Voor het eerst in lange tijd weer eens een echt spitsen kanaal in. We beginnen de dag met de stuurhut eraf. Dan staan we wat vroeger op en kleden ons wat warmer aan. Een extra laagje kleding is geen overbodige luxe. Het zeiltje over de stuurhut is wit uitgeslagen van de vorst. En als we de eerste sluis gedaan hebben krijgen we ook nog eens een sneeuwbui op ons kop. En het blijft niet bij die ene. De sneeuw blijft eigenlijk alleen op het ijs voor het schip mooi wit. Het ijs dat we moeten breken is op sommige plekken 2 cm dik. Ondanks dat alles vinden Nicolas en ik het toch nog leuk varen hier op het Canal du Loing.

Lekker zo'n relax ochtend, de buurman is om half elf geladen. Dan is het onze beurt om onder de pijp plaats te nemen. Wij laden koolzaad, tenminste dat zou moeten, maar het eerst wat in het ruim valt zijn nog tarwe korrels, dat heeft onze voorbuurman geladen. Na een uitgebreide middagpauze zijn we niet lang daarna geladen. Vullen de vervoersdocumenten in en maken plaats voor de volgende spits. Dat is ook een bekende web spits, namelijk de Traveler. Wij doen nog een paar sluizen en moeten dan om vast te kunnen maken de zwierboom voor gebruik klaar maken. Nicolas kijkt verbaasd toe. Maar is niet bang om er gebruik van te maken. Sterker nog, harstikke eenvoudig en handig systeem. Wat ook nog leuk is om te gebruiken.

Het losgooien gaat wat makkelijker. Dan vervolgt de rustige tendens van sluisje, pandje varen, sluisje, pandje varen zich. Het aangename van het Canal du Loing is dat het een relatief goed onderhouden spitsenkanaal is en dat we soms wel de 5 km/h te boven gaan. Plus dat hier de sluizen nog niet geautomatiseerd zijn en dat dus alle ergernissen die daarmee gepaart gaan nu achterwege blijven. En met de sluiswachters een praatje kunnen maken zonder dat je de behoefte voelt om tegen ze te mopperen. We komen vandaag niet uit het kanaal en komen precies op sluitingstijd bij een sluis. Zodat we al om tien over 6 vast liggen. Als huiswerk voor Nicolas kijken we een hele rits afleveringen van “Le Homme du Picardie”.

Als er om acht uur geen sluiswachter is, schiet me te binnen dat ik gisteren vergeten ben om er één te bestellen. Je moet namelijk iedere dag naar Sluis Moret bellen om voor de volgende morgen van het uurtje extra van 8 tot 9 gebruik te kunnen maken. Dat overigens enkel voor de beroepsvaart mogelijk is. Maar een paar minuutjes later komt er toch een VNF autootje aangescheurd. Gelukkig zijn ze niet meer zo rigide als voorheen, want het is me al eens gebeurd. Het is maar voor een paar uurtjes en dan zit ons relatief korte kanaal uitstapje er alweer op. De Seine heeft een aangenaam stroompje, wat resulteert in een ruime verdubbeling van onze vaarsnelheid ten opzichte van vanmorgen. De sluizen gaan voorspoedig, zodat we 's avonds nog door Parijs varen.

Als we langs La Briche varen liggen voor de eerste sluis van het kanaal St Denis nog 5 schepen te wachten. Volgens de buren waren het er vanmorgen neg en. Blijkbaar maakt de zand en grind even een inhaalslag nu de vorst voorlo pig achter de rug lijkt. Op de Oise komt een lege spits achterop en schutte n samen. Twee enthousiaste dames begroeten mij vriendelijk. Nog voordat ik me begin af te vragen of dat misschien komt omdat Nicolas en ik alweer 2 we ken cilibatair zijn. Zeggen de dames dat ze erg blij zijn om me eindelijk e ens tegen te komen. Kent u ons nog? Na een tip herinner ik me inderdaad dat ik een jaar geleden op het C.I.S. Kantoor in Conflans St Honorine deze dam es gesproken heb. Ze waren toen nog aan het oriënteren of ze met een spit s wilden gaan varen. Of eigenlijk wisten ze dat wel, maar of het idee ook r ealistisch en haalbaar was nog niet. Ik heb ze toen van informatie en een r ekenspreatsheet voorzien. Daar zijn ze me nog dankbaar voor. Ze varen sinds augustus vorig jaar. Het moeilijkste was het vinden van een bank die die h ypogheek wilde verstrekken. Net voordat ze de moed op wilden geven hadden z e er één gevonden. Ondanks de crisis hebben ze nog geen spijt gehad dez e beslissing te hebben genomen. Leuk!

