrokken zijn is dat de autokraan wat slijtage verschijnselen gaat geven. Met name de hydrauliekpomp bouwt met warm weer onvoldoende druk op om een vol belaste giek nog omhoog te brengen. Dat gaan ze hier van de week in orde maken. Eerst echter vandaag de stand bemannen van onze coöperatie. Altijd een leuke afwisseling zo'n dagje beurs. Je ontmoet er een hoop mensen, bekenden en onbekende.