Wat vroeger opgestaan om de auto aan boord te nemen. Henny en de kinderen zijn terug aan boord. Nicolas is weer naar huis en moet 9 februari theorie examen groot vaarbewijs gaan doen in Douai. Het is weer ouderwets druk aan boord. Iedereen heeft elkaar veel te vertellen. Maar meestal op de zaterdag zitten de kinderen elkaar nogal eens in de haren, alsof de rangorde even opnieuw bepaald moet worden als M er weer bij is voor het weekend. Nu is dat duidelijk veel minder. Ze zijn dan ook al twee weken samen en merkbaar verheugd weer aan boord te zijn. Zoet met hun speelgoed. Vroeg vast gemaakt zodat we met zijn allen kunnen eten. Voor het slapen gaan lees ik een spannend Donald Duck verhaal over een verdwenen mummie voor. Met een cliffhanger voor morgen ochtend.

Het is nog niet helemaal licht als M bij mij in de stuurhut staat en roept, “Pap, ik weet wie de mummie gestolen heeft”. Meteen zijn D en T er ook bij en lees ik in het ochtend schemer het verhaal uit. De buurman die ik op het Somme gedeelte van het Canal du Nord tegen kom moet maar even wachten op een praatje. Nog net voordat we uit marifooonbereik zijn wisselen we de laatste nieuwtjes en marktontwikkelingen uit. De middagpauze in de vallei van Clery uitgebreid de tijd om de auto er weer af te zetten. M heeft een verjaardagfeestje van een vriendin, zodat er wat vroeger weg gereden wordt. Want gelukkig is het niet zo heel ver rijden meer.

Beneden de sluis van Palluel is aan ons de keus waar varen we langs. De Schelde of de leie, Het wordt de laatste. In Douai krijg ik commentaar dat ik te veel golfslag veroorzaakt heb bij het invaren van de sluis. Het commentaar komt van een groot schip dat bij de werf ligt en daar zijn ze met een gammel pontonnetje wat aan de zijde van het schip aan het repareren. Ze liggen net voor de sluis, eigenlijk op de wachtplaats van de sluis. Nou ja, het spijt me in ieder geval voor de veroorzaakte overlast. Misschien ben ik een beetje paranoïde, zeg het me als het zo is, maar ik heb een donkerbruin vermoeden dat het feit dat ik Nederlander ben nu ernstig meespeelt. In de ogen van veel Fransen die de laatste jaren zijn vergroot hebben de Nederlanders de markt verziekt en als protectionisme zouden de Nederlanders de overheid hebben gevraagd om streng te handhaven op het beheersen van het Nederlands of Duits.

Jémig wat is het koud vanmorgen, ja geen wonder de kachel is vannacht uit gegaan. De gasolietank is leeg, gelukkig liggen we al langszij het bunkerschip zodat straks de vlam er weer in kan. En hoef ik ook niet te sjouwen met een jerrycan vanaf een andere tank. Na het bunkeren proberen we ons naar Terneuzen te spoeden, maar iedere sluis zit tegen. Maar gelukkig wil de kleuterjuf van het L.O.V.K.(landelijk onderwijs voor varende kleuters) Ook wel naar Evergem komen, omdat Terneuzen nu te laat zou worden. Het is alweer een poosje geleden dat ze langs is geweest. Ze neemt D een toets af en T krijgt ook een oefening. En voor beide een nieuw pakket om de komende maanden mee te werken. s' Avonds een SMS van Nicolas ontvangen “ik heb vandaag mijn examen met succes gehaald. Jouhououou!”

Het waait stevig uit het noordoosten, dus het buist flink en het vriest nog. Dat heeft tot gevolg dat ons “boegbeeld” het ijs en ijskoud heeft. Voorbij de Volkerak sluis ben ik al halverwege naar Moerdijk als ik me bedenk dat ik nu best via het Haringvliet en het spui had kunnen varen. Niet dat dat zou zoveel sneller zou zijn geweest, maar je hebt in ieder geval het idee dat je gerichter vaart omdat je na de Volkerak bakboord uit moet i.p.v. stuurboord. Uiteindelijk zijn we dan aan het begin van de avond op de losplaats in de Europoort. Ik loop een rondje in het kantoor, maar zie geen mens. Als ik bel krijg ik geen gehoor. Fijn vroeg avond. Maar als we nog geen halve minuut op bed liggen, het lijkt er op dat hij daar speciaal op gewacht heeft, staat er iemand op de deur te kloppen. Hij wil een monster van de lading nemen en over een half uurtje beginnen met lossen. Hoewel dat best snel gaat is het al met al toch nachtwerk voor we weer leeg zijn en een plekje gevonden hebben.

Een gat in de dag geslapen. De ELV heeft goed nieuws. Deze keer een reis rollen naar Bonneuil. Te laden op de Maasvlakte. Eigenlijk maandag laden, maar omdat we nu 8 km van de laadplaats zijn en anders een km of 70 moeten varen voor een goed weekend plekje, gaan ze proberen om ons nog even vanavond vol te zetten. Dan ga ik nog wel het ruim vegen. Vroeger mocht er bij het lossen van koolzaad nooit een bobcat in het ruim, omdat die de korreltjes plat rijdt en dan de olie in die korreltjes in de buikdenning drukt en die geen opbrengst meer geven. Maar tegenwoordig is dat blijkbaar niet belangrijk meer. Jammer, want dat rotding heeft wel weer 4 spanten krom gereden en een deuk in de pompkoker geramd.

Gisteravond nog een uurtje geladen. Vanmorgen de rest. Als we vol zijn kijk ik de stuwage na. Dan kunnen we vertrekken. Het is hier een komen en gaan van binnenvaart en zeeschepen. Wij zijn hier nog westelijker dan Hoek van Holland. Vanaf het Calandkanaal gaat Henny met T, M halen. D helpt mij. In s'Gravendeel komen ze weer aan boord. Wel lekker als het allemaal zo dichtbij is. Aan de Volkerak vallen we samen met buren met een leuke knuffelhond en gaan gezellig buurten.

Wel een rustig aan weekend, beginnen pas als het goed licht is. En dan ook nog windstil om de Oosterschelde over te steken. Ook de Westerschelde gaat deze keer zonder problemen. Binnen Terneuzen maken we alweer vast.

Het lijkt erop dat we een taxi bedrijf hebben. Henny rijdt eerst langs Dordrecht haalt daar ma op en brengt haar thuis, dan M naar internaat. Daarna haalt ze nog 2 logees op die een weekje mee gaan varen. Roeland is al vaker mee geweest en wil graag gaan varen, maar moet zijn vrouw nog overtuigen en probeert dat van de week te doen. Hij neemt het logboek deze week over.

Al vroeg, om 6 uur weer de motor aan en op pad, bovenlangs Gent naar de Lei e. Westelijk om Gent heen gedraaid. Een rustige en wat grauwe dag, over de wat saaie Leie. Marijke blijft nog wat liggen, het is toch effe wennen same n in het kleine bed. Van de Leie zijn hele stukken oever beschadigd, afgeka lfd en ingestort. Het zand onder de betonnen oeverplaten spoelt weg door de deining van de passerende schepen, waardoor her en der hele stukken oever van het dijklichaam in het water zijn gegleden (Janarie:“in het midden bl ijven Roeland!”). Vanwege de veiligheid zijn sommige afgekalfde delen op de kant met een houten hekwerk afgezet, kompleet met waarschuwingsbord en bij een volgende ligt dit zelfs in het water! Hier en daar zijn de oevers p rovisorisch gerepareerd met stortsteen of hebben ze de betonnen platen gepe rforeerd, zodat ze breken en stortsteen worden. Een stuk verderop worden ho uten palen naast elkaar de bodem ingedreven en maakt men op deze wijze een (tijdelijke) oeverbescherming. Echt professioneel oogt het niet. Over de De ule verder naar Lille, waar we 's avonds laat, voor de laatste sluis hebben vast gemaakt. Een lange dag, dus effe wat kletsen, wat gewandeld rond de s luis en in bed gerold.

Om 6.30 springt de motor weer aan, geholpen met de sluis invaren. Door het ochtenddonker verder naar Douai. Langzaam trekt het open en wordt een f risse maar stralende zonnige dag. De wereld ziet er opeens een stuk gezelli ger uit! Langs Arleux, het Canal du Nord in, bekend terrein voor mij. Hier ben ik al eens eerder geweest met Janarie. Hij zit alsmaar achter het roer en werkt ondertussen zijn mail bij en maakt een prijsopgave voor een trans port . Ik mis hierdoor wel een beetje het overzicht waar we varen. Als ik z elf mag sturen, loopt de kaart mee op de computer, waardoor ik een beeld he b van de omgeving. Om de tijd toch wat nuttig door te brengen en niet alsma ar in te dutten in de warme zon achter het dubbele glas, bied ik aan wat kl usjes te doen. Een stekker vervangen van één van de twee toplichten en de lamp van de kraan opnieuw stellen. Deze stond wat uit het lood na ene on vrijwillige aanraking met een brug. Zeker de stekker vervangen blijkt toch een wat lastigere klus dan dat ik dacht, de koude wind verstijft mijn vinge rs en zonder gevoel kan ik de kleine schroefjes bijna niet vasthouden. Gelu kkig plakken ze soms vast door de vaseline die ik ruimschoots in de nieuwe stekker probeer te proppen. Tot mijn grote ergernis blijkt, als ik de stekk er bijna in elkaar heb zitten dat de draadtule net verkeerd om op de draad geschoven zit en kan ik weer van voor af aan beginnen. Ondertussen varen we door Douai, veel spitsen en veel woonspitsen. Tussen twee sluizen besluite n Marijke en ik een stukje te gaan lopen. Effe een frisse neus halen. D wil ook mee. We gaan eerst vers brood halen bij de bakker. Croissants en Pain au Chocola zijn op, dus laten we het bij six verse Baquettes. D die tussen ons in loopt, trekt ondertussen aan onze armen als een spits aan zijn tross en in een vol lopende sluis. Halverwege heeft hij dorst, met spelletjes loo pt hij mee naar de volgende sluis. Langzaam loopt de Westropa ons op en zie n we het schip langzaam van boven de sluis in varen. Terug aan boord naar d e laatste sluis. Vastgemaakt smaakt een glas witte wijn heerlijk maar maakt mij ook dermate loom dat ik het glas uit mijn handen laar vallen (nou ja z eg?!). Tijd voor bed blijkbaar. Deze dagen glijden echt voorbij!

Wederom gooit Janarie om 6.30 uur de motor weer aan en hoor ik hem boven me over het dek klossen. Met moeite hijs ik me uit ons bed en trek wa t makkelijks aan. Boven blijkt het gangboord bevroren te zijn en is spiegel glad. Janarie is bezig met een wrijfhoutje het ijs aan de waterzijde van he t schip stuk te slaan, hij komt anders niet los van de kant. Met veel gekra ak schuiven we de sluis in.. Het ijs is niet echt dik, hooguit een halve to t een hele centimeter maar het gekraak is er niet minder om. Ik kijk nog ev en beneden bij Marijke, die kijkt mij me grote ogen aan. Het kraakt er inde rdaad flink beneden, het staal van de kop geeft het geluid gewoon door. Ze blijft toch nog even liggen. Ik glij zo voorzichtig mogelijk over het beijs de gangboord naar voren. We vervolgen onze weg over het Canal du Nord, ik m ag weer hele stukken sturen. Verderop is het ijs al stuk gevaren door opvar ende schepen. We varen weer door het Souterain van Ruyaulcourt. Een ruim 4 kilometer lange tunnel, helemaal verlicht door TL's. Halverwege is er een b reder stuk waar schepen elkaar kunnen passeren. Tevens hangt daar een enorm e ventilator waar verse lucht in beide tunnelhelften wordt geblazen. Ik had vroeger wel eens plaatjes gezien van spitsen die door een tunnel voeren ma ar dat deze nog bestonden, dat had ik me niet gerealiseerd. Het blijft een surrealistisch beeld. Het wordt weer een grauwe dag. Hier en daar ligt nog sneeuw. We varen een stuk over de Somme en daarna weer verder over het Cana l du Nord. Langzaam trekt het weer dicht. Het begint licht te regenen. Het vlot goed vandaag, de meeste sluizen kunnen we zo in. We doen zelfs vandaag het tweede wat kortere tunneltje. In de sluizen maken we niet vast. Het sc hip ligt redelijk stil, wel maken we in elke sluis steeds de zelfde bewegin g. Bij het afschutten glijden we eerst wat naar achteren en even later weer wat naar voren. Maar steeds een paar meter. Bij het openen van de sluisdeu r loopt er weer flink wat water de sluis in en wordt het schip flink naar a chteren geduwd. Het gas er flink op dus om niet te veel naar achteren te sc huiven en het schip te versnellen naar de uitgang. Bij het verlaten van de sluis worden we weer flink afgeremd, het water dat de sluis weer wil vullen als wij deze verlaten stroomt met stevige gang opzij en onder het schip de sluis in, waardoor we soms bijna stil liggen. Mooi voorbeeld van relatieve en absolute snelheden. We maken weer een lange dag en 's avonds om half a cht leggen we vast voor de laatste sluis. Marijke en ik lopen even langs he t kanaal, even een frisse neus halen. Henny gaat een stukje hardlopen. Het is echt aardedonker. Onder de sluis ligt een ander schip afgemeerd. Op de t erugweg lopen we er even langs, net als in de straat vroeger, even bij de b uren naar binnen kijken. Helaas hebben zij ook al de rolluiken uitgevonden en kunnen we niks zien, beetje ongezellig oogt het wel. Terug aan boord wil ik het eigenlijk niet te laat maken, het zijn toch lange dagen maar een ro mantische film houdt ons aan de buis gekluisterd. Erg mooi, Henny pinkt zel f een traantje weg. Om half twaalf rollen we ons bed in.

Om 7.30 uur hoor ik de motor aanspringen, ik ben al een beetje wakker op dit wat meer christelijke tijdstip. Het was niet zo koud vannacht. Er ko mt net een schip uit de sluis gevaren en daarna kunnen wij erin. Daarna ver der het Canal du Nord uit, langs Pont l 'Eveque, het Canal lateral a l'Oise op. De dieptemeter is stuk, Janarie heeft wat spullen opgeborgen in de hel en daarbij een kabel losgetrokken. Ik maak het luik in de vloer van het vo oronder open en kruip onder in en tracht de schade te inventariseren. Een l ooplamp geeft wat licht in dit duistere deel van het schip. Ik hoor het wat er onder me, onder het vlak stromen. Het vlak ziet er hier ongeveer hetzelf de uit als sommige delen aan de onderkant van mijn Citroen-HY. Roestplekken , bedekt met een tectiel-achtige substantie. En verder veel spullen die nie t veel gebruikt worden. Goed, aan de slag. Er komen twee kabels uit de diep temeter, waarbij er één netjes opgerold ongebruikt opgehangen is. De an dere is gebroken, pal op de dieptemeter, te kort om opnieuw te lassen. Beid e zijn coaxkabel. Na overleg met Janarie sluit ik gewoon de ongebruikte ka bel opnieuw aan en over de intercom meldt Janarie dat de dieptemeter het vo lgens hem weer doet. Nou, perfect, netjes afmaken en wegwezen. Bij Janville liggen veel spitsen, sommige naargeestig onderkomen omgebouwd tot woonschi p. In de sluis van Janville hebben we even de tijd om vers brood te halen. De bakker heeft ook Croissants en Pains au Chocolat. Henny loopt ondertusse n langs de kruidenier voor boodschappen voor de kaasfondue voor vanavond, m mmm. Als we terug zijn, ligt het schip nog in de sluis en kunnen we snel aa n boord. Als ik de stuurhut instap, zit Marijke achter het stuurpookje, Gef ixeerd tuurt ze naar voren en vaart het schip de sluis uit. Henny geeft aan wijzingen. Leuk om mijn echtgenote aan het stuur te zien! Ze stuurt het sch ip aan stuurboordzijde om het eilandje heen terwijl ze hardop zegt wat ze d enkt. Lollig. Ik mag van Henny geen opmerkingen maken, pff, vrouwen onder e lkaar zeker. Tijd voor de lunch, vers stokbrood met nutella, heerlijk. D e dagen glijden nog steeds voorbij, er zijn weinig vaste punten op de dag, zoals bij elk ander werk: pauzes, van huis of naar huis. Het eerste wat je 's morgens doet is los maken en een van de laatste dingen is 's avonds vast maken. Je leeft veel minder bij de klok. Mijn maag knort soms dat het tijd wordt dat er wat in gaat maar voor de rest zijn er weinig ijkpunten op de d ag. Het is ondertussen stralend weer geworden, de trui kan weer uit. De zon schijnt zelfs hinderlijk op het water en weerkaatst in de stuurhut. Marijk e komt bij me staan en samen genieten we van de rust en de zon en het voorb ij glijdende panorama. Bij het invaren van een sluis gooi ik weer de koppel ing van zijn achteruit, in een keer in zijn vooruit. Henny had me al gewaar schuwd dat ik de volgende keer zou worden gekielhaald (in de lengte!) en he rinnert mij daar weer aan en als Janarie dan in de machinekamer gaat kijken naar een vreemd geluid, zit ik toch opeens een stuk minder comfortabel in die stoel. Volgens Janarie is het een rubberen seal en zakt mijn schuldgevo el weer een beetje. Het weer betrekt weer, de deur kan weer dicht en het lu ik boven min hoofd mag weer verder dicht. Janarie zit veel te kletsen met c ollega's over de marifoon. Meestal over de vrachtprijzen, volgens hem trekt de markt een beetje aan. We varen door tot Boran sur l' Oise, het wordt to ch weer later. We moeten een plekje zoeken, het is er druk voor de sluis. T ussen spitsen en duwbakken vinden we nog ruimte. Een paar touwtjes over de chemin de service en de rust daalt weer in het schip. Henny heeft een waar afscheidsmaal klaargemaakt: kaasfondue met salade met geitenkaas in spek vo oraf. Een goed glas witte wijn maakt het geheel af. Het smaakt heerlijk. “Kairoskwaliteit”! Morgenvroeg weer terug naar Nederland, M ophalen van internaat en wij naar huis. Een mooie week met veel nieuwe indrukken.

Auto aan de wal en Henny gaat M halen ze heeft een weekje vakantie. De logees Roeland en Marijke rijden meteen mee terug. Ik zit ze een beetje te plagen dat ze dan het mooiste stuk van de reis en de stad van Paris mislopen. D blijft aan boord om mij te helpen. Hij smeert boterhammen, doet de afwas veegt de vloer en let af en toe even op. In Gennevilliers maken we weer vast, omdat er verderop tot in de stad geen fatsoenlijke auto afzet mogelijkheden zijn. Omdat er meer Nederlanders op vakantie gaan staat Henny nogal in de file en komt er van het plan niet al te laat terug aan boord te zijn niet veel terecht.

Dat heb ik nog nooit gezien, een dun vliesje ijs in de darse van Gennevilli ers. Het verbaasd me nogal, omdat het gisteravond nog zulk zacht weer was t oen Henny met de kinderen terug aan boord kwam. Last hebben we er niet van het golft zelfs mee met de waterbewegingen van een langsvarend schip. Voor de 5e keer door Paris dit jaar, voor de Eiffeltoren willen de kinderen nog wel even boven komen kijken, maar niet veel later zitten ze alweer met hun neus in de Nintendo. Ik vind dat deze stad altijd interessant blijft, ieder e keer anders. Er loopt een stevig stroompje en voor het éénrichtingsve rkeer via het hoofdvaarwater ben ik net te laat. Kom ik dan wel boven via d e bras de Monnaie, want die is heel zwaar. Spannend. Het gaat niet hard, ma ar het lukt. Er zijn veel professionele fotografen aan het werk vandaag. De sluiswachster van St Maurice vraagt waar we vandaan komen, waar we naar to e gaan wat en hoeveel geladen. Ik antwoord. Hoek van Holland, Bonneuil met 340 ton rollen. Waarop ze vraagt, : “Hoek van Holland in welk land ligt dat?”

Een wandeling door het forêt de Notre Dame wat net achter Sucy en Brie ligt en dat licht net achter port de Bonneuil waar wij liggen met het schip. We lopen over brede rechte kalksteen gravel weggetjes. Niet echt wat je van een bos verwacht. Misschien is dat omdat hier vroeger een groot deel van het stookhout voor de stad van Parijs vandaan kwam. Om dat makkelijker te vervoeren met paard en wagen zijn er allemaal rechte weggetjes aangelegd. En het daarom nu wat kunstmatig overkomt. Er is ook een zevensprong, tenminste dat dachten we. Het blijkt zelfs een achtsprong te zijn. Lopen nog langs het chateau de Marmousets. Wat eigenlijk nogal tegen valt. Bovendien alle hekken zijn dicht dus kunnen we het niet goed bekijken. Wel interessant is een soort grot wat vroeger gebruikt werd voor opslag van levensmiddelen. Na 13 km terug bij de auto.

Het is 10 jaar geleden dat we in Bonneuil gelost hebben, maar voordat het zover was hadden we 6 weken in de ligdagen gelegen. Het was toen erg gezellig. We lagen daar met wel 40 schepen als enige kaaskop tussen. Nu begint het er alweer op te lijken want, vanmorgen gemeld bij het kantoor van de lading ontvanger en wij zijn nummer 10, en vorige week hebben ze wel 2 schepen gelost.

Van klusjes doen komt niet veel terecht. Dan komt de ene buur een praatje maken daarna de ander. Het lijkt soms wel op een openbare vergadering. Ik besluit dan de auto een sopje te geven, zodat die de pekel een beetje kwijt is. Opmerkingen zoals. “zal ik de mijne er even naast zetten” of “als je klaar bent kun je met die van ons verder” Henny is met T naar Creteil om kleren voor de kinderen te kopen. De anderen hebben geen zin om mee te gaan. De kindermaten gaan hier met leeftijd. Maar Franse kinderen zijn wat kleiner, want ze moet steeds voor 2 jaar ouder nemen als ze zijn, voordat de kleren passen. Als Henny klaar is zijn ze zo vriendelijk dat de verkoopster helpt de tassen naar de auto te dragen. 's avonds gaan we met twee auto's vol naar de Liane en Picaro en eten daar hun voorraad kasten leeg.

Uitgebreide stuurwerk check gedaan en bij de buurman de radar instelling wat aangepast. Hij heeft last van oevers die naar elkaar toe trekken op het beeldscherm. Dat heb ik ook eens gehad en weet nog hoe dat moest. Maar hier in de darse is het moeilijk zien of het gelukt is. Buurman is al wel tevreden.

Met een buurman naar de bibliotheek van Paris. Daar is een tentoonstelling over de overstroming van 1910. De Seine trad in dat jaar 3 maanden lang buiten zijn oevers en ontelbare straten en kelders blank gezet. Het is precies 100 jaar geleden dat deze catastrofe zich voltrok. We bekijken uren lang vele foto's, originele scheepvaart berichten, kranten artikels, kaarten en zelfs spotprentjes uit die tijd. Na de middag via rue de rivoli naar het hotel de ville. De buurman wil graag eens in het hotel de ville kijken. Er is nu een expositie over fotograaf Izis Bidermanas. We hebben beide nooit van deze man gehoord, maar hij kon prima plaatjes schieten. Veel van het hotel de ville zelf zien we eigenlijk niet. Via de Notre Dame en het nulpunt van Paris terug naar de auto.

Met de kinderen naar het Nationaal historisch museum in de jardin des plantes, zoveel skeletten heb ik nog nooit bij elkaar gezien. We zien botten van een walvis, giraf, paard, neushoorn, wild zwijn, hyena, leeuw, apen, mensen, en dinosauriërs. Rare schepsels op sterkwater en fossielen. Als we er duizelig van zijn gaan we een broodje halen bij de bakker, wat we in de jardin op peuzelen. Dan vinden we nieuwe energie om nog naar de dierentuin te gaan waar we blijven tot we er uit gebonjourd worden.

Om nu voor de zoveelste keer naar disneyland te gaan vinden we eigenlijk te gek. Maar M weet dat we er hier wel heel dichtbij liggen. We besluiten naar het studioparc te gaan, dat ligt er net naast en zijn we nog nooit geweest. Het is inclusief file een half uurtje. Het parc is niet zo groot, maar het is er zo ontzettend druk dat we toch niet alles gedaan krijgen. Het laatste wat we doen blijkt wel een fantastische afsluiter. Het Hollywood Hotel. Waar de lift een beetje raar doet door een bliksem inslag.

Helaas M haar vakantie zit er weeral op en moeten beginnen aan de autorit. 12 uur later en 1000 km verder zijn we weer terug aan boord